Του Στάθη
ΡΕΣΑΛΤΟ: Αν και έχουμε κάποιες ενστάσεις, συμφωνούμε σε γενικές γραμμές με το κείμενο του Στάθη: Πρέπει να διαβαστεί…
Η πιο βασική ένσταση: Πότε επιτέλους θα αντιληφτούμε ότι η «τρομοκρατία» αποτελεί, σήμερα, το προνομιούχο όπλο της εξουσίας και ότι αποτελεί κατασκεύασμα των μυστικών υπηρεσιών; Τι περιμένουμε; Να βγουν οι χορηγοί, οι σπόνσορες και οι σκηνοθέτες και να μας πουν ότι είναι δικό τους έργο;
Τι σχέση έχει η Αριστερά με τον κ. Κουφοντίνα; Καμμιά λένε οι εχέφρονες. Καμμιά λέει το ΚΚΕ. Καμμιά λέει το 90-95% των πολιτών που ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 4-6%. Καμμιά λέει το 90-95% των πολιτών που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που βρίσκεται γύρω στο 30%.
Υπάρχει όμως
ένα ποσοστό πολιτών κι ένα πλέγμα ομάδων και συλλογικοτήτων στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που σε αυτό το ερώτημα δίνει διαφορετική απάντηση. Τότε, όταν η 17Ν δρούσε, ο «χώρος» αυτός μιλούσε για μια Αριστερά «που επέλεξε τον ένοπλο αγώνα», αργότερα για «πολιτικούς κρατούμενους», όταν η 17Ν έπεσε στα χέρια του κράτους, και σήμερα, για τα αστικά και ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων, όσων έχουν απομείνει κρατούμενοι.
Είναι βεβαίως δικαίωμα αυτών των ομάδων να μη θεωρούν δολοφόνους τους εκτελεστές της 17Ν (πράγμα που δεν θα ισχυρίζονταν για χρυσαυγίτες, άριστοι καθώς είναι στη χρήση των δύο μέτρων και των δύο σταθμών), αλλά δεν ξέρω κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χρεώνεται τις ευγενικές τους ανησυχίες.
Προσωπικώς, πάντα πίστευα και πιστεύω ότι εφ’ όσον η 17Ν διέπραττε δολοφονίες, είτε για να μας επιστήσει την προσοχή στα άδικα αυτού του κόσμου, είτε επειδή διαφωνούσε με τον τρόπο που πετάνε οι πεταλούδες, εις ό,τι αφορά τη δικαιοσύνη τα μέλη της ήταν εγκληματίες, εις ό,τι δε αφορά την πολιτική τα μέλη της ήταν φασίστες.
Διότι όποιος
τη βλέπει θεός και αποφασίζει ποιος εκτελείται ή ποιος τη γλιτώνει, είναι ή δολοφόνος, ή φασίστας, ή θηρίο. Οποιος αποφασίζει ότι ο δίκαιος (ακόμα και κατά τη γνώμη όλων μας) σκοπός αγιάζει τα μέσα, απλώς ανοίγει με τις καλές προθέσεις του τον δρόμο για την κόλαση (στην οποίαν στέλνει τους άλλους). Αίσια πράγματα και αγωνιστικά.
Οπως και να ’χει, το ελληνικό κράτος δίκασε τα συλληφθέντα μέλη της 17Ν ως εγκληματίες και όχι ως μέλη πολιτικής οργάνωσης ή κόμματος, με αποτέλεσμα να μην έχουν την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου (δηλαδή του φασίστα εκτελεστή), παρά μόνον του ποινικού κρατούμενου. Είναι αυτονόητο ότι τα δικαιώματα των ποινικών κρατουμένων πρέπει να γίνονται σεβαστά (πράγμα όλο και πιο απόμακρο σε μία δημοκρατία που γλιστρά όλο και πιο πολύ στον αυταρχισμό).
