Ο «ξαφνικός θάνατος» του δημόσιου πανεπιστημίου

Γράφει: Ο Μενέλαος Γκίβαλος
Πριν από λίγα χρόνια επιχειρήθηκε η έμμεση ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης με «εμπνευστή» τον Γ. Παπανδρέου που αποπειράθηκε, ανεπιτυχώς, να καταργήσει πλαγίως τον συνταγματικό περιορισμό. Ειρωνεία της ιστορίας: απέναντι του, πέρα από τη μαζική-συλλογική αντίδραση είχε και τον Ευάγγελο Βενιζέλο...

Τότε η «βελούδινη» ιδιωτικοποίηση απέτυχε. Η στρατηγική, όμως, των ιδιωτικών συμφερόντων και των νεοφιλελεύθερων συστημικών ...δυνάμεων ουδέποτε εγκαταλείφθηκε. Στη θεσμική-πολιτική της μορφή η στρατηγική αυτή «νομιμοποιήθηκε» με τον νόμο της Α. Διαμαντοπούλου... Έκτοτε οι μηχανισμοί της ιδιωτικοποίησης ενεργοποιήθηκαν και αποδιαρθρώνουν, βήμα προς βήμα, το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Όμως, σήμερα, οι συστημικοί μηχανισμοί και οι κυβερνητικοί διαχειριστές δεν έχουν χρόνο να περιμένουν τη σταδιακή κατάρρευση του δημοσίου πανεπιστημίου μέσα από τον -ελεγχόμενο- ανταγωνισμό του με το ιδιωτικό.

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΟΝ «ΞΑΦΝΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ» ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ με μια σειρά από επιλογές που το καθιστούν στην πράξη αδύναμο να εκπληρώσει τις επιστημονικές του υποχρεώσεις.

Κατά πρώτον φρόντισαν να εγκαταστήσουν, μέσα από ημινόμιμες διαδικασίες, εξωγενείς δομές διοίκησης και ελέγχου των πρυτάνεων και της Συγκλήτου. Ασφαλώς στα συμβούλια αυτά υπάρχουν άξιοι και καταξιωμένοι διεθνώς επιστήμονες, οι πλείστοι των οποίων, όμως, δεν έχουν σαφή γνώση των προβλημάτων του ελληνικού πανεπιστημίου, ορισμένοι δε άλλοι αποτελούν «διαμεσολάβηση» με επιχειρηματικά συμφέροντα...

Στην επόμενη φάση, μείωσαν σε απαράδεκτο βαθμό τη δημόσια χρηματοδότηση των πανεπιστημίων. Σήμερα υπολογίζεται ότι σε σχέση με το 2010 οι διαδοχικές περικοπές υπερβαίνουν αθροιστικά το 55%, σε σημείο που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν ούτε οι ίδιες οι ανελαστικές δαπάνες των ιδρυμάτων.

Στο θέμα της -κατ' ουσίαν- δίωξης των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων καταργήθηκε κάθε είδους πρόσχημα...

Γιατί βέβαια ο λόγος για τον οποίο τίθενται σε διαθεσιμότητα -και στην ουσία οδηγούνται σε απόλυση- οι υπάλληλοι αυτοί οφείλεται στο γεγονός ότι περιλήφθησαν ως «διοικητική ομάδα» στον γενικότερο διωγμό του δημοσίου χώρου στον οποίο συμπεριλαμβάνονται οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι γιατροί του Δημοσίου, ακόμα και οι καθαρίστριες...

Όλοι αυτοί οδηγούνται συλλογικά στο μνημονιακό «καθαρτήριο» προκειμένου να συμπληρωθεί ο αριθμός των 12.500 υπαλλήλων μέσα στο 2013, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τους άλλους 12.500 που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα το 2014...

Οι κυβερνητικοί «κουκουλοφόροι» των Μνημονίων, κλεισμένοι στα γραφεία τους, υποδεικνύουν τις εργασιακές και κοινωνικές ομάδες που θα εξοντώσουν, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ζωές, την επιβίωση, την αξιοπρέπεια των πολιτών. Αρκεί να συμπληρώσουν τον αριθμό που καθόρισε η «τρόικα», αρκεί να διαλύσουν κάθε θεσμό, κάθε λειτουργία που συνδέεται με το δημόσιο και το κοινωνικό συμφέρον.

Γι' αυτό και οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων απαξιώνονται, συκοφαντούνται, προπηλακίζονται από το υπουργείο Παιδείας, τα κυβερνητικά επιτελεία και τα διατεταγμένα ΜΜΕ, που «χύνουν μαύρο δάκρυ» για μια πιθανή απώλεια του εξάμηνου, χωρίς να ενδιαφέρονται εάν μπορούν να λειτουργήσουν τα πανεπιστήμια χωρίς προσωπικό.

Διερωτήθηκαν άραγε οι μνημονιακοί κεκράκτες εάν μπορεί π.χ. στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ να λειτουργήσει η γραμματεία όταν δεν απομένει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ υπάλληλος, μετά το κυβερνητικό «πογκρόμ»;

Ο «ξαφνικός θάνατος» του δημόσιου πανεπιστημίου επιχειρείται με πρωτόγονες και αήθεις μεθόδους. Δεν είναι τυχαίο ότι, κατά κύριο λόγο, βάλλονται οι πανεπιστημιακές «ναυαρχίδες» του ΕΜΠ, του Καποδιστριακού, του ΑΠΘ, ώστε μια «πτώση» τους να παρασύρει συνολικά το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Δεν είναι τυχαίος ο απροκάλυπτος πόλεμος που επιχειρείται σε βάρος των πρυτανικών τους αρχών επειδή δεν «έσκυψαν το κεφάλι», αλλά εξακολουθούν να αγωνίζονται όχι απλώς για το διοικητικό τους προσωπικό, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, για τη δυνατότητα του να παράγει σύγχρονη γνώση, να μορφώνει και να καθιστά επιστημονικά άρτιους τους φοιτητές του και να διαμορφώνει ελεύθερες προσωπικότητες με κριτική και μεθοδολογικά θεμελιωμένη σκέψη.

Το δημόσιο πανεπιστήμιο, η πνευματική-επιστημονική υπόσταση του αποτελεί έναν θεμελιώδη θεσμό στον οποίο μια κοινωνία αναστοχάζεται, προοδεύει, αναγνωρίζει τις αξίες και τις αρχές της ύπαρξης της, απαντά συλλογικά και επιστημονικά θεμελιωμένα στις κρίσιμες ανάγκες των καιρών.

Αυτό το κεντρικό πνευματικό-επιστημονικό θεμέλιο επιδιώκει να γκρεμίσει η αγοραία-νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι εάν ένας λαός, εάν μια κοινωνία χάσει τη δυνατότητα της να μορφώνεται, να «συλλογάται ελεύθερα», να κρίνει και να αξιολογεί τα γεγονότα, εάν χάσει την ίδια την αξιοπρέπεια, την ταυτότητα και την αυτογνωσία της τότε είναι εύκολο να χειραγωγηθεί και να υποδουλωθεί πνευματικά, οικονομικά, πολιτικά...

Η προάσπιση του δημοσίου πανεπιστημίου αποτελεί μείζονα εθνικό, κοινωνικό και πνευματικό στόχο. Κι αυτοί που σχεδιάζουν τον ξαφνικό του «θάνατο» απλώς πορεύονται νομοτελειακά προς τον δικό τους ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Πηγή: "Παρόν"

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8099.html