Του Ηλία Παπαναστασίου
Η πρώτη ήττα της Φιλελεύθερης/Νεοφιλελεύθερης Κεντροδεξιάς του Μητσοτάκη ήρθε την Κυριακή. Με απώλεια όλων των μεγάλων Δήμων –Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης, Πάτρας– αλλά και μεγάλων Δήμων της εσωτερικής αστικής περιφέρειας –Δήμος Χαλανδρίου, Ζωγράφου, Κερατσινίου, Καλλιθέας αλλά και Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη– ανοίγει μια «πόρτα αισιοδοξίας», μια «χαραμάδα ελπίδας» η οποία αναμένεται –ή προσδοκάται...– να διευρυνθεί με την συνεργασία προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων. Παρόλα όμως τα θετικά σημεία, έχουμε τρεις ενστάσεις.
Η τεράστια αποχή που έφτασε ή και ξεπέρασε το 70% δεν δίνει μεγάλες ελπίδες αισιοδοξίας εάν και εφόσον υπάρξει αύξηση συμμετοχής των ψηφοφόρων στο μέλλον. Δεν γνωρίζουμε επακριβώς από πού προέρχονται περισσότερο οι «απέχοντες» των εκλογών όμως το πρόβλημα που ήδη υπάρχει είναι η απαξίωση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας χωρίς όμως την δημιουργία, ανάπτυξη ή ενδυνάμωση άλλων μορφών μαζικότερης, συμμετοχικότερης και ουσιαστικότερης Δημοκρατίας.
Το παλιό πολιτικό πρότυπο του αστικού συστήματος à la Balkan έχει παρακμάσει άρδην και περνά μια κρίση άνευ προηγουμένου, όντας η εκλογική διαμάχη μια διαδικασία αφυδατωμένη, απο-ιδεολογικοποιημένη και επικοινωνιακή σε απίστευτα αρνητικά πρότυπα που θυμίζουν «Διασημότητες των Κινηματογραφικών Φεστιβάλ». Ταυτόχρονα, δεν «αναβλύζει» καμιά αναλαμπή νέων μορφών άμεσης, συμμετοχικής δημοκρατίας, παρόλες τις αριστερίστικες ακράτειες που ακούγονται. Συνήθως οι λεγόμενοι «υπερ-αριστεροί», «μετατρέπουν τις επιθυμίες τους σε αντικειμενική πραγματικότητα».Γι’ αυτό παραμένουν, παντελώς ανίκανοι να προτείνουν ένα ενωτικό, ρεαλιστικό, πραγματοποιήσιμο και ταυτόχρονα επαναστατικό μέτρο ενοποίησης των αντιπολιτευτικών δυνάμεων. Γιατί αν βγήκε κάποιο συμπέρασμα από τα αποτελέσματα των Αυτοδιοικητικών Εκλογών, είναι η «ασυγκράτητη», κυριολεκτικά, επιθυμία των κεντροαριστερών/αριστερών και προοδευτικών μαζών να έχουν στα χέρια τους, να δουν τέλος πάντων μια ρεαλιστική «ενωτικού χαρακτήρα» απάντηση στην κοινωνικά άδικη, οικονομικά ατελέσφορη, εξωτερικά επικίνδυνη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Και ενώ τα δυο κόμματα της αντιπολίτευσης, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ όχι όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, είχαν μια σημαδιακή αλλά όχι και πολύ εντυπωσιακή άνοδο των δυνάμεών τους, η σεκταριστική πολιτική του ΚΚΕ για «Λευκό και Αποχή» στο Β’ Γύρο, απομονώθηκε και απορρίφθηκε από τις μάζες, όντας πρόταση μηδενιστική, ισοπεδωτική και τελικά απολιτική. Το τελευταίο και αξιοσημείωτο αυτό γεγονός της απόρριψης από τις μάζες, φάνηκε περίτρανα στις επαναληπτικές εκλογές για τον Δήμο Αθηναίων όταν οι ψηφοφόροι του Σοφιανού (Υποψήφιου του ΚΚΕ) ψήφισαν σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70% τον υποψήφιο της Ενωμένης Αντιπολίτευσης που ήταν ο Δούκας, αψηφώντας την πρόταση της ηγεσίας του ΚΚΕ για «Λευκό και Αποχή» στο Δεύτερο Γύρο. Άλλωστε, είναι ιδεολογικά απαράδεκτο και πολιτικά ανήθικο να ζητάς στο Β’ Γύρο την ψήφο όλων των προοδευτικών και αριστερών στην Πάτρα για να βγει ο Πελετίδης με 56.7% στον δεύτερο