Ηλία Παπαναστασίου
Αναρωτιέται κανείς για την ερμηνεία του φαινομένου, για την αιτιολογία μιας μαζικής αντι–ρωσικής ψύχωσης και υστερίας εναντίον των Ρώσων που έχει πάρει πλέον ανεξέλεγκτα χαρακτηριστικά και θυμίζει συλλογική ψύχωση, επαναλαμβανομένη τακτικά στην ιστορία. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε –συνοπτικά– τρεις βασικούς πυλώνες ερμηνείας της αντι–ρωσικής υστερίας:
(α) Η Ρωσία αποτελεί έναν τεράστιο –τον μεγαλύτερο παγκοσμίως– γεωγραφικό χώρο έθνους-κράτους που δεν θεωρείται «αφομοιωμένος» και «ενταγμένος» στη «Δυτική» –ουσιαστικά αμερικανική– Γεωστρατηγική διάταξη οικονομικών συμφερόντων. Ναι μεν ακολούθησε την «οικονομία της αγοράς» δηλαδή τους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ναι μεν μετατράπηκε σε «κράτος–παρία» κατά την περίοδο του μεθύστακα Γιέλτσιν –1991 έως 1999– όμως μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Βλαδίμηρο Πούτιν (1999) και της Προεδρίας από τον ίδιο (2000), φάνηκε από την πρώτη στιγμή πως η περίοδος των εξευτελισμών, υποτιμήσεων, γελοιοποιήσεων της αμερικανοτραφούς Δύσης σε βάρος της Ρωσίας άρχισε να παίρνει τέλος. Η περίοδος Πούτιν χαρακτηρίζεται σαν περίοδος μιας γενικής ανασυγκρότησης, οικονομικής μεγέθυνσης, ιδεολογικής και ψυχολογικής ανάκαμψης σε τεράστιο βαθμό, όλα δε τα προαναφερθέντα κρίθηκαν σαν «λίαν επικίνδυνα» και «ανατριχιαστικά»« για την παντοδυναμία των ΗΠΑ δηλαδή της «αμερικανοπλασμένης Δύσης» και όχι της «Δύσης γενικά» όπως βαυκαλίζονται οι «Δυτικοί» να την αποκαλούν! Στα 25 χρόνια του 21ου αιώνα η Ρωσική Ομοσπονδία δυνάμωσε εξαιρετικά και αυτό σήμανε όχι απλώς «καμπανάκι συναγερμού» αλλά –κυριολεκτικά– την «Καμπάνα του Αγίου Βαρθολομαίου», ειδικότερα για τις ΗΠΑ και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
«Κάποιος», «κάπως», «κάποτε» θα έπρεπε να «κόψει την φόρα» στην αναγεννημένη Ρωσία που λειτουργεί πλέον σαν αντίπαλος –και ισοδύναμος– πόλος, σαν «αντίπαλο δέος» στην Αμερικανική Ηγεμονία που βρίσκεται ήδη σε παρακμή. Η πλήρης ενδυνάμωση της Ρωσίας με τον Πούτιν θυμίζει την πλέον ακμαία φάση τής τότε παντοδύναμης Σοβιετικής Ένωσης (1945-1955). Οι ΗΠΑ δεν χρειαζόντουσαν «αντίπαλο δέος» αλλά απόλυτη ηγεμονία στον πλανήτη και υπακοή στα κελεύσματά τους! Τόσο, μα τόσο απλά! (Γεωστρατηγικός λόγος)
(β) Η Ρωσία, όχι μόνο κατέχει τον μεγαλύτερο πλούτο πρώτων υλών –ειδικότερα
φυσικού αερίου και πετρελαίου– στον κόσμο αλλά διαθέτει στρατιωτική και βιομηχανική
τεχνολογία πρώτης γραμμής, εξαίρετο επιστημονικό δυναμικό εκπαιδευμένο ήδη
από τα χρόνια του σοβιετικού «κρατικού σοσιαλισμού», άριστο εκπαιδευτικό
σύστημα και ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό. Αν προσθέσουμε και το εξαιρετικής
ποιότητας πολιτιστικό και καλλιτεχνικό background της Ρωσίας, αυτόματα
έχουμε μπροστά μας έναν γίγαντα όχι με «πήλινα» αλλά με χαλύβδινα πόδια, ικανό
να ανταγωνιστεί την «αμερικανοποίηση των συνειδήσεων και των ψυχών»,
αντιστεκόμενο στην επιρροή της «Δύσης της παρακμής» (Η «Δύση της Ακμής» έχει
εξαφανιστεί από τον χάρτη εδώ και δεκαετίες). Όμως το βασικότερο όλων, είναι η
«εθνικοποίηση» του πλούτου της Ρωσίας, ανήκει δηλαδή στο ρωσικό εθνικό κράτος
με την κεντρική του κυβέρνηση και δεν είναι άθυρμα των ορέξεων του Αμερικανικού
–κατά πρώτο λόγο– κεφαλαίου και των Ευρωπαίων συμμάχων του! Η απεριόριστη
κυριαρχία των ολιγαρχών περιορίστηκε άρδην και σήμερα το ολιγαρχικό κεφάλαιο είτε
ελέγχεται είτε επανακρατικοποιήθηκε σε πολλές φορές οδηγώντας ολιγάρχες
κατευθείαν στην φυλακή με πρωτοβουλία Πούτιν. Ταυτόχρονα, βελτίωσε
εξαιρετικά το βιοτικό επίπεδο, βελτιώνοντας αισθητά του δείκτες οικονομικής
ισότητας.
