Θέρετρα για το Ελληνικό Καλοκαίρι Ή Εσείς σε ποιο (φ)έρετρο παραθερίζεται φέτος;

 

Της

 

Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*

 

 

-«Είχες και στο χωριό σου staycation;

- Βεβαίως! Μόνο που δεν το λέγαμε έτσι...!»

 

  

 

Κωμικός διάλογος σε καφέ της «Αθηναϊκής Ριβιέρας»

στα πλαίσια συζήτησης για την τιμή της ξαπλώστρας,

14/7/24

 

 

 

Λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση ενός άρθρου[1] μου στον ιστότοπο slpress.gr αναφορικά με το πως νοηματοδοτούνται οι διακοπές σήμερα επηρεαζόμενες από το lifestyle της εποχής και τα social media, διάβασα τυχαία τον όρο «staycation» σε ένα άρθρο[2]. Ο αρθρογράφος Γιάννης Τσεκούρας συνοψίζει τον ορισμό της έννοιας, όπως αυτός περιγράφεται στο διαδίκτυο: «Ο όρος έχει και σελίδα στη Wikipedia. Εκεί διαβάζουμε πως πρόκειται για μια περίοδο «κατά την οποία ένα άτομο ή μια οικογένεια μένει στο σπίτι του και συμμετέχει σε δραστηριότητες αναψυχής σε απόσταση μιας ημέρας από το σπίτι του και δεν απαιτεί διανυκτέρευση. Στα βρετανικά αγγλικά, ο όρος αναφέρεται όλο και περισσότερο στον εγχώριο τουρισμό: διακοπές στη χώρα, σε αντίθεση με ταξίδια στο εξωτερικό». Επίσης, «οι συνήθεις δραστηριότητες ενός staycation περιλαμβάνουν τη χρήση της πισίνας, επισκέψεις σε τοπικά πάρκα και μουσεία, και συμμετοχή σε τοπικά φεστιβάλ και πάρκα αναψυχής». Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα που κυκλοφορούν σχετικά με το θέμα, υποτίθεται πως πρέπει κανείς να φέρει τις διακοπές…στο σπίτι του, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.»

 

Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια είμαστε εξοικειωμένοι με «αγγλισμούς» που έχουν κατακτήσει ισχυρή θέση στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Να λοιπόν άλλη μια, για να μην σταματά η διαδικασία της εκπαίδευσης της σκέψης μας από τις μόδες της εποχής.

 

Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει η κ. Χριστιάνα Στυλιανού σε άρθρο[3] της περιγράφοντας το staycation ως μια απόπειρα ρομαντικοποίησης της φτώχειας:  «Όλες αυτές οι «χαριτωμενιές» που ρομαντικοποιούν την φτώχεια και την ανέχεια, δεν αποτελούν λύση, αλλά έναν εμπαιγμό για τους ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν.»

Για την Αθήνα η Κύπρος κείται πιο μακριά από ό,τι το 1974!

 

Του Γιώργου Αϋφαντή

   

Πριν 50 ακριβώς χρόνια, ο Ελληνισμός έχασε έναν πόλεμο στην Κύπρο. Γι` αυτό υπάρχει σήμερα κατοχή στο βόρειο τμήμα του νησιού. Είναι διαδεδομένη, ιδίως στους κύκλους των Ελλήνων στρατιωτικών, η άποψη ότι η Ελλάδα δεν πολέμησε και γι’ αυτό χάθηκε ο πόλεμος. Και συμπληρώνεται από τον ισχυρισμό ότι εάν πολεμούσαμε, ή όποτε πολεμήσουμε, θα τους κατατροπώσουμε.

Πρόκειται για ανιστόρητη θέση, ίσως για κάποιο εφεύρημα συλλογικού μας ψυχοθεραπευτή, προκειμένου να αντέξουμε –μέσα από μια βολική φαντασίωση– τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία όσο δεν συνειδητοποιούμε, δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσουμε να την αλλάξουμε. Η Ελλάδα πολέμησε το 1974, όπως μπορούσε ένα μη-κυρίαρχο κράτος να πολεμήσει. Δηλαδή, κομμένη στα δύο, ή και στα τρία. Θυσιάστηκαν επί του πεδίου ο Κατούντας, ο Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής και πολλοί άλλοι. Πολέμησαν και έπεσαν για την Ελλάδα. Τους κάναμε ονόματα στρατοπέδων, στην καλύτερη περίπτωση.