γύρο, αλλά να μην κάνεις το ίδιο, να ψηφίζεις δηλαδή επίσημα σαν ΚΚΕ τον υποψήφιο της Κεντροαριστερής αντιπολίτευσης στο Β’ Γύρο, όταν στο ζητήσουν οι «άλλοι» της Αντιπολίτευσης! Οι μάζες των αριστερών και κεντροαριστερών ψηφοφόρων δεν ήθελαν απλώς την ενότητα των προοδευτικών και «αντιδεξιών», έστω και θολά ή κάπως γενικόλογα, πολύ περισσότερο ήθελαν την ήττα των επίσημων Υποψήφιων της Μητσοτακικοποιημένης Νέας Δημοκρατίας, μια Μητσοτακικοποίηση που ισοδυναμεί με πλήρη Αμερικανοποίηση σε όλους τους τομείς της ζωής και σε μια Φιλελευθεροποίηση/Νεοφιλελευθεροποίηση Βαλκανικού τύπου, με χυδαίο Δυτικισμό και Αμερικανολιγουρισμό Μαντάμ Σουσούς αλλά και Ευρωλιγουρισμό Μαρίας Αντουανέτας, μιας χώρας δηλαδή όπως η Ελλάδα που παριστάνει μανιωδώς την «Δυτική» και «Ευρωπαϊκή» ενώ είναι ένα «άδειο σακί» που κατά καιρούς γεμίζει με πραμάτεια «Βαλκανίων, Μικράς Ασίας και Ανατολικής Μεσογείου». Γιατί αυτών των συστατικών παιδιά είμαστε εμείς οι Ρωμιοί. Έτσι δεν είναι;
Όποιος λοιπόν του λεγόμενου «αντι/νεοφιλελευθέρου» χώρου, θέλει να δει «άσπρη μέρα» στη ζωή του και να γελάσει το «πικραμένο χειλάκι» του, καλά θα κάνει να εμβαπτιστεί στην «Λαϊκή Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για να «εξιλεωθεί από τα σεκταριστικά του λάθη, να διδαχτεί από τα λαϊκά αιτήματα και να ψαλιδίσει την μονίμως αιθεροβάμονα αισιοδοξία του αριστερού χωρίς προϋποθέσεις». Τα αποτελέσματα των Δημοτικών εκλογών είναι πολύ ενθαρρυντικά, όμως υπάρχει το μόνιμο πρόβλημα της αποχής που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα και κυρίως το πρόβλημα της ενότητας των Προοδευτικών Δυνάμεων. Πρόβλημα ενότητας στην κορυφή γιατί στην βάση υπάρχει ενότητα όπως αποδεικνύεται από τις ψηφοφορίες του Β’ Γύρου. Η Δεξιά του Μητσοτάκη έφαγε ένα χαστούκι και ηττήθηκε αλλά δεν συνετρίβη η δε σεκταριστική τάση στην Αριστερά επίσης ηττήθηκε. Παρόλη την σημαδιακή του άνοδο το ΚΚΕ –μιλάμε για Αυτοδιοικητικές και όχι βουλευτικές εκλογές– οι μάζες δεν υπάκουσαν στον Β’ Γύρο για το «Λευκό». Εκεί υπήρχε ήττα του ΚΚΕ ενώ στον Α’ Γύρο παρατηρήθηκε μια άνοδός του.
Ας προχωρήσουν όλοι σταδιακά στην εκλογική και ίσως και πολιτική συνεργασία για να φύγει η πλέον επικίνδυνη φαμιλιά της Ελληνικής Αστικής Τάξης από την Κυβέρνηση και την εξουσία. Αλλιώς, ο Μητσοτάκης θα αργήσει αρκετά να μας αποχαιρετήσει...
Σχετικά τώρα με τα τρομερά γεγονότα της Μέσης Ανατολής και τα οποία συνοπτικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν το τελικό στάδιο της Γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού, εκεί ο ελληνικός λαός εάν έχει μια στάλα ηθικού αποθέματος μέσα του θα έπρεπε και θα πρέπει να συμπαρασταθεί στον Παλαιστινιακό λαό όπως έκανε στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και ειδικότερα το καλοκαίρι του 1982, όταν ειδικά ναυλωμένο σκάφος από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετέφερε τους βάναυσα κυνηγημένους και κτηνωδώς δολοφονημένους από τους παραστρατιωτικούς και στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ –στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα– Παλαιστινίους. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου υποδέχτηκε τους Παλαιστινίους και τον τότε ηγέτη τους Γιασέρ Αραφάτ στο λιμάνι του Πειραιά.
