Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Και στην ΕΡΤ υπήρξε η λαϊκή Βούληση και
ο σπινθήρας της γενικής ανάφλεξης,
αλλά Αριστερά δεν υπήρξε…
ΡΕΣΑΛΤΟ: Το κείμενο γράφτηκε το Μάιο του 2013 και είναι μια καταγραφή και αξιολόγηση των εμπειριών από τις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις και λαϊκούς κραδασμούς, ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών.
Η καταγραφή αυτών των απεργιακών και λοιπών λαϊκών αγώνων αναδεικνύει και τούτο το ουσιαστικό: Ότι η λαϊκή Ενέργεια και Βούληση για Αγώνα υπάρχει και εκδηλώνεται συχνά, αλλά υπονομεύεται, συστηματικά, σταθερά και δόλια και συναντά μεγάλα φράγματα…
Και αυτά τα «φράγματα» δεν είναι μόνο οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες…
Είναι πιο μεγάλα και αποτελεσματικά τα «φράγματα» των πολιτικών ηγεσιών, της «αριστεράς».
Και στο ζήτημα αυτό το κείμενο του αγαπητού Κυργιάκη είναι «τρωτό». Αφήνει στο απυρόβλητο το κεντρικό και πλέον καθοριστικό συντελεστή υπονόμευσης των αγώνων.
Είναι ο πλέον καθοριστικός:
α). Οι συνδικαλιστικοί αγώνες από μόνοι τους δεν ξεπερνούν τα στενά συνδικαλιστικά τους όρια, για να σπάσουν την απομόνωσή τους χρειάζονται κεντρική πολιτική έκφραση και προοπτική, δηλαδή πολιτική ηγεσία…
β). Και η μαζικότητα των συνδικαλιστικών αγώνων, το «σπάσιμο» του «ατομικισμού» και αυτό καθορίζεται καταλυτικά από τις πολιτικές προοπτικές του, δηλαδή από την ύπαρξη και λειτουργία αγωνιστικών πολιτικών υποκειμένων…
Αυτά τα λίγα και τηλεγραφικά.
************************************
Είναι αλήθεια ότι το προηγούμενο διάστημα στο χώρο της εκπαίδευσης, ειδικά μετά την προληπτική επίταξη της κυβέρνησης, δημιουργήθηκαν αισθήματα ελπίδας σε συνδυασμό με μια αυξημένη οργή και αγανάκτηση.
Αυτά τα ίδια συναισθήματα δημιουργήθηκαν και σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έβλεπαν στον αγώνα των εκπαιδευτικών την κρυμμένη σπίθα που θα μπορούσε να φέρει την πολυπόθητη πυρκαγιά.
Γιατί, αντικειμενικά, ο αγώνας των εκπαιδευτικών αφορούσε ολόκληρη την κοινωνία. Αφορούσε, τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές αλλά και τους γονείς και τους υπόλοιπους συγγενείς τους.
Αφορούσε την κυβέρνηση και όσους έχουν άμεση σχέση εξάρτησης από αυτήν αλλά και τους ταξιδιωτικούς πράκτορες, τους ξενοδόχους, τους μεσολαβητές για σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια, τα ιδιωτικά εργαστήρια ελευθέρων σπουδών και όλους όσους εμπλέκονται με τη μεγάλη «μπίζνα» που λέγεται «πανελλαδικές εξετάσεις».
Η αντίδραση των εκπαιδευτικών, δεν είχε να κάνει μόνο με τη διεκδίκησή τους που πάνω σε στενά ζητήματα του κλάδου αλλά είχε πάρει και χαρακτηριστικά αντίδρασης ενάντια στο γενικευμένο αυταρχισμό που εκπορεύεται από την κυβέρνηση και ενάντια στον αντιδημοκρατικό κατήφορο της καταπάτησης στοιχειωδών ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων.
Η προληπτική επίταξή τους, ουσιαστικά μιλάμε για επίταξη της σκέψης και της πρόθεσης, ήρθε ως συνέχεια των προηγούμενων επιτάξεων, των αστυνομικών επιθέσεων ενάντια στις πορείες και τις κινητοποιήσεις, των μεταμεσονύκτιων, πάλι προληπτικών, εισβολών σε σπίτια ανυποψίαστων κατοίκων στις Σκουριές και των τρομοκρατικών εισβολών, ακόμη και σε σχολεία, των δυνάμεων των ΜΑΤ, στην ίδια περιοχή.
