Οι Αριστερές δυνάμεις ΕΝΤΟΣ και ΕΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΑ (εννοούμε τις αγωνιστικές δυνάμεις ΕΝΤΟΣ και όχι τις διπρόσωπες των γραφειοκρατικών κορυφών), ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ για την «αριστερή ενότητα» που υπόσχεται η «Λαϊκή Ενότητα» της «Αριστερής Πλατφόρμας».
Αναπτύσσεται ένα διάλογος γόνιμος. Ωστόσο η καταθλιπτική κατάσταση του εργατικού κινήματος, το δραματικά καθυστερημένο πολιτικό επίπεδο και η έλλειψη ενός αξιόπιστου επαναστατικού πόλου, ωθούν πολλούς αγωνιστές στο να δίνουν Πίστη στα Θαύματα…
Και είναι «πίστη στα θαύματα» να παίρνουν στα σοβαρά τις εξαγγελίες της Κοινοβουλευτικής «Λαϊκής Ενότητας» περί «παλλαϊκών, πατριωτικών Μετώπων», περί «αριστερών συμμαχιών» κ.λπ…
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί που «επενδύουν» στις «συμμαχίες» με τη «Λαϊκή Ενότητα», θέλουν να αγνοούν, καλοπροαίρετα ή σκόπιμα, τούτο το ουσιαστικό: Η «Λαϊκή Ενότητα», δεν είναι απλώς ένα κατασκεύασμα της γραφειοκρατικής κλίκας της «Αριστερής Πλατφόρμας» (η οποία στήριξε και νομιμοποίησε όλες τις μεταλλάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις τερατωδίες της ηγεσίας του), αλλά είναι και μια κοινοβουλευτική ομάδα ακραίου εκλογικού καιροσκοπισμού.
Είναι δυνατόν ένα τέτοιο εκλογικό οπορτουνιστικό σχήμα, εξ ορισμού καθεστωτικό (εκλογικό σχήμα που δεν στηρίζεται σε καμία κινηματική βάση και σε κανένα οργανωμένο εργατικό κίνημα), να προωθήσει την κινηματική ΕΝΟΤΗΤΑ και την κινηματική ΟΡΓΑΝΩΣΗ;
Απλώς μπαίνουμε σε ένα νέο φαύλο κύκλο θανάσιμων ΑΥΤΑΠΑΤΩΝ. Χτίζουμε ένα νέο ΣΥΡΙΖΑ χειρότερο από τον πρώτο. Βάζουμε για άλλη μια φορά το άλογο ΠΙΣΩ από το κάρο…
Σχετικά με τη «Λαϊκή Ενότητα» θα επανέλθουμε. Άλλο να τη στηρίζεις εκλογικά και άλλο να τρέφεις θανάσιμες αυταπάτες για το ρόλο της, τη λειτουργία της και την εξέλιξή της, καθώς και για το χαρακτήρα των συμμαχιών της…
Θεωρούμε σκόπιμο, καταρχάς, να αναδημοσιεύσουμε δύο κείμενά μας για τις «Συμμαχίες» και τα «μέτωπα».
Το παρακάτω γράφτηκε πριν από πέντε χρόνια ακριβώς: Αύγουστος 2010.
Μαζί με άλλα βρίσκεται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4863
Μερικά αλφαβητικά ζητήματα περί συμμαχιών
.jpg)
Όταν μιλάει κανείς για «ενότητα της αριστεράς», δίχως να έχει προσδιορίσει την κινηματική στρατηγική των συμμαχιών και της ενιαιο-μετωπικής δράσης, τη στρατηγική δηλαδή της ενότητας του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τότε αερολογεί και εξαπατά με ήχους που κτυπάνε όμορφα στα αυτιά των απελπισμένων…
Οι συμμαχίες σε επίπεδο αριστερών πολιτικών υποκειμένων και ιδιαίτερα οι εκλογικές συμμαχίες ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΟΥΝ κοινωνικό υπόβαθρο συμμαχιών.
Όταν δεν οικοδομείς την ενότητα των εργαζομένων και του λαού μέσα από ενιαιο-μετωπικές πρωτοβουλίες και πάνω σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και ΚΟΙΝΑ αιτήματα δράσης, τότε είναι ΟΥΤΟΠΙΑ και ΚΟΡΟΙΔΙΑ να μιλάς για εκλογικές συμμαχίες.
