Αμερικανική Παρακμή, αντι–Ρωσική και αντι–Κινεζική υστερία, ταινίες του Hollywood – Μια τοξική αλυσίδα

Του Ηλία Παπαναστασίου

Τα τελευταία γεγονότα στην Ουκρανία, η υστερική αντίδραση των Δυτικών σε κάθε ρωσική κίνηση αλλά και ο παράγοντας «Προπαγάνδα μέσω κινηματογραφικής πλύσης εγκεφάλου» είναι κρίκοι μιας πολύ επικίνδυνης αλυσίδας με απρόβλεπτες και καταστροφικές συνέπειες. Δεν πρόκειται περί μιας «τοξικής αλυσίδας» επικίνδυνης, γενικά και αόριστα, αλλά για γεωστρατηγικές κινήσεις που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε πυρηνική σύρραξη.

Το ζήτημα της Ουκρανίας είναι πραγματικά ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που κορυφώνεται σε δυο γεγονότα, τον Ουκρανικό λιμό του 1932–34 και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον λιμό της δεκαετίας του 1930 χάθηκε ανυπολόγιστος αριθμός ατόμων στον δε Β’ Παγκόσμιο, μεγάλος αριθμός Ουκρανών προσχώρησε στους Γερμανούς Ναζί πολεμώντας εναντίον του Σοβιετικού Στρατού που έδινε μάχη ζωής εναντίον τους. Μετά τον πόλεμο ο Ουκρανός Νικήτα Χρουστσόφ αποκαθηλώνει με ωμό τρόπο τον Στάλιν και την εποχή του, σιγοντάροντας – θελημένα ή αθέλητα– τον ουκρανικό εθνικισμό. Τον Δεκέμβρη του 1991 (8/12/1991) τρεις ηγέτες Σοβιετικών Δημοκρατιών, μεταξύ των οποίων και της Ουκρανίας αποφασίζουν την αυτονόμησή τους από την Σοβιετική Ένωση, προετοιμάζοντας την επίσημη διάλυσή της, 17 ημέρες μετά, στις 25/12/1991. Από τότε η Ρωσική Ομοσπονδία και η Ουκρανία ενεπλάκησαν σε διαρκείς διενέξεις με κύριο αίτημα από μεριάς της Ουκρανίας, την επαναπροσάρτηση της Κριμαίας στην Ουκρανία που προσαρτήθηκε στην Ρωσική Ομοσπονδία το 2014 και αντίστοιχα από την μεριά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, την αποκατάσταση στενότερων επαφών των πληθυσμών της Ανατολικής Ουκρανίας που είναι Ρώσοι κατά πλειοψηφία, με την Ρωσική Ομοσπονδία. Αυτή είναι η σειρά των γεγονότων χωρίς περαιτέρω διερεύνηση, εργασία που αφορά άλλο μας άρθρο.


Από μεριάς Ρωσικής Ομοσπονδίας όμως, το βασικότερο αίτημα είναι η μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όπως έγινε με την Πολωνία, Λετονία, Λιθουανία και Εσθονία (Όλες μέλη του ΝΑΤΟ). Και εδώ «συμπυκνώνεται» το μεγαλύτερο πρόβλημα. Εάν δει κανείς τον χάρτη της περιοχής η Ρωσία περικυκλώνεται – κυριολεκτικά– όχι μόνο από την υπό ένταξη Ουκρανία αλλά και από τις προαναφερθείσες 4 χώρες που είναι ήδη μέλη του ΝΑΤΟ.

Στα εδάφη τους υπάρχει Αμερικάνικος στρατός και πυραυλικός εξοπλισμός που πλήττει τη Ρωσία στο «μαλακό υπογάστριο», λειτουργώντας σαν ασφυκτική τανάλια πολιορκίας και στρατιωτικής/πυραυλικής επέμβασης. Εάν μάλιστα συνυπολογίσουμε και τα «Νατοϊκά φλερτ» της Γεωργίας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τότε η περικύκλωση δεν είναι μελλοντικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά ζοφερή απειλή και προοπτική. Και εδώ η ερώτηση είναι πολύ απλή :
Πώς θα συμπεριφέρονταν οι Αμερικανοί εάν οι Ρώσοι εγκαθιστούσαν στρατό και βαλλιστικούς πυραύλους στον Καναδά ή το Μεξικό, στην γειτονιά δηλαδή της Αμερικής; Και πώς θα συμπεριφέρονταν οι Αμερικανοί εάν οι Ρώσοι εκτός από τον δικό τους στρατό μετέφεραν στον Καναδά και το Μεξικό και συμμαχικό τους στρατό π.χ. Λευκορώσους, Ιρανούς και πιθανότατα Κινέζους, κατασκευάζοντας πέντε–δέκα στρατιωτικές βάσεις στο Τορόντο με ανάλογους βαλλιστικούς πυραύλους – κοντά σχετικά στην Ν. Υόρκη– ή στο Βανκούβερ, πάνω από το Σήτα, την Β. Δυτικότερη πολιτεία των ΗΠΑ; Ακόμη χειρότερα, εάν τοποθετούσαν στρατό και βαλλιστικούς πυραύλους δίπλα στον ποταμό Ρίο Γκράντε που χωρίζει τις ΗΠΑ από το Μεξικό;