Εκείνο που δεν είναι αυτονόητο είναι η προσπάθεια ορισμένων να υποδηλώνουν μιαν εκλεκτική σχέση του «χώρου» που υποστηρίζει τη 17Ν (όχι μόνον κατά τα δικαιώματα των κρατουμένων) με τον ΣΥΡΙΖΑ ή μέρος του ΣΥΡΙΖΑ - κι άσε τη θεία μου τη Φωτούλα να κάνει τη διάκριση.
Παρ’ ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το σύνολο των στελεχών του και η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου που τον προκρίνει δεν έχουν καμμιά σχέση με την τρομοκρατία, αυτός ο «χώρος» έρχεται και επανέρχεται σε άλλο μήκος κύματος, δημιουργώντας εντυπώσεις. Εντυπώσεις που τροφοδοτούν τη θεωρία των δύο άκρων.
Και έτσι, ο ανθρωπισμός της Αριστεράς απέναντι σε κάθε κρατούμενο εκφυλίζεται σε εντύπωση υποστήριξης των εγκλημάτων του.
Εχουν περάσει χρόνια, ήμουνα νιος και γέρασα, το φαινόμενο αυτό ανακυκλώνεται. Σαν πάνω στο σώμα της Αριστεράς να υπάρχει ένα τσιμπούρι (που κατά τα άλλα τη χλευάζει, αλλά πάντα τη χρησιμοποιεί ως όχημα).
Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και με ζητήματα όπως ο «αντιρατσιστικός νόμος».
Εχουν χυθεί τόνοι μελάνης. Ηδη απ’ τις απαρχές του δικαίου δεν δικάζονταν οι σκέψεις, αλλά οι πράξεις. Μόνον φασιστικά καθεστώτα (ή κοινωνίες υποταγμένες στον μεταμοντερνισμό) υιοθέτησαν ή υιοθετούν τα «εγκλήματα γνώμης».
Πλήθος προσωπικοτήτων της Αριστεράς προειδοποίησαν και προειδοποιούν (την Αριστερά) ότι νόμοι όπως ο (επανερχόμενος) αντιρατσιστικός υποκρύπτουν, όταν δεν το δηλώνουν φανερά, τη δίωξη του φρονήματος.
Το χαβά της η Αριστερά κατά το μέρος της εκείνο που χειρίζεται αυτό το πρόβλημα. Ενα δημαροπασόκιο μόρφωμα (που προκαλεί ανατριχίλα ακόμα και στους σκεπτόμενους δεξιούς) βρίσκει ευήκοον ους σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καθ’ ύλην αρμόδια. Να πρόκειται για την «κομματική ρουτίνα του αδαούς»; αποκλείεται! τόνοι μελάνης έχουν χυθεί και οι ενάντιες έγκυρες φωνές έχουν ακουσθεί. Μας έχουν ξεκουφάνει.
Η εξήγηση βρίσκεται αλλού, στον εγγενή μας αξερίζωτο σταλινισμό. Διότι η δίωξη του άλλου όχι για τις πράξεις του, αλλά για τις ιδέες του, κάνει «εύκολη» την επικράτησή μας. «Εύκολη» και υπονομευμένη. Διότι θα έπρεπε, εμείς που έχουμε διωχθεί ακριβώς για τις ιδέες μας, να γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλον ότι, αν επιτρέψουμε τη δίωξη των ιδεολογικών μας αντιπάλων για τη γνώμη τους, αύριο θα ξανάρθει η σειρά μας. Πιο απλό δεν γίνεται κι όμως ένα μέρος της Αριστεράς τον χαβά του.
Μάλιστα
κατά παράδοξον (από πλευράς λογικής και ηθικής) το ίδιο μέρος. Ο ίδιος «χώρος». Εκείνοι, που για τους εγκληματίες της 17Ν διεκδικούν πολιτικό υπόβαθρο, είναι οι ίδιοι που ζητούν τη δίωξη των φασιστών ή όποιων άλλων για τις ιδέες τους.
