Του Ηλία Σιαμέλα Να τον χαρακτηρίσω Τσάμπερλεν; Όχι, θα είναι λίγο. 0 Τσάμπερλεν, πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας, υποχωρούσε μπροστά στις αξιώσεις του Χίτλερ …για χάρη της ειρήνης! Όμως, παρά τις συμφωνίες του Μονάχου ο πόλεμος ήρθε, όπως ήρθαν και οι εκατόμβες, οι φούρνοι και τα κρεματόρια…
Ο δικός μας, τούτο το αστραφτερό «παγόβουνο», με το επίπλαστο όνομα Βενιζέλος, τούτη η πικροπονοδότρα γλωσσική μηχανή του συστήματος, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση.
Υποχωρεί μπροστά στις αξιώσεις του χιτλερικού περίγυρου της ομόσπλαχνής του Μέρκελ, όχι για χάρη κάποιας περιπόθητης ειρήνης, μα γιατί όντας συνειδητός «Εφιάλτης», θέλει ν’ ανοίξει διάπλατα το δρόμο στα σχέδια των επικυρίαρχων. Γι’ αυτό κυκλογυρίζει στην πολυάρματη τέχνη των κραυγών και του αυταρχισμού.
Ο ωρυόμενος Χίτλερ με τις κραυγές του, κυριάρχησε στις καρδιές των ναζί. Τούτος ο δικός μας, βαρύς, οξύθυμος κι οξύχολος, με τη δικτυόκλωστη ευφράδεια ενός «απερινόητου» συνήγορου, προσπαθεί να επιβληθεί στο κοινοβούλιο και στο λαό, προκειμένου να κατακυρώσει την εκποίηση της Ελλάδας στους ναζιστές διεθνείς τοκογλύφους. Όμως κανέναν δεν παραπλανά, κανένανε δεν πείθει. Όλοι πλέον γνωρίζουμε το ύποπτο σκαρί του.
Συμμάρτυράς μας η καίρια συμβολή του στην αείφρουρη ατιμωρησία των πολιτικών καθαρμάτων. Η για χρόνια σύμπλευσή του με το λασπόβουρκο της φαρδοκάπουλης καμαρίλας που εξέθρεψε δοσίλογους, κλέφτες κι απατεώνες, σαν τον Σημίτη.
Κάλφας του αποκρουστικού αποτεφρωτήριου, που φέρνει το επαίσχυντο όνομα «Νέο Μνημόνιο».
Μέγας συνταξιδιώτης του Νέου Τσολάκογλου - Παπαντρέου, που μαζί, μετάλλαξαν το χώρο του ΠΑΣΟΚ σ’ ένα απέραντο Λεπροκομείο, και τη χώρα σε πτωχευμένο κι ανειρήνευτο φρενοκομείο.
Συναοιδός και σύνοικος του Σάπιου Τραπεζίτη, και όλου του συννέφελου εσμού των προσκυνημένων και των κουκουλοφόρων, που κυβερνάνε σήμερα την Ελλάδα.
Τούτος ο δερματουργός του εξωνημένου συστήματος και της ξεδοντιασμένης αξιοπρέπειας, δεν άκουσε τίποτα για το χρέος των Γερμανών προς την Ελλάδα.
Τούτος ο μαινόμενος ταύρος του κοινοβουλίου, που διεκδικεί τον κότινο του αδιαμφισβήτητου «σωτήρα», δεν είδε ούτε άκουσε ότι το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να εξυπηρετήσει το χρέος της προς τη Βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Δε διάβασε τα υπομνήματα που στάλθηκαν στο τότε Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου, που έλεγαν ότι:
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδας, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού Λαού, για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή, από του να αρνηθεί να εξυπηρετήσει το χρέος της. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της, θα έκανε το ίδιο.
»…Είναι αδύνατο να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος της, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την Ηθική, Κοινωνική και Οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο…»
Φυσικά τα παραπάνω υπομνήματα είχανε γίνει απ’ έναν «αφορισμένο» σήμερα δικτάτορα, που ονομαζόταν Μεταξάς. Ήταν τότε που το όραμα της ηθικής, κοινωνικής, και οικονομικής ανέλιξης ακουμπούσε σε απαράβατους όρους ανθρωπιάς και δικαιοσύνης και ξεπερνούσε τα όποια πολιτικά συστήματα, ακόμη και κάποιες δικτατορίες.
Στις μέρες μας, το απάνθρωπο κομματικό κατεστημένο, με τους μαστιγόζωστους δερβέναγες τύπου Βενιζέλου, αντιστρέφει τους όρους για χάρη των διεθνών τοκογλύφων και ρίχνει στα κρεματόρια της φτώχειας εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές. Αυτή είναι η εντολή των ναζιστών. Αυτή είναι και η λογική των δικών μας δικτατόρων υποναζιστών.
«Με χτύπημα οδηγείς το ζώο εκεί που θέλεις»*. Γι αυτό οι διάφοροι δερβίσηδες χτυπούν μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή. Γι’ αυτό τούτο το «παγόβουνο», ψυχρό, ανελέητο κι απρόσκλητο, σφήνωσε εκβιαστικά, μ’ έναν περίσσιο τσαμπουκά, στα βραχοσπήλια της ζωής μας.
Όμως, «Πάντα ρει, πάντα χωρεί, ουδέν μένει». Θα έρθει η ώρα που και τούτο το ευκρότητο «παγόβουνο», με το απειλητικό εκτόπισμα, θα λιώσει, και μέσα στα σκοτάδια της ύπαρξής του θα χαθεί.
Τετάρτη, 15 Φεβρουαρίου 2012
Λιμποβίσι Αρκαδίας, (Συνειδησιακά Ελεύθερη Ζώνη, σε μια κατεχόμενη απ’ τους ναζί χώρα).
* Ηράκλειτος