Φυσικά η απάντηση των Αμερικάνων είναι γνωστή, «Δεν απαντάμε σε πονηρές και κακόβουλες ερωτήσεις». Ποτέ δεν απαντάνε σε λογικές ερωτήσεις που ζητάνε λογικές απαντήσεις. Αντίθετα, πλάθοντας παρανοϊκά και φαντασιακά σενάρια, βρίσκουν «λογικές απαντήσεις». Πετάνε δηλαδή την μπάλα στην εξέδρα, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα. Λένε π.χ. «Δεν απειλούμε την Ρωσία κατασκευάζοντας Αμερικανικές και Νατοϊκές βάσεις στην Πολωνία ή τις Βαλτικές χώρες. Το κάνουμε για να τους προστατέψουμε από την Ρωσική επιθετικότητα». Το ίδιο λένε και για την Ουκρανία, «Δεν επιτίθεται το ΝΑΤΟ στη Ρωσία περικυκλώνοντάς την, αντίθετα η Ρωσία «σκέφτεται» να επιτεθεί, οπότε εμείς προλαβαίνουμε τους Ρώσους στη γωνία, επιτιθέμενοι πρώτοι». Η Λογική των Αμερικάνων δεν αποτελεί απλώς την κατάργηση κάθε Λογικής αλλά κάτι περισσότερο. Εγκαθιδρύει την Παραφροσύνη και την Μη–Λογική στην θέση της. Θυμίζει τον Αστυνομικό που πυροβολεί κάποιον χωρίς κανένα λόγο και μετα, πλησιάζοντας τον, του ψιθυρίζει» (αν τον βρει ζωντανό) «Σε πυροβόλησα γιατί ήξερα πως σίγουρα θα μου επιτεθείς». Λογική των καουμπόηδων του Τέξας «Πρώτα σε πυροβολώ και μετα δέχομαι ερωτήσεις». Πώς όμως έχασαν κάθε Λογική οι Αμερικανοί, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να χρήζουν «ψυχιατρικής θεραπείας»; Ας πάρουμε τέσσερα παραδείγματα και όχι περισσότερα. Αρκούν.

Παράδειγμα πρώτο : Είχε λογική ο πόλεμος – 20ετής– των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν; Αφού βοήθησαν τα αγαπημένα τους παιδιά, τους Ταλιμπάν, στον πόλεμο τους εναντίον των Σοβιετικών με πυραύλους Stinger και αφού τους υποδέχονταν στον Λευκό Οίκο ο Ρήγκαν αποκαλώντας τους «Μαχητές της Ελευθέριας» (Freedom Fighters), διεξήγαν έναν πόλεμο μέχρι της 31/8/2021 – για 20 χρόνια– οπού έσπασαν κυριολεκτικά τα μούτρα τους επαναφέροντας πανηγυρικά τους Ταλιμπάν στην εξουσία. Μην κάνετε σχόλια, περιττεύουν.

Παράδειγμα δεύτερο : Πόσες δολοφονίες φοιτητών, μαθητών και καθηγητών έχουν γίνει στα Αμερικανικά Κολλέγια τα τελευταία 20–30 χρόνια; Εκατοντάδες ή και χιλιάδες. Βέβαια θα βγουν κάποιες «Κοινωνιολογικές» αναλύσεις ή και μπαρουφολογίες περί «κοινωνικών αιτίων», «γκετοποίησης» και άλλες «ων ουκ εστί αριθμός». Η απλή αλήθεια είναι πως σε μια παράλογη, ανισόρροπη –κυριολεκτικά– κοινωνία οπού σταματάει η Λογική, επικρατεί το περίστροφο και το πολυβόλο.

