Το θεμελιακό γεγονός που πρέπει να νιώσουμε βαθιά, αν δεν θέλουμε να μας κοροϊδεύουν με κούφιες φράσεις, είναι τούτο: Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ έχει φέρει την ανθρώπινη κοινωνία σε τέλεια χρεοκοπία και την οδηγεί από κρίση σε κρίση, από μία συμφορά σε ακόμα χειρότερες συμφορές, από δυστυχία σε μεγαλύτερες δυστυχίες…
Το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε τέτοια γεροντική κατάπτωση και παρακμή που δεν είναι ικανό πλέον να εξασφαλίσει για τους λαούς ούτε τα απαραίτητα προς το ζην…
Δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί ούτε τις στοιχειωδέστατες δημοκρατικές ελευθερίες…
Δεν μπορεί να ανεχθεί καμιά κοινωνική, ΕΘΝΙΚΗ, πολιτική και ιστορική συλλογικότητα. Δεν μπορεί να ανεχθεί το «έθνος-κράτος», και ό,τι απορρέει από αυτό. Δεν μπορεί να ανεχθεί κανένα ιστορικό ιστό κοινωνικής ΣΥΝΟΧΗΣ και εθνικού ή θρησκευτικού ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ…
Γι αυτό η καπιταλιστική κακουργία εκδηλώνεται σήμερα, με τέτοια αγριότητα και αυθάδεια σε όλα τα επίπεδα:
• Λεηλατεί, καταστρέφει και συντρίβει του λαούς με πονηρή μοχθηρία ή με ωμή βία…
• Διαλύει, πολτοποιεί και ισοπεδώνει τις εθνικές κοινωνίες, απομυζώντας άπληστα κάθε πόρο τους…
• Εξαρθρώνει τους κοινοβουλευτικούς, κομματικούς και συνδικαλιστικούς αρμούς, τους ενσωματώνει και τους μετατρέπει σε εκτελεστικά ή διακοσμητικά όργανα της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής…
• Κονιορτοποιεί και αποτεφρώνει κάθε ιστό εθνικής, πολιτισμικής, πνευματικής και θρησκευτικής συνοχής…
Η σημερινή κρίση έβγαλε στην επιφάνεια, με χειμαρρώδη ορμή, τα γιγαντοκύτταρα της καπιταλιστικής λευχαιμίας, τη ΦΡΙΚΗ της κακοήθους νεοπλασίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Δεν υπάρχει καμία ΣΩΤΗΡΙΑ, όσο συνεχίζουμε να τρεφόμαστε από τα δηλητήρια και τα γαγγραινώδη υγρά της σήψης και της ΑΠΑΤΗΣ που ξερνάει αυτό το σύστημα…
Στη χώρα μας βιώνουμε σπαρακτικά όλη αυτήν την κόλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αλλά και της φρενοβλαβούς ΑΠΑΤΗΣ. Της απάτης ότι δεν φταίει ο καπιταλισμός, αλλά οι Έλληνες «διαχειριστές», οι «κακές» και δωσίλογες ιδιοτροπίες και νοοτροπίες των κομμάτων κ.λπ…
Η πολιτική της ασύστολης καταλήστευσης του ελληνικού λαού, της κλεψιάς, του αβυσσαλέου ψεύδους, της βίας, των κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων, του γλοιώδους ΔΩΣΙΛΟΓΙΣΜΟΥ κ.λπ, είναι μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ που δεν απορρέει από τις ιδιοτροπίες και τα «ελαττώματα» των «διαχειριστών» και των κομμάτων, αλλά από την αποσύνθεση του ίδιου του συστήματος, αποσύνθεση που αντικαθρεφτίζεται πιο έντονα και ζωντανά στους εξαρτημένους καπιταλιστικούς δορυφόρους…
Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες γίνονται τα ίδια. Απλώς η γεροντική κατάπτωση και παρακμή του παγκόσμιου συστήματος εκδηλώνεται στις διάφορες χώρες με διαφορετικές μορφές και με άνισους ρυθμούς.
Η ΟΥΣΙΑ όμως της εξέλιξης παραμένει η ίδια. Σε περιόδους, βεβαίως κρίσεων οι αδύνατοι τρώγονται από τους δυνατούς, συνακόλουθα εκδηλώνονται στους αδύνατους πιο βάρβαρα τα καρκινώματα του συστήματος…
Ας δούμε, π.χ., το τι γίνεται στη Γερμανία, τη δικτατορικά ηγεμονική δύναμη της ΕΕ.
