Δεν υπάρχουν πλέον άλλα περιθώρια για ειρηνοφιλίες, δημοκοπίες, εκλογικά λόγια, προσκοπικές λαμπαδηδρομίες και κομματικές παρελάσεις…
Χωρίς αγωνιστικές κινητοποιήσεις και οργάνωση στο δρόμο, χωρίς ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ με τα ευρω-ανδρείκελα και τους μηχανισμούς τους δεν γίνεται τίποτα.
Η ΟΡΓΗ του λαού για να ξεχυθεί στο δρόμο και να γίνει χείμαρρος ανατρεπτικός πρέπει να υπάρξουν τα «πολιτικά έμβολα» και οι «οργανωτικοί ιμάντες» του ΓΕΝΙΚΟΥ ξεσηκωμού και της ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ με το δικτατορικό καθεστώς των ευρω-ανδρεικέλων.
Αυτοί οι «ιμάντες» και τα «έμβολα» παλιότερα (ακόμα και στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια) υπήρχαν μέσα στους οργανωμένους «ιστούς» του εργατικού κινήματος, του φοιτητικού κινήματος, καθώς και μέσα στα ίδιες τις αριστερές οργανώσεις.
Σήμερα, με τις ευλογίες, αλλά και τις συστηματικές, χρόνιες και εναγώνιες προσπάθειες της ενσωματωμένης «αριστεράς», τα ΠΑΝΤΑ έχουν καταλυθεί και ισοπεδωθεί.
Ο λαός κοχλάζει από ΟΡΓΗ, αλλά αυτός ο βρασμός της ΟΡΓΗΣ δεν βρίσκει το «έμβολο» και τον «κύλινδρο» να κινηθεί και να ξεχυθεί ανατρεπτικά στο δρόμο.
Παλιότερα, ισχυρές οργανωτικά και δυναμικές «πρωτοπορίες» μέσα στο εργατικό και φοιτητικό κίνημα αποτελούσαν τους καταλύτες της λαϊκής αγανάκτησης, καταλύτες που υπερφαλάγγιζαν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και των κομμάτων ή τις εξανάγκαζαν να συμμετέχουν στους άγριους και βίαιους λαϊκούς αγώνες…
Στη δεκαετία του 1960, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές της βίας και νοθείας το 1961, η Ελλάδα βρισκόταν σε καθολικό αγωνιστικό αναβρασμό και ο λαός έγραψε λαμπρές ιστορίες αγωνιστικού ηρωισμού και σύγκρουσης με το τότε κράτος και παρακράτος της Δεξιάς…
Η αντιδικτατορική πάλη ήταν η συνέχεια και ο επόμενος διαλεκτικός κύκλος της αγωνιστικότητας και του ηρωισμού του ελληνικού λαού…
Το ίδιο και στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια: Το αγωνιστικό νήμα δεν ανακόπηκε, και παρά τα πυροσβεστικά παιχνίδια της ειρηνόφιλης «αριστεράς», ο ελληνικός λαός με πρωτοπόρους τους εργαζόμενους και τους φοιτητές ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΗΚΕ, πολλές φορές (σχεδόν καθημερινά) και βίαια με τις «αύρες» του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το κράτος καταστολής του…
Μετά ήρθε το κράτος του ΠΑΣΟΚ το οποίο αξιοποιώντας τα εγκλήματα του δεξιού κράτους και τα «αντιδεξιά» σύνδρομα, ευνούχισε, διέφθειρε και ισοπέδωσε τα ΠΑΝΤΑ: Ήταν η εποχή που η Νέα Τάξη Πραγμάτων εφορμούσε, υπονόμευε τις εσωτερικές εθνικές μας λειτουργίες (σταθερά και ανεπαίσθητα στην αρχή) και καθιστούσε το ΠΑΣΟΚ την αιχμή του νεοταξικού δόρατος στον τόπο μας.
Δυστυχώς, αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε αυτή τη νέα κατάσταση της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας: Μια βαρβαρότητα που έλαμψε εκτυφλωτικά, επί Σημίτη, με το «εκσυγχρονιστικό» κράτος και παρακράτος…
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια της νεοταξικής επέλασης και του πράσινου παρακράτους και με τις ευλογίες της ολοκληρωτικά μεταλλαγμένης «αριστεράς», δεν έμεινε ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ.
