Από Periklis
Αλήθεια, τι σόι αξιοπιστία είναι αυτή που έχουμε ανακτήσει ως χώρα και για την οποία περηφανευόταν ο πρωθυπουργός μετά το καλοκαίρι;
Αλήθεια, αισθάνεται κανείς να έχει αλλάξει κάτι ύστερα απ’ την «εξασφάλιση» της χωρίς αστερίσκους στήριξης των ευρωπαίων «εταίρων» και ειδικά του Βερολίνου για παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη;
Αλήθεια οι δόσεις δεν εξασφαλίστηκαν με τα μέτρα του Νοεμβρίου;
Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός τώρα μεταξύ της ελληνικής πλευράς και της τρόικας;
Σε σημείο μάλιστα που συνεδριάζουν μίνι υπουργικά συμβούλια υπό τον Μορς και τα φιλαράκια του.
Σε σημείο που αυτοί οι απίθανοι τύποι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στήνουν σαν την τελευταία συνοικιακή γκόμενα στο ραντεβού τον πρωθυπουργό μιας «ισότιμης ευρωπαϊκής χώρας».
Φαίνεται πως ούτε αυτοί «μασάνε» κύριε …Σαμαρά.
Ο Σαμαράς και ειδικά οι γελωτοποιοί του, Βενιζέλος και Κουβέλης σε ποιους απευθύνονται όταν λένε ότι δεν πρέπει να παραταθεί η είσπραξη μέσω της ΔΕΗ για το χαράτσι στα ακίνητα, ότι δεν πρέπει να επιβληθούν νέες επιβαρύνσεις και ότι πρέπει να δοθούν διευκολύνσεις στους πολίτες για την αποπληρωμή οφειλών και χρεών προς το δημόσιο και τις τράπεζες;
Και σε ποιους προτείνουν να πάρουν μέτρα ανάσχεσης της ανεργίας; Και με ποιους διαφωνούν ώστε να μη γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων;
Μα φυσικά στην κυβέρνηση απευθύνονται θα πει κάποιος και σωστά. Και τότε τι ακριβώς παριστάνουν οι τρεις τους; …είναι η ανταπάντηση. Αυτοί δεν είναι πρόεδροι των τριών κομμάτων που συγκυβερνούν απ’ τον περασμένο καλοκαίρι; …θα πει με το δίκιο του κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος.
Η απάντηση είναι απλή. Παριστάνουν την κυβέρνηση. Δεν είναι κυβέρνηση. Απλά παριστάνουν την κυβέρνηση.
Όχι γιατί δεν μπορούν να διαπραγματευτούν, ούτε γιατί είναι «δεδομένοι» όπως ωρύονται τώρα διάφορα εκδοτικά συγκροτήματα ζητώντας τους να σηκώσουν ανάστημα στην τρόικα και στους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της ΕΕ. Και κάποιοι άλλοι όπως ο σεβάσμιος κύριος Πασαλάρης ζητάει απ’ τον Αντώνη Σαμαρά να μην πάει σαν Νενέκος αλλά σαν πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων στις Βρυξέλλες και να τους τρίξει τα δόντια!
Δεν είναι κυβέρνηση και απλά την παριστάνουν γιατί πολύ απλά για να υπάρχει «κανονική» ή ακριβέστερα πραγματική κυβέρνηση πρέπει να υπάρχει χώρα. Να υπάρχει πατρίδα, εθνικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη. Και αυτά τα δύο κομβικά και θεμελιώδη ζητήματα για την ύπαρξη ενός λαού έχουν χαθεί προ πολλού.
Οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια αποτέλεσαν την ταφόπλακα αυτής της χώρας. Πήγαν ένα αποφασιστικό βήμα παραπέρα την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ευρώ).
Μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία χρέους και το πολιτικό της προσωπικό, τα αστικά κόμματα και όσους ασπάζονται αυτό το δρόμο σε υποτελείς των δανειστών.
Είναι σκέτη υποκρισία να ζητάει κανείς πιο σκληρή διαπραγμάτευση και ακόμα χειρότερο να το παίζει και να παριστάνει το σκληρό διαπραγματευτή, όταν αποδέχεται επί της αρχής το διαπραγματευτικό πλαίσιο που θέλει τη χώρα αποικία χρέους στη μνημονιακή φυλακή που λέγεται ευρωζώνη.
Όσο για τις κυβερνήσεις μιας τέτοιας αποικίας χρέους; Αυτές δε θα είναι τίποτα περισσότερο από μαριονέττες του σκηνοθέτη σ’ αυτό το θέατρο. Με τη διαφορά πως ο λαός που υφίσταται αυτή την τραγωδία δεν είναι απλά ο θεατής σε μια κακόγουστη παράσταση. Είναι κομπάρσος σε μια ζωή κόλαση.
Στον καθένα επαφίεται ν’ αποφασίσει τι ρόλο θέλει να παίξει στη ζωή του…
Αρκεί να απαντήσει στο κεντρικό ερώτημα και πάνω απ’ όλα στον εαυτό του. Ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει; Ποιος;
Και η απάντηση αυτή επείγει πριν καλύψουν το κενό «τα παιδιά και τα εγγόνια των νικητών του εμφυλίου πολέμου». Αλλά γι’ αυτούς θα μιλήσουμε σύντομα μέσα απ’ αυτή τη στήλη.
