Ο καπιταλισμός και η «ελεύθερη αγορά» του έχουν περάσει στη «φάση» της ολοκληρωτικής καταστροφής και βαρβαρότητας.
Το καπιταλιστικό κτήνος, πληγωμένο βαριά, μουγκρίζει μακάβρια (επιθανάτιοι βρυχηθμοί) και οδηγεί (για να κρατηθεί στη ζωή) την ανθρωπότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή, σε μια άβυσσο βαρβαρότητας, δίχως ιστορικό προηγούμενο.
Τα χαρακτηριστικά αυτής της επιθανάτιας φάσης του καπιταλισμού είναι η δικτατορικά ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ καταλήστευση των λαών, η διάλυση των εθνικών κοινωνιών και κρατών, το «σπρώξιμο» τους στην άβυσσο των προτεκτοράτων και μιας νέας αποικιοκρατίας, η ΑΜΕΣΗ και αυθάδης ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ των τραπεζών, μέσω της οποίας θα ληστεύεται και θα κατάσχεται η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ: Καταθέσεις, σπίτια, αγροκτήματα, κάθε μορφή ιδιωτικού περιουσιακού στοιχείου…
Το καπιταλιστικό κτήνος, μέσα στην ΑΔΙΕΞΟΔΗ, επιθανάτια κρίση του τρώει, προκειμένου να επιζήσει, και τις σάρκες του, τα θεμέλια της ύπαρξής του: Την ατομική ιδιοκτησία.
Αυτό δείχνει περίτρανα ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει στο στάδιο του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ της βαρβαρότητας, στο στάδιο του πλανητικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ των μαφιών του χρήματος.
Η αιχμή αυτού του δικτατορικού ολοκληρωτισμού είναι το χρηματιστηριακό και τραπεζικό κεφάλαιο.
Αυτό που επιβάλλεται με φασιστικό ΚΥΝΙΣΜΟ, και το παράδειγμα της Κύπρου (αλλά και άλλων χωρών) το επιβεβαιώνει, είναι τούτο: Η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, η κάλυψη των «ζημιών» τους, θα γίνεται από την κλεψιά και τις κατασχέσεις των καταθετών…
Αυτή η καπιταλιστική «νέα φάση» της λεηλασίας και της κατάσχεσης της ιδιωτικής περιουσίας χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Θα το κάνουμε στις επόμενες ημέρες.
Εδώ απλώς θέλουμε να τονίσουμε ότι όλα αυτά που μας συμβαίνουν αποτελούν την καπιταλιστική ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ, τη δομική λειτουργία της καπιταλιστικής «ελεύθερης αγοράς», τη «διαλεκτική» του κέρδους, τα οποία, όλα αυτά, παίρνουν πυρετικούς ρυθμούς και φρενοβλαβείς όψεις σε εποχές μεγάλων οικονομικών κρίσεων.
Δεν είναι τα «κακά» πρόσωπα που τα προκαλούν. Απλώς στα πρόσωπα καταγράφονται και αποτυπώνονται τα χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κακουργίας και βαρβαρότητας.
Θα αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο μας που γράφτηκε πριν ακριβώς από δύο χρόνια που αναλύει το ζήτημα αυτό.
Το άρθρο βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5457
Μέρκελ: Η δομική κακουργία της ΕΕ
Έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα με τη «διανοητική οκνηρία» των απλών σχημάτων και ιδιαίτερα με τη δαιμονοποίηση των ηθικών εννοιών (αφαιρέσεις).
Έτσι σε όλα τα ζητήματα κινούμαστε πάνω στο εξισωτικό σχήμα του «καλού» και του «κακού». Το «καλό» και το «κακό», όμως, δεν είναι «κατηγορικές προσταγές» (Καντ), αλλά «συγκεκριμένες σχέσεις»: Οικονομικές, κοινωνικές, ανθρώπινες γενικά…
Η κακουργία π.χ. του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν απορρέει από τα διαστροφικά ελαττώματα των «κακών» προσώπων της ηγεσίας του, αλλά από τις ΣΧΕΣΕΙΣ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με τον κόσμο και τις ανθρώπινες κοινωνίες. Είναι οι σχέσεις του ισχυρού, του Αυτοκράτορα, απέναντι στους άλλους ιμπεριαλισμούς οι οποίοι είναι μέσα στο παγκόσμιο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ κύκλωμα της καπιταλιστικής εξάρτησης.