Το «μπάτε σκύλοι αλέστε» των Αμερικανών και Ευρωπαίων εδώ και αιώνες, με πρώτο
και καλύτερο παράδειγμα την περίοδο της αποικιοκρατίας (Να μην ξεχνάμε, η
Ρωσία δεν υπήρξε ποτέ Αποικιοκρατική Δύναμη ούτε είχε την παραμικρή Αποικία), έχει
«απαγορευτικό σήμα» στο χώρο της Ρωσίας. Όμως το Παγκοσμιοποιημένο
κεφάλαιο με το Αμερικανικό κεφάλαιο επικεφαλής δεν «αισθάνεται και πολύ άνετα»
με τον Ρωσικό περιορισμό. Περίπου το 1/6 της Υδρογείου –Ρωσία– βρίσκεται
εκτός επιρροής και άκρατης εκμετάλλευσης από μεριάς του Δυτικού κεφαλαίου
που μανιωδώς ψάχνει για νέες πηγές πρώτων υλών, πολιτικής κυριαρχίας και
εκμετάλλευσης ανθρώπινου δυναμικού. Η Ρωσία και παραδίπλα της η Κίνα, έχουν
βάλει «απαγορευτικό» απόλυτης κυριαρχίας, ηγεμονίας και οικονομικής
εκμετάλλευσης των χωρών τους από το Δυτικό κεφάλαιο και το οποίο Δυτικό
κεφάλαιο «ασφυκτιά επικίνδυνα», παρουσιάζοντας συμπτώματα ασφυξίας. Άλλωστε,
μόνο όταν το Αμερικανοποιημένο Δυτικό κεφάλαιο κατακτήσει και την τελευταία
γωνιά του πλανήτη θα «θεωρήσει τον εαυτό του νικητή». Το θεωρείτε
ασήμαντο; Για όσους δε μεμψιμοιρούν για το Αμερικανο/Ευρωπαϊκό κεφάλαιο
στη Ρωσία ας θυμηθούν τις εκχωρήσεις τεράστιων εκτάσεων της Σιβηρίας επί
Στάλιν σε Αμερικάνικες εταιρείες προς εκμετάλλευση λόγω της υψηλής τους
εξειδίκευσης σε προχωρημένη τεχνολογία. (Οικονομικός λόγος επέκτασης)
(γ) Από στρατιωτική άποψη η Ρωσία έχει τεράστια ισχύ και διαθέτει μια
παράδοση νικηφόρων πολέμων –μόνο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία διεξήγαγε 17
πολέμους– και στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Συντρίβοντας τους Γερμανούς
Ναζί και χάνοντας 27 εκατομμύρια νεκρούς, η πρώην ΕΣΣΔ και νυν Ρωσία έβαλαν τις
βάσεις για μια «στρατιωτική κατοχύρωση υπεροχής» στις συνειδήσεις των λαών και
των ηγετών. Δεν είναι εύκολος αντίπαλος, δεν ηττάται εύκολα και δεν «σηκώνει
μύγα στο σπαθί της» όταν απειλείται. Το γνωρίζουν πολύ καλά οι Αμερικανοί εδώ
και 77 χρόνια γι’ αυτό και είναι «μετρημένοι, μετριοπαθείς και καλά παιδιά»
όταν τα πράγματα φτάνουν στο χείλος του γκρεμού. (Στρατιωτικός λόγος).
Εάν είχε στοιχειώδη “ιστορική συνείδηση αξιοπρέπειας” η Αμερικανική Δύση θα φερόταν διαφορετικά στους Ρώσους, ενθυμουμένη τα λόγια του μεγάλου Αμερικανού, του John Steinbeck “Όσοι αγαπούν την ελευθερία χρωστάν τόσα πολλά στον Κόκκινο Στρατό που δεν θα μπορέσουν να τα ξεπληρώσουν σε όλη τους τη ζωή”.
Οι ρωσικές ιστορικές παραδόσεις της Κοινότητας –του Μιρ– που είναι συγγενείς με τις παραδόσεις της κοινότητας της Zadrouga των Νοτιοσλάβων και οι οποίες ενσωματώθηκαν ομαλά ή βίαια στον “πρώιμο σοσιαλισμό” των Σοβιέτ, έχουν ένα πνευματικό/θρησκευτικό άρωμα που είναι η Ορθοδοξία δηλαδή ο Κοινοβιακός Χριστιανισμός των Ορθοδόξων, η μόνη εκδοχή του Χριστιανισμού που δεν έγινε “καθαρόαιμος καπιταλισμός” (Προτεσταντισμός) ή “θρησκεία της Φεουδαρχίας” (Καθολικισμός). Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί ο “υπαρκτός σοσιαλισμός” κυριάρχησε “πιο βαθιά” στις ορθόδοξες χώρες –Ρωσία, Σερβία, Βουλγαρία– παρά στις καθολικές (Πολωνία, Ουγγαρία, Δυτική Ουκρανία (Ουνίτες), βαλτικές χώρες). Αντίθετα, οι Καθολικοί Σλάβοι με “επαναστατική πρωτοπορία” τους Ουκρανούς Ουνίτες συνεργάστηκαν αδελφικά με τους Γερμανούς Ναζί κατά την εισβολή τους στην ΕΣΣΔ και φυσικά τιμωρήθηκαν δεόντως από τον Στάλιν με την Σύνοδο του Λβοφ (1946) και την υποχρεωτική ενσωμάτωση της Ουνίας στην Ορθοδοξία.
Εάν η παράδοση της υποταγής στα κελεύσματα των Αμερικάνων της εξουσίας είναι μια παράδοση του Αμερικανικού τύπου πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, στην Ελλάδα αναρωτιόμαστε όλοι όσοι προτάσσουμε την λογική ανάλυση και όχι την εμπαθή ψευδο–ανάλυση, γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό σε τέτοιο βαθμό; Εντάξει, γνωρίζουμε πως τα τηλεοπτικά μέσα στην χώρα μας ανήκουν σε μεγαλοκεφαλαιούχους καπιταλιστές, ειδικότερα του χώρου του διυλισμένου πετρελαίου και της ναυτιλίας. Γνωρίζουμε πως τεράστια συμφέροντα δισεκατομμυρίων εξαρτώνται από την μανιώδη και μανιακή προσπάθεια πειθούς των πλατιών στρωμάτων του ελληνικού λαού στα κελεύσματα της ολιγαρχίας και των συμφερόντων της. Το «πόπολο» πρέπει να πεισθεί, να κατευθυνθεί και να ελεγχθεί υφιστάμενο μια απίστευτη πλύση εγκεφάλου σε εικοσιτετράωρη καθημερινή βάση και να μετατραπεί από λαός πολιτών σε μια αγελαία μάζα ανενημέρωτων, αστοιχείωτων, αγράμματων και κρεττινοποιημένων δηλαδή σε έναν όχλο. Όχλο της Τηλεόρασης ώστε να ψηφίζει Κυβέρνηση χωρίς να ενημερώνεται και να γνωρίζει αλλά και όχλο του Facebook ώστε να μετατραπεί από ενημερωμένο άνθρωπο/πολίτη σε αποβλακωμένο οπαδό και φανατικό που καταργεί την λογική και την σωστή ενημέρωση και να μεταπηδά εύκολα στον ρόλο του τρολ δηλαδή του ανεγκέφαλου.
