Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Σχόλιο Ρεσάλτο:
Ο Ανδρέας Ζαφείρης επιχειρεί, δειλά, με μισόλογα και …σκόπιμες συγχύσεις, να θέσει κάποια κεντρικά πολιτικά ζητήματα, τα οποία απορρέουν από την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη και αποτελούν ζητήματα αιχμής σήμερα: Ζητήματα που παρασιωπούνται, …εξορίζονται ή και αφορίζονται από πολλές δυνάμεις της Αριστεράς.
Τα ζητήματα αυτά είναι: Τα «Εθνικά» και το «Μεταναστευτικό».
Ιδιαίτερα το δεύτερο ΟΧΙ μόνο δεν αντιμετωπίζεται στην Ταξική και Εθνική του διάσταση, αλλά παραμένει και σήμερα ταμπού και στην καλύτερη περίπτωση …εξετάζεται σαν «ανθρωπιστικό» ζήτημα: ΟΧΙ μόνο από το 4ο Ράιχ και τα δωσίλογα εγχώρια ανδρείκελα (και το ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και από άλλες δυνάμεις της αριστεράς…
ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΣΙΩΠΟΥΝ…
Ο Ανδρέας Ζαφείρης τα θέτει άτολμα και φοβισμένα. Χρειάζεται μεγαλύτερη ΤΟΛΜΗ…
*********************************************
Ο Ρουβίκωνας είναι ήδη πίσω μας. Είναι η ώρα των πράξεων. Το στοίχημα, αλλά και η ευκαιρία, ίσως ξεπερνάει τις υποκειμενικές μας δυνατότητες. Όμως ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι μόνο οι προπαγανδιστικές ονειροπαγίδες που θα στηθούν από τα ΜΜΕ και τα φοβικά σύνδρομα που θα αναπαραγάγει το σύνολο του μνημονιακού τόξου.
Εξίσου μεγάλος κίνδυνος είναι να αποτελέσει μέτωπο συλλογικοτήτων και προσωπικοτήτων και όχι Μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων, να εγκλωβιστεί αυτοαναφορικά στα όρια του μικρόκοσμου της αριστεράς.
Δε χρειαζόμαστε ένα άλλο «συνεπή» ΣΥΡΙΖΑ ή ένα λιγότερο «σεχταριστικό» ΚΚΕ ή μια περισσότερο «ανοιχτή σε συνεργασίες» ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όπως ακριβώς η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ήττα της στρατηγικής του αντίληψης και όχι μιας «ηγεσίας που πρόδωσε», έτσι και η αποτυχία των άλλων συλλογικοτήτων της αριστεράς να εκφράσουν 5 ολόκληρα χρόνια, με μαζικούς όρους, τα κοινωνικά στρώματα που ισοπέδωσαν τα μνημόνια, ήταν, ανάμεσα σε άλλα, και η μη επιβεβαίωση μιας ορισμένης τακτικής και στρατηγικής αντίληψης.
Ο μαρξισμός ήταν και είναι η απόλυτη θεωρία της Πράξης. Μέσα στο ανελέητο εργαστήριο της κοινωνίας επαληθεύονται ή όχι οι τακτικές και στρατηγικές αντιλήψεις. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που διέρχεται η χώρα και που θα οξυνθεί ακόμη περισσότερο την επόμενη περίοδο, σε βαθμό που αδυνατούμε να φανταστούμε.
Η επόμενη περίοδος θα οξύνει ακόμη περισσότερο την εσωτερική κατάσταση σε δύο κυρίως άξονες: οικονομική κρίση (που θα φλερτάρει με την κατάρρευση ) και εθνικά θέματα (και «μεταναστευτικό»).
Δεν είμαστε στο 2012. Η «αριστερή κυβέρνηση» που μπορούσε να αποτελέσει τότε μια πιθανή απάντηση, σήμερα δεν αρκεί.
Έχουν μεσολαβήσει 3 χρόνια στη διάρκεια των οποίων όλοι οι παράγοντες όξυνσης έχουν ενισχυθεί. Κάποιοι μάλιστα υπόγεια και έξω από τον ορίζοντα όπου η αριστερά είχε ως προνομιακό πεδίο. Οι εικόνες στη Κω (με τους χιλιάδες εγκλωβισμένους λόγω Ε.Ε. πρόσφυγες των ιμπεριαλιστικών πολέμων) ή στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας (με την περιθωριοποίηση και την εξαθλίωση σε πρώτο πλάνο) είναι μικρές ψηφίδες από το κοντινό μέλλον.
Η χώρα δεν αποτελεί απλά ένα πειραματόζωο (μαζί με την Ουκρανία) του μετα-νεοφιλελευθερισμού. Και σε αυτή τη διαδικασία πειραματισμού η άνοδος της Χ.Α. στις επόμενες εκλογές δεν θα είναι απλά ένα ακόμη ποσοτικό βήμα. Θα έχει και ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Η χώρα προορίζεται για ένα απέραντο στρατόπεδο εγκλωβισμένου φθηνού εργατικού δυναμικού (από χειρώνακτες, πρόσφυγες έως υψηλό επιστημονικό δυναμικό), με μηδενική κυριαρχία και εν δυνάμει χώρο εκτόνωσης της επαναδιαπραγμάτευσης συνόρων, μέσα στη διαδικασία ντόμινο που προωθεί ο ευρωατλαντικός άξονας.