Μια εκλογική συμμαχία πρέπει να έχει συσσωρεύσει και στερεώσει μια ενιαία πρακτική στην ανάπτυξη, προώθηση και ενότητα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και στη βάση αυτής της κινηματικής κατάκτησης, να έχει επεξεργαστεί μια πλατφόρμα κοινής αποδοχής: Πλατφόρμα ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
ΣΧΗΜΑΤΙΚΑ: θα πρέπει πρώτα να στεριώσουν τα κοινωνικά, ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΑ θεμέλια της ενιαίας πρακτικής δράσης και ταυτόχρονα και στη βάση αυτών των θεμελίων, να υπάρξει ένα μίνιμουμ, μεταβατικών προτάσεων που θα θέτουν μια ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
ΤΙΠΟΤΑ, από αυτά δεν υπάρχει!!!
Αυτή η «αριστερά» έχει κατεδαφίσει κάθε προϋπόθεση κινήματος, συνακόλουθα και κάθε εναλλακτική ΠΡΟΤΑΣΗ εξουσίας του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Αυτή τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ την έχει καταστρέψει. Καθεστωτικοί θίασοι «αριστερών» διαμαρτυρομένων είναι.
ΚΑΜΙΑ εναλλακτική πρόταση εξουσίας δεν διαθέτει αυτή η «αριστερά». Και δεν μπορεί να ΔΙΑΘΕΤΕΙ, γιατί αυτό συνεπάγεται ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ της αριστεράς για την ανάπτυξη και οργάνωση του εργατικού κινήματος (από εδώ απορρέει η άλλη πρόταση εξουσίας).
Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, όμως, αυτής της «αριστεράς» είναι η διαίρεση, η γραφειοκρατική χειραγώγηση, η προδοσία και εν τέλει η ΔΙΑΛΥΣΗ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Και ενώ έχει διαλύσει τα πάντα και έχει μεταλλαχτεί σε «αριστερό» δεκανίκι του συστήματος και σε νεροκουβαλητή των ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης, δίνοντας το τεκμήριο και το άλλοθι στον υπερεθνικό οδοστρωτήρα του κεφαλαίου, ΜΙΛΑΕΙ για «ενότητα της αριστεράς»…
Στα λόγια όλοι μιλούν για την ανάγκη των συμμαχιών. Το ΚΚΕ, μάλιστα, φωνάζει πιο δυνατά από όλους, διότι είναι και το κόμμα που στην πράξη αφανίζει κάθε δυνατότητα συμμαχίας.
ΟΤΑΝ κτίζεις δικά σου «Μέτωπα» αυτό πρακτικά υπονομεύει κάθε συμμαχία με άλλον. Το ίδιο ισχύει όταν μέσα στα συνδικάτα ο κάθε ένας κατεβαίνει με την κομματική του παράταξη.
ΔΙΑΙΡΟΥΝ, τορπιλίζουν και κάθε αυθόρμητη ενότητα και ωρύονται για την αναγκαιότητα των συμμαχιών και της «ενότητας»!!!
Η ταχτική, όμως των συμμαχιών (αυτό θα το γνώριζαν αν τους είχαν απομείνει και ψήγματα αριστεράς) δεν είναι κάτι το συμπτωματικό και τεχνητό, δεν είναι μια οποιαδήποτε δόλια μανούβρα.
Η ταχτική των συμμαχιών βγαίνει ολοκληρωτικά από τις αντικειμενικές συνθήκες εξέλιξης του προλεταριάτου. Αποτελεί τη στρατηγική αναγκαιότητα ενότητας του αγώνα της εργατικής τάξης για την αυτοσυνείδησή της. Η πάλη του προλεταριάτου για την απόκτηση της ταξικής του συνείδησης και το σοσιαλισμό έχει ΑΝΑΓΚΗ την ενότητα των γραμμών του. Απορρέει επίσης και από την ανάγκη «πρόσδεσης» των κατεστραμμένων και εξεγερμένων μικροαστών στο άρμα του προλεταριάτου.
Οι «Συμμαχίες» είναι ένα από τα κυριότερα μέσα μιας επαναστατικής πολιτικής. Είναι μια συμφωνία για κοινή δράση πάνω σε ένα ορισμένο πεδίο, για ορισμένες κοινές επιδιώξεις και αποκλείει ΑΠΟΛΥΤΑ κάθε θυσία προγράμματος και αρχών, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ κάθε λογής εγκατάλειψη των σοσιαλιστικών αρχών, δηλαδή των ιστορικών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Τα κόμματα και οι οργανώσεις διατηρούν στο ακέραιο την αυτονομία τους και την ανεξαρτησία τους…
Τέλος, η ταχτική των «συμμαχιών» (του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου) είναι εντελώς αντίθετη από τη λογική της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ενότητας, των πολιτικών συνασπισμών ετερόκλητων δυνάμεων. Άλλο πολιτική σύνθεση και ενότητα και άλλο ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ πάνω σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα.
