Του ΓIΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ*
Εκτός
από τις δυνάμεις εκείνες που υποστηρίζουν ότι η μόνη διέξοδος από την
κρίση δεν μπορεί παρά να είναι άμεσα μια αντικαπιταλιστική
αντιιμπεριαλιστική λύση με σοσιαλιστική προοπτική, υπάρχουν ποικίλα
επίπεδα αντιδράσεων απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνονται για την
αντιμετώπιση της.
Υπάρχουν εκείνοι που ενώ θεωρούν αναγκαία τη λήψη αυτών των μέτρων, δήθεν λυπούνται βαθέως για τις συνέπειες τους.
Υπάρχουν οι ακόμη πιο τσαρλατάνοι, οι οποίοι διαφωνούν δήθεν με ορισμένα από τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση, από την άλλη όμως όχι μόνον την στηρίζουν αλλά συμμετέχουν σε αυτήν.
Υπάρχουν τέλος άλλοι, που περιορίζουν τη διαφωνία τους στα μνημόνια και προτείνουν λύσεις εντός των τειχών –καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών- του συστήματος.
Ανάμεσα σε αυτούς τους τελευταίους προβάλλεται τελευταία όλο και πιο έντονα μια ιδιαίτερη κατηγορία.
Πρόκειται για εκείνους οι οποίοι αποπνέοντας έντονα άρωμα το οποίο λες και προέρχεται απευθείας από την πρεσβεία των ΗΠΑ, και παραβλέποντας εντέχνως το κυρίαρχο ρόλο των ΗΠΑ στο ΔΝΤ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η λύση του προβλήματος μας βρίσκεται στην μονομερή εναντίωση μας με την ΕΕ και πιο ειδικά με την Γερμανία, και στην συμπόρευση μας με τις ΗΠΑ, οι οποίες προτείνουν μια νεοκευνσιανού τύπου λύση της κρίσης.
Μάλιστα ορισμένοι, ακολουθώντας τη λογική «αφεντικά και δούλοι ένα πράγμα γίναμε ούλοι», διατείνονται ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας μπορεί να έλθει από τις ΗΠΑ!!!!
Ακόμη, ορισμένοι προπαγανδιστές αυτής της άποψης, για να την πλασάρουν πιο εύκολα και στην αριστερά –κάτι που σ’ ένα βαθμό φαίνεται να το πετυχαίνουν με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου υψηλόβαθμο στέλεχος έφθασε στο σημείο να παρομοιάσει τον Ομπάμα με τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ -την εντάσσουν πονηρά στην λογική της εκμετάλλευσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, για να δοθεί λύση στην κρίση.
Στην πραγματικότητα πρόκειται όχι για εκμετάλλευση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων υπέρ των συμφερόντων του λαού, αλλά για αφελή, ή δόλια εξυπηρέτηση των συμφερόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού απέναντι στα συμφέροντα του ευρωπαϊκού και δη Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Πιο συγκεκριμένα η παραπάνω άποψη εξυπηρετεί την προσπάθεια των ΗΠΑ να διατηρήσουν την διεθνή κυριαρχία του δολαρίου και να αποδυναμώσουν το ευρώ, κάτι που σε καμιά περίπτωση, όπως άλλωστε και το αντίστροφο, δεν εξυπηρετεί ούτε καν τα κοντοπρόθεσμα συμφέροντα του ελληνικού λαού .
Στην πραγματικότητα αυτή η άποψη εντάσσεται στην παράδοση της ελληνικής αστικής τάξης η οποία μπορεί να καυχιέται ότι ανήκει ιστορικά στις πλέον ξεπουλημένες αστικές τάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
Έτσι η αστική μας τάξη μέσα από τις συμμαχίες τις οποίες σύνηπτε με τις ανά την ιστορία μεγάλες δυνάμεις όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, ή πιο πρόσφατα ένα τμήμα της ακόμη και με τους Γερμανούς κατακτητές, και στη συνέχεια πάλι με την Αγγλία και κατόπι με τις ΗΠΑ ,και την ΕΕ, εκείνο που τελικά πετύχαινε να εξυπηρετήσει ήταν πρωτίστως τα συμφέροντα αυτών των δυνάμεων και δευτερευόντως τα δικά της, ποτέ όμως τα λαϊκά συμφέροντα.
Ας μην ξεχνάμε τις τραγικές συνέπειες αυτών των συμμαχιών από την μικρασιατική καταστροφή, μέχρι την μεταπολεμική Αγγλική δολοφονική επέμβαση, τη Χούντα, την κυπριακή τραγωδία , τη σημερινή κρίση.
Εκείνο συνεπώς που χρειάζεται ο λαός μας δεν είναι να επιλέγει συμμάχους ή σωτήρες ανάμεσα σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την παγκόσμια και τη δική του σύγχρονη βαρβαρότητα, αλλά να έλθει σε ρήξη μαζί τους και αυτό σε συνεργασία με τους άλλους λαούς του κόσμου όλου και πρωτίστως της Ευρώπης .
Δρόμος δύσκολος. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η ελευθερία, θέλει αρετή και τόλμη, και όχι εναλλαγή ιμπεριαλιστικών αφεντικών-σωτήρων.
Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013
Εκτός
από τις δυνάμεις εκείνες που υποστηρίζουν ότι η μόνη διέξοδος από την
κρίση δεν μπορεί παρά να είναι άμεσα μια αντικαπιταλιστική
αντιιμπεριαλιστική λύση με σοσιαλιστική προοπτική, υπάρχουν ποικίλα
επίπεδα αντιδράσεων απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνονται για την
αντιμετώπιση της.Υπάρχουν εκείνοι που ενώ θεωρούν αναγκαία τη λήψη αυτών των μέτρων, δήθεν λυπούνται βαθέως για τις συνέπειες τους.
Υπάρχουν οι ακόμη πιο τσαρλατάνοι, οι οποίοι διαφωνούν δήθεν με ορισμένα από τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση, από την άλλη όμως όχι μόνον την στηρίζουν αλλά συμμετέχουν σε αυτήν.
Υπάρχουν τέλος άλλοι, που περιορίζουν τη διαφωνία τους στα μνημόνια και προτείνουν λύσεις εντός των τειχών –καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών- του συστήματος.
Ανάμεσα σε αυτούς τους τελευταίους προβάλλεται τελευταία όλο και πιο έντονα μια ιδιαίτερη κατηγορία.
Πρόκειται για εκείνους οι οποίοι αποπνέοντας έντονα άρωμα το οποίο λες και προέρχεται απευθείας από την πρεσβεία των ΗΠΑ, και παραβλέποντας εντέχνως το κυρίαρχο ρόλο των ΗΠΑ στο ΔΝΤ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η λύση του προβλήματος μας βρίσκεται στην μονομερή εναντίωση μας με την ΕΕ και πιο ειδικά με την Γερμανία, και στην συμπόρευση μας με τις ΗΠΑ, οι οποίες προτείνουν μια νεοκευνσιανού τύπου λύση της κρίσης.
Μάλιστα ορισμένοι, ακολουθώντας τη λογική «αφεντικά και δούλοι ένα πράγμα γίναμε ούλοι», διατείνονται ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας μπορεί να έλθει από τις ΗΠΑ!!!!
Ακόμη, ορισμένοι προπαγανδιστές αυτής της άποψης, για να την πλασάρουν πιο εύκολα και στην αριστερά –κάτι που σ’ ένα βαθμό φαίνεται να το πετυχαίνουν με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου υψηλόβαθμο στέλεχος έφθασε στο σημείο να παρομοιάσει τον Ομπάμα με τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ -την εντάσσουν πονηρά στην λογική της εκμετάλλευσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, για να δοθεί λύση στην κρίση.
Στην πραγματικότητα πρόκειται όχι για εκμετάλλευση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων υπέρ των συμφερόντων του λαού, αλλά για αφελή, ή δόλια εξυπηρέτηση των συμφερόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού απέναντι στα συμφέροντα του ευρωπαϊκού και δη Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Πιο συγκεκριμένα η παραπάνω άποψη εξυπηρετεί την προσπάθεια των ΗΠΑ να διατηρήσουν την διεθνή κυριαρχία του δολαρίου και να αποδυναμώσουν το ευρώ, κάτι που σε καμιά περίπτωση, όπως άλλωστε και το αντίστροφο, δεν εξυπηρετεί ούτε καν τα κοντοπρόθεσμα συμφέροντα του ελληνικού λαού .
Στην πραγματικότητα αυτή η άποψη εντάσσεται στην παράδοση της ελληνικής αστικής τάξης η οποία μπορεί να καυχιέται ότι ανήκει ιστορικά στις πλέον ξεπουλημένες αστικές τάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
Έτσι η αστική μας τάξη μέσα από τις συμμαχίες τις οποίες σύνηπτε με τις ανά την ιστορία μεγάλες δυνάμεις όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, ή πιο πρόσφατα ένα τμήμα της ακόμη και με τους Γερμανούς κατακτητές, και στη συνέχεια πάλι με την Αγγλία και κατόπι με τις ΗΠΑ ,και την ΕΕ, εκείνο που τελικά πετύχαινε να εξυπηρετήσει ήταν πρωτίστως τα συμφέροντα αυτών των δυνάμεων και δευτερευόντως τα δικά της, ποτέ όμως τα λαϊκά συμφέροντα.
Ας μην ξεχνάμε τις τραγικές συνέπειες αυτών των συμμαχιών από την μικρασιατική καταστροφή, μέχρι την μεταπολεμική Αγγλική δολοφονική επέμβαση, τη Χούντα, την κυπριακή τραγωδία , τη σημερινή κρίση.
Εκείνο συνεπώς που χρειάζεται ο λαός μας δεν είναι να επιλέγει συμμάχους ή σωτήρες ανάμεσα σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την παγκόσμια και τη δική του σύγχρονη βαρβαρότητα, αλλά να έλθει σε ρήξη μαζί τους και αυτό σε συνεργασία με τους άλλους λαούς του κόσμου όλου και πρωτίστως της Ευρώπης .
Δρόμος δύσκολος. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η ελευθερία, θέλει αρετή και τόλμη, και όχι εναλλαγή ιμπεριαλιστικών αφεντικών-σωτήρων.
Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013