ΠΗΓΗ:
http://www.inprecor.gr/index.php/archives/233101
Αλήθεια, τι σόι αξιοπιστία είναι αυτή που έχουμε ανακτήσει ως χώρα και για την οποία περηφανευόταν ο πρωθυπουργός μετά το καλοκαίρι;
Αλήθεια, αισθάνεται κανείς να έχει αλλάξει κάτι ύστερα απ’ την «εξασφάλιση» της χωρίς αστερίσκους στήριξης των ευρωπαίων «εταίρων» και ειδικά του Βερολίνου για παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη;
Αλήθεια οι δόσεις δεν εξασφαλίστηκαν με τα μέτρα του Νοεμβρίου;
Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός τώρα μεταξύ της ελληνικής πλευράς και της τρόικας;
Σε σημείο μάλιστα που συνεδριάζουν μίνι υπουργικά συμβούλια υπό τον Μορς και τα φιλαράκια του.
Σε σημείο που αυτοί οι απίθανοι τύποι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στήνουν σαν την τελευταία συνοικιακή γκόμενα στο ραντεβού τον πρωθυπουργό μιας «ισότιμης ευρωπαϊκής χώρας».
Φαίνεται πως ούτε αυτοί «μασάνε» κύριε …Σαμαρά.
Ο Σαμαράς και ειδικά οι γελωτοποιοί του, Βενιζέλος και Κουβέλης σε ποιους απευθύνονται όταν λένε ότι δεν πρέπει να παραταθεί η είσπραξη μέσω της ΔΕΗ για το χαράτσι στα ακίνητα, ότι δεν πρέπει να επιβληθούν νέες επιβαρύνσεις και ότι πρέπει να δοθούν διευκολύνσεις στους πολίτες για την αποπληρωμή οφειλών και χρεών προς το δημόσιο και τις τράπεζες;
Και σε ποιους προτείνουν να πάρουν μέτρα ανάσχεσης της ανεργίας; Και με ποιους διαφωνούν ώστε να μη γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων;
Μα φυσικά στην κυβέρνηση απευθύνονται θα πει κάποιος και σωστά. Και τότε τι ακριβώς παριστάνουν οι τρεις τους; …είναι η ανταπάντηση. Αυτοί δεν είναι πρόεδροι των τριών κομμάτων που συγκυβερνούν απ’ τον περασμένο καλοκαίρι; …θα πει με το δίκιο του κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος.
Η απάντηση είναι απλή. Παριστάνουν την κυβέρνηση. Δεν είναι κυβέρνηση. Απλά παριστάνουν την κυβέρνηση.
Όχι γιατί δεν μπορούν να διαπραγματευτούν, ούτε γιατί είναι «δεδομένοι» όπως ωρύονται τώρα διάφορα εκδοτικά συγκροτήματα ζητώντας τους να σηκώσουν ανάστημα στην τρόικα και στους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της ΕΕ. Και κάποιοι άλλοι όπως ο σεβάσμιος κύριος Πασαλάρης ζητάει απ’ τον Αντώνη Σαμαρά να μην πάει σαν Νενέκος αλλά σαν πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων στις Βρυξέλλες και να τους τρίξει τα δόντια!
Δεν είναι κυβέρνηση και απλά την παριστάνουν γιατί πολύ απλά για να υπάρχει «κανονική» ή ακριβέστερα πραγματική κυβέρνηση πρέπει να υπάρχει χώρα. Να υπάρχει πατρίδα, εθνικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη. Και αυτά τα δύο κομβικά και θεμελιώδη ζητήματα για την ύπαρξη ενός λαού έχουν χαθεί προ πολλού.
Οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια αποτέλεσαν την ταφόπλακα αυτής της χώρας. Πήγαν ένα αποφασιστικό βήμα παραπέρα την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ευρώ).
Μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία χρέους και το πολιτικό της προσωπικό, τα αστικά κόμματα και όσους ασπάζονται αυτό το δρόμο σε υποτελείς των δανειστών.
Είναι σκέτη υποκρισία να ζητάει κανείς πιο σκληρή διαπραγμάτευση και ακόμα χειρότερο να το παίζει και να παριστάνει το σκληρό διαπραγματευτή, όταν αποδέχεται επί της αρχής το διαπραγματευτικό πλαίσιο που θέλει τη χώρα αποικία χρέους στη μνημονιακή φυλακή που λέγεται ευρωζώνη.
Όσο για τις κυβερνήσεις μιας τέτοιας αποικίας χρέους; Αυτές δε θα είναι τίποτα περισσότερο από μαριονέττες του σκηνοθέτη σ’ αυτό το θέατρο. Με τη διαφορά πως ο λαός που υφίσταται αυτή την τραγωδία δεν είναι απλά ο θεατής σε μια κακόγουστη παράσταση. Είναι κομπάρσος σε μια ζωή κόλαση.
Στον καθένα επαφίεται ν’ αποφασίσει τι ρόλο θέλει να παίξει στη ζωή του…
Αρκεί να απαντήσει στο κεντρικό ερώτημα και πάνω απ’ όλα στον εαυτό του. Ποιος απ’ τους προστάτες θα μας προστατέψει; Ποιος;
Και η απάντηση αυτή επείγει πριν καλύψουν το κενό «τα παιδιά και τα εγγόνια των νικητών του εμφυλίου πολέμου». Αλλά γι’ αυτούς θα μιλήσουμε σύντομα μέσα απ’ αυτή τη στήλη.
ΠΗΓΗ:
http://www.inprecor.gr/index.php/archives/233101
