Αλήθεια τώρα ανακαλύψαμε τον άθλιο ρόλο του Κουβέλη; Αυτής της «τσόντας» στήριξης της δωσίλογης νεοταξικής μοχθηρίας, με «αριστερές» …ευγένειες;
Επίσης, γιατί πολλοί εκπλήσσονται με τα δόλια και μακάβρια παιχνίδια της κυβερνητικής συμμορίας; Μήπως αυτή η κυβέρνηση δεν έχει ξεπεράσει κάθε όριο πραξικοπηματικού αμοραλισμού, τυχοδιωκτισμού, εγκληματικής φρενοβλάβειας και δικτατορικής αυθάδειας;
Εν πάση περιπτώσει. Διαβάστε ένα καλό κείμενο γι αυτά τα άθλια παιχνίδια γύρω από την εκλογή νέου Προέδρου, με τίτλο: «Ο σύντροφος Κουβέλης», ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/08/blog-post_222.html
Εμείς θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα κείμενό μας που γράψαμε το Ιούνιο:
Η κυβέρνηση «μαγειρεύει» το νέο της ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
Βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=33338#33338
Η κυβέρνηση «μαγειρεύει» το νέο της ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
Η πραξικοπηματική αυθάδεια αυτής της κυβερνητικής «συμμορίας» δεν έχει όρια και αναστολές: Το ιστορικό της είναι μια αλυσίδα πραξικοπημάτων, συνταγματικών, κοινοβουλευτικών, έκτακτων αναγκών κ.λπ…
Με νύχια και με δόντια θα επιχειρήσει, πραξικοπηματικά, να μείνει στην εξουσία. Που σημαίνει: ότι πάση θυσία δεν θα προσφύγει στις κάλπες...
Ήδη από τώρα έχει στήσει τη «βιομηχανία» εξαγοράς βουλευτών: Μια «βιομηχανία» διάβρωσης και εξαγοράς των ήδη διαβρωμένων, λακέδων και τυχοδιωκτών του καθεστώτος, που έχουν «συνωστιστεί» σε άλλα κόμματα ή σ’ αυτό το ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟ καθεστωτικό τοπίο των «ανεξάρτητων».
Εάν ο λαός δεν κινητοποιηθεί για να ανακόψει αυτόν τον σχεδιασμό των κατοχικών ανδρεικέλων για νέο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στην εκλογή Προέδρου, θα βρεθούμε μπροστά σε πιο οδυνηρές καταστάσεις…
Και η ευθύνη βαραίνει εξολοκλήρου το ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες δυνάμεις της Αντιπολίτευσης που στα λόγια …γκρεμίζουν την κυβέρνηση.
Με τα λόγια καμία κυβέρνηση δεν γκρεμίζεται, πόσο μάλλον αυτή που το ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ κυλάει στο αίμα της και είναι ικανή να …μαγειρέψει τα ΠΑΝΤΑ…
Η ΑΔΡΑΝΕΙΑ και οι εκλογικές κουβεντούλες δίνουν χρόνο στους πραξικοπηματίες του 4ου Ράιχ…
ΠΡΕΠΕΙ να καταγγελθούν τα νέα αυτά πραξικοπηματικά σχέδια της κυβέρνησης, αυτή η «βιομηχανία» παραγωγής συνθηκών και «υλικών» για μια νέα πιο «πονηρή» ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, να καταγγελθούν στην ΠΡΑΞΗ: Με κάλεσμα του ελληνικού λαού στο ΔΡΟΜΟ και οργάνωση, αυτό-οργάνωση, της λαϊκής ΟΡΓΗΣ στο δρόμο.
ΕΔΩ θα κριθεί η Αντιπολίτευση και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ: Είναι το τελευταίο τους χαρτί για να αποδείξουν ότι δε συμμετέχουν στην κατοχική, «κοινοβουλευτική» συμπαιγνία…
ΠΡΑΞΕΙΣ, κινηματικές πράξεις, και ΟΧΙ καταναλωτικά, εκλογικά λόγια…
Θα επανέλθουμε…
Διαβάστε το παρακάτω κείμενο, εύστοχο, παραστατικό και διορατικό.
Το πήραμε από δώ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/06/blog-post_7735.html
Ήταν όλοι τους κεντρώοι, οι άθλιοι
“Ναι αλλά η κυβέρνηση πρέπει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Α, όλα κι όλα, το θέατρο πρέπει να παιχτεί όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Ή έχουμε δημοκρατία ή έχουμε τρίχες. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φανεί πως “η ανεξάρτητη και υπερήφανη Ελλάδα” είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου μπαινοβγαίνουν κοπρόσκυλα.”
Όχι καλοί μου αναγνώστες και καλές αναγνώστριες, κανένας δεν μιλάει για την κυβέρνηση Σαμαρά. Με τις παραπάνω αράδες περιγράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης* την αποστασία του 1965. Ή μάλλον “τις” αποστασίες της Ιστορίας μιας χώρας που παραμένει κωμικοτραγική.
