Ένας απαράδεκτος ρατσισμός που δεν ενοχλεί τους επαγγελματίες αντι-ρατσιστές. Ίσως γιατί αναφέρεται στους Ρώσους!

 

(Χένρι Κίσινγκερ «Δεν πολεμούσαμε την Σοβιετική Ένωση γιατί ήταν Κομμουνιστική αλλά γιατί ήταν η Ρωσία»)

 

Κλείνουν σήμερα –24/8/2025– τριάμισι χρόνια πολέμου στην Ουκρανία και αναφερόμαστε πλέον σε ένα τεράστιας σημασίας θέμα, αυτό του δηλητηριώδους ρατσισμού εναντίον των Ρώσων και οι αντιδράσεις – που θα έπρεπε να υπάρχουν... – των «επαγγελματιών του αντι-ρατσισμού» στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. Ας αρχίσουμε. 

Ακόμα μια φορά η Ρωσία δεν έχει κληθεί στις εορταστικές εκδηλώσεις των κατά τόπους διπλωματικών και προξενικών Αρχών για την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου. Ποιος; Η Ρωσία, που συνέβαλε τουλάχιστον όσο και οι δύο άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής στον Αγώνα της Απελευθέρωσης από τον οθωμανικό ζυγό. Το υπουργείο Εξωτερικών έβγαλε και μία κατάπτυστη οδηγία προς αυτή την κατεύθυνση. Επειδή είμαστε προφανώς σε εμπόλεμη κατάσταση με τη συγκεκριμένη χώρα… 

Μόνο που ήρθε η ώρα να μπει ένα φρένο σε αυτή την εξωφρενική κατάσταση. Γιατί είναι βέβαιο ότι η συγκεκριμένη πολιτική δεν προάγει κανένα απολύτως ελληνικό συμφέρον. Μπορεί να εξηγείται με όρους ψυχιατρικής ανάλυσης και ψυχιατρικής θεραπείας.

Το πιστοποιητικό θανάτου της Ευρώπης στην Αλάσκα και οι νάνοι που ζητούν εκδίκηση

 

 

Με τον Ηλία Παπαναστασίου 

«Το συμπέρασμα που προκύπτει από τη συνάντηση Πούτιν-Τραμπ ,είναι ότι δεν υπάρχει πια Ευρώπη…Δεν υπάρχει πολιτικό προσωπικό να ηγηθεί της Ευρώπης. Η Ευρώπη του Βίλι Μπραντ, του Πάλμε ,του Μιτεράν δεν υπάρχει πια… Είναι πολύ δύσκολο να πάμε σε ειρήνη στο θέμα του νατοϊκού πολέμου εναντίον της Ρωσίας…Η Ρωσία υπερασπίζεται τις κόκκινες γραμμές της και το μεγάλο πρόβλημα παραμένει η Ευρώπη και ο Ζελένσκι, που δεν φαίνονται να επιθυμούν την ειρήνη…Η Ευρώπη έχει ένα παρελθόν που δεν θέλει να το ξεχάσει…Η Γερμανία θέλει να πάρει εκδίκηση για την ήττα της μετά από 80 χρόνια…Ο Μακρόν τη δική του εκδίκηση για την ήττα του Ναπολέοντα…Το ίδιο ισχύει για τη Φινλανδία, τη Σουηδία, χώρες των οποίων δεν πρέπει να ξεχνάμε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…»

 

 Ο οικονομολόγος και πολιτικός επιστήμονας Ηλίας Παπαναστασίου μιλά για το «νέο κόσμο» που είχε βεβαίως ξεκινήσει να διαμορφώνεται πολύ πριν από τη συνάντηση της Αλάσκας, αλλά εκεί έγινε ορατός ακόμη και στους πιο δύσπιστους. Προφανώς ο δρόμος για την τελική του διαμόρφωση δεν θα είναι καθόλου εύκολος. Αυτό φαίνεται στην Ουκρανία, όπου η πορεία για την ειρήνη ναρκοθετείται από τους Ευρωπαίους «ηγέτες». «Η διπλωματία προετοιμάζει πόλεμο και ο πόλεμος προετοιμάζεται από τη διπλωματία…Η Ρωσία έχει το πάνω χέρι στο πολεμικό μέτωπο , έχει ηγεσία προχωρημένη, πολεμά με 50 χώρες ,έχει 28.000 κυρώσεις, μέτωπα ανοιχτά παντού», λέει ο κ.Παπαναστασίου. «Οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν πολλά στη Ρωσία…Όπως και η Ελλάδα. Η Φιλική Εταιρεία δεν ιδρύθηκε τυχαία στην Οδησσό.», προσθέτει. Ποιος ο ρόλος που μπορούν να παίξουν οι BRICS και το «εργοστάσιο του πλανήτη» που είναι η Κίνα; 

Ten years after

 

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη

 

  

 

 

 

Αν ο μη γένοιτο ερωτηθώ για τους τόπους, τα γεγονότα,                  τις γενοκτονίες, τα πρόσωπα

θα ισχυριστώ πως δεν ήξερα τίποτα.
Θα αποκριθώ πως προσωπικά δεν γνωρίζω καθόλου τι έγινε

  

  

                         Ήμουν στο δρόμο.

  

                        Ήρθα μετά.

  

Η φωτιά είχε σβήσει.

  

Το auto da fé είχε κλείσει τον κύκλο του.

  

Ο αυτόχειρας είχε γίνει αγνώριστος.

  

 Αν η μνήμη έχει σάρκα και οστά,

  

τα οστά είχαν μείνει στον τόπο.

  

Η σάρκα είχε γίνει καπνός.

 

[…]

 

Αν ερωτηθώ για την ώρα,

εν πρώτοις θα πω πως την ήξερα.

  

Ήταν η ώρα πάνω κάτω του πανικού της αυγής.

  

Της σιωπής που ποτέ δεν γίνεται τίποτα.

  

(Μα μπορεί το ποτέ και το τίποτα να χαλάσουν τον κόσμο).

Του πανδαιμόνιου από πιάτα που σπάζουν στο μινόρε της αυγής 

που δεν έρχεται.

  

Των καφέ που ‘χουν κλείσει.

Ούτως ειπείν, της νυχτερινής ταραχής σε λιμνάζοντα ύδατα, 

στους ομόκεντρους φθίνοντες κύκλους

  

 σε ακύμαντο τέλμα,

  

με την φόρα πέτρας για πέταμα,

  

έτσι, μόνο και μόνο για να κουνηθούν τα νερά.

  

  

Ίσως, η ώρα και για σάλτο μορτάλε,

  

ισοδύναμο με το άλμα της ωραίας χορεύτριας

  

από το παράθυρο στην φωτιά 

       όπου έλιωνε ήδη ο κουτσός μολυβένιος στρατιώτης.  

  

 

Απόσπασμα από το ποίημα «Auto da fé», Γιάννης Παπαμιχαήλ

  

 

Τον Ιούλιο του 2015 στην στήλη Συν-δια-μόρφωση της εφημερίδας «Ποντιακή Γνώμη» είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Μικρές (αν)αγγελίες επικείμενων θανάτων». Είχε μόλις προηγηθεί η αυτοπυρπόληση (Ιούνιος 2015) ενός συνταξιούχου, δημοσιογράφου κάποιας τοπικής εφημερίδας της Πελοποννήσου, του Η.Φ. 78 ετών. Το άρθρο ξεκίναγε με το ιδιόχειρο σημείωμα που είχε αφήσει: «Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την οικονομική ανέχεια. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μου. Δεν βλέπω καμία ελπίδα. Σας αποχαιρετώ.».