…Αλλά και όσα η Αριστερά αρχίζει να ξεχνάει
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*
«Ζούμε στη περίοδο του blanco και όχι των κόκκινων διαχωριστικών γραμμών;» αναρωτιόταν ένας σύντροφος πρόσφατα. Η συζήτηση για το χρέος, για τις τράπεζες, για τη διεύρυνση με άλλες πολιτικές δυνάμεις δίνει συχνά την εντύπωση αυτή.
Εκεί όμως που σίγουρα, στο σύνολο της αριστεράς, η ασθενής λήθη έχει κυριαρχήσει «επί της ασθενούς μνήμης» είναι αλλού.
1. Ο Abu Bakr al-Baghdadi, ο «μυστηριώδης» ηγέτης του ISIS, ήταν γνωστός από το 2003, σαν άμεσος συνεργάτης του al-Zarqawi, της al-Qaeda του Ιράκ. Διάσημος για το πάθος του για τους δημόσιους αποκεφαλισμούς, συνελήφθη από τις αμερικανικές δυνάμεις και «περιορίστηκε» στο Camp Bucca, αλλά όχι στη πτέρυγα όπου κρατούνταν οι επικίνδυνοι τζιχαντιστές. Προφανώς, δεν θεωρήθηκε καθόλου επικίνδυνος.
Το 2009, ελευθερώνεται από τις δυνάμεις των ΗΠΑ και στις 16 Μαΐου 2010, διορίσθηκε επικεφαλής του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ. Άμεση συνέπεια της αλλαγής ηγεσίας ήταν η δυναμική χρηματοδότηση της οργάνωσης από «δωρητές» από το Κουβέιτ, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, τους τρεις βασικούς σύμμαχους των ΗΠΑ στη περιοχή.
Παράλληλα η «οργάνωση» αρχίζει να προσανατολίζεται ολοένα και περισσότερο στη δράση της στη Συρία.
2. Το όνομα το οποίο διαρρέει σε σχέση με την ταυτότητα του εκτελεστή των Δυτικών κρατουμένων ανήκει στον Abdel Majed Abdel Bary, ο οποίος ήταν έξι ετών όταν ο πατέρας του συνελήφθη ως ένας από τους υπασπιστές του Osama Bin Laden.
Αν και ο πατέρας του είναι υπό κράτηση στη Νέα Υόρκη, εν αναμονή της δίκης του, ο Majed ζούσε με τη μητέρα του και τα πέντε αδέρφια σε ένα σπίτι στο Maida Vale, στο δυτικό Λονδίνο, το οποίο ανήκει στο Συμβούλιο του Westminster , αξίας 1.000.000 λιρών (1.800.000 δολάρια).
Και βέβαια όλα αυτά το πιο πιθανό είναι να αποτελούν θεωρίες συνωμοσίας και όχι ότι ο Dr Jekyll κατασκεύασε τον Mr Hyde.
Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας όμως ότι, ενώ αρχικά το σχέδιο επιχειρήσεων προέβλεπε μόνο αεροπορικές επιδρομές (οι οποίες προξενούν κυρίως «παράπλευρες απώλειες» στους άμαχους), τώρα τα στρατιωτικά επιτελεία μιλούν για χερσαίες επιχειρήσεις, ενώ ο Obama αναγνωρίζει ότι «ο πόλεμος κατά του ISIS», η εισβολή δηλαδή του ΝΑΤΟ όχι μόνο στο Ιράκ πλέον αλλά και στη Συρία, (και σε βάθος τόπου και χρόνου σε Λίβανο, Ιράν) θα κρατήσει 3 χρόνια.
Προφανώς και δεν είναι θεωρία συνωμοσίας ότι το ευρωατλαντικό μπλοκ, μπροστά στη κρίση και σαν μέρος της απάντησης, επιλέγει το πόλεμο. Αρχικά (και μόνο αρχικά ) Ουκρανία και Μέση Ανατολή. Η εμπλοκή των παραμέτρων είναι τέτοια που περισσότερο θυμίζει μέρες του 1936 παρά του 2003.