Η προληπτική επίταξη των εκπαιδευτικών, ήρθε επίσης, ως συνέχεια της παραπληροφόρησης, της λασπολογίας και της συκοφάντησης όλων των κομματιών της κοινωνίας που κατά καιρούς αντιστέκονται, η οποία ξεκίνησε από τον Σημίτη όταν δήλωνε απαξιωτικά στη Βουλή «τέτοια κοινωνία είμαστε», συνεχίστηκε με τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου όταν δήλωνε στο εξωτερικό πως «είμαστε μια κοινωνία της διαφθοράς» για να καταλήξει στο περίφημο Πάγκαλου ρητό «μαζί τα φάγαμε».
Και οι τρεις προαναφερθέντες κύριοι αγνόησαν επιδεικτικά να πουν πως οι δικές τους πρακτικές και πολιτικές δημιούργησαν το όλο κλίμα το οποίο, δήθεν, κατάγγελλαν με τόσο πάθος.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα όλων των κυβερνήσεων μετά τη μεταπολίτευση, είναι το ότι κατάφεραν να ριζώσουν βαθιά μέσα στην κοινωνία τη λογική του άκρατου ατομικισμού, του προσωπικού βολέματος, του ανταγωνισμού και του συναδελφικού κανιβαλισμού και να ξεριζώσουν τη λογική της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, του φιλότιμου και της ντομπροσύνης.
Μοιράζοντας «προνόμια» δεξιά και αριστερά, έστησαν ένας συνδικαλισμό υποταγμένο στις επιλογές των εκάστοτε κυβερνόντων ο οποίος με τη σειρά του, χρησιμοποιώντας κυρίως το ρουσφέτι και το προσωπικό βόλεμα, δημιούργησε ολόκληρες στρατιές ψηφοφόρων άμεσα ή έμμεσα εξαρτώμενων από τις κυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Δεν θα ήθελα να σταθώ σε απόδοση ευθυνών στις διάφορες συνδικαλιστικές παρατάξεις, αν και έχω συγκεκριμένη άποψη, μόνο και μόνο για να καταλήξω στο ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «βολεμένες», «ξεπουλημένες» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γιατί όλοι έχουμε κρίση, εμπειρία και μυαλό για να μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Όλοι είδαμε τη στάση της κάθε μιας παράταξης από την αρχή μέχρι το τέλος στον πρόσφατο αγώνα των εκπαιδευτικών. Είδαμε επίσης και τη στάση που κράτησαν όλα τα κόμματα, ενδεικτική της αντίληψης που έχει το καθένα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
Για το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «ξεπουλημένες» πρέπει να αναζητήσουμε και τις δικές μας ατομικές ευθύνες όχι μόνο σε σχέση με το ποιους ψηφίζουμε για εκπροσώπους αλλά κυρίως σε σχέση με τη συμμετοχή μας στις μαζικές διαδικασίες και την απαίτηση να διατυπώνεται και να ακούγεται η άποψη και ο προβληματισμός μας.
Το γεγονός ότι οι τελευταίες γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ ήταν μαζικές, ξεπερνώντας σε συμμετοχή τους 20.000 συναδέλφους, μπορεί να αποτελέσει το πρώτο ελπιδοφόρο μήνυμα της προετοιμασίας για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ. Θα ήταν όμως εθελοτυφλία να αγνοήσουμε τους υπόλοιπους 60.000 συναδέλφους που απείχαν από τις διαδικασίες των συνελεύσεων.
Κανένας πλέον δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ως άλλοθι το επιχείρημα των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών για να δικαιολογήσει την αποχή του από τα ζητήματα που τον αφορούν γιατί έτσι, προσφέρει ο ίδιος άλλοθι και δίνει το δικαίωμα σ’ αυτούς που κατηγορεί, να εξακολουθούν να τον καπελώνουν και τελικά να τον «πουλάνε».
Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων διαφόρων κλάδων είναι βασική προϋπόθεση για να είναι κερδοφόρα μια μάχη σε οποιοδήποτε κλάδο.
Δεν θα ήταν ίδια η κατάληξη των αγώνων αν, βγαίνοντας από το προσωπικό μας καβούκι, εκδηλώναμε έμπρακτα και όχι μόνο με ανακοινώσεις, τη συμπαράστασή μας στους αγρότες, στους ναυτεργάτες, στους φορτηγατζήδες, στους εργαζόμενους στο μετρό και σε όλους όσους αντιστάθηκαν παλιότερα ή συνεχίζουν σήμερα.
Φανταστείτε έξω από τις πόρτες των εξεταστικών κέντρων, εκτός από τους απεργούς εκπαιδευτικούς να βρίσκονταν ακινητοποιημένα, για παράδειγμα, τα απορριμματοφόρα των δήμων ή τα τρακτέρ των αγροτών, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα δεδομένα. Άλλη ψυχολογία, άλλη δυναμική και, κυρίως, φανερή διάθεση για σύγκρουση μέχρι τη νίκη, όχι από καπρίτσιο (ακούστηκε κι αυτό) αλλά από ανάγκη για επιβίωση.
Όμως, η έμπρακτη εκδήλωση αλληλεγγύης, δεν εξασφαλίζεται πάντα πριν από τη μάχη, ούτε χτίζεται πάντα βήμα-βήμα, αλλά κυρίως «επιβάλλεται» κατά τη διάρκεια της μάχης. Η ταξική συνείδηση του καθενός μας, δεν είναι αύξουσα γραμμική συνάρτηση του χρόνου. Έχει ελάχιστα, μέγιστα, οξείες κορυφές και πάει λέγοντας.
Άλλωστε, το σίδερο για να γίνει κοφτερό σπαθί, πρέπει να μπει στη φωτιά. Όσο τέλειος και αν είναι ο αρχικός σχεδιασμός του, αν δεν ανταμώσει τη φωτιά, δεν θα γίνει ποτέ σπαθί.
Και τώρα; Χάθηκαν όλα;
Κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν χάθηκε.
Όσο η επίθεση θα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους, όσο υπάρχουν «εφεδρείες» που θέλουν να εκφραστούν και να αγωνιστούν και όσο θα απομονώνονται όλες εκείνες οι δυνάμεις που δρουν, όχι στη βάση των συμφερόντων των εργαζομένων αλλά στη βάση κυβερνητικών ή «εν δυνάμει» κυβερνητικών λογικών, η ελπίδα όλο και θα μεγαλώνει και η σπίθα που άναψε όλο και θα θεριεύει.
Σκοτιστήκαμε για το άγχος που έχουν διάφορες παρατάξεις να προσφέρουν «καλές υπηρεσίες» σε κόμματα και κυβερνήσεις.
Όποιος, στις σημερινές συνθήκες, διαλέγει να παίξει ένα τέτοιο ρόλο, θα ξεβράζεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, καθώς οι αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες που τα προσωπεία θα πέφτουν – έχουν ήδη αρχίσει – πολύ γρήγορα.
Το πολιτικό ξεβράκωμα που συντελείται σε κυβερνητικό επίπεδο εμφανίζεται και στο επίπεδο του συνδικαλισμού.
Η πραγματική ήττα δεν ήταν η απόφαση για αναστολή της απεργίας στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, κατά παράβαση της εντολής που μετέφεραν από τις γενικές συνελεύσεις.
Κατά τη γνώμη μου, η πραγματική ήττα θα έρθει αν στις επόμενες συνελεύσεις που θα γίνουν για να εκτιμήσουμε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, διαλέξουμε το δρόμο της αποχής και της απάθειας, αφήνοντας πάλι τους ίδιους να αποφασίζουν, μετά, τα αντίθετα από αυτά που εμείς είχαμε αποφασίσει πιο πριν.
Τα διάφορα ξεπουλήματα θα σταματήσουν όταν μέσα από τις συνελεύσεις και τις άλλες μαζικές διαδικασίες κρεμάσουμε την ταμπέλα «διάλυση» στο σάπιο «συνδικαλιστικό μαγαζί».
