Δεν είναι λίγοι αυτοί, σήμερα, οι οποίοι αναζητούν «εύσημα» επαναστατικότητας διατυμπανίζοντας: «Είμαι άθεος»!
Αυτή την τυπική εκδήλωση της εφηβικής επαναστατικότητας του μικροαστικού «αριστερού» ριζοσπαστισμού την διατυμπανίζουν «απελευθέρωση» από τα «δεσμά» της Πίστης.
Αυτό το λεκτικό σχήμα των «ωρίμων» («είμαι άθεος») είναι και αυτό μια «θρησκεία»: Η θρησκεία της αγοράς, των συμβόλων της και των ειδώλων της που η ακραία της, παρακμιακή μορφή είναι το αυτό-είδωλο, δηλαδή η λατρεία το «εγώ».
Τέτοιου είδους «δηλώσεις» (λεκτικές απρέπειες της νατουραλιστικής «προοδευτικής» κραιπάλης) απλώς υποδηλώνουν την έλλειψη μιας πίστης ή το σβήσιμο μιας πίστης σε ιδέες, οράματα, σε αξίες, στην ανθρώπινη κοινωνία, στον κοινωνικό Άνθρωπο, στο Αγώνα του συλλογικού και ιστορικού «εγώ».
Αλλά τέτοιου είδους «κηρύγματα» δεν αποτελούν μόνο το θορυβώδες στίγμα του αναρχικού ατομικισμού. Καταγράφουν και το στίγμα της σημερινής, νεοταξικής φιλοσοφίας και παρακμής: Αυτό της θεοποίησης των συμβόλων και των ειδώλων της καπιταλιστικής αγοράς, της θεοποίησης του ατόμου και της ανύψωσης του ατομικισμού σε θεότητα, σε είδωλο λατρείας.
Βρισκόμαστε μπροστά στην πιο αποτρόπαια ειδωλολατρία της ιστορίας: Στο αυτό-είδωλο, στον καθρέφτη του νάρκισσου, ο οποίος δεν αναγνωρίζει απλώς σαν τη μόνη πραγματικότητα το «εγώ» του, αλλά έχει προχωρήσει ακόμα πιο ακραία: προσκυνάει τα είδωλα της αγοράς, τους «ήρωες» που παράγει το σύστημα, συνακόλουθα λατρεύει μόνο το είδωλό του και μέσω αυτού τα «είδωλα» που στηρίζουν το είδωλό του.
Το αυτό-είδωλο δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν προσκυνήσει άλλα είδωλα, αν δεν στηριχτεί σε αυτά και αν δεν αντλήσει «φως» από αυτά. Γι’ αυτό το «αυτό-είδωλο» δεν εξετάζει, ούτε αντιπαραθέτει ιδέες, δεν νοιάζεται για τα ιστορικά περιεχόμενα, ούτε για τη διαλεκτική της θεωρίας με την πράξη. Αγνοεί το τι σημαίνει «αξία χρήσης». Γνωρίζει και υποκλίνεται μόνο στις ανταλλακτικές αξίες, στα είδωλα αυτών των αξιών: Είδωλα-αξίες της αγοράς, είδωλα των ποικίλων ελίτ εξουσίας.
Έτσι το αυτό-είδωλο χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, την ιστορία, την κοινωνία και τις ιδέες. Για την ακρίβεια, αναστρέφει, ταχυδακτυλουργικά τα πράγματα. Στη θέση των πραγμάτων και των ιδεών τοποθετεί τα είδωλα. Με αυτή την ειδωλολατρική έξαψη παρακάμπτει τις ποιοτικές αξίες και αντιπαραθέτει τη στατική των ειδώλων.
Γι’ αυτό όλοι αυτοί οι ειδωλολάτρες οργίζονται όταν κτυπάς τις ιδέες των ειδώλων τους. Σκούζουν υστερικά ότι «καρατομείς πρόσωπα».Λόγω της τυφλής ειδωλολατρίας τους δεν βλέπουν τις ιδέες του ειδώλου εναντίον των οποίων ασκείται η πολεμική, αλλά την «προσβολή» του ειδώλου τους…
Αυτό το είδος της μαγικής λογιστικής καταστρέφει τα πάντα, κάθε ιδέα και σκέψη. Το είδωλο αποκτά την εγκυρότητα του κύρους, και της αυθεντίας, βρίσκεται στο απυρόβλητο, γίνεται η θρησκεία του «πίστευε και μην ερεύνα». Το τι λέει, το τι απόψεις διατυπώνει, το πώς πράττει κάθε φορά, ποια συμφέροντα το υποκινούν, όλα αυτά δεν πρέπει να εξετάζονται: Είναι είδωλο-Θεός…
Με τέτοια είδωλα συντηρούνται τα αυτό-είδωλα, χωρίς αυτά δεν μπορούν να υπάρξουν, συντρίβονται, τρελλαίνονται, πνίγονται, ακριβώς γιατί το άτομό τους στηρίζεται μόνο στην ειδωλολατρία, στο εύθραυστο «εγώ» τους και σε καμία βαθιά και στέρεα Πίστη.
Ο νοσηρός ατομικισμός της εποχής μας σε αυτό ακριβώς συνίσταται: Στην έλλειψη Πίστης και στη θεοποίηση του ακρωτηριασμένου «εγώ» μας, στο αυτό-είδωλο.
Μια κατάσταση που αποτυπώνει τα ακραία όρια της κατάπτωσης και παρακμής των κοινωνικών σχέσεων, των συναισθημάτων, των συλλογικών δεσμών και του ανθρώπου…
Μια κατάσταση η οποία αποτυπώνει την ολοκληρωτική ισοπέδωση της σκέψης και των ιδεών…
Μια κατάσταση η οποία αποτελεί το εφιαλτικό στίγμα της Νέας Εποχής: της πλανητικής βαρβαρότητας της αγοράς και του χρηματιστηριακού θεάματος.
Υ.Γ. Το δηλητήριο της σύγχρονης ειδωλολατρίας έχει διεισδύσει σε όλους μας. Άλλοι το έχουν συνειδητό, το καταπολεμούν και αντιστέκονται σε αυτή την πανούκλα, και άλλοι τρέφονται και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό το ναρκωτικό…