Ήταν μια ανεξίτηλα χαραγμένη πράξη αλληλεγγύης και σοσιαλιστικού διεθνισμού του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησής του, πράξη που θα πρέπει να την θυμούνται οι πέραν της ΠΑΣΟΚΙΚΗΣ Αριστεράς μάζες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (Πρώην ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και ΚΚΕεσωτερικού). Αυτή η πράξη όπως και εκατοντάδες άλλες, απόδειξαν πως η πρώτη και μοναδική Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα ήταν η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ 1981-89. Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν Αριστερή Κυβέρνηση αλλά μια ψευδεπίγραφη «Αριστερά» που μέχρι σήμερα δεν έκανε την παραμικρή κριτική και αυτοκριτική, «απομυθοποιώντας» με εξευτελιστικό τρόπο την Αριστερά, ταυτιζόμενο με το Ισραήλ και υπογράφοντας επί Κυβερνήσεως Τσίπρα με το Ισραήλ του Νετανιάχου, 50 συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας όπως κατήγγειλε ο πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας Ήσυχος, αποχωρήσας από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από τον Αύγουστο του 2015 και προσχωρήσας στην ΛΑΕ.
Εάν υπάρχει κάποιος που έχει αποδεδειγμένα ένδοξο παρελθόν αλληλεγγύης με τους Παλαιστίνιους είναι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και το ΚΚΕ, το οποίο με τις ανακοινώσεις και κινητοποιήσεις του για τους Παλαιστίνιους που εξοντώνονται ανηλεώς, έσωσε την τιμή του ελληνικού προοδευτικού και αριστερού λαού. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ ας κάνει την αυτοκριτική του συγκρινόμενο με το ένδοξο ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών 1970 και 1980 και να μην «καβαλάει το καλάμι» λόγω της αύξησης των ποσοστών του, ο δε ΣΥΡΙΖΑ που τώρα τελευταία παριστάνει τον «άνετο», τον «λεφτά» και τον «Μη μου άπτου Μεσοαστό», καλά θα κάνει να προσγειωθεί στο έδαφος της Παλαιστινιακής Αλληλεγγύης και όχι στις «συμμαχίες της Δύσης και της Ελλάδας με το Ισραήλ», μια κουτοπόνηρη ενδιάμεση θέση στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Αλλιώς θα καταλήξει στο μονοψήφιο ποσοστό και θα συναγελάζεται με τους «Φίλη, Τσακαλώτο, Αχτσιόγλου» και όλους τους υπόλοιπους λεβέντες του Γ’ Μνημονίου του Αλέξη Τσίπρα. Τέλος το ΚΚΕ, υπήρξε άψογο στο Παλαιστινιακό ζήτημα αλλά αδιέξοδο, σεκταριστικό και αριστερίστικο στο ζήτημα του Β’ Γύρου των Αυτοδιοικητικών εκλογών.
Ας κάνουν λοιπόν όλοι την αυτοκριτική τους αλλά ας «ακονίσουν» πρώτα την συνεργατική τους διάθεση. Οι λαϊκές μάζες θέλουν συνεργασία και ρήξη με τον δεξιό νεοφιλελευθερισμό, αρχίζουν δε να αποδεσμεύονται από την αστική, νεοφιλελεύθερη πολιτική κηδεμονία. Όμως μην βιαζόμαστε και βγάζουμε αβάσιμα συμπεράσματα. Ο Λαός έχει πολύ δρόμο μπροστά του, θέλει πόλεμο κατά της ακρίβειας, των πλειστηριασμών και όλων των συμπαρομαρτούντων της Δεξιάς Πολιτικής, ταυτόχρονα δε ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων.
Όμως μην ξεχνάμε, η Δεξιά δεν συνετρίβη αλλά ηττήθηκε και μάλιστα σε Αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο Μητσοτάκης μπορεί να είναι σε νοσηρό βαθμό οιηματίας και αλαζόνας, όμως ταυτόχρονα είναι ευφυής, στρατηγικός και εξαιρετικά δύσκολος αντίπαλος. Παράλληλα, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε «Πανηγύρι Κολομβιανού Καπιταλισμού» και σε Αμερικανική Αποικία. Χρέος μας είναι να απελευθερωθούμε και από τα δύο.
YΓ. Συγκριτικά με το 1982, στον ελληνικό πληθυσμό έχει αυξηθεί κατακόρυφα η Αμερικανοφιλία και η ανοχή, αν όχι υποστήριξη στην πολιτική του Ισραήλ λόγω της Αμερικανόπνευστης πλύσης εγκεφάλου μέσω των Τηλεοπτικών Καναλιών που ελέγχονται από αυτούς. Τουλάχιστον σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Ας προσεχθεί ιδιαίτερα και ας υπάρξει εκστρατεία ενημέρωσης του ελληνικού λαού όπως και ίδρυση δημοκρατικού και προοδευτικού Τηλεοπτικού Καναλιού επειγόντως!