Κονιορτοποιήθηκαν, ιδιαίτερα οι κοινωνικοί και εθνικοί αρμοί, οι οργανωτικές δομές των λαϊκών κινημάτων, οι αγωνιστικές τους παραδόσεις, καθώς και το ιστορικό πνεύμα της λαϊκής ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ…
Παλιά για κάθε διεκδίκηση δίναμε μεγάλες αγωνιστικές μάχες και συγκρουόμασταν ρωμαλέα και ηρωικά με τις καθεστωτικές δυνάμεις: Π.χ το 114, τα Ιουλιανά, ιστορικοί απεργιακοί αγώνες, Πολυτεχνείο, κ.λπ αποτελούν ιστορικά ορόσημα λαϊκών αγώνων…
ΣΗΜΕΡΑ μας ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ολοκληρωτικά, αλώνουν και ξεπουλούν την Ελλάδα, μας έχουν βάλει στο φέρετρο και ετοιμάζονται να μας θάψουν και ΑΚΟΜΑ να ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ…
ΣΗΜΕΡΑ η λαϊκή ΟΡΓΗ είναι χίλιες φορές μεγαλύτερη, πιο διογκωμένη και συμπιεσμένη από τότε και ΕΜΕΙΣ ακόμα να ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ…
Φυσικά δεν φταίει ο λαός. Φταίει η ολοκληρωτική ΑΠΟΥΣΙΑ εκείνων των πολιτικών και οργανωτικών συντελεστών που θα ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΟΥΝ τη λαϊκή ΟΡΓΗ…
ΣΗΜΕΡΑ απουσιάζουν δραματικά τα «πολιτικά έμβολα» και οι «οργανωτικοί ιμάντες» της Κίνησης και της ΑΝΑΦΛΕΞΗΣ της κοινωνικής οργής…
Τα «αριστερά» κόμματα και οργανώσεις, τα Συνδικάτα και οι παρατάξεις της Νεολαίας, ΣΗΜΕΡΑ αποτελούν τους άθλιους εμπόρους της λαϊκής εξαθλίωσης και αγανάκτησης, τα πυροσβεστικά, αλλά και προδοτικά «όργανα» του καθεστώτος, γι αυτό ο κόσμος τα σιχαίνεται, τα έχει γνωρίσει πολύ καλά…
Η κατάσταση, βεβαίως, δεν είναι αδιέξοδη και απελπιστική. Αργά ή γρήγορα ο λαός θα εκραγεί τυφλά και θα συνδεθεί, έστω με μεγάλο κόστος, με τις αγωνιστικές και επαναστατικές μας παραδόσεις.
Ένας άλλος αισιόδοξος παράγοντας είναι ότι αρχίζει να εκκολάπτεται και να αναπτύσσεται ένα φάσμα οργανωμένων δυνάμεων σε όλο το κοινωνικό και πολιτικό «στερέωμα» που συνειδητοποιούν τη στρατηγική κατεύθυνση: Τον αγώνα και τη σύγκρουση στο δρόμο…
Ιδιαίτερα αισιόδοξο είναι ότι μέσα στο ΚΚΕ, αλλά και σε άλλες «αριστερές» καταστάσεις, καθώς και μέσα στο πλήθος των «αντιμνημονιακών», εκτρέφονται έμβρυα που συγκρούονται με τις κατεστημένες πολιτικές και βλέπουν σαν τη μόνη διέξοδο την οργάνωση της λαϊκής ΟΡΓΗΣ στο ΔΡΟΜΟ και την ΑΝΑΣΤΥΛΩΣΗ των αγωνιστικών μας παραδόσεων…
Η ολοκληρωτική κατάρρευση των ευρω-ανδρεικέλων, αλλά και ο εκλογικός κρετινισμός και η αθεράπευτη σήψη των «αριστερών» ηγεσιών θα θρέψουν και θα γιγαντώσουν τα νέα πολιτικά και οργανωτικά «έμβολα» των αγώνων και των συγκρούσεων του λαού στο ΔΡΟΜΟ…
ΓΡΗΓΟΡΑ θα ηχήσουν και πάλι οι σάλπιγγες της αγωνιστικής ιστορίας μας και θα πιάσουμε τα επαναστατικά νήματα των παραδόσεών μας…