Όλα τα παραπάνω «αναβαθμισμένα» σε μια χαβούζα τηλεοπτικού εμπαθούς, νοσηρού και ψυχωτικού αντιρωσισμού σε παράλληλη πορεία με την αγωνιώδη κατήχηση και αυτοπροβολή ενός γελοίου φιλοδυτικισμού από πλευράς σημαντικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Συνήθως, όταν δεν είσαι αυτό που διαλαλείς το τονίζεις συνεχώς, χτυπώντας τα στήθη σου διαρκώς και ουρλιάζοντας σαν τους χιμπατζήδες «Είμαι Δυτικός! Είμαι Δυτικός!» Αυτή είναι η κατάντια δυστυχώς πολλών συμπατριωτών μας Νεοελλήνων, να γίνονται καταγέλαστοι και γελοιωδέστεροι των γελοίων! Και φυσικά, όλα τα προαναφερθέντα, έχουν έναν κοινό διπλό παρονομαστή, την ιδεολογική Αμερικανοδουλεία (λόγω έλλειψης ιστορικής γνώσης και δημοκρατικού πατριωτισμού) και τον εμπαθή αντιρωσισμό (λόγω ψυχολογικής/εγκεφαλικής κατάρρευσης από την συνεχή Τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου).
Και αν όλα τα παραπάνω αφορούν την «σαδομαζοχιστικά ερωτική σχέση» του Νεοέλληνα με την Τηλεόραση τότε εξηγούνται πάρα πολλά…
Το τελεσίγραφο του καουμπόι Τραμπ
Οι ιλιγγιώδεις εξελίξεις με το τελεσίγραφο Τραμπ μας δημιουργούν μεγάλη ανησυχία για το τελικό «σημείο ρήξης» στο μέτωπο της σύγκρουσης ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Σημείο ρήξης που πιθανότατα να οδηγήσει σε Τελική Λύση Πυρηνικού Ολοκαυτώματος και ολικής εξαφάνισης της Ανθρωπότητας. Έτσι απλά!
Παράλληλα εντείνεται καθημερινά η παρανοϊκού τύπου αντι/Ρωσική προπαγανδιστική εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας και των Ρώσων σαν λαό και αυτόνομο Ρωσικό Πολιτισμό. Πολιτισμός εξαιρετικού επιπέδου για όσους είναι ενημερωμένοι και διαθέτουν μια «μέσης» στάθμης μορφωτική επάρκεια και παιδεία.
Η χώρα μας πρωτοστατεί όχι μόνο στην αντι/Ρωσική ψύχωση αλλά διαβάζουμε και σκέψεις να αποσταλεί ελληνικό πολεμικό πλοίο στην θάλασσα της Κίνας ως συνοδεία σε Αμερικανικό αεροπλανοφόρο (!) από επίσημα δε χείλη μαθαίνουμε εδώ και 3,5 χρόνια περίπου πως είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία (!).
Ο ελληνικός λαός σε σημαντικά ποσοστά διάκειται ευμενώς απέναντι στη Ρωσία εκτός από τους παθιασμένους Αμερικανοτραφείς και ενός τμήματος της « Αριστεράς» με πρώτο και καλύτερο τον υποκριτικό Πόντιο Πιλάτο που ονομάζεται ΚΚΕ και μικρού τμήματος «υπερ/αριστερών» που κάτω από τον μανδύα της (δήθεν) «αντι/καπιταλιστικής» κριτικής κατά της Ρωσίας τηρούν «ενδιάμεση» και εχθρική στάση απέναντι στη Ρωσία, Κίνα και τους BRICS με επιχειρήματα που κρύβουν κάτω από έναν «υπερ/αριστερό μανδύα» και είναι δεξιά, δεξιότατα επιχειρήματα. Ουσιαστικά αποτελούν επιχειρήματα ισαποστακισμού, ψευδο/ουδετερότητας και τα οποία βρίθουν εκκωφαντικών αντιφάσεων. Επιχειρήματα που οδηγούν όχι σε «ισορροπία ανάμεσα στους δυο πόλους που συγκρούονται» αλλά στην ταύτιση με τον ένα πόλο. Γιατί όταν συγκρούονται Κίνα, Ρωσία, Ιράν με ΝΑΤΟ και ΗΠΑ και δεν παίρνεις θέση, δεν είσαι «ουδέτερος» αλλά «συνειδητά ή ασυνείδητα» κλίνεις με τον δεύτερο Πόλο, αυτόν των Αμερικανο/Ευρωπαίων. Ειδικά τώρα που οι BRICS βρίσκονται σε σημείο επικράτησης, οικονομικά και στρατιωτικά. Τουλάχιστον στην Ουκρανία...
Ας δούμε και πάλι τί αντιμετωπίζει ειδικά η Ρωσία στα 3,5 χρόνια πολέμου εναντίον του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.
