Εκείνες που δεν θα καταγγελθούν. Δεν θα φτάσουν πιθανότατα οι υπαίτιοι σε κάποιο διεθνές δικαστήριο.
Είναι ο αφανισμός του πληθυσμού με «κόσμιο» τρόπο. Δεν βγαίνει κανείς στους δρόμους να σκοτώνει ομαδικά τους ανθρώπους. Δεν βλέπουμε πουθενά εκτελεστικά αποσπάσματα, κλούβες να μαζεύουν το κόσμο, κάρα με σκελετωμένους να τους οδηγούν σε ομαδικούς τάφους. Όλα είναι κόσμια…ευρωπαϊκά, πολιτισμένα.
Κι όμως κανείς δεν ξέρει αυτή τη στιγμή πόσα θύματα θρηνούμε εξ΄αιτίας μνημονιακών πολιτικών. Ξεκάθαρα. Όχι τους ανθρώπους που οδηγήθηκαν από απελπισία να αφαιρέσουν οι ίδιοι τη ζωή τους. Αυτό το ακούμε, το διαβάζουμε.
Έρχεται κάθε μέρα το δελτίο αυτοκτονιών μπροστά μας σαν ένας εφιάλτης που σκεπάζει τις ψυχές μας. Η μνημονιακή Ελλάδα αυτή τη στιγμή κρύβει πίσω από τους τοίχους χιλιάδες προσωπικές τραγωδίες που δεν φαίνονται. Χιλιάδες ανθρώπους που αρρωσταίνουν ή θανατώνονται χωρίς να παίρνει κανείς χαμπάρι ούτε πως έγινε….
Υπερβολές θα πουν οι ανεγκέφαλοι.
Θέλετε να σας περιγράψω λίγες υπερβολές? Πριν λίγο καιρό έχασα ένα δικό μου άνθρωπο. Ήταν ηλικιωμένος ναι, αλλά μέχρι το περασμένο καλοκαίρι τον θυμάμαι, σαν να είναι τώρα μπροστά μου να σχολιάζουμε τα γεγονότα, να τρώει ήσυχος το μεζεδάκι του, να κάνει τις βόλτες του έχοντας ΥΠΟ ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΓΧΟ, χρόνια προβλήματα με τη κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Είχε κάνει όλες του τις εξετάσεις, ο γιατρός γέλαγε και του έλεγε «εσύ θα μας φας όλους». Ένας άνθρωπος που ήξερε ακριβώς το πρόβλημά του και το φρόντιζε με πλήρη επιμέλεια. Σίγουρα όσο πέρναγαν τα χρόνια η κατάσταση επιβαρυνόταν, αλλά αυτό το Σεπτέμβρη συνέβη κάτι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ
Που ποτέ δεν θα βγει από το μυαλό μου. Υπήρχε ένα φάρμακο που ήταν η βασική του και η απαραίτητη θεραπεία του, ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ Η ΘΑΝΑΤΟΥ. Παίρνοντας αυτό ήταν καλά και ο γιατρός του είχε τονίσει αυστηρά αμέτρητες φορές, μη γελαστείς και ξεχάσεις να πάρεις ούτε μια μέρα αυτό το φάρμακο γιατί θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Το περασμένο Σεπτέμβρη ξαφνικά το φάρμακο του εξαφανίστηκε και στη θέση του έδωσαν κάτι που ούτε το είχε ξαναδεί αλλά ούτε μπορούσε να διαβάσει τι έγραφε γιατί το σχετικό φυλλάδιο γιατί ήταν γραμμένο μόνο στα γερμανικά. Γενόσημο. Το γνωστό φάρμακα δεν το υπήρχε πουθενά. Ακόμα και να το πληρώναμε, απλά δεν υπήρχε. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Κι άλλα φάρμακα του τα άλλαξαν… Σε διάστημα 3 μηνών μάζευε υγρά , έπαθε δυο φορές πνευμονικό οίδημα. Μπήκε τρεις φορές στο νοσοκομείο αλλά η κατηφόρα είχε ξεκινήσει με πολύ βίαιο τρόπο. Τον είδα να αγωνιά χωρίς να μπορεί να κατουρήσει, να γεμίζει από υγρά, να πέφτει κάτω από δύσπνοια που ούτε με το οξυγόνο δεν την διόρθωνε, να κιτρινίζει και να τρέχει τις νύχτες στα επείγοντα.
ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ… Δεν μπορούσα να γράψω καν γι΄αυτά τόσο καιρό γιατί με πονάγανε κι οι λέξεις… Μαρτύρησε, μέχρι τη τελευταία πνοή.