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8088
Και στην ΕΡΤ υπήρξε η λαϊκή Βούληση και
ο σπινθήρας της γενικής ανάφλεξης,
αλλά Αριστερά δεν υπήρξε…
ΡΕΣΑΛΤΟ: Το κείμενο γράφτηκε το Μάιο του 2013 και είναι μια καταγραφή και αξιολόγηση των εμπειριών από τις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις και λαϊκούς κραδασμούς, ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών.
Η καταγραφή αυτών των απεργιακών και λοιπών λαϊκών αγώνων αναδεικνύει και τούτο το ουσιαστικό: Ότι η λαϊκή Ενέργεια και Βούληση για Αγώνα υπάρχει και εκδηλώνεται συχνά, αλλά υπονομεύεται, συστηματικά, σταθερά και δόλια και συναντά μεγάλα φράγματα…
Και αυτά τα «φράγματα» δεν είναι μόνο οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες…
Είναι πιο μεγάλα και αποτελεσματικά τα «φράγματα» των πολιτικών ηγεσιών, της «αριστεράς».
Και στο ζήτημα αυτό το κείμενο του αγαπητού Κυργιάκη είναι «τρωτό». Αφήνει στο απυρόβλητο το κεντρικό και πλέον καθοριστικό συντελεστή υπονόμευσης των αγώνων.
Είναι ο πλέον καθοριστικός:
α). Οι συνδικαλιστικοί αγώνες από μόνοι τους δεν ξεπερνούν τα στενά συνδικαλιστικά τους όρια, για να σπάσουν την απομόνωσή τους χρειάζονται κεντρική πολιτική έκφραση και προοπτική, δηλαδή πολιτική ηγεσία…
β). Και η μαζικότητα των συνδικαλιστικών αγώνων, το «σπάσιμο» του «ατομικισμού» και αυτό καθορίζεται καταλυτικά από τις πολιτικές προοπτικές του, δηλαδή από την ύπαρξη και λειτουργία αγωνιστικών πολιτικών υποκειμένων…
Αυτά τα λίγα και τηλεγραφικά.
************************************
Είναι αλήθεια ότι το προηγούμενο διάστημα στο χώρο της εκπαίδευσης, ειδικά μετά την προληπτική επίταξη της κυβέρνησης, δημιουργήθηκαν αισθήματα ελπίδας σε συνδυασμό με μια αυξημένη οργή και αγανάκτηση.
Αυτά τα ίδια συναισθήματα δημιουργήθηκαν και σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έβλεπαν στον αγώνα των εκπαιδευτικών την κρυμμένη σπίθα που θα μπορούσε να φέρει την πολυπόθητη πυρκαγιά.
Γιατί, αντικειμενικά, ο αγώνας των εκπαιδευτικών αφορούσε ολόκληρη την κοινωνία. Αφορούσε, τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές αλλά και τους γονείς και τους υπόλοιπους συγγενείς τους.
Αφορούσε την κυβέρνηση και όσους έχουν άμεση σχέση εξάρτησης από αυτήν αλλά και τους ταξιδιωτικούς πράκτορες, τους ξενοδόχους, τους μεσολαβητές για σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια, τα ιδιωτικά εργαστήρια ελευθέρων σπουδών και όλους όσους εμπλέκονται με τη μεγάλη «μπίζνα» που λέγεται «πανελλαδικές εξετάσεις».
Η αντίδραση των εκπαιδευτικών, δεν είχε να κάνει μόνο με τη διεκδίκησή τους που πάνω σε στενά ζητήματα του κλάδου αλλά είχε πάρει και χαρακτηριστικά αντίδρασης ενάντια στο γενικευμένο αυταρχισμό που εκπορεύεται από την κυβέρνηση και ενάντια στον αντιδημοκρατικό κατήφορο της καταπάτησης στοιχειωδών ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων.
Η προληπτική επίταξή τους, ουσιαστικά μιλάμε για επίταξη της σκέψης και της πρόθεσης, ήρθε ως συνέχεια των προηγούμενων επιτάξεων, των αστυνομικών επιθέσεων ενάντια στις πορείες και τις κινητοποιήσεις, των μεταμεσονύκτιων, πάλι προληπτικών, εισβολών σε σπίτια ανυποψίαστων κατοίκων στις Σκουριές και των τρομοκρατικών εισβολών, ακόμη και σε σχολεία, των δυνάμεων των ΜΑΤ, στην ίδια περιοχή.
