του Μιχάλη Χονδροκούκη
Ο
ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στο λαό το τέλος της επικυριαρχίας της τρόικας
(ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ) και της υποτέλειας σε μια δανειακή σύμβαση με
αποικιοκρατικούς όρους, το τέλος του μνημονίου και το τέλος τη
λιτότητας.
Όμως, οι εξαγγελίες του αυτές συνοδεύονταν από την πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ.
Στην πράξη αποδείχθηκε ότι οι δύο αυτές πολιτικές είναι ασύμβατες,
διότι είτε θα πραγματοποιηθεί το τέλος της αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης, του μνημονίου και της λιτότητας με έξοδο από ευρώ και ΕΕ είτε η χώρα θα παραμείνει εντός ευρώ και ΕΕ και κατά συνέπεια θα παραμείνει υπό το καθεστώς δανειακής υποτέλειας, μνημονίου και λιτότητας.
Συνεπώς, δύο δρόμοι ανοίγονται για το ΣΥΡΙΖΑ: είτε ριζοσπαστικό φιλολαϊκό πρόγραμμα και ρήξη με την ΕΕ του Κεφαλαίου (στο σημείο αυτό να θυμηθούμε ότι ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς) είτε συμβιβασμός και απαρέγκλιτη συνέχεια των αστικών μεταρρυθμίσεων που απαιτούν το ΔΝΤ και η ΕΕ, μεταρρυθμίσεις που σχετίζονται με την περαιτέρω υποτίμηση της εργασιακής δύναμης, τη φορολογική αφαίμαξη του λαού, την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου, τον αστικό εκσυγχρονισμό και εξορθολογισμό του κράτους, της διοίκησης και του φορολογικού συστήματος κ.ά., δηλαδή τα πάντα προς όφελος του κεφαλαίου και όχι του λαού.
Το Σόφισμα
Στο παραπάνω πρόβλημα ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά ως εξής:
Ο λαός μας εξέλεξε για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας εντός ευρώ και ΕΕ. Δεν είπαμε ποτέ ότι θα επιχειρήσουμε κάποια έξοδο. Άρα, όχι μόνο δεν το θεωρούμε σωστό, αλλά δεν έχουμε και τη λαϊκή εντολή για να προχωρήσουμε σε μια τέτοια έξοδο.
→ Ο λαός μας ψήφισε για να παραμείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ.
…και η ανασκευή του σοφίσματος
1. Ο λαός ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ για να καταργήσει τα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου και να πάρει έστω μια ανάσα.
2. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της παραμονής σε ευρώ και ΕΕ δεν αποτελεί την πολιτική θέση που κέρδισε την ψήφο του λαού. Διότι η πολιτική πόλωση που οδήγησε την πλειοψηφία των ψηφοφόρων στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ως διακύβευμα την παραμονή ή μη στην ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ-ΔΗΜΑΡ) ήταν υπέρ της ΕΕ από τον καιρό του ΣΥΡΙΖΑ του 4%.
Δεν είναι αυτή θέση που του έφερε την εκλογική νίκη επί των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
→ Στην υπόσχεση για το τέλος της υποτέλειας και της λιτότητας ανταποκρίθηκε ο λαός!
Άρα, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται την παραδοσιακή του φιλοαστική και συντηρητική προσκόλληση στην ΕΕ του κεφαλαίου (η οποία ποτέ δεν του εξασφάλισε την εμπιστοσύνη του λαού) και τη θέτει σε προτεραιότητα έναντι της νεόκοπης και αμφιλεγόμενης, θνησιγενούς «ριζοσπαστικής» φιλολαϊκής τοποθέτησής του κατά του κεφαλαίου και των πλουσίων και των εκβιασμών των τραπεζών και των αγορών, αυτό το γεγονός καθιστά σαφές ότι είτε ο ΣΥΡΙΖΑ φανερώνει τώρα την ουσία της πολιτικής του ταυτότητας είτε η εσωκομματική αντιπαράθεση μεταξύ «δεξιών-συντηρητικών» και «αριστερών-ριζοσπαστών» κατέληξε συνοπτικά σε ήττα των «αριστερών» (οι οποίοι, ως μειοψηφία, από πριν δεν είχαν το απαιτούμενο ειδικό βάρος για αλλαγή των συσχετισμών και πολιτικής).
Το σταυροδρόμι
Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν τώρα οι «αριστεροί-ριζοσπάστες». Είναι προφανές ότι τους κομματικούς συσχετισμούς δεν τους έχουν. Οι «δημοκρατικές» διαδικασίες, ο πλουραλισμός και η πολυφωνία έδειξαν στην πράξη πόσο σέβονται στο ΣΥΡΙΖΑ τις μειοψηφίες και τους διαφωνούντες.