Το τέταρτο μήνα βρέθηκε διασωληνομένος και μετά.. έφυγε χωρίς να προλάβει κανείς να μας πει αν αυτό το γ@μημένο γενόσημο ήταν τόσο σίγουρο τελικά…
Ίσως να είναι η φαντασία μου, η άγνοιά μου, η στεναχώρια μου που με κάνουν να τα σκέφτομαι όλα αυτά. Είναι όμως έτσι? Τη στιγμή που ΟΥΤΕ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν το φάρμακο που το έδωσε αντί για εκείνο που έπαιρνε ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ? Υπάρχει κάποιος έντιμος επιστήμονας που να μπορεί να μιλήσει για ΣΥΜΠΤΩΣΗ? Κι αναρωτιέμαι μετά από αυτό. Γνωρίζετε άραγε πόσοι αυτή τη στιγμή χάνετε τους ανθρώπους σας όχι γιατί τους κάλεσε κάποιος Θεός κοντά του αλλά γιατί είναι ΠΕΡΙΤΤΟΙ για την Ελλάδα που όπου να ναι μπαίνει στην ανάπτυξη?
Γνωρίζουμε όλοι πόσα παιδιά υποσιτιζόμενα θα έχουν σοβαρότατα προβλήματα για το υπόλοιπο της ζωής τους ακόμα και να κατορθώσουν να ζήσουν?
Γνωρίζουμε πόσες χιλιάδες ξαφνικές ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ διαφόρων χρόνια πασχόντων οφείλονται στη μοίρα τους ή στη κακιά τη μοίρα των συμμοριών που εκνευρίζονται γιατί «δεν πεθαίνουν κιόλας..»
Γνωρίζουμε πόσους θανάτους καταγράφουμε αυτή τη στιγμή που σχετίζονται με τη φτώχεια, την έλλειψη φαρμάκων ή ιατρικής φροντίδας, τον υποσιτισμό, τις επιπτώσεις από το τεράστιο στρες, τη κατάθλιψη, την απελπισία, την αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για το τι θα ξημερώσει?
Γνωρίζουμε επίσης να απαντήσουμε στο ερώτημα πόσες χιλιάδες θάνατοι εκτός από τους προαναφερόμενους συμβαίνουν από σάπια τρόφιμα, μεταλλαγμένα, από μολυσμένα νερά, από μολυσμένο αέρα, από ύποπτα εμβόλια, από ακτινοβολίες, χημικά, πυρηνικά απόβλητα?
Αυτά όλα δεν είναι γενοκτονίες? Εγώ δεν μπορώ να βρω το δίκιο μου γιατί όπου και να πάω θα μου πουν, καιρός του ήταν να φύγει… Μπορεί τελικά να έχω άδικο και να είναι έτσι. Δεν ξέρω..
Εσύ όμως που έχεις μικρά παιδιά, εσύ που είσαι νέος και θα έπρεπε να έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου υγιής, ευτυχισμένος δυνατός, εσύ που βλέπεις τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών σου να είναι κιτρινιάρικα, να κουράζονται με το παραμικρό, που ακούς κάθε τόσο για τους μισούς σου φίλους, γνωστούς συγγενείς γεμάτους από καρκίνους, γεμάτους χρόνιες παθήσεις, εξαθλιωμένοι, βασανισμένοι να σβήνουν χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει τίποτα?
Θεωρείτε πως είναι κάτι το φυσιολογικό τέτοια έξαρση ασθενειών σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού? Σε μια παρέα δέκα νεαρών παιδιών, τα πέντε να υποφέρουν από παθήσεις του θυρεοειδούς? Είναι τόσο φυσιολογικό να κυκλοφορούν εκατοντάδες παιδιά 18, 20 χρονών με τη θυροξίνη στο τσεπάκι έτσι για πλάκα? Και θα σταματήσω σ΄αυτό που είναι το πλέον συνηθισμένο γιατί αν συνεχίσω δεν θα φτάνουν σελίδες για να περιγράψω τη φρίκη που ζούμε.
Κι η μεγαλύτερη φρίκη είναι πώς οι άνθρωποι…
ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΩΣ ΑΥΤΗ Η ΦΡΙΚΗ ΕΙΝΑΙΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ….
ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ, Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ…
Χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή είναι άρρωστοι πνευματικά, σωματικά ή και τα δύο. Από ένα βομβαρδισμό από βρωμιές στον οργανισμό τους, από έλλειψη βασικών αγαθών, από ένα βομβαρδισμό τρομοκρατίας, εκβιασμού, απειλής στο μυαλό τους.
Ένα μέρος θα γεμίσει από αρρώστιες, ένα άλλο θα αφαιρέσει τη ζωή του, κάποιο τρίτο μέρος θα κοιμάται με χάπια, θα καταλήξει ίσως νεκροζώντανο να φυτοζωεί απλά.
Κι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι αγαπημένοι μας, οι φίλοι μας, οι γείτονες, οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές μας, οι ΑΝΡΩΠΟΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ.
Όπως είχε πει κάποιος…
Υπάρχει κάτι χειρότερο από το να πεθάνεις εσύ ο ίδιος. Να σε βάλουν να δεις να πεθαίνουν τα παιδιά σου. Άραξε , πάρε την εφημερίδα και το καφεδάκι σου…
Κι απόλαυσέ το.
To διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://www.inprecor.gr/index.php/archives/235890