Είναι γνωστό πως γεμίσαμε με «αναλυτές» της κακιάς ώρας και οι οποίοι λησμονούν πως η Ρωσία (1) είναι μια τεράστια –η μεγαλύτερη στον κόσμο– χώρα με έκταση 17.100.000 τ.χ., 37.653 χιλιομ. ακτογραμμή και 20.245 χιλ. σύνορα. Αντικειμενικά, η πλήρης ασφάλεια σε ποσοστό 100% είναι καθημερινός αγώνας και τεράστιο επίτευγμα. Άλλωστε, ούτε επί Στάλιν εξαφανίστηκαν τα σαμποτάζ των Αμερικανο/Ευρωπαίων κατά της Σοβ. Ένωσης και ο ίδιος ο Στάλιν δολοφονήθηκε με ελεεινό τρόπο από τμήμα του ανωτέρου Κομματικού Μηχανισμού (Bλ. Νίκου Βεργίδη «Η Διπλή Δολοφονία του Στάλιν») (2) Η «Περίοδος ολικής διάλυσης επί Γιέλτσιν» έχει αφήσει όλα τα σημάδια της ακόμη, παρόλη την εξαιρετική και πετυχημένη ανορθωτική στρατηγική της Ρωσικής Κοινωνίας/Οικονομίας επί Πούτιν (Αξιοσημείωτη βελτίωση βιοτικού επιπέδου, υποδομών, άμυνας). Υπάρχουν ακόμη τμήματα, θύλακες του κρατικού μηχανισμού που λειτουργούν υπονομευτικά. Αυτό είναι πασίδηλο και πρέπει να εξουδετερωθούν. (3) Εκτός από θέματα ασφάλειας του Κρατικού Μηχανισμού, χρειάζεται επαναστατικού τύπου αναδιοργάνωση και στις συνειδήσεις μεγάλων τμημάτων του Ρωσικού λαού, ειδικότερα της Νεολαίας (4) Ο παραδοσιακά καλόβουλος και καλοκάγαθος (μέχρι αφέλειας) εθνικός χαρακτήρας των Ρώσων πρέπει να «σκληρύνει» και να εφοδιαστεί με «πέτρα δυσπιστίας» απέναντι στους Αμερικανο/Ευρωπαίους (Όσοι θέλουν να γνωρίσουν το αληθινό εύρος και βάθος της μεγάλης Ρωσικής Ψυχής και ψυχοσύνθεσης, ας διαβάσουν τον εκπληκτικό και ανεπανάληπτο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και τα έργα του).
(5) Η Ρωσία πολεμά με 50 (!) κράτη, έχοντας ταυτόχρονα Οικονομικό αποκλεισμό με 28.000 κυρώσεις και ιδεολογικό πόλεμο Προπαγάνδας και «εξαφάνισης» από όλα τα Μέσα Ενημέρωσης στον Πλανήτη. Η δε Ουκρανία έχει έκταση 604.000 τ.χ. –έκταση που ισοδυναμεί με όλα τα Βαλκάνια από Σλοβενία μέχρι το ακρωτήρι Ταίναρο της Μάνης(!)– το δε μέτωπο ξεπερνά τα 1.500 χιλιόμετρα. Όταν είσαι στρατιωτικά περικυκλωμένος, οικονομικά αποκλεισμένος και Επικοινωνιακά/Προπαγανδιστικά εξαφανισμένος, πόσο εύκολο είναι να κάνεις πετυχημένο Πόλεμο σε όλα τα μέτωπα; (Ας μας απαντήσουν οι Φον Κλαούζεβιτς του πληκτρολογίου...) Και παρόλα αυτά, στις στρατιωτικές επιχειρήσεις εδάφους η Ρωσία κερδίζει συντριπτικές νίκες (και μάλιστα, χωρίς Γενική Επιστράτευση και αυτό για λόγους κοινωνικής ηρεμίας) παρόλο που η Γκεμπελική Δυτική Προπαγάνδα προσπαθεί να παρουσιάσει το αντίθετο με το τελευταίο σαμποτάζ. (6) Η κριτική στις ελλείψεις που Ρωσικού αμυντικού/κρατικού μηχανισμού που είναι εμφανέστατες, πρέπει να ναι συνεχής και η βελτίωση το ίδιο. Όμως πρέπει να ναι κριτική καλόβουλη, καλοπροαίρετη και όχι προκατειλημμένη και «εξυπνακίστικη» και μάλιστα «μακιγιαρισμένη» με «σούπερ-αριστερή» φρασεολογία που είναι για τα πανηγύρια... (7) Η κυριαρχία των Αμερικάνων στην προπαγάνδα είναι πασιφανής και αποδείχτηκε με τις απώλειες των Βομβαρδιστικών που δεν είναι 40 αεροπλάνα και το 34% της Ρωσικής Αεροπορίας όπως ισχυριζόταν ο γελοίος Ζελένσκυ αλλά το πολύ 5-7 αεροσκάφη.
Όσον αφορά τον άλλο πόλο των BRICS, την Κίνα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, χαρακτηριστική είναι η τελευταία έκθεση 128 σελίδων του Hudson Institute στην Ουάσιγκτον με τον τόσο προφητικό τίτλο, «Κίνα μετά τον Κομμουνισμό: Προετοιμασία για μια Κίνα μετά το ΚΚΚ».
Έχετε πλήρες δικαίωμα να αντιδράσετε με τον τρόπο των «Ιπποτών που λένε ‘Ni!’» των Monty Python όταν έρχεστε αντιμέτωποι με αυτήν την ανόητη παραδοξότητα. Αλλά μην κάνετε λάθος, το παίρνουν πολύ σοβαρά. Το αμερικανικό think tank είναι ένας δεξιοτέχνης στο να προαναγγέλλει όνειρα αλλαγής καθεστώτος και υπαρξιακούς φόβους χρόνια πριν, με οδυνηρές λεπτομέρειες. Αυτό συνέβη με εκείνη την άθλια έκθεση της RAND για την ανατίναξη της Ρωσίας σε πολλά μέτωπα, ή την άθλια έκθεση της Brookings για τη διάλυση της Περσίας, στην πραγματικότητα του Ιράν. Τώρα είναι η σειρά του ισχυρότερου από το νέο τρίγωνο Πριμακόφ (RIC) στους BRICS: της Κίνας
Οι ευσεβείς πόθοι για κατάρρευση του καθεστώτος της Κίνας
Πραγματικά παίζουν το «Light my Fire» με στεροειδή, πιστεύοντας ότι «μια ξαφνική κατάρρευση του καθεστώτος στην Κίνα δεν είναι εντελώς αδιανόητη».