Δεν πολέμησε ο Ιωαννίδης και οι πραιτωριανοί του. Ο Ιωαννίδης πέθανε στην φυλακή, όχι όμως για το πραξικόπημα και την εν συνεχεία λιποταξία του. Δεν πολέμησαν ο Μπονάνος και οι τρεις αρχηγοί Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού. Γιατί πίστευαν –να το πούμε με τα λόγια του Μπονάνου– ότι “άλλο Κύπρος και άλλο Ελλάς”. Πέθαναν στο κρεβάτι τους, πλήρεις ημερών και βαθμών. Διότι –όπως ισχυρίσθηκαν στο γραπτό τους υπόμνημα προς τους Καραμανλή και Αβέρωφ– «απετράπη ελληνο-τουρκικός πόλεμος και η διάλυση της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ».

Α.Ντούγκιν για Ν.Τραμπ-”Η ομάδα Ομπάμα, Μπλίνκεν, Κλίντον κρύβεται από πίσω”

Ο Ρώσος διανοούμενος Αλεξάντρ Ντούγκιν  σχολίασε  την απόπειρα δολοφονίας του Ν τ.Τραμπ στο κανάλι του στο Telegram. Τονίζοντας ότι όποιος αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση θα δαιμονοποιηθεί και θα εξαλειφθεί, ο Ντούγκιν είπε ότι η απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ ήταν προβλέψιμη.

 

Ο Ντούγκιν είπε ότι η ευθύνη για την απόπειρα ανήκει στην ομάδα που αποτελείται από τους Ομπάμα, Μπλίνκεν, Χίλαρι Κλίντον και Μπάιντεν.

 

(σ.σ. ο τελευταίος βέβαια είναι άγνωστο εάν γνωρίζει ότι είναι στην ομάδα, ή αν το γνωρίζει είναι αμφίβολο εάν το θυμάται).

 

Περιγράφοντας την απόπειρα δολοφονίας κατά του Τραμπ ως πραξικόπημα, ο Ντούγκιν είπε:

Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών, η χρεωκοπία της «Αριστεράς» και ο Αγώνας για μια πραγματική Δημοκρατία…

 

 

ΣΧΟΛΙΟ
Του Τάκη Φωτόπουλου

 

(6 Ιουλίου 2024)

1. Τα αποτελέσματα τόσο των Ευρωεκλογών, όσο και των παράλληλων γενικών εκλογών στη Βρετανία, αποκάλυψαν ένα κοινό παρονομαστή αλλά και μια νέα πανευρωπαϊκή τάση που πιθανότατα οδηγεί σε μεγάλες ανατροπές.

2. Ο κοινός παρονομαστής είναι η αποδοκιμασία της «πολιτικής» με την τυπική έννοια της «εκλογής» αντιπροσώπων (κάτι σαν τους «εργατοπατέρες») που (με το αζημίωτο βέβαια) αναλαμβάνουν να διεκπεραιώνουν τις εθνικές και κατ’ επέκταση τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, σύμφωνα φυσικά με τις εντολές που παίρνουν από την Υπερεθνική Ελίτ, η οποία διαφεντεύει τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

3. Η νέα πανευρωπαϊκή τάση είναι αυτή της αδιαφορίας γι’ αυτό που περνά για «πολιτική» σήμερα—που είναι βέβαια το στημένο παιχνίδι μεταξύ επαγγελματιών πολιτικών, τους οποίους το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους σε ένα ιδιαίτερα προσοδοφόρο (ακόμη και χωρίς τα «τυχερά» του) επάγγελμα!

Πολλές, πολλές, πολλές και καλύτερες ευχές στους Γάλλους...

 Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

 

Πανηγυρίζει η δυτική "αντιφασιστική" δημοκρατία... μωρό μου!

 

 

⚫️ "Εθνική Συσπείρωση" (Λε Πεν): 37,1% (10,1 εκατομμύρια ψήφοι)
🔴 "Νέο Λαϊκό Μέτωπο" (Μελανσόν): 25,8% (6,9 εκατομμύρια ψήφοι)
🟡 Προεδρικός συνασπισμός του Μακρόν: 24,5% (6,5 εκατομμύρια ψήφοι)
🔵 Ρεπουμπλικάνοι: 5,4%
* Δεξιά/αριστερά Ανεξάρτητοι: 6,6%
Κέρδισαν σε έδρες κι όχι σε ποσοστά/ψήφους η "αριστερά" κι ο Μακρόν, εναντίον του Ρωσικού ιμπεριαλισμού, υπέρ της "δημοκρατίας", και των "δικαιωμάτων"...