Χαρακτηριστική είναι η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε ο Γλέζος, αλλά ακόμη πιο ενδεικτική είναι η κυβερνητική πολιτική σχετικά με το ευρώ και την ΕΕ: «Έξω από το ευρώ» έλεγε η Αριστερή Πλατφόρμα, «Μέσα» έλεγαν οι Τσίπρας, Δραγασάκης, Σταθάκης κ. ά. Και τελικά, από το «καμία θυσία για το ευρώ» κατέληξαν στο «ευρώ πάση θυσία»!
Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά στους διαφωνούντες της μειοψηφίας: ο δρόμος της παραμονής και της σιωπής ή, σε παραλλαγή, της ανώδυνης και δίχως πρακτικές συνέπειες διαφωνίας και ο δρόμος της ρήξης, της αποχώρησης και της ανασυγκρότησης (τα ίδια, παρεμπιπτόντως, που ισχύουν και για την πολιτική της χώρας σχετικά με την ΕΕ).
Εάν επιλέξουν την υποτακτική παραμονή, τότε θα πρέπει να ξανασκεφτούν το πώς αυτοπροσδιορίζονται.
Εάν επιλέξουν τη ρήξη, τότε θα πρέπει σύντομα να διαφοροποιηθούν, διότι αν το κάνουν όταν η βάρκα του ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να μπατάρει, θα έχουν χάσει σε αξιοπιστία.
Τώρα… εάν κάποιοι υποστηρίξουν ότι υπάρχει και τρίτος δρόμος, ο δρόμος της ανατροπής εκ των έσω, ότι αυτήν τη στιγμή δίνουν μια μάχη «εσωκομματικών χαρακωμάτων» που δεν πρέπει να εγκαταλείψουν… τότε καλό και τίμιο θα είναι να προσδιορίσουν κάποιο χρονοδιάγραμμα με βάση κάποια συγκεκριμένα ορόσημα για τις επιδιωκόμενες εσωκομματικές εξελίξεις.
Αλλιώς, όπως έχει γίνει στο παρελθόν και γίνεται ακόμη και σήμερα και με άλλες μειοψηφίες σε άλλα αριστερά κόμματα-οργανώσεις-συνεργασίες, απλώς θα κοροϊδεύουν είτε τον εαυτό τους είτε όσους τους υπολογίζουν.
ΠΗΓΗ:
http://www.kordatos.org/
Ο
ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στο λαό το τέλος της επικυριαρχίας της τρόικας
(ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ) και της υποτέλειας σε μια δανειακή σύμβαση με
αποικιοκρατικούς όρους, το τέλος του μνημονίου και το τέλος τη
λιτότητας.
Όμως, οι εξαγγελίες του αυτές συνοδεύονταν από την πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ.
Στην πράξη αποδείχθηκε ότι οι δύο αυτές πολιτικές είναι ασύμβατες,
διότι είτε θα πραγματοποιηθεί το τέλος της αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης, του μνημονίου και της λιτότητας με έξοδο από ευρώ και ΕΕ είτε η χώρα θα παραμείνει εντός ευρώ και ΕΕ και κατά συνέπεια θα παραμείνει υπό το καθεστώς δανειακής υποτέλειας, μνημονίου και λιτότητας.
Συνεπώς, δύο δρόμοι ανοίγονται για το ΣΥΡΙΖΑ: είτε ριζοσπαστικό φιλολαϊκό πρόγραμμα και ρήξη με την ΕΕ του Κεφαλαίου (στο σημείο αυτό να θυμηθούμε ότι ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς) είτε συμβιβασμός και απαρέγκλιτη συνέχεια των αστικών μεταρρυθμίσεων που απαιτούν το ΔΝΤ και η ΕΕ, μεταρρυθμίσεις που σχετίζονται με την περαιτέρω υποτίμηση της εργασιακής δύναμης, τη φορολογική αφαίμαξη του λαού, την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου, τον αστικό εκσυγχρονισμό και εξορθολογισμό του κράτους, της διοίκησης και του φορολογικού συστήματος κ.ά., δηλαδή τα πάντα προς όφελος του κεφαλαίου και όχι του λαού.
Το Σόφισμα
Στο παραπάνω πρόβλημα ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά ως εξής:
Ο λαός μας εξέλεξε για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας εντός ευρώ και ΕΕ. Δεν είπαμε ποτέ ότι θα επιχειρήσουμε κάποια έξοδο. Άρα, όχι μόνο δεν το θεωρούμε σωστό, αλλά δεν έχουμε και τη λαϊκή εντολή για να προχωρήσουμε σε μια τέτοια έξοδο.
→ Ο λαός μας ψήφισε για να παραμείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ.