Το Μέτωπο που η περίοδος απαιτεί θα πρέπει να τολμήσει να κοιτάξει την ιστορία κατάματα. Δεν μπορεί να είναι ένα μέτωπο που απλά θα ανακυκλωθεί στο τρίγωνο Πολυτεχνείο-Εξάρχεια-Προπύλαια και θα διευρύνει τη ΡΙΖΑ του ΣΥΡΙΖΑ με όσες δυνάμεις δεν είχαν ενταχθεί παλιότερα, σε μια εντελώς διαφορετική περίοδο.
Θα πρέπει να αποτελέσει τη μήτρα μιας αριστεράς που θα τολμήσει να υψωθεί σε μια μεγάλη πατριωτική δύναμη, που θα τολμήσει να δώσει απαντήσεις για το Όλο. Ειδικά όταν το μνημονιακό τόξο θα προσπαθεί να σε εγκλωβίσει στη μονοθεματικότητα (νόμισμα) ενώ είναι ήδη γνωστή η τύχη εγχειρημάτων που είχαν αντίστοιχη στάση.
Σε μια εποχή που ο κύκλος κλείνει οριστικά δεν αρκεί μία απάντηση για τα μεγάλα ΟΧΙ αλλά και για τα μεγάλα ΝΑΙ.
Μια αριστερά που θα προβάλει επιθετικά και όχι απολογητικά το μόνο ρεαλιστικό σχέδιο επιβίωσης της εργατικής τάξης, του λαού και της χώρας. Σύγκρουση μέχρι τέλους με όλες τις πλευρές (οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές, στρατιωτικές) του καθεστώτος της Εξάρτησης.
Δεν μπορεί να συμβεί αυτό σε ένα μήνα. Μπορούν όμως να τεθούν οι βάσεις. Η πρώτη μάχη θα είναι κοινοβουλευτική. Και δε πρέπει να υποτιμηθεί. Είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Οι επόμενες όμως, θα δοθούν στο πεδίο της κοινωνίας. Εκεί, μέρα με τη μέρα, θα κριθεί εάν η αριστερά εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο ή νικηθεί από το δαίμονα του αυτισμού.
Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015
ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/
Σχόλιο Ρεσάλτο:
Ο Ανδρέας Ζαφείρης επιχειρεί, δειλά, με μισόλογα και …σκόπιμες συγχύσεις, να θέσει κάποια κεντρικά πολιτικά ζητήματα, τα οποία απορρέουν από την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη και αποτελούν ζητήματα αιχμής σήμερα: Ζητήματα που παρασιωπούνται, …εξορίζονται ή και αφορίζονται από πολλές δυνάμεις της Αριστεράς.
Τα ζητήματα αυτά είναι: Τα «Εθνικά» και το «Μεταναστευτικό».
Ιδιαίτερα το δεύτερο ΟΧΙ μόνο δεν αντιμετωπίζεται στην Ταξική και Εθνική του διάσταση, αλλά παραμένει και σήμερα ταμπού και στην καλύτερη περίπτωση …εξετάζεται σαν «ανθρωπιστικό» ζήτημα: ΟΧΙ μόνο από το 4ο Ράιχ και τα δωσίλογα εγχώρια ανδρείκελα (και το ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και από άλλες δυνάμεις της αριστεράς…
ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΣΙΩΠΟΥΝ…
Ο Ανδρέας Ζαφείρης τα θέτει άτολμα και φοβισμένα. Χρειάζεται μεγαλύτερη ΤΟΛΜΗ…
*********************************************
Ο Ρουβίκωνας είναι ήδη πίσω μας. Είναι η ώρα των πράξεων. Το στοίχημα, αλλά και η ευκαιρία, ίσως ξεπερνάει τις υποκειμενικές μας δυνατότητες. Όμως ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι μόνο οι προπαγανδιστικές ονειροπαγίδες που θα στηθούν από τα ΜΜΕ και τα φοβικά σύνδρομα που θα αναπαραγάγει το σύνολο του μνημονιακού τόξου.
Εξίσου μεγάλος κίνδυνος είναι να αποτελέσει μέτωπο συλλογικοτήτων και προσωπικοτήτων και όχι Μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων, να εγκλωβιστεί αυτοαναφορικά στα όρια του μικρόκοσμου της αριστεράς.