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ 

Μ. Δεναξά : Η αποτυχία των Γαλλικών ελίτ, η άνοδος Λεπέν και τα σενάρια του β΄γύρου

 

 

Μαρία Δεναξά, δημοσιογράφος στο Παρίσι και επί χρόνια ανταποκρίτρια ελληνικών ΜΜΕ, μιλάει στον 98.4 για την αποτυχία των Γαλλικών ελίτ να επιβάλουν την ατζέντα τους στην πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών μέσω των πολιτικών Μακρόν, που σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές γνώρισε την συντριβή.

Η άνοδος της άκρας Δεξιάς με τον εκλεκτό της Λεπέν, Μπαρντελά σημειώνεται σε συνθήκες αύξησης της συμμετοχής των πολιτών στις κάλπες, αλλά το τι θα συμβεί στον δεύτερο γύρο είναι ανοιχτό, μη αποκλείοντας η Μαρία Δεναξά, το κόμμα της Λεπέν να προτιμά από την αυτοδυναμία μια ισχυρή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, που θα μετατρέψει σε εφιάλτη τις προεδρικές κινήσεις Μακρόν, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο στη Λεπέν, για την εκλογή ως επόμενη Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Προεόρτια και Παρελκόμενα της εισαγωγής της ακυρωτικής κουλτούρας στην Ελλάδα…

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*

«Ποιες κουλτούρες; Δεν υπάρχουν πια. Ούτε οι χριστιανικές, ούτε οι μουσουλμανικές, ούτε οι σοσιαλιστικές, ούτε οι επιστημονίστικες.
Μην μιλάτε πια για τους απόντες. Μια στιγμή να κοιτάξει κανείς κατάματα την αλήθεια και το προφανές βλέπει πως
δεν υπάρχει πια παρά η παγκόσμια θεαματική, αμερικανοειδής υποβάθμιση κάθε πραγματικής κουλτούρας.»
Guy Debord, Πρόλογος σε “Notes sur la question des immigrés”, 1986

Πώς ερμηνεύονται αλήθεια κοινωνικά γεγονότα, όπως αυτό της όλης συζήτησης που ξεκίνησε γύρω από τον Καραγάτση με αφορμή το άρθρο κάποιας λογοτέχνιδας; Πώς συγχέονται οι έννοιες woke και cancel; Τι επιδιώκει η γομολάστιχα cancel culture και η συμπληρωματική woke γραφίδα της; Πώς επικριτές και θιασώτες της «woke» συμμετέχουν εξίσου στη δημιουργία ενός ψυχοδιανοητικού χάους; Τι θα μπορούσε άραγε να συμβεί αν λαμβάναμε σοβαρά υπόψη μας τη διάθεση κάποιων υποστηρικτών της ακυρωτικής κουλτούρας να καταργηθούν (;), να διαγραφούν (;), να απαγορευτούν (;) συγγραφείς της πρόσφατης ή και της αρχαίας ιστορίας μας; Αυτός που προτίθεται να απαγορεύσει, να καταστρέψει, ή να διαγράψει κάτι, λαμβάνει αλήθεια υπόψη του πως η άλλη μεριά θα μπορούσε να του απαντήσει με το ίδιο αντιδημοκρατικό νόμισμα απαγορεύοντας τον, ακυρώνοντας τον, διαγράφοντάς τον; Και αν οι πολέμιοι του παρελθόντος, «woke διαφωτιστές και ριζοσπάστες» είναι έτοιμοι για έναν τέτοιο συμβολικό πόλεμο, τον οποίο καλλιεργούν συστηματικά, πώς ακριβώς θα διαχειριστούν τις αντιφάσεις, αλλά και τις συνέπειες του ιδεολογικού εμφυλιοπολεμικού, διχαστικού κλίματος που οι ίδιοι δημιουργούν μέσα στην κοινωνία;

Καταρχάς να υπενθυμίσουμε ότι η σκέψη είναι γλώσσα· η γλώσσα δομεί τη σκέψη· νέες λέξεις, νέα περιεχόμενα, νέες μόδες, νέες νοοτροπίες, άρα νέοι τρόποι σκέψης. Ο νέος δυτικός πολίτης καλείται να διαπαιδαγωγηθεί μεταλλασσόμενος σταδιακά σε μια πιο «προοδευτική» εκδοχή του εαυτού του. Τα δύο αμερικανόπνευστα ιδεολογικά εργαλεία, η woke κουλτούρα και η αδελφούλα της, η ακυρωτική ή cancel (που πολύ προσφάτως μπήκαν στη ζωή των Ελλήνων και σχετικά προσφάτως στη ζωή των ευρωπαίων πολιτών), ήρθαν για να εγχαράξουν τις νέες αξίες και να μας εκπαιδεύσουν στις νέες χρηστοήθειες.