Φθάνοντας
έτσι στην ποινικοποίηση της πολιτικής (ακόμα και των επιστημών, όπως η Ιστορία κι άλλες). Αν, για παράδειγμα, η άρνηση μιας γενοκτονίας γίνει ποινικό αδίκημα, θα ποινικοποιηθεί η γνώμη. Κι όχι μόνον, θα απελευθερωθεί η συκοφαντία. Οποιος λόγου χάριν κάνει κριτική στις ναζιστικές μεθόδους του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων, εύκολα θα μπορεί να κατηγορηθεί, όπως μόλις προχθές ο Ρότζερ Γουώτερς, για αντισημιτισμό και εύκολα θα μπορεί να συλληφθεί, αν ό,τι πει το πει πατώντας σε έδαφος που ισχύουν νόμοι τύπου Γκεϋσώ, τύπου «αντιρατσιστικών» νομοσχεδίων όπως αυτό που απερρίφθη και τώρα ξανάρχεται φτιασιδωμένο.
Ξέρω ότι αυτές οι γραμμές γράφονται εις μάτην, αλλιώς δε θα είχαν γραφεί τόσες φορές - πάντα εις μάτην.
Αλλωστε, η ευκολία των δύο μέτρων και των δύο σταθμών, η πονηρία να παρουσιάζει κανείς την ιδιοτέλειά του ως ιδεολογία, ο εξυπνακισμός να κάνει τον ατομισμό του υπόθεση κάποιας συλλογικότητας και η ευχέρεια να διαθέτει ο Δρ Τζέκυλ πάντα έναν μίστερ Χάυντ, είναι πράγματα ανίκητα.
Σε μιαν κοινωνία που επί τριάντα χρόνια η Πασόκια γλίτσα (δημαγωγική, εκσυγχρονιστική και νεοφιλελεύθερη) προσομοίωσε τις έννοιες προς την παρέκβασή τους, εύκολα οι Ιαβέρηδες παρενδύονται σε Αγιάννηδες.
ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/stathis/200051,Iaverhs_Ianos.html
ΡΕΣΑΛΤΟ: Αν και έχουμε κάποιες ενστάσεις, συμφωνούμε σε γενικές γραμμές με το κείμενο του Στάθη: Πρέπει να διαβαστεί…
Η πιο βασική ένσταση: Πότε επιτέλους θα αντιληφτούμε ότι η «τρομοκρατία» αποτελεί, σήμερα, το προνομιούχο όπλο της εξουσίας και ότι αποτελεί κατασκεύασμα των μυστικών υπηρεσιών; Τι περιμένουμε; Να βγουν οι χορηγοί, οι σπόνσορες και οι σκηνοθέτες και να μας πουν ότι είναι δικό τους έργο;
Τι σχέση έχει η Αριστερά με τον κ. Κουφοντίνα; Καμμιά λένε οι εχέφρονες. Καμμιά λέει το ΚΚΕ. Καμμιά λέει το 90-95% των πολιτών που ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 4-6%. Καμμιά λέει το 90-95% των πολιτών που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που βρίσκεται γύρω στο 30%.
Υπάρχει όμως
ένα ποσοστό πολιτών κι ένα πλέγμα ομάδων και συλλογικοτήτων στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που σε αυτό το ερώτημα δίνει διαφορετική απάντηση. Τότε, όταν η 17Ν δρούσε, ο «χώρος» αυτός μιλούσε για μια Αριστερά «που επέλεξε τον ένοπλο αγώνα», αργότερα για «πολιτικούς κρατούμενους», όταν η 17Ν έπεσε στα χέρια του κράτους, και σήμερα, για τα αστικά και ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων, όσων έχουν απομείνει κρατούμενοι.
Είναι βεβαίως δικαίωμα αυτών των ομάδων να μη θεωρούν δολοφόνους τους εκτελεστές της 17Ν (πράγμα που δεν θα ισχυρίζονταν για χρυσαυγίτες, άριστοι καθώς είναι στη χρήση των δύο μέτρων και των δύο σταθμών), αλλά δεν ξέρω κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χρεώνεται τις ευγενικές τους ανησυχίες.