Παράδειγμα τρίτο : Βρίσκετε πως υπάρχει κάποια λογική όταν το Πανεπιστήμιο Princeton καταργεί τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών, όταν ο Όμηρος κατηγορείται σαν «σεξιστής», ο Ευριπίδης σαν «μισογύνης», ο Σαίξπηρ σαν «αντισημίτης» ή όταν καταστρέφονται αγάλματα του Αβραάμ Λίνκολν – που απελευθέρωσε τους μαύρους ! – και του Τόμας Τζέφερσον; Μήπως υπάρχει Λογική όταν το προτεσταντικής προέλευσης και φασιστικής πρακτικής «κίνημα» #Metoo καταστρέφει καριέρες ανδρών με μια απλή καταγγελία χωρίς δίκη και ακροαματική διαδικασία αλλά με την αμέριστη συμπαράσταση των Μέσων Ενημέρωσης και των γυναικών δημοσιογράφων σε ρόλο Εισαγγελέα, καταργώντας έτσι το μεγάλο επίτευγμα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού που λέγεται «Τεκμήριο αθωότητας» δηλαδή «Όλοι είμαστε αθώοι μέχρις τελεσίδικης αποδείξεως της ενοχής» και αντικαθιστώντας το με το Χιτλερικής έμπνευσης σύνθημα «Όλοι είμαστε ένοχοι και πρέπει να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες»; Μήπως υπάρχει Λογική όταν κατηγορούνται όλοι οι άνδρες σαν «βιαστές» λησμονώντας στοιχεία Αμερικάνικων Υπουργείων και Πανεπιστήμιων που αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο; Π.χ. ο E J Kanin, καθηγητής του Πανεπιστήμιου του Purdue (Indiana) – αν θυμόμαστε καλά – ανεβάζει το ποσοστό των «Ψευδών βιασμών» και των «Ψευδών καταγγελιών για βιασμό» έως το 41% του συνόλου ! Μίλησε κάποια Τηλεόραση, κάποιο κοινωνικό μέσο, τέλος πάντων κάποιο μέσο ενημέρωσης πως με στοιχεία του «Χαμόγελου του Παιδιού» αυτές που κακοποιούν περισσότερο τα παιδιά είναι οι μητέρες και πως οι κακοποιημένοι από τις γυναίκες άνδρες ανέρχονταν στην Ελλάδα του 2015 στο 32,5% του συνόλου, ίσως το μεγαλύτερο της Ευρώπης; (Στοιχεία εφημερίδας Guardian, 2015).

Παράδειγμα τέταρτο : Θα έχετε δει σίγουρα αμερικάνικες ταινίες των ελληνικών καναλιών, ειδικότερα μετα τις 21.00 μμ. Πολεμικές, περιπέτειας, αστυνομικές κλπ. Κάνατε ποτέ ομαδοποίηση των βασικών τους χαρακτηριστικών;

Το σενάριο είναι κοινότυπο – από την αρχή της ταινίας γνωρίζεις το τέλος – με εξαιρέσεις πρωτοτυπίας και χρήση άφθονων οπτικών και ηχητικών εφέ. Δεκάδες αυτοκίνητα να συγκρούονται, κτίρια να σωριάζονται, υπεράνθρωποι ήρωες που με μια ριπή εξοντώνουν μια διμοιρία κακών, απίστευτη βία, άγριο πιστολίδι και ποταμοί αίματος (Αν δεν έχεις περιεχόμενο και ουσία, το ρίχνεις στον εντυπωσιασμό και τα πυροτεχνήματα, τουλάχιστον σε αυτό οι Αμερικανοί είναι μανούλες). Αλλά και άγριες γυναίκες – σε πλήρη συμμαχία με την συνομοταξία των ΛΟΑΤ που «παρακολουθούν» διακριτικά και δεν λείπουν από καμμιά ταινία– γυναίκες που δέρνουν αλύπητα, σεξουαλισμός εκπορνευμένος αμερικάνικης ποιότητας, άφθονος μισανδρισμός (Οι Αμερικανοί κατάφεραν να «απελευθερώσουν» τις γυναίκες ανδροποιώντας τες, υιοθετώντας δηλαδή τα «ανδρικά» πρότυπα χαμηλής στάθμης). Αλλά και οι «κακοί» ποιοι είναι συνήθως; Εννοείται οι Ρώσοι – μεθύστακες, μαφιόζοι και εγκληματίες ολκής– εννοείται οι Κινέζοι(!) με τον εξαιρετικό πολιτισμό των 5.000 ετών και όχι των 200 όπως οι Αμερικανοί (οι Αμερικανοί ζηλεύουν με κομπλεξική εμπάθεια και δεν συγχωρούν στους Κινέζους την απίστευτη οικονομική τους δυναμική και το τεράστιο ποσοστό αμερικανικού χρέους που κρατούν στα χεριά τους οι Κινέζοι), συνεχίζουμε με τους Σέρβους (εννοείται «κακοί» που κάνουν «γενοκτονίες») και καταλήγουμε με τους Ιρανούς και τους Άραβες που είτε θα είναι υποχθόνια κακοί είτε βομβιστές. Για να μην αναφέρουμε και το πως παρουσιάζονται οι πατέρες στις αμερικάνικες οικογένειες των ταινιών τους ! Υπεύθυνοι και φταίχτες για όλα, αδιάφοροι για τα παιδιά τους και υπεύθυνοι ακόμη και για το προπατορικό αμάρτημα ! Αντίθετα με τις Αμερικανίδες μανούλες που έχουν δίκιο, παντού και πάντα ! «Κινηματογραφική δικαιοσύνη» φεμινιστικού τύπου και αμερικάνικης προέλευσης.
Εάν προσθέσουμε και τον επιδερμικό, επιφανειακό και φτηνό αμερικανικό σεντιμενταλισμό (συναισθηματισμό) όπου άνδρες 50 ετών και γυναίκες ανάλογης ηλικίας φέρονται σαν δεκάχρονα παιδιά, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε εάν βλέπουμε στην ταινία έναν λαό ηλίθιων, παράλληλα με την υστερική προπαγάνδα των ταινιών αυτών όπου οι κακοί Ρώσοι συνωμοτούν(!) εναντίον της Δύσης νυχθημερόν, οι ύπουλοι Κινέζοι το ίδιο ή και χειροτέρα, τότε μπορούμε να θέσουμε Κάποια ερωτήματα.