Η προληπτική επίταξη των εκπαιδευτικών, ήρθε επίσης, ως συνέχεια της παραπληροφόρησης, της λασπολογίας και της συκοφάντησης όλων των κομματιών της κοινωνίας που κατά καιρούς αντιστέκονται, η οποία ξεκίνησε από τον Σημίτη όταν δήλωνε απαξιωτικά στη Βουλή «τέτοια κοινωνία είμαστε», συνεχίστηκε με τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου όταν δήλωνε στο εξωτερικό πως «είμαστε μια κοινωνία της διαφθοράς» για να καταλήξει στο περίφημο Πάγκαλου ρητό «μαζί τα φάγαμε».
Και οι τρεις προαναφερθέντες κύριοι αγνόησαν επιδεικτικά να πουν πως οι δικές τους πρακτικές και πολιτικές δημιούργησαν το όλο κλίμα το οποίο, δήθεν, κατάγγελλαν με τόσο πάθος.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα όλων των κυβερνήσεων μετά τη μεταπολίτευση, είναι το ότι κατάφεραν να ριζώσουν βαθιά μέσα στην κοινωνία τη λογική του άκρατου ατομικισμού, του προσωπικού βολέματος, του ανταγωνισμού και του συναδελφικού κανιβαλισμού και να ξεριζώσουν τη λογική της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, του φιλότιμου και της ντομπροσύνης.
Μοιράζοντας «προνόμια» δεξιά και αριστερά, έστησαν ένας συνδικαλισμό υποταγμένο στις επιλογές των εκάστοτε κυβερνόντων ο οποίος με τη σειρά του, χρησιμοποιώντας κυρίως το ρουσφέτι και το προσωπικό βόλεμα, δημιούργησε ολόκληρες στρατιές ψηφοφόρων άμεσα ή έμμεσα εξαρτώμενων από τις κυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Δεν θα ήθελα να σταθώ σε απόδοση ευθυνών στις διάφορες συνδικαλιστικές παρατάξεις, αν και έχω συγκεκριμένη άποψη, μόνο και μόνο για να καταλήξω στο ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «βολεμένες», «ξεπουλημένες» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γιατί όλοι έχουμε κρίση, εμπειρία και μυαλό για να μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Όλοι είδαμε τη στάση της κάθε μιας παράταξης από την αρχή μέχρι το τέλος στον πρόσφατο αγώνα των εκπαιδευτικών. Είδαμε επίσης και τη στάση που κράτησαν όλα τα κόμματα, ενδεικτική της αντίληψης που έχει το καθένα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
Για το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «ξεπουλημένες» πρέπει να αναζητήσουμε και τις δικές μας ατομικές ευθύνες όχι μόνο σε σχέση με το ποιους ψηφίζουμε για εκπροσώπους αλλά κυρίως σε σχέση με τη συμμετοχή μας στις μαζικές διαδικασίες και την απαίτηση να διατυπώνεται και να ακούγεται η άποψη και ο προβληματισμός μας.
Το γεγονός ότι οι τελευταίες γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ ήταν μαζικές, ξεπερνώντας σε συμμετοχή τους 20.000 συναδέλφους, μπορεί να αποτελέσει το πρώτο ελπιδοφόρο μήνυμα της προετοιμασίας για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ. Θα ήταν όμως εθελοτυφλία να αγνοήσουμε τους υπόλοιπους 60.000 συναδέλφους που απείχαν από τις διαδικασίες των συνελεύσεων.
Κανένας πλέον δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ως άλλοθι το επιχείρημα των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών για να δικαιολογήσει την αποχή του από τα ζητήματα που τον αφορούν γιατί έτσι, προσφέρει ο ίδιος άλλοθι και δίνει το δικαίωμα σ’ αυτούς που κατηγορεί, να εξακολουθούν να τον καπελώνουν και τελικά να τον «πουλάνε».
Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων διαφόρων κλάδων είναι βασική προϋπόθεση για να είναι κερδοφόρα μια μάχη σε οποιοδήποτε κλάδο.
Δεν θα ήταν ίδια η κατάληξη των αγώνων αν, βγαίνοντας από το προσωπικό μας καβούκι, εκδηλώναμε έμπρακτα και όχι μόνο με ανακοινώσεις, τη συμπαράστασή μας στους αγρότες, στους ναυτεργάτες, στους φορτηγατζήδες, στους εργαζόμενους στο μετρό και σε όλους όσους αντιστάθηκαν παλιότερα ή συνεχίζουν σήμερα.
Φανταστείτε έξω από τις πόρτες των εξεταστικών κέντρων, εκτός από τους απεργούς εκπαιδευτικούς να βρίσκονταν ακινητοποιημένα, για παράδειγμα, τα απορριμματοφόρα των δήμων ή τα τρακτέρ των αγροτών, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα δεδομένα. Άλλη ψυχολογία, άλλη δυναμική και, κυρίως, φανερή διάθεση για σύγκρουση μέχρι τη νίκη, όχι από καπρίτσιο (ακούστηκε κι αυτό) αλλά από ανάγκη για επιβίωση.
Όμως, η έμπρακτη εκδήλωση αλληλεγγύης, δεν εξασφαλίζεται πάντα πριν από τη μάχη, ούτε χτίζεται πάντα βήμα-βήμα, αλλά κυρίως «επιβάλλεται» κατά τη διάρκεια της μάχης. Η ταξική συνείδηση του καθενός μας, δεν είναι αύξουσα γραμμική συνάρτηση του χρόνου. Έχει ελάχιστα, μέγιστα, οξείες κορυφές και πάει λέγοντας.
Άλλωστε, το σίδερο για να γίνει κοφτερό σπαθί, πρέπει να μπει στη φωτιά. Όσο τέλειος και αν είναι ο αρχικός σχεδιασμός του, αν δεν ανταμώσει τη φωτιά, δεν θα γίνει ποτέ σπαθί.
Και τώρα; Χάθηκαν όλα;
Κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν χάθηκε.
Όσο η επίθεση θα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους, όσο υπάρχουν «εφεδρείες» που θέλουν να εκφραστούν και να αγωνιστούν και όσο θα απομονώνονται όλες εκείνες οι δυνάμεις που δρουν, όχι στη βάση των συμφερόντων των εργαζομένων αλλά στη βάση κυβερνητικών ή «εν δυνάμει» κυβερνητικών λογικών, η ελπίδα όλο και θα μεγαλώνει και η σπίθα που άναψε όλο και θα θεριεύει.
Σκοτιστήκαμε για το άγχος που έχουν διάφορες παρατάξεις να προσφέρουν «καλές υπηρεσίες» σε κόμματα και κυβερνήσεις.
Όποιος, στις σημερινές συνθήκες, διαλέγει να παίξει ένα τέτοιο ρόλο, θα ξεβράζεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, καθώς οι αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες που τα προσωπεία θα πέφτουν – έχουν ήδη αρχίσει – πολύ γρήγορα.
Το πολιτικό ξεβράκωμα που συντελείται σε κυβερνητικό επίπεδο εμφανίζεται και στο επίπεδο του συνδικαλισμού.
Η πραγματική ήττα δεν ήταν η απόφαση για αναστολή της απεργίας στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, κατά παράβαση της εντολής που μετέφεραν από τις γενικές συνελεύσεις.
Κατά τη γνώμη μου, η πραγματική ήττα θα έρθει αν στις επόμενες συνελεύσεις που θα γίνουν για να εκτιμήσουμε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, διαλέξουμε το δρόμο της αποχής και της απάθειας, αφήνοντας πάλι τους ίδιους να αποφασίζουν, μετά, τα αντίθετα από αυτά που εμείς είχαμε αποφασίσει πιο πριν.
Τα διάφορα ξεπουλήματα θα σταματήσουν όταν μέσα από τις συνελεύσεις και τις άλλες μαζικές διαδικασίες κρεμάσουμε την ταμπέλα «διάλυση» στο σάπιο «συνδικαλιστικό μαγαζί».
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8088