Και η αριστερά; Που εδώ δε μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις «θεωρείς της ανάθεσης», τι πολιτικές, κινηματικές πρωτοβουλίες έχει πάρει;
Η αριστερά που πρωτοστάτησε το 1999 στους αγώνες κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία υιοθετεί σήμερα, στη μεγάλη πλειοψηφία της, τη λογική των ίσων αποστάσεων στην Ουκρανία.
Ανακαλύπτει σαν κύρια πλευρά τη σύγκρουση δύο εθνικισμών ξεχνώντας ότι οι Ρώσοι ναζί πολεμάνε στις Ουκρανικές Ταξιαρχίες θανάτου ενώ στη Μόσχα, σε κοινό πολιτικό μέτωπο με τις ανοιχτά φιλοδυτικές «Pussy Riot» πολιτικές δυνάμεις, διαδηλώνουν υπέρ του Κιέβου.
Σε μια άλλη εκδοχή των ίσων αποστάσεων ανακαλύπτει τη σύγκρουση των δυο ιμπεριαλισμών. Αλήθεια, το 1999 το καθεστώς Μιλόσεβιτς δεν έχαιρε την, τουλάχιστον διακριτική, στήριξη της Ρωσίας. Ας το πούμε ανοιχτά.
Λάθος και η «γραμμή» το 1999 γιατί το αντιΝΑΤΟικό κίνημα είχε γίνει, αντικειμενικά, ουρά του… Γιέλτσιν.
Τι σημασία έχει που έχουμε, για πρώτη φορά από το 1945, ένα ναζιστικό καθεστώς ξανά στην Ευρώπη; Τι σημασία έχει που στη Νοβορωσσία ο αντιφασιστικός αγώνας είναι ένοπλος και όχι επιδοτούμενος από ευρωπαϊκά προγράμματα;
Αλλά και στη Μέση Ανατολή το δευτερεύον ανάγεται σε κύριο και το κύριο, η ανοιχτή αμερικανική επέμβαση, μετατρέπεται σε σκιά.
Οι βάρβαροι αποκεφαλισμοί ή οι ηρωικές 17χρονες κούρδισες μαχήτριες κυριαρχούν σαν εικόνα και πληροφορία επί της πολιτικής αλήθειας: ότι ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός, αξιοποιώντας τις τοπικές αντιθέσεις και με πρόσχημα το Mr Hyde, έχει προχωρήσει στη δημιουργία μιας εστίας πολέμου με άγνωστο βάθος (και χρονικά και γεωγραφικά και σε επίπεδο εμπλοκής χωρών και λαών και έντασης).
Και εάν η εισβολή του 2003 (όπου και τότε ακουστήκαν φωνές αντίθεσης στο αντιπολεμικό κίνημα με το επιχείρημα ότι, αντικειμενικά-πάντα αντικειμενικά- αυτό στηρίζει τον … Σαντάμ) στοίχισε πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, καταλαβαίνει κανείς τι σκηνικό Αποκάλυψης έχει ξεκινήσει ήδη.
Κι όμως… Σημαντικό τμήμα της αριστεράς στην Ελλάδα, υιοθετώντας τη πολιτική των ίσων αποστάσεων δίνει την εντύπωση ότι επιλέγει, αντικειμενικά (το δυστύχημα με κάποια επιχειρήματα είναι ότι λειτουργούν και αντίστροφα) τη Δύση ως στρατόπεδο. Είτε μέσω δηλώσεων είτε μέσω της τακτικής «στρίβειν δια …της ιδεολογικής καθαρότητας».
Η ανάγκη δημιουργίας ενός ισχυρού αντιπολεμικού-αντι ιμπεριαλιστικού μετώπου-κινήματος, δεν έχει να κάνει με «αρχέγονα» αριστερά αντανακλαστικά. Ειδικά σε μια περίοδο όπου η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο «γεωπολιτικό», «διεθνές», «εθνικό» και το «κοινωνικό / ταξικό» είναι πιο αναβαθμισμένη από ποτέ.
Και χωρίς απάντηση σε αυτό το επίπεδο, η όποια απάντηση στη κρίση, ακόμη και η πιο ριζοσπαστική, θα φαντάζει σαν ένα αδειανό πουκάμισο.
*Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι μέλος της Γραμματείας των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων (ΣΥΝΕΚ).