Αλλά οι προκλήσεις δεν σταματούν εκ μέρους των Αμερικανο/Ευρωπαίων. «Πριν λίγες ημέρες, και συγκεκριμένα στις 17 Ιουλίου ο διοικητής του αμερικανικού στρατού στην Ευρώπη και την Αφρική και διοικητής των χερσαίων δυνάμεων του ΝΑΤΟ, Christopher Donahue, είχε δηλώσει ότι η συμμαχία έχει σχεδιάσει την επιχειρησιακή εξουδετέρωση των αμυντικών δυνατοτήτων των ρωσικών δυνάμεων στην περιοχή του Kaliningrad. Ο Donahue ανέφερε πως τα κράτη του ΝΑΤΟ υλοποιούν το σχέδιο «γραμμή αποτροπής στο ανατολικό μέτωπο», που περιλαμβάνει ενίσχυση των χερσαίων δυνάμεων και καλύτερο συντονισμό μεταξύ στρατιωτικής και βιομηχανικής ισχύος της συμμαχίας. Μάλιστα ο Αμερικανός στρατηγός δήλωσε ότι ο αμερικανικός στρατός μαζί με τους συμμάχους του έχουν πλέον τη δυνατότητα «να σβήσουν την Περιφέρεια Kaliningrad από προσώπου γης σε πρωτοφανείς χρόνους και πιο γρήγορα από ό,τι ποτέ είχαμε τη δυνατότητα»» (Bankingnews).
Όλα τα παραπάνω βεβαίως αποτελούν φαντασιώσεις ψυχωτικών και παρανοϊκών όμως αποτελούν ένα δείγμα των απίστευτα επιθετικών, υπονομευτικών σεναρίων του Ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Και φυσικά αποτελούν ένα απτό δείγμα των απίστευτων δυσκολίων, υπονομεύσεων των Αμερικανο/Ευρωπαίων υπό την μορφή σφυροκοπήματος!
Δείτε τι απάντησε σε αυτό το σφυροκόπημα η Ρωσία με τον κορυφαίο διαπραγματευτή της, στην Κωνσταντινούπολη, τον ιστορικό Medinsky,
όταν ρωτήθηκε αν η Μόσχα φοβάται νέες κυρώσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ: «Αυτό δεν είναι ερώτηση για εμάς, ούτε για την ομάδα διαπραγματεύσεων. Μπορώ να σας πω αυτό.
Μετά
την επανάσταση και τον εμφύλιο πόλεμο το 1920, ξανά, μια άλλη ιστορική αναφορά,
δεν είχαμε μόνο κυρώσεις, είχαμε έναν απόλυτο διπλωματικό και
οικονομικό αποκλεισμό της Σοβιετικής Ρωσίας από όλους. Όλους!
Δεν
μας εμπόδισε να κερδίσουμε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (…) Τίποτα δεν
θα εμποδίσει τη Ρωσία να κερδίσει τώρα. Το μόνο ερώτημα είναι το τίμημα της
νίκης και ο χρόνος που απαιτείται για να την επιτύχουμε».
Αυτό είναι κάτι που δεν θα κατανοήσουν ποτέ στο Think Tankland της Ουάσιγκτον. Όπως δεν θα κατανοήσουν ποτέ τα τεχνολογικά επιτεύγματα –πλέον ορατά– του σχεδίου Made in China 2025.
Συγκρίνετε την έπαρση, την ύβρι, την εμμονή με την αλλαγή καθεστώτος και χειρότερα με την αποφασιστική και τολμηρή στάση των Ρώσων. Παρόλα αυτά αν η κυρίαρχη τάξη των ψυχοπαθών δολοφόνων των ΗΠΑ καταλήξει τελικά στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να διατηρήσει την μονομερή παγκόσμια ηγεμονία της ακόμη και μέσω πολέμου, θα εγκαταλείψει τις πολυαγαπημένες της «εκθέσεις» του Think Tankland για πάντα και, σε απόγνωση, θα καταφύγει ακόμη και σε μια επιλογή Σαμψών.
Ο εκβιασμός του ψυχοπαθούς Τραμπ και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται, συνεχίζεται. Ο Trump, σε περίπτωση που ο Putin αρνηθεί να τερματίσει τον πόλεμο, απειλεί να επιβάλει δασμούς 100% στις χώρες που θα συνεχίσουν να αγοράζουν ρωσικούς ενεργειακούς πόρους. Δηλαδή, ουσιαστικά όλος ο κόσμος θα τεθεί από την Αμερική ενώπιον της εξής επιλογής: είτε να συνεχίσει να αγοράζει πετρέλαιο και φυσικό αέριο από τη Ρωσία και να χάσει την πρόσβαση στην αγορά των ΗΠΑ, είτε να διατηρήσει την πρόσβαση στην αμερικανική αγορά αλλά να σταματήσει τις ρωσικές αγορές. Υπάρχει ο κίνδυνος –όχι όμως η βεβαιότητα– αυτό να προκαλέσει καταστροφικό πλήγμα στην ρωσική οικονομία, ρίχνοντας ριζικά τις εξαγωγές της ακόμη και αν ληφθούν υπόψη δυνατότητες παράκαμψης των κυρώσεων.
Η Ρωσία θα βρεθεί ουσιαστικά σε πλήρη διεθνή οικονομική απομόνωση όπως το Ιράκ στα τελευταία χρόνια του Saddam Hussein, η Γιουγκοσλαβία από το 1992 ως το 2000, ή το καθεστώς απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν οι κυρώσεις του Δυτικού κόσμου άρχισαν να εφαρμόζονται πραγματικά. Αυτός είναι ένας κίνδυνος υπ. Αριθμός 1 για την Ρωσία.