…και η ανασκευή του σοφίσματος
1. Ο λαός ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ για να καταργήσει τα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου και να πάρει έστω μια ανάσα.
2. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της παραμονής σε ευρώ και ΕΕ δεν αποτελεί την πολιτική θέση που κέρδισε την ψήφο του λαού. Διότι η πολιτική πόλωση που οδήγησε την πλειοψηφία των ψηφοφόρων στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ως διακύβευμα την παραμονή ή μη στην ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ-ΔΗΜΑΡ) ήταν υπέρ της ΕΕ από τον καιρό του ΣΥΡΙΖΑ του 4%.
Δεν είναι αυτή θέση που του έφερε την εκλογική νίκη επί των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
→ Στην υπόσχεση για το τέλος της υποτέλειας και της λιτότητας ανταποκρίθηκε ο λαός!
Άρα, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται την παραδοσιακή του φιλοαστική και συντηρητική προσκόλληση στην ΕΕ του κεφαλαίου (η οποία ποτέ δεν του εξασφάλισε την εμπιστοσύνη του λαού) και τη θέτει σε προτεραιότητα έναντι της νεόκοπης και αμφιλεγόμενης, θνησιγενούς «ριζοσπαστικής» φιλολαϊκής τοποθέτησής του κατά του κεφαλαίου και των πλουσίων και των εκβιασμών των τραπεζών και των αγορών, αυτό το γεγονός καθιστά σαφές ότι είτε ο ΣΥΡΙΖΑ φανερώνει τώρα την ουσία της πολιτικής του ταυτότητας είτε η εσωκομματική αντιπαράθεση μεταξύ «δεξιών-συντηρητικών» και «αριστερών-ριζοσπαστών» κατέληξε συνοπτικά σε ήττα των «αριστερών» (οι οποίοι, ως μειοψηφία, από πριν δεν είχαν το απαιτούμενο ειδικό βάρος για αλλαγή των συσχετισμών και πολιτικής).
Το σταυροδρόμι
Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν τώρα οι «αριστεροί-ριζοσπάστες». Είναι προφανές ότι τους κομματικούς συσχετισμούς δεν τους έχουν. Οι «δημοκρατικές» διαδικασίες, ο πλουραλισμός και η πολυφωνία έδειξαν στην πράξη πόσο σέβονται στο ΣΥΡΙΖΑ τις μειοψηφίες και τους διαφωνούντες.
Χαρακτηριστική είναι η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε ο Γλέζος, αλλά ακόμη πιο ενδεικτική είναι η κυβερνητική πολιτική σχετικά με το ευρώ και την ΕΕ: «Έξω από το ευρώ» έλεγε η Αριστερή Πλατφόρμα, «Μέσα» έλεγαν οι Τσίπρας, Δραγασάκης, Σταθάκης κ. ά. Και τελικά, από το «καμία θυσία για το ευρώ» κατέληξαν στο «ευρώ πάση θυσία»!
Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά στους διαφωνούντες της μειοψηφίας: ο δρόμος της παραμονής και της σιωπής ή, σε παραλλαγή, της ανώδυνης και δίχως πρακτικές συνέπειες διαφωνίας και ο δρόμος της ρήξης, της αποχώρησης και της ανασυγκρότησης (τα ίδια, παρεμπιπτόντως, που ισχύουν και για την πολιτική της χώρας σχετικά με την ΕΕ).
Εάν επιλέξουν την υποτακτική παραμονή, τότε θα πρέπει να ξανασκεφτούν το πώς αυτοπροσδιορίζονται.
Εάν επιλέξουν τη ρήξη, τότε θα πρέπει σύντομα να διαφοροποιηθούν, διότι αν το κάνουν όταν η βάρκα του ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να μπατάρει, θα έχουν χάσει σε αξιοπιστία.
Τώρα… εάν κάποιοι υποστηρίξουν ότι υπάρχει και τρίτος δρόμος, ο δρόμος της ανατροπής εκ των έσω, ότι αυτήν τη στιγμή δίνουν μια μάχη «εσωκομματικών χαρακωμάτων» που δεν πρέπει να εγκαταλείψουν… τότε καλό και τίμιο θα είναι να προσδιορίσουν κάποιο χρονοδιάγραμμα με βάση κάποια συγκεκριμένα ορόσημα για τις επιδιωκόμενες εσωκομματικές εξελίξεις.
Αλλιώς, όπως έχει γίνει στο παρελθόν και γίνεται ακόμη και σήμερα και με άλλες μειοψηφίες σε άλλα αριστερά κόμματα-οργανώσεις-συνεργασίες, απλώς θα κοροϊδεύουν είτε τον εαυτό τους είτε όσους τους υπολογίζουν.
ΠΗΓΗ:
http://www.kordatos.org/