Σήμερα, η κυβέρνηση Σαμαρά αναζητεί εναγωνίως και διαγωνίως τις νέες εκείνες δυνάμεις που...
θα την στηρίξουν για να σχηματίσει μία νέα κυβέρνηση, που θα συνεχίσει την επιβολή μέτρων, ιδιωτικοποιήσεων και περιστολής δικαιωμάτων.
Μόλις πριν από πενήντα χρόνια, τότε δηλαδή που πολλοί… υπέργηροι πολιτικοί του σήμερα μυήθηκαν στα πολιτικά πράγματα:
“Η κυβέρνηση πρέπει οπωσδήποτε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Πως, όμως; Της χρειάζονται 151 ψήφοι και έχει μόνο 131. Έλλειμμα, είκοσι. Δύσκολο είναι να αγοράσεις εκτός απ’ τους 25 “ανιδιοτελείς”, που εξαρχής αποστάτησαν χωρίς δυσκολία, άλλους 20 λιγούρηδες απ’ το Κέντρο;”
Δεκατέσσερις βουλευτές της ΔΗΜΑΡ (και άλλοι τόσοι από τους Ανεξάρτητους Έλληνες), ήρθε η ώρα να απολαύσουν τον ρόλο τον οποίο λιγουρεύονταν από τις εκλογές του 2012. Ρυθμιστές.
Και αν κάποιο μάθημα έχει η Ιστορία να μας δώσει για τους ρυθμιστές, αυτό είναι πως κοστίζουν. Είναι πολύτιμοι. Ακριβοί βρε αδερφέ, πως το λένε…
“Η ταρίφα ορίζεται από 100 μέχρι 200 χιλιάδες δολλάρια της εποχής το κεφάλι. Τζάμπα πράμα, δηλαδή, αν λογαριάσεις το οφέλη της ολιγαρχίας απ’ τη “δημοκρατία” που πρόκειται να αγοραστεί στην κυριολεξία. Και ήταν όλοι κεντρώοι, οι άθλιοι. Πουλήθηκαν για 100 χιλιάδες δολλάρια οι φθηνότεροι και 200 δολλάρια οι ακριβότεροι. Η αγοροπωλησία έγινε σε τρία στάδια, κι όσοι πουλήθηκαν πρώτοι πήραν τα λιγότερα.”
Ηθικόν δίδαγμα: Σύντροφοι, μη βιάζεστε. Ο χρόνος κυλάει με το μέρος σας.
“Όσο πιο σπάνιο γίνεται το εμπόρευμα, τόσο καλύτερη τιμή πιάνει.”
Σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη την ψήφο νούμερο 151 αλλά την 180. Και δεν έχει σκοπό μόνο να στήσει μια νέα κυβέρνηση, αλλά να εκλέξει η παρούσα βουλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ώστε να αποφύγουν τις εκλογές όλοι εκείνοι που δεν θα εκλεγούν ξανά ούτε διαχειριστές πολυκατοικίας.
Γι’ αυτό συγκαλέστε όλα τα όργανα του κόμματος, σύντροφοι. Συζητήστε. Διαβουλευτείτε. Και αποφασίστε δημοκρατικά πως η στιγμή είναι η δική σας.
Θυμηθείτε όμως, και κυρίως θυμίστε στον Φώτη Κουβέλη. Ο Τσιριμώκος πέθανε μόνος του.
Τι κι αν στο παλμαρέ του υπήρχε η αντίσταση στο καθεστώς Μεταξά, η Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, η κυβέρνηση Παπανδρέου, η ΕΔΑ, η Ένωση Κέντρου και τα ρέστα. Η Ιστορία έγραψε και τον κατέγραψε σαν τον πρώτο αυτοκατεψυγμένο wannabe πρωθυπουργό.
Με τον κυρ Φώτη που χρημάτισε και υπουργός Δικαιοσύνης του βρώμικου ’89 πλάι στο Μητσοτάκη και ονειρεύεται να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις ψήφους αυτής της Βουλής, τι λέτε να κάνει;
ΥΓ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να διακρίνει πως η εποχή που ζούμε θυμίζει έντονα τα χρόνια που οδήγησαν στην χούντα των Συνταγματαρχών. Μην ενοχλήστε όμως, λείπει ακόμα “η Ασπίδα” του Τσίπρα.
*Ο τίτλος όπως και τα αποσπάσματα, βρίσκονται στο βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Ελληνικού Κράτους 1830-1974» και ευχαριστώ την τύχη και την αγαπημένη μου Χρυσούλα, που κάποτε έπεσε στα χέρια μου. Η γελοιογραφία του “Νέου Μικρομάγαζου” όπως και πολλές άλλες της εποχής, διεσώθησαν στο διαδίκτυο χάρη στη θαυμαστή δουλειά του συγγραφέα Νίκου Σαραντάκου.