Διαβάστε το άρθρο:
Είμαστε όλοι... Γερμανοί!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=9/10/2012&columnId=1821
H Γερμανία είναι η «ατμομηχανή» της ΕΕ. Πράγματι.
Αλλά ας δούμε πώς λειτουργεί αυτή η «ατμομηχανή» πρώτα και κύρια στο εσωτερικό της χώρας.
Ας δούμε, δηλαδή, ποιοι μετατρέπονται σε «κάρβουνο» για να παραχθεί αυτός ο κεφαλαιοκρατικός «ατμός»:
*
1) Στη Γερμανία, σήμερα, υπάρχουν 16 εκατομμύρια άνθρωποι - σχεδόν δύο Ελλάδες, δηλαδή - βυθισμένοι στη φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό...
*
2) Στη Γερμανία, σήμερα, σύμφωνα με την «Εκθεση Πλούτου και Φτώχειας» που συντάχθηκε από την ίδια τη γερμανική κυβέρνηση, η κοινωνική ανισότητα ξεπερνά κάθε προηγούμενο, καθώς το 10% του εύπορου πληθυσμού της χώρας κατέχει το 53% του συνολικού πλούτου, ενώ την ίδια ώρα το 50% των γερμανικών νοικοκυριών κατέχει μόλις το 1% του πλούτου της Γερμανίας...
*
3) Στη Γερμανία, σήμερα, όπως ομολογεί το γερμανικό υπουργείο Εργασίας, «τα ωρομίσθια, που δεν επαρκούν πλέον - ακόμη κι αν κάποιος εργάζεται με πλήρη απασχόληση - για να θρέψουν ένα μονομελές νοικοκυριό, επιτείνουν τους κινδύνους της φτώχειας και υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή»...
*
4) Στη Γερμανία, σήμερα, ο αριθμός των εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 400 ευρώ ανέρχεται στα 7,5 εκατομμύρια...
*
5) Στη Γερμανία, σήμερα, ο εργάτης, στο πλαίσιο των υφιστάμενων εργασιακών σχέσεων που στηρίζονται στους νόμους του «σοσιαλιστή» Σρέντερ περί λειτουργίας δουλεμπορικών γραφείων «ενοικίασης εργαζομένων» δεν λογίζεται ως άνθρωπος, αλλά ως αναλώσιμο υλικό: «...η απασχόληση εκμισθούμενων εργαζομένων ανήλθε από 782 χιλιάδες το 2001 σε 1.200 χιλιάδες εργαζόμενους το 2006. Στο εργοστάσιο της Μερσεντές στο Worth ένας στους δέκα εργαζόμενους είναι εκμισθωμένος. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Siemens. Η Siemens μάλιστα στον ισολογισμό της καταχωρεί τις δαπάνες για τους εκμισθωμένους εργαζόμενους όχι στις δαπάνες για μισθούς, αλλά στις δαπάνες για υλικά!» (Γιώργος Σταμάτης, «Περί Νεοφιλελευθερισμού», εκδόσεις ΚΨΜ).
*
6) Στη Γερμανία, σήμερα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ομοσπονδιακού Γραφείου Εργασίας και του Ιδρύματος «Μπέρτελσμαν», τα παιδιά κάτω των 15 ετών, που η επιβίωσή τους εξαρτάται από τα επιδόματα πρόνοιας ξεπερνούν τις 250.000...
*
7) Στη Γερμανία, σήμερα, ο αριθμός των «εργαζόμενων φτωχών» συγκριτικά με τον αντίστοιχο αριθμό των «εργαζόμενων φτωχών» το 2006, έχει αυξηθεί κατά 45%...
*
Αυτή είναι η κατάσταση, σήμερα, στη Γερμανία των πλεονασμάτων, των αρνητικών επιτοκίων, των υψηλών εξαγωγών, των πανίσχυρων μονοπωλίων και πολυεθνικών.
Αυτή είναι, δηλαδή, η καπιταλιστική «ανάπτυξη» στη Γερμανία.
Τέτοια είναι, ήταν και θα είναι, παντού, η καπιταλιστική «ανάπτυξη».
Τέτοια είναι, ήταν και θα είναι, πάντα, η επί λαϊκών πτωμάτων «ανάπτυξη» στον καπιταλισμό.
Μια «ανάπτυξη» που δεν είναι λιγότερο απάνθρωπη, λιγότερο βάρβαρη και λιγότερο καταστροφική για τους λαούς από την κρίση,
οικοδομείται πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και ταυτόχρονα γεννά τις καπιταλιστικές κρίσεις.