Προσωπικώς, πάντα πίστευα και πιστεύω ότι εφ’ όσον η 17Ν διέπραττε δολοφονίες, είτε για να μας επιστήσει την προσοχή στα άδικα αυτού του κόσμου, είτε επειδή διαφωνούσε με τον τρόπο που πετάνε οι πεταλούδες, εις ό,τι αφορά τη δικαιοσύνη τα μέλη της ήταν εγκληματίες, εις ό,τι δε αφορά την πολιτική τα μέλη της ήταν φασίστες.
Διότι όποιος
τη βλέπει θεός και αποφασίζει ποιος εκτελείται ή ποιος τη γλιτώνει, είναι ή δολοφόνος, ή φασίστας, ή θηρίο. Οποιος αποφασίζει ότι ο δίκαιος (ακόμα και κατά τη γνώμη όλων μας) σκοπός αγιάζει τα μέσα, απλώς ανοίγει με τις καλές προθέσεις του τον δρόμο για την κόλαση (στην οποίαν στέλνει τους άλλους). Αίσια πράγματα και αγωνιστικά.
Οπως και να ’χει, το ελληνικό κράτος δίκασε τα συλληφθέντα μέλη της 17Ν ως εγκληματίες και όχι ως μέλη πολιτικής οργάνωσης ή κόμματος, με αποτέλεσμα να μην έχουν την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου (δηλαδή του φασίστα εκτελεστή), παρά μόνον του ποινικού κρατούμενου. Είναι αυτονόητο ότι τα δικαιώματα των ποινικών κρατουμένων πρέπει να γίνονται σεβαστά (πράγμα όλο και πιο απόμακρο σε μία δημοκρατία που γλιστρά όλο και πιο πολύ στον αυταρχισμό).
Εκείνο που δεν είναι αυτονόητο είναι η προσπάθεια ορισμένων να υποδηλώνουν μιαν εκλεκτική σχέση του «χώρου» που υποστηρίζει τη 17Ν (όχι μόνον κατά τα δικαιώματα των κρατουμένων) με τον ΣΥΡΙΖΑ ή μέρος του ΣΥΡΙΖΑ - κι άσε τη θεία μου τη Φωτούλα να κάνει τη διάκριση.
Παρ’ ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το σύνολο των στελεχών του και η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου που τον προκρίνει δεν έχουν καμμιά σχέση με την τρομοκρατία, αυτός ο «χώρος» έρχεται και επανέρχεται σε άλλο μήκος κύματος, δημιουργώντας εντυπώσεις. Εντυπώσεις που τροφοδοτούν τη θεωρία των δύο άκρων.
Και έτσι, ο ανθρωπισμός της Αριστεράς απέναντι σε κάθε κρατούμενο εκφυλίζεται σε εντύπωση υποστήριξης των εγκλημάτων του.
Εχουν περάσει χρόνια, ήμουνα νιος και γέρασα, το φαινόμενο αυτό ανακυκλώνεται. Σαν πάνω στο σώμα της Αριστεράς να υπάρχει ένα τσιμπούρι (που κατά τα άλλα τη χλευάζει, αλλά πάντα τη χρησιμοποιεί ως όχημα).
Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και με ζητήματα όπως ο «αντιρατσιστικός νόμος».
Εχουν χυθεί τόνοι μελάνης. Ηδη απ’ τις απαρχές του δικαίου δεν δικάζονταν οι σκέψεις, αλλά οι πράξεις. Μόνον φασιστικά καθεστώτα (ή κοινωνίες υποταγμένες στον μεταμοντερνισμό) υιοθέτησαν ή υιοθετούν τα «εγκλήματα γνώμης».
Πλήθος προσωπικοτήτων της Αριστεράς προειδοποίησαν και προειδοποιούν (την Αριστερά) ότι νόμοι όπως ο (επανερχόμενος) αντιρατσιστικός υποκρύπτουν, όταν δεν το δηλώνουν φανερά, τη δίωξη του φρονήματος.