Ας το καταλάβουν οι αφελείς οπαδοί και η ανεκδιήγητη Ηγεσία του ΚΚΕ αλλά και οι λαλίστατοι «υπερ-επαναστάτες» του πληκτρολογίου, οι οποίοι χωρίς καμία γνώση οικονομίας, πολιτικής και γεωστρατηγικής, κατηγορούν τον Πούτιν γιατί δεν προχωρά στον «σοσιαλισμό» (!) και «ανέχεται τους ολιγάρχες τους οποίους ο Πούτιν πρώτος «έδεσε» χειροπόδαρα ως «απόλυτα ελεγχόμενους» και είναι ο πρώτος Προέδρος που οδηγεί την Ρωσία «κοινωνικότερα» και «σοσιαλδημοκρατικότερα» δηλαδή προοδευτικότερα! Και επειδή ακούσαμε αμπελοφιλοσοφίες για τον Στάλιν που θυμίζουν υμνολόγιο στον Άγιο Παίσιο από ανθρώπους παντελώς αγράμματους και αμόρφωτους (και όχι μόνο μαρξιστικά) ας τους ενημερώσουμε πόσο δύσκολο είναι για την Ρωσική Κυβέρνηση να καταφέρει τις απίστευτα δύσκολα και εκπληκτικά επικίνδυνες ισορροπίες που μέχρι σήμερα επιτυχώς κατάφερε να αντιμετωπίσει ο Πούτιν και η Ρωσική Κυβέρνηση. Και φυσικά πόσο επικίνδυνο είναι να ανατρέψεις πολίτικες και κοινωνικές ισορροπίες «εν καιρώ πολέμου» και πόσο καταστρεπτικό μπορεί να αποδειχθεί για την ενότητα του Ρωσικού Λαού και την διατήρηση της συνοχής και ενότητας του εσωτερικού μετώπου. Όπως και πόσο τρομερά δύσκολο είναι να τροφοδοτήσεις τον πληθυσμό με επαρκή αγαθά και ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο –το κατάφεραν οι Ρώσοι– και πόση τιτάνια προσπάθεια θέλει η παραγωγή επαρκούς στρατιωτικού οπλισμού σε τεράστιες ποσότητες! Αυτό που έχει καταφέρει η Ρωσία τα τελευταία 3,5 χρόνια ισοδυναμεί όχι με άθλο αλλά με θαύμα!
ΥΓ1. Απευθυνόμαστε και πάλι στον «Επαναστατημένο Μικροαστισμό» του Πληκτρολογίου»
Δεν είναι η «Καπιταλιστική Κίνα» όπως ισχυρίζονται οι κάθε λογής αριστεριστές από τους χρεωκοπημένους νέο-τροτσκιστές –προσβολή για τον ίδιο τον Τρότσκι– μέχρι τους εξωνημένους Σοσιαλδημοκράτες, και από το ανεκδιήγητο ΚΚΕ που παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο μεταξύ των δυο «Καπιταλισμών» του Αμερικανικού και του Κινεζικού μέχρι τους απερίγραπτους της ΟΑΚΚΕ ο «άλλος ιμπεριαλιστικός πόλος», αλλά μία μεγάλη, ανεπτυγμένη, ηρωική και εξαιρετικά πολιτισμένη χώρα!
Αλλά δεν είναι ούτε η «Κομμουνιστική» –οικονομικά τουλάχιστον– χώρα όπως
ωρύονται οι Ακροδεξιοί/Νεοφιλελεύθεροι Αγγλοσαξωνικού τύπου όλων των χωρών.
Αντίθετα, είναι μια μεικτή οικονομικά χώρα, με τρεις (3) κύριους τομείς της
Οικονομίας: τον Κρατικό, τον Συνεταιριστικό Σοσιαλιστικού Τύπου και τον
Καπιταλιστικό, ελεγχόμενου τύπου. Το Κινεζικό Κράτος συμμετέχει με το 51% σε κάθε
ξένη επιχείρηση, επιβάλλοντας έτσι την οικονομική κυριαρχία της Λαϊκής Κίνας.
Οικονομικά είναι μια «Μεικτή Οικονομία» αλλά Πολιτικά/Πολιτειακά έχει Σοσιαλιστικό χαρακτήρα με κυριαρχία του Κομμουνιστικού
Κόμματος. Αυτό άλλωστε είναι που δεν συγχωρούν οι Δυτικοί, την Κυριαρχία του Κομμουνιστικού Κόμματος και
τον μεικτό χαρακτήρα της οικονομίας που τους συναγωνίζεται επάξια.
Αλλά και στην Σοβιετική Ένωση,
στα πρώτα δέκα (10) χρόνια της Ρωσικής Επανάστασης και πριν την Αναγκαστική Κολεκτιβοποίηση στα
τέλη της δεκαετίας του 1920–αρχές δεκαετίας 1930, δεν είχε και η Σοβιετική
Ένωση Μεικτό οικονομικό χαρακτήρα; Δεν υπήρχε ελεγχόμενος Καπιταλισμός της ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική) με εισήγηση του ίδιου του Λένιν του 1921 και αφού
απέτυχε ο «Πολεμικός Κομμουνισμός» της περιόδου 1917–1920; Ο ίδιος δεν εισήγαγε
την «Νέα Οικονομική Πολιτική» τον Μάρτη του 1921 στο 10ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού
Κόμματος (Μπολσεβίκων) με δική του Εισήγηση
που ψηφίστηκε;
Ο ίδιος ο Λένιν δεν μιλούσε για «Πέντε Οικονομικούς σχηματισμούς στην Σοβιετική Ένωση», δηλαδή μετά την Επανάσταση του Οκτώβρη; Οι
Νέπμαν τι ήταν, δεν ήταν μικρή και μεσαία αστική τάξη έστω και ελεγχόμενη;
ΥΓ2. Εάν μετά τη απειλή των Αμερικανών για κατάληψη του Καλίνινγκραντ, τις προκλήσεις στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό, τις υποκινήσεις στο Αζερμπαϊτζάν εναντίον της Ρωσίας, τον πόλεμο των Drones εναντίον της Νότιας Ρωσίας και την εκτόξευση πυραύλων εναντίον της Μόσχας, τις απειλές των Αγγλο/Αμερικανών εναντίον Ρώσων και Κινέζων στη Νότια Σινική Θάλασσα και τον ύπουλο και επικίνδυνα υπονομευτικό ρόλο των Αμερικανοχαϊδεμένων Τούρκων στις Τουρκόφωνες περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας, μερικοί «πάνσοφοι αγράμματοι» δεν έχουν καταλάβει την απίστευτα δύσκολη θέση της Ρωσίας που έχει να αντισταθεί επίσης στις 28.000 κυρώσεις εναντίον της οικονομίας της ενώ έχει υποχρέωση καθημερινά να ικανοποιεί τις ανάγκες του Στρατού σε εξοπλισμό και 150.000.000 πολίτες σε καταναλωτικά αγαθά, ταυτόχρονα περιμένοντας νέες κυρώσεις της τάξης του 100% που εξήγγειλε ο διαταραγμένος Τραμπ, εάν –επαναλαμβάνουμε– μερικοί δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, την τρομερά δύσκολη θέση της Ρωσίας που μάχεται για την ύπαρξη της, παριστάνοντας οι ίδιοι τον Πόντιο Πιλάτο a la ΚΚΕ και μάλιστα κουνώντας το δάκτυλο με ύφος στον Πούτιν, στην Ρωσική Κυβέρνηση αντί να συμπαρασταθούν ανεπιφύλακτα στον Αγώνα Ύπαρξης της Ρωσίας, τότε είτε τους αρέσει είτε όχι, ταυτίζονται με τον Αμερικανο/Ευρωπαϊκό Ιμπεριαλισμό και είναι το λιγότερο καταδικαστέοι. Μεταξύ ενός Πατριωτικού/Εθνικού Αγώνα(Ρωσία) και μιας Ιμπεριαλιστικής Επιδρομής(ΗΠΑ και ΕΕ) δεν υπάρχουν «Ουδέτεροι Πόντιοι Πιλάτοι» αλλά υποστηρικτές του ενός ή του άλλου μπλοκ.