Δε χρειαζόμαστε ένα άλλο «συνεπή» ΣΥΡΙΖΑ ή ένα λιγότερο «σεχταριστικό» ΚΚΕ ή μια περισσότερο «ανοιχτή σε συνεργασίες» ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όπως ακριβώς η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ήττα της στρατηγικής του αντίληψης και όχι μιας «ηγεσίας που πρόδωσε», έτσι και η αποτυχία των άλλων συλλογικοτήτων της αριστεράς να εκφράσουν 5 ολόκληρα χρόνια, με μαζικούς όρους, τα κοινωνικά στρώματα που ισοπέδωσαν τα μνημόνια, ήταν, ανάμεσα σε άλλα, και η μη επιβεβαίωση μιας ορισμένης τακτικής και στρατηγικής αντίληψης.
Ο μαρξισμός ήταν και είναι η απόλυτη θεωρία της Πράξης. Μέσα στο ανελέητο εργαστήριο της κοινωνίας επαληθεύονται ή όχι οι τακτικές και στρατηγικές αντιλήψεις. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που διέρχεται η χώρα και που θα οξυνθεί ακόμη περισσότερο την επόμενη περίοδο, σε βαθμό που αδυνατούμε να φανταστούμε.
Η επόμενη περίοδος θα οξύνει ακόμη περισσότερο την εσωτερική κατάσταση σε δύο κυρίως άξονες: οικονομική κρίση (που θα φλερτάρει με την κατάρρευση ) και εθνικά θέματα (και «μεταναστευτικό»).
Δεν είμαστε στο 2012. Η «αριστερή κυβέρνηση» που μπορούσε να αποτελέσει τότε μια πιθανή απάντηση, σήμερα δεν αρκεί.
Έχουν μεσολαβήσει 3 χρόνια στη διάρκεια των οποίων όλοι οι παράγοντες όξυνσης έχουν ενισχυθεί. Κάποιοι μάλιστα υπόγεια και έξω από τον ορίζοντα όπου η αριστερά είχε ως προνομιακό πεδίο. Οι εικόνες στη Κω (με τους χιλιάδες εγκλωβισμένους λόγω Ε.Ε. πρόσφυγες των ιμπεριαλιστικών πολέμων) ή στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας (με την περιθωριοποίηση και την εξαθλίωση σε πρώτο πλάνο) είναι μικρές ψηφίδες από το κοντινό μέλλον.
Η χώρα δεν αποτελεί απλά ένα πειραματόζωο (μαζί με την Ουκρανία) του μετα-νεοφιλελευθερισμού. Και σε αυτή τη διαδικασία πειραματισμού η άνοδος της Χ.Α. στις επόμενες εκλογές δεν θα είναι απλά ένα ακόμη ποσοτικό βήμα. Θα έχει και ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Η χώρα προορίζεται για ένα απέραντο στρατόπεδο εγκλωβισμένου φθηνού εργατικού δυναμικού (από χειρώνακτες, πρόσφυγες έως υψηλό επιστημονικό δυναμικό), με μηδενική κυριαρχία και εν δυνάμει χώρο εκτόνωσης της επαναδιαπραγμάτευσης συνόρων, μέσα στη διαδικασία ντόμινο που προωθεί ο ευρωατλαντικός άξονας.
Το Μέτωπο που η περίοδος απαιτεί θα πρέπει να τολμήσει να κοιτάξει την ιστορία κατάματα. Δεν μπορεί να είναι ένα μέτωπο που απλά θα ανακυκλωθεί στο τρίγωνο Πολυτεχνείο-Εξάρχεια-Προπύλαια και θα διευρύνει τη ΡΙΖΑ του ΣΥΡΙΖΑ με όσες δυνάμεις δεν είχαν ενταχθεί παλιότερα, σε μια εντελώς διαφορετική περίοδο.
Θα πρέπει να αποτελέσει τη μήτρα μιας αριστεράς που θα τολμήσει να υψωθεί σε μια μεγάλη πατριωτική δύναμη, που θα τολμήσει να δώσει απαντήσεις για το Όλο. Ειδικά όταν το μνημονιακό τόξο θα προσπαθεί να σε εγκλωβίσει στη μονοθεματικότητα (νόμισμα) ενώ είναι ήδη γνωστή η τύχη εγχειρημάτων που είχαν αντίστοιχη στάση.
Σε μια εποχή που ο κύκλος κλείνει οριστικά δεν αρκεί μία απάντηση για τα μεγάλα ΟΧΙ αλλά και για τα μεγάλα ΝΑΙ.
Μια αριστερά που θα προβάλει επιθετικά και όχι απολογητικά το μόνο ρεαλιστικό σχέδιο επιβίωσης της εργατικής τάξης, του λαού και της χώρας. Σύγκρουση μέχρι τέλους με όλες τις πλευρές (οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές, στρατιωτικές) του καθεστώτος της Εξάρτησης.
Δεν μπορεί να συμβεί αυτό σε ένα μήνα. Μπορούν όμως να τεθούν οι βάσεις. Η πρώτη μάχη θα είναι κοινοβουλευτική. Και δε πρέπει να υποτιμηθεί. Είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Οι επόμενες όμως, θα δοθούν στο πεδίο της κοινωνίας. Εκεί, μέρα με τη μέρα, θα κριθεί εάν η αριστερά εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο ή νικηθεί από το δαίμονα του αυτισμού.
Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015
ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/