Το χαβά της η Αριστερά κατά το μέρος της εκείνο που χειρίζεται αυτό το πρόβλημα. Ενα δημαροπασόκιο μόρφωμα (που προκαλεί ανατριχίλα ακόμα και στους σκεπτόμενους δεξιούς) βρίσκει ευήκοον ους σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καθ’ ύλην αρμόδια. Να πρόκειται για την «κομματική ρουτίνα του αδαούς»; αποκλείεται! τόνοι μελάνης έχουν χυθεί και οι ενάντιες έγκυρες φωνές έχουν ακουσθεί. Μας έχουν ξεκουφάνει.
Η εξήγηση βρίσκεται αλλού, στον εγγενή μας αξερίζωτο σταλινισμό. Διότι η δίωξη του άλλου όχι για τις πράξεις του, αλλά για τις ιδέες του, κάνει «εύκολη» την επικράτησή μας. «Εύκολη» και υπονομευμένη. Διότι θα έπρεπε, εμείς που έχουμε διωχθεί ακριβώς για τις ιδέες μας, να γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλον ότι, αν επιτρέψουμε τη δίωξη των ιδεολογικών μας αντιπάλων για τη γνώμη τους, αύριο θα ξανάρθει η σειρά μας. Πιο απλό δεν γίνεται κι όμως ένα μέρος της Αριστεράς τον χαβά του.
Μάλιστα
κατά παράδοξον (από πλευράς λογικής και ηθικής) το ίδιο μέρος. Ο ίδιος «χώρος». Εκείνοι, που για τους εγκληματίες της 17Ν διεκδικούν πολιτικό υπόβαθρο, είναι οι ίδιοι που ζητούν τη δίωξη των φασιστών ή όποιων άλλων για τις ιδέες τους.
Φθάνοντας
έτσι στην ποινικοποίηση της πολιτικής (ακόμα και των επιστημών, όπως η Ιστορία κι άλλες). Αν, για παράδειγμα, η άρνηση μιας γενοκτονίας γίνει ποινικό αδίκημα, θα ποινικοποιηθεί η γνώμη. Κι όχι μόνον, θα απελευθερωθεί η συκοφαντία. Οποιος λόγου χάριν κάνει κριτική στις ναζιστικές μεθόδους του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων, εύκολα θα μπορεί να κατηγορηθεί, όπως μόλις προχθές ο Ρότζερ Γουώτερς, για αντισημιτισμό και εύκολα θα μπορεί να συλληφθεί, αν ό,τι πει το πει πατώντας σε έδαφος που ισχύουν νόμοι τύπου Γκεϋσώ, τύπου «αντιρατσιστικών» νομοσχεδίων όπως αυτό που απερρίφθη και τώρα ξανάρχεται φτιασιδωμένο.
Ξέρω ότι αυτές οι γραμμές γράφονται εις μάτην, αλλιώς δε θα είχαν γραφεί τόσες φορές - πάντα εις μάτην.
Αλλωστε, η ευκολία των δύο μέτρων και των δύο σταθμών, η πονηρία να παρουσιάζει κανείς την ιδιοτέλειά του ως ιδεολογία, ο εξυπνακισμός να κάνει τον ατομισμό του υπόθεση κάποιας συλλογικότητας και η ευχέρεια να διαθέτει ο Δρ Τζέκυλ πάντα έναν μίστερ Χάυντ, είναι πράγματα ανίκητα.
Σε μιαν κοινωνία που επί τριάντα χρόνια η Πασόκια γλίτσα (δημαγωγική, εκσυγχρονιστική και νεοφιλελεύθερη) προσομοίωσε τις έννοιες προς την παρέκβασή τους, εύκολα οι Ιαβέρηδες παρενδύονται σε Αγιάννηδες.
ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/stathis/200051,Iaverhs_Ianos.html