Η οφειλή της Ελλάδας στη Ρωσία
«….. Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι Έλληνες; Όχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία του Γαλλικού στρατού στο Μοριά, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς που προέλασε με τον ρωσικό στρατό μέχρι την κοιλάδα της Μαρίτσας (Έβρου) περνώντας τον Αίμο…..» ( Friedrich Engels στην New York Herald Tribune, Απριλης 1853)
α) Με το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) και τη συνθήκη του Λονδίνου (1827) και μετά από μεγάλες πιέσεις της Ρωσίας να πιέσει την παραδοσιακή της φίλη, την Οθωμανική Αυτοκρατορία για ίδρυση ελληνικού κράτους, υποτελούς και με φόρο 1.500.000 γρόσια ετησίως στον Σουλτάνο. Ο Σουλτάνος όμως δεν «πολυχαμπάριαζε» ούτε και μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Πότε υπέκυψε; Μόνο όταν μετά την κήρυξη του Ρωσο–Τουρκικού Πολέμου οι στρατιές της Ρωσίας έφτασαν 60 χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη και κατέλαβαν –οι Ρώσοι– την Αδριανούπολη. Τότε ο Σουλτάνος, σαν φρόνιμο παιδί, υπάκουσε και αναγνώρισε την ελληνική ανεξαρτησία και τις προηγούμενες συνθήκες.
(β) Σημειωτέων, οι Άγγλοι –όπως και οι Τούρκοι– ήθελαν ανεξάρτητη μόνο την Πελοπόννησο με τα νησιά των Κυκλάδων. Όχι την Στερεά Ελλάδα στο νέο κράτος αλλά ούτε και την Κρήτη!
Ο Καποδίστριας επέμενε για την Στερεά και το κατάφερε, περιμένοντας την έκβαση του Ρωσο–Τουρκικού Πολέμου που ήταν νικηφόρος για τους Ρώσους και υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.
Παραθέτουμε συνοπτικά αποσπάσματα από σχετική βιβλιογραφία.
«……..H Υψηλή Πύλη αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις αποφάσεις του Λονδίνου όταν
καταβλήθηκε οριστικά από τη Ρωσία. Ενώ στις 27 Ιουλίου του 1829 απέρριπτε
υπεροπτικά «την φιλικήν μεσιτείαν των ξένων Αυλών» και δεν δεχόταν «μηδέ και
την υποτελή αυτονομίαν των εν Πελοποννήσω Ελλήνων», ύστερα από 18 ημέρες, όταν
οι Ρώσοι είχαν διαβεί τον Αίμο και πλησίαζαν προς την Αδριανούπολη, η οθωμανική
Πύλη έσπευσε να δηλώσει ότι «υπό αισθημάτων καλοκαγαθίας ορμωμένη,
συγκατατίθεται εις την Συνθήκην του Λονδίνου και δέχεται τας προτάσεις των Πρεσβευτών
αλλά υπό όρους».
Λίγες ημέρες αργότερα, στο στρατηγείο του ρώσου αρχιστρατήγου στην
Αδριανούπολη, οι εκπρόσωποι της οθωμανικής Πύλης υπέγραψαν το κείμενο της
Συνθήκης της Αδριανούπολης της 14ης Σεπτεμβρίου του 1829 και αποδέχθηκαν με το
άρθρο 10 της Συνθήκης αυτής όχι αόριστα μόνο τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου του
1827 αλλά και το Πρωτόκολλο της 10–22 Μαρτίου 1829, δηλαδή και τον καθορισμό
της συνοριακής γραμμής Αμβρακικού-Παγασητικού κόλπου. Κατά τον μεγάλο άγγλο
πολιτικό Γλάδστωνα, η Συνθήκη της Αδριανούπολης υπήρξε «το διεθνές συμβόλαιο
της πολιτικής υπόστασης και αυτοτέλειας του ελληνικού κράτους».
H Συνθήκη της Αδριανούπολης, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε ταραχή και δυσφορία στην αγγλική κυβέρνηση δημιουργώντας αυξημένο γόητρο της ρωσικής αυτοκρατορίας στην Ελλάδα. Εξάλλου εμφανίστηκε στη σκέψη πολλών ως λύση του κενού από τη μελλοντική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η ύπαρξη ανεξάρτητου, ισχυρού ελληνικού κράτους…»
Και παρακάτω, «…….Η βρετανική αντίδραση στην προοπτική περαιτέρω
άσκησης βίας επί της Τουρκίας συνεχιζόταν τις αρχές του 1828, κατέληξε μάλιστα
σε μια πρόταση προς τη Γαλλία (Διακοίνωση Ντάντλεϋ, 24 Μαρτίου 1828) για ένα
φόρου υποτελές στον σουλτάνο κράτος που θα περιλάμβανε μόνον την Πελοπόννησο
και τα παρακείμενα νησιά….…….Η Αγγλία όμως αποδοκίμασε τον πρέσβη της Στράτφορδ
Κάνιγγ και επέμενε να εξαιρεί τη Στερεά Ελλάδα από το νέο κράτος. Ιδιαίτερα
έντονη ήταν η αγγλική αντίδραση και στο ζήτημα της Κρήτης, το οποίο ο Άμπερντην
θεωρούσε» σπουδαιότερο από το όλο ελληνικό ζήτημα» (επιστολή προς Ουέλλιγκτον,
28.10.1828)…..