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014
ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17992:zafeiris-&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*
«Ζούμε στη περίοδο του blanco και όχι των κόκκινων διαχωριστικών γραμμών;» αναρωτιόταν ένας σύντροφος πρόσφατα. Η συζήτηση για το χρέος, για τις τράπεζες, για τη διεύρυνση με άλλες πολιτικές δυνάμεις δίνει συχνά την εντύπωση αυτή.
Εκεί όμως που σίγουρα, στο σύνολο της αριστεράς, η ασθενής λήθη έχει κυριαρχήσει «επί της ασθενούς μνήμης» είναι αλλού.
1. Ο Abu Bakr al-Baghdadi, ο «μυστηριώδης» ηγέτης του ISIS, ήταν γνωστός από το 2003, σαν άμεσος συνεργάτης του al-Zarqawi, της al-Qaeda του Ιράκ. Διάσημος για το πάθος του για τους δημόσιους αποκεφαλισμούς, συνελήφθη από τις αμερικανικές δυνάμεις και «περιορίστηκε» στο Camp Bucca, αλλά όχι στη πτέρυγα όπου κρατούνταν οι επικίνδυνοι τζιχαντιστές. Προφανώς, δεν θεωρήθηκε καθόλου επικίνδυνος.
Το 2009, ελευθερώνεται από τις δυνάμεις των ΗΠΑ και στις 16 Μαΐου 2010, διορίσθηκε επικεφαλής του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ. Άμεση συνέπεια της αλλαγής ηγεσίας ήταν η δυναμική χρηματοδότηση της οργάνωσης από «δωρητές» από το Κουβέιτ, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, τους τρεις βασικούς σύμμαχους των ΗΠΑ στη περιοχή.
Παράλληλα η «οργάνωση» αρχίζει να προσανατολίζεται ολοένα και περισσότερο στη δράση της στη Συρία.
2. Το όνομα το οποίο διαρρέει σε σχέση με την ταυτότητα του εκτελεστή των Δυτικών κρατουμένων ανήκει στον Abdel Majed Abdel Bary, ο οποίος ήταν έξι ετών όταν ο πατέρας του συνελήφθη ως ένας από τους υπασπιστές του Osama Bin Laden.
Αν και ο πατέρας του είναι υπό κράτηση στη Νέα Υόρκη, εν αναμονή της δίκης του, ο Majed ζούσε με τη μητέρα του και τα πέντε αδέρφια σε ένα σπίτι στο Maida Vale, στο δυτικό Λονδίνο, το οποίο ανήκει στο Συμβούλιο του Westminster , αξίας 1.000.000 λιρών (1.800.000 δολάρια).
Και βέβαια όλα αυτά το πιο πιθανό είναι να αποτελούν θεωρίες συνωμοσίας και όχι ότι ο Dr Jekyll κατασκεύασε τον Mr Hyde.
Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας όμως ότι, ενώ αρχικά το σχέδιο επιχειρήσεων προέβλεπε μόνο αεροπορικές επιδρομές (οι οποίες προξενούν κυρίως «παράπλευρες απώλειες» στους άμαχους), τώρα τα στρατιωτικά επιτελεία μιλούν για χερσαίες επιχειρήσεις, ενώ ο Obama αναγνωρίζει ότι «ο πόλεμος κατά του ISIS», η εισβολή δηλαδή του ΝΑΤΟ όχι μόνο στο Ιράκ πλέον αλλά και στη Συρία, (και σε βάθος τόπου και χρόνου σε Λίβανο, Ιράν) θα κρατήσει 3 χρόνια.
Προφανώς και δεν είναι θεωρία συνωμοσίας ότι το ευρωατλαντικό μπλοκ, μπροστά στη κρίση και σαν μέρος της απάντησης, επιλέγει το πόλεμο. Αρχικά (και μόνο αρχικά ) Ουκρανία και Μέση Ανατολή. Η εμπλοκή των παραμέτρων είναι τέτοια που περισσότερο θυμίζει μέρες του 1936 παρά του 2003.