Ας δούμε τώρα τι έχει γίνει και τι γίνεται στην πράξη:
ΠΡΩΤΟΝ. Όταν επετεύχθη μια «συμμαχία» δεν ήταν ΣΥΜΦΩΝΙΑ πάνω σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ζητήματα κοινής δράσης, αλλά «πολιτική ενότητα», εκλογικού χαρακτήρα: «Ενωμένη Αριστερά», μετά την πτώση της χούντας και «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ» το 1989.
Τα αποτελέσματα δεν ήταν μόνο ολέθρια, αλλά οδήγησαν πιο βαθιά στην καθεστωτική ενσωμάτωση και στην προδοσία.
Το 1989 συγκυβέρνησε αυτό το πολιτικό έκτρωμα του Συνασπισμού με τον ακραίο ταξικό αντίπαλο του λαϊκού κινήματος, ανοίγοντας τις πόρτες στη νεοφιλελεύθερη επέλαση του μητσοτακισμού και του σημιτισμού, ισοπεδώνοντας κυριολεκτικά τις ταξικές οριοθετήσεις: Έτσι άνοιξαν διάπλατα όλες οι πόρτες και τα παράθυρα στα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης.
Τέτοιο πολιτικό πλαγκτόν ποικίλων πολιτικών διαστροφών και επιδοτούμενων, είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. ΠΟΤΕ δεν υπήρξαν πρωτοβουλίες ενιαιομετωπικές. Συμφωνίες δηλαδή πάνω σε κοινά προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού για ανάπτυξη και κλιμάκωση των αγώνων.
Η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός κτυπιόντουσαν ανελέητα και σε όλα τα επίπεδα και αυτοί της «αριστεράς» δεν μπορούσαν να βρουν ένα πλαίσιο ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ και ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ σημείων ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ.
Απεργίες ξεσπάγανε και πάλι δεν παίρνανε μια πρωτοβουλία κοινής δράσης πάνω σε συγκεκριμένα αιτήματα της απεργίας, για την ανάπτυξη και την επέκτασή της.
Λειτουργούσαν κομματικά ανταγωνιστικά, διασπαστικά και πυροσβεστικά.
Τι κάνανε, π.χ. στις απεργίες των ναυτεργατών; Καμιά πρωτοβουλία ενιαίας δράσης. Αντίθετα διαίρεση και ξεπούλημα.
Το ίδιο και στους αγροτικούς ξεσηκωμούς.
Το ίδιο και πρόσφατα με τους φορτηγατζήδες…
ΤΡΙΤΟΝ. Η σημερινή περίοδος που ζούμε είναι η πλέον αποκαλυπτική.
Σήμερα, με τη δωσίλογη κυβέρνηση έχουν συμβεί σημεία και τέρατα. Δεν υπήρξε η παραμικρή πρωτοβουλία για κοινή δράση.
Ακόμα και στις απεργιακές 24άωρες φιέστες διασπασμένα και γκετοποιημένα παρήλαυναν!!!
Και ενώ δεν κάνουν τίποτα, δεν παίρνουν την παραμικρή πρωτοβουλία για κοινή δράση πάνω σε ΤΟΣΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΑΥΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ που ενώνουν το λαό, πρωτοβουλίες που θα άνοιγαν παράθυρα ελπίδας και αγώνα, ΜΙΛΟΥΝ για «ενότητα της αριστεράς»!!!
Αποτελούν τους πυροσβέστες των αγώνων, τις ασφαλιστικές δικλίδες εκτόνωσης της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, τους «αριστερούς» φλύαρους ψάλτες και τα πρακτικά υποστυλώματα της κυβερνητικής μοχθηρίας, ΚΑΙ παράλληλα ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ για «ενότητα της αριστεράς», της ανύπαρκτης αριστεράς, ή μάλλον ενότητα των καθεστωτικών «αριστερών» πτωμάτων…
Το έχουμε ξαναγράψε: Τα πτώματα δεν είναι ικανά για αγώνα, αλλά είναι πολύ ικανά να εμποδίζουν τους ζωντανούς να αγωνιστούν.
ΠΡΕΠΕΙ το ταχύτερο να ταφούν τα πτώματα…