…..Μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί η Στερεά, ο Καποδίστριας, με δύο υπομνήματα
(προς τον Τσάρο στις 14 Δεκεμβρίου 1828 και προς Λαφεροναί, 3.1.1829), απέσπασε
τη ρωσική και τη γαλλική υποστήριξη τόσο για τη συνοριακή γραμμή Παγασητικού-
Αμβρακικού όσο και για την ανεξαρτησία. Μόνο η Αγγλία αντιδρούσε πλέον και
προχωρούσε σε υποκίνηση της αντιπολίτευσης για να τεθεί ο Καποδίστριας υπό
εσωτερική πίεση. Ντόπιοι ολιγαρχικοί θα φτάσουν στο σημείο να προσεγγίζουν τους
πρέσβεις και να τους παρακαλούν να μην ακούν τον «ρωσόφρονα» κυβερνήτη αλλά να
αποφασίσουν να κλείσουν τάχιστα το ζήτημα των συνόρων έστω με τη στενότερη
εκδοχή [Σπηλιάδης, τ. Η΄, κεφ. Δ΄ 174].….… Ο Καποδίστριας δεν εκάμφθη. Με
άοκνες προσπάθειες απέτρεψε την εφαρμογή του δυσμενούς Πρωτοκόλλου του
Νοεμβρίου του 1828 και πέτυχε την υπογραφή νέου (10/22 Μαρτίου 1829) που
περιλάμβανε τη Στερεά Ελλάδα….….».
Επιμύθιο. Για να μάθουν οι Νεοέλληνες ιστορία απαιτείται χρόνος, αν ποτέ το καταφέρουν. Τότε θα θυμηθούν το απόσπασμα από τραγωδία του Ευριπίδη «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν». Δηλαδή, είναι ευτυχισμένος –«όλβιος»– αυτός που γνωρίζει ιστορία δηλαδή τον κόσμο. Μέχρι τότε θα έχουν υποστεί την νοητική στρέβλωση της Αγγλοσαξονικής προπαγάνδας περί «καθοριστικής για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ναυμαχίας του Ναυαρίνου». Όταν μάθουν ιστορία θα καταλάβουν πως εάν δεν συνέβαινε ο Ρωσο–Τουρκικός πόλεμος του 1828–29 και δεν υπήρχε ο μεγάλος κυβερνήτης Καποδίστριας και παλαιός υπουργός της Ρωσίας, η εξέλιξη θα ήταν πολύ χειρότερη για την Ελλάδα. Και τότε θα καταλάβουν –ίσως, υποθετικά μιλάμε και ελπίζουμε– πόσα οφείλουν στην Ρωσία. Τέλος, αφιερώνουμε στους οπαδούς του ΚΚΕ, ένα απόσπασμα από άρθρο του Ενγκελς στους Νew York Times το 1853, μήπως και σταματήσουν να παριστάνουν τους αθώους «Πόντιους Πιλάτους» στον πόλεμο Αμερικής/Ουκρανίας και Ρωσίας αλλά και μήπως καταλάβουν την διαχρονική οφειλή των Ελλήνων στην Ρωσία.
«….. Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι Έλληνες; Όχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία του Γαλλικού στρατού στο Μοριά, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς που προέλασε με τον ρωσικό στρατό μέχρι την κοιλάδα της Μαρίτσας (Έβρου) περνώντας τον Αίμο…..»
ΥΓ . Η Ελληνική ιθύνουσα πολιτική τάξη να μάθει Ιστορία! Το ίδιο ας κάνει και ο ελληνικός λαός που (αυτο)επαίρεται για την «ευφυΐα» του και επαναλαμβάνει φορτικά πως «Η Ελλάδα εξάγει πολιτισμό». Σοβαρά; Και πως «εξάγει κάποιος πολιτισμό» όταν δεν ξέρει καλά–καλά την ίδια του την Ιστορία; Αποδεδειγμένα είμαστε σαν Έλληνες, Νεοέλληνες ή Ρωμιοί και Γραικοί, ανιστόρητος λαός που δεν γνωρίζει βασικότατα θέματα και γεγονότα της Ιστορίας του. Ας διαβάσει πρώτα, ας μελετήσει, ας γνωρίσει και μετά συζητάμε. Και καλά θα κάνουμε να παραδεχθούμε την τεράστια άγνοιά μας παρά να παριστάνουμε τους παντογνώστες.
Όμως για να μάθουν οι Έλληνες Ιστορία θα περάσει πολύς καιρός. Μέχρι τότε θα έχουν υποστεί την νοητική στρέβλωση της Αγγλοσαξονικής προπαγάνδας περί «καθοριστικής για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ναυμαχίας του Ναυαρίνου». Όταν μάθουν ιστορία θα καταλάβουν πως εάν δεν συνέβαινε ο Ρωσο–Τουρκικός πόλεμος του 1828–29 και δεν υπήρχε ο μεγάλος κυβερνήτης Καποδίστριας και παλαιός υπουργός της Ρωσίας, η εξέλιξη θα ήταν πολύ χειρότερη για την Ελλάδα. Και τότε θα καταλάβουν –ίσως, υποθετικά μιλάμε και ελπίζουμε– πόσα οφείλουν στην Ρωσία. Το ίδιο θα καταλάβει και ο κ. Πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας –εννοείται– και την ευθύνη για την αρνητική τροπή που πήραν οι Ελληνο/Ρωσικές σχέσεις. Με δική του πρωτοβουλία. Ας το θυμάται.