Και η αριστερά; Που εδώ δε μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις «θεωρείς της ανάθεσης», τι πολιτικές, κινηματικές πρωτοβουλίες έχει πάρει;
Η αριστερά που πρωτοστάτησε το 1999 στους αγώνες κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία υιοθετεί σήμερα, στη μεγάλη πλειοψηφία της, τη λογική των ίσων αποστάσεων στην Ουκρανία.
Ανακαλύπτει σαν κύρια πλευρά τη σύγκρουση δύο εθνικισμών ξεχνώντας ότι οι Ρώσοι ναζί πολεμάνε στις Ουκρανικές Ταξιαρχίες θανάτου ενώ στη Μόσχα, σε κοινό πολιτικό μέτωπο με τις ανοιχτά φιλοδυτικές «Pussy Riot» πολιτικές δυνάμεις, διαδηλώνουν υπέρ του Κιέβου.
Σε μια άλλη εκδοχή των ίσων αποστάσεων ανακαλύπτει τη σύγκρουση των δυο ιμπεριαλισμών. Αλήθεια, το 1999 το καθεστώς Μιλόσεβιτς δεν έχαιρε την, τουλάχιστον διακριτική, στήριξη της Ρωσίας. Ας το πούμε ανοιχτά.
Λάθος και η «γραμμή» το 1999 γιατί το αντιΝΑΤΟικό κίνημα είχε γίνει, αντικειμενικά, ουρά του… Γιέλτσιν.
Τι σημασία έχει που έχουμε, για πρώτη φορά από το 1945, ένα ναζιστικό καθεστώς ξανά στην Ευρώπη; Τι σημασία έχει που στη Νοβορωσσία ο αντιφασιστικός αγώνας είναι ένοπλος και όχι επιδοτούμενος από ευρωπαϊκά προγράμματα;
Αλλά και στη Μέση Ανατολή το δευτερεύον ανάγεται σε κύριο και το κύριο, η ανοιχτή αμερικανική επέμβαση, μετατρέπεται σε σκιά.
Οι βάρβαροι αποκεφαλισμοί ή οι ηρωικές 17χρονες κούρδισες μαχήτριες κυριαρχούν σαν εικόνα και πληροφορία επί της πολιτικής αλήθειας: ότι ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός, αξιοποιώντας τις τοπικές αντιθέσεις και με πρόσχημα το Mr Hyde, έχει προχωρήσει στη δημιουργία μιας εστίας πολέμου με άγνωστο βάθος (και χρονικά και γεωγραφικά και σε επίπεδο εμπλοκής χωρών και λαών και έντασης).
Και εάν η εισβολή του 2003 (όπου και τότε ακουστήκαν φωνές αντίθεσης στο αντιπολεμικό κίνημα με το επιχείρημα ότι, αντικειμενικά-πάντα αντικειμενικά- αυτό στηρίζει τον … Σαντάμ) στοίχισε πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, καταλαβαίνει κανείς τι σκηνικό Αποκάλυψης έχει ξεκινήσει ήδη.
Κι όμως… Σημαντικό τμήμα της αριστεράς στην Ελλάδα, υιοθετώντας τη πολιτική των ίσων αποστάσεων δίνει την εντύπωση ότι επιλέγει, αντικειμενικά (το δυστύχημα με κάποια επιχειρήματα είναι ότι λειτουργούν και αντίστροφα) τη Δύση ως στρατόπεδο. Είτε μέσω δηλώσεων είτε μέσω της τακτικής «στρίβειν δια …της ιδεολογικής καθαρότητας».
Η ανάγκη δημιουργίας ενός ισχυρού αντιπολεμικού-αντι ιμπεριαλιστικού μετώπου-κινήματος, δεν έχει να κάνει με «αρχέγονα» αριστερά αντανακλαστικά. Ειδικά σε μια περίοδο όπου η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο «γεωπολιτικό», «διεθνές», «εθνικό» και το «κοινωνικό / ταξικό» είναι πιο αναβαθμισμένη από ποτέ.
Και χωρίς απάντηση σε αυτό το επίπεδο, η όποια απάντηση στη κρίση, ακόμη και η πιο ριζοσπαστική, θα φαντάζει σαν ένα αδειανό πουκάμισο.
*Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι μέλος της Γραμματείας των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων (ΣΥΝΕΚ).
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014
ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17992:zafeiris-&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279