Μέσα σε αυτό το αποτρόπαιο, θανάσιμα ανταγωνιστικό και μοχθηρό καπιταλιστικό σύστημα που κυριαρχείται από το «ο θάνατός σου η ζωή μου», δεν υπάρχει καμία θέση για το «καλό»: Ό,τι είναι «καλό» για το καπιταλιστικό σύστημα και τους ισχυρούς «νταβάδες» του, είναι «κακό» και ολέθριο για τους λαούς και τους αδύναμους, είναι ΘΑΝΑΤΟΣ. Και το αντίστροφο…
Δεν μπορεί ΠΟΤΕ να υπάρξει «καλός» Αφέντης σε σχέσεις κοινωνικής εξάρτησης. Ως άτομο, ως πρόσωπο, μπορεί να φορέσει πολλές μάσκες «καλές» (μεταμφιέσεις οι περισσότερες για το συμφέρον του), αλλά στις οικονομικές και κοινωνικές ΣΧΕΣΕΙΣ καθορίζεται καταλυτικά από τη ΘΕΣΗ του και το συμφέρον του.
Είναι συνεπώς ΟΥΤΟΠΙΑ θανάσιμη να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει «καλός» καπιταλισμός, «καλός» ιμπεριαλισμός, «καλή» παγκοσμιοποίηση, «καλή» Αμερική», «καλή» ΕΕ, «καλή» Γερμανία…
Αντίθετα, θα πρέπει από τη συμπεριφορά των ισχυρών να βλέπουμε την κακουργία και τη μοχθηρή αυθάδεια του όλου συστήματος.
Η Πολιτική των ΗΠΑ εκφράζει τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού όλου, τη φρενοβλαβή «κακία» και τον απύθμενο παραλογισμό της παγκόσμιας καπιταλιστικής Τάξης.
Οι ισχυροί αποτελούν το κριτήριο για όλο το σύστημα.
Ο πιο ισχυρός ιμπεριαλισμός της Ευρώπης, η Γερμανία, αποτελεί το αλάθευτο κριτήριο το τι σημαίνει ΕΕ: Ένας λάκκος λεόντων που τα αδύνατα κατασπαράσσονται από τα δυνατά…
Σε εποχές κρίσης και σήψης, όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά, κλαδεύονται τα πιο αδύνατα κλαδιά.
Οι αδύνατες καπιταλιστικές χώρες θυσιάζονται, σαν την Ιφιγένεια, στο βωμό των ισχυρών: τις βυθίζουν σε ένα βάραθρο χρεωκοπίας και πτώχευσης για να τις λεηλατήσουν ολοκληρωτικά, να τις κατασπαράξουν, να τις «ιδιωτικοποιήσουν» και να τις μετατρέψουν σε προτεκτοράτα των ισχυρών και των «μαφιών» του χρήματος.
Αυτό επιδιώκει η Μέρκελ!
Και αυτό δεν το κάνει επειδή είναι «κακός» χαρακτήρας, ούτε από προσωπικό μένος κατά της Ελλάδας.
Το κάνει επειδή αυτό επιτάσσουν πιεστικά τα συμφέροντα της ισχύος της μέσα στην ΕΕ, σε μια εποχή θανάσιμης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, όπου η ανταγωνιστική παγκόσμια καπιταλιστική κακουργία θέτει ως ΠΡΩΤΗ προτεραιότητα το: «Σώσον εαυτό σωθήτω»…
Η Μέρκελ αποτυπώνει καθαρά τούτο: Ότι είναι η ΕΕ που «άρμεξε» κυριολεκτικά την Ελλάδα και την οδήγησε στη σημερινή τραγωδία. Τώρα έρχονται οι ληστές της ΕΕ και του πλανήτη (ΗΠΑ) για να τη σώσουν δήθεν!!!
Και για να σωθεί πρέπει να ξεπουλήσει τα πάντα και την τελευταία ελληνική κοτρώνα…
Η Μέρκελ το διατυπώνει πλέον καθαρά και χωρίς συστολές.