Ερώτημα πρώτο : Μπορείτε να φανταστείτε ποιες επιπτώσεις έχει στον ανθρώπινο εγκέφαλο και ανθρώπινο ψυχισμό όταν βλέπει από μικρή ηλικία, ανάλογες ταινίες (δεκάδες χιλιάδες τον αριθμό) και για μια περίοδο πολύ μεγάλη, που πλησιάζει τα τελευταία πενήντα χρόνια; Και δεν είναι μόνο οι ταινίες του Χόλυγουντ αλλά όλο το μηντιακό σύστημα δηλαδή η απόλυτη κυριαρχία της εικόνας που αποτελεί την νέα Persona, την νέα ύπαρξη. Δεν υπάρχουμε αλλά ζούμε για την εικόνα μας, δεν υπάρχει το «είναι» στη ζωή μας αλλά το «φαίνεσαι», δεν κυριαρχεί ο εαυτός αλλά η εικόνα του, λουστραρισμένη, φρεσκοβαμμένη, μακιγιαρισμένη στην εντέλεια. Όμως επίπλαστη. Ψευδής.

Ερώτημα δεύτερο: Μπορείτε να φανταστείτε τώρα έναν ολόκληρο λαό και μια ολόκληρη γενιά μεγαλωμένη με αυτές τις προδιαγραφές, ποιότητα συναισθηματισμού και νοημοσύνη όπως τις περιγράψαμε, αλλά και μπορείτε να φανταστείτε, πώς και για ποιο λόγο ο συγκεκριμένος αμερικάνικος λαός θέλει να περάσει ανάλογες «πολιτιστικές προδιαγραφές» κρετινοποίησης και αποβλάκωσης σε όλον τον πλανήτη, αφού φυσικά κατάφερε να τις περάσει στον ίδιο του τον εαυτό; Μήπως για λογούς ηγεμονίας και απόλυτης κυριαρχίας;

Ερώτημα τρίτο: Μπορείτε να καταλάβετε τις κινέζικες επιτυχίες σε όλους τους τομείς συνδέοντάς τες με τον εξαιρετικό πολιτισμό τους που τους ακολουθεί εδώ και 5.000 χρόνια; Όταν έχεις αληθινό πολιτισμό, όπως οι Κινέζοι, είναι δυνατόν να μην πας μπροστά; Συγκρίνετέ τους με τους παρηκμασμένους και κρεττινοποιημένους Αμερικανούς και βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Αλλά ποιος είναι ο πολιτισμός των Αμερικάνων για να μας τον προσφέρουν;

Η Αμερική ζει την απόλυτη παρακμή ζώντας σε έναν αυτιστικό κόσμο παράνοιας όμως το ερώτημα είναι, πέρασε ποτέ ακμή; Τελειώνοντας παραθέτουμε το αξεπέραστο απόφθεγμα του Oscar Wilde.
«H Αμερική αποτελεί το μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας μιας χώρας που πέρασε από την βαρβαρότητα κατευθείαν στην παρακμή, χωρίς να παράξει ποτέ πολιτισμό».