Crexit
Σε μια απόφαση(1) που θα ζήλευαν και τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα το ευρωπαϊκό δικαστήριο «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» απεφάνθη ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να διαβάζει τα προσωπικά μηνύματα υπαλλήλων που στέλνονται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και μέσων κοινωνικής δικτύωσης εν ώρα εργασίας.
Ένας μηχανικός από την Ρουμανία προσέφυγε στο δικαστήριο (που να ήξερε) όταν απολύθηκε αφού ο εργοδότης του διάβασε προσωπικά μηνύματα και κατόπιν τον απέλυσε.
Ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί κατά περίπτωση να αναγνωριστούν από τα υπερεθνικά όργανα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης σε όλους: μειονότητες, ομοφυλόφιλους, μετανάστες όχι όμως στους εργαζόμενους. Αυτοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε καμιά περίπτωση.
Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου οποιοδήποτε καθεστώς να έχει νομοθετήσει ή να έχει εκδώσει επίσημες δικαστικές αποφάσεις που να αμφισβητούν το απόρρητο της προσωπικής αλληλογραφίας. Φυσικά η αλληλογραφία, ειδικά των πολιτικών κρατουμένων, παραβιαζόταν και λογοκρινόταν αλλά πάντα αυτό γινόταν «ανεπίσημα» και «παράνομα» χωρίς νομοθετική ή δικαστική νομιμοποίηση.
Το ευρωπαϊκό δικαστήριο σημειώνει ρεκόρ αντιδραστικότητας και σκοταδισμού.
Αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Πλέον είναι οι υπερεθνικοί οργανισμοί της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που βρίσκονται στην πρωτοπορία της αντίδρασης μπροστά από τις εθνικές κυβερνήσεις. Δεν ανησυχούν για εκλογές, αντιπολίτευση, κοινή γνώμη και δεν λογοδοτούν σε κοινοβούλια. Επιλέγονται απευθείας από το κεφάλαιο και δίνουν αναφορά μόνο σε αυτό ενώ πλέον έχουν περισσότερη δύναμη και εξουσία από τις περισσότερες κυβερνήσεις πόσο μάλλον από κυβερνήσεις χωρών που έχουν γίνει αποικίες χρέους όπως η Ελλάδα.
Αυτοί οι οργανισμοί λειτουργούν ως μοχλοί πίεσης του κεφαλαίου, ως λαγοί αντιδραστικών αλλαγών, ρίχνουν πρώτοι την «ιδέα» στο τραπέζι.
Έτσι όπως το ΔΝΤ πρότεινε εδώ και δεκαετίες όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που σήμερα εφαρμόζονται έτσι και το δικαστήριο έβγαλε μια απόφαση «σταθμό» και οδηγό η οποία και δεσμεύει όλες τις χώρες που έχουν επικυρώσει την ευρωπαϊκή σύμβαση «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Μπορεί να την επικαλεστεί ο κάθε εργοδότης σε ανάλογη περίπτωση δικαστικής διαμάχης με εργαζόμενο και τα εθνικά δικαστήρια είναι υποχρεωμένα να τον δικαιώσουν σύμφωνα με το πνεύμα της παραπάνω απόφασης.
Οι δικαιοδοσίες του δικαστηρίου δεν σταματούν εδώ. Ως γνωστόν μπορεί να εκδώσει καταδικαστικές αποφάσεις και να επιβάλλει πρόστιμα σε εθνικές κυβερνήσεις. Η Ελλάδα από το 2010 μέχρι το 2014 μετρούσε 53 καταδίκες και 1,8 εκατομμύρια ευρώ πρόστιμα (2). Δεν έχει το δικαστήριο σε όλες τις περιπτώσεις άδικο όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται λάστιχο στα μέτρα των ισχυρών. Όπου αυτοί θέλουν το δικαστήριο βλέπει παραβιάσεις σε αντίθετη περίπτωση κλείνει ερμητικά τα μάτια. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι η βασική αρχή που διέπει τις αποφάσεις του δικαστηρίου.
Εκεί όμως που το δικαστήριο ξέχασε ακόμα και τα δύο μέτρα και σταθμά είναι όταν κλήθηκε να αποφανθεί για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Σε αυτούς δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα υπό οποιαδήποτε συνθήκες ούτε τα πιο αυτονόητα. Με αυτήν την απόφαση πέφτει εντελώς και πέραν αμφιβολίας κάθε μάσκα αμεροληψίας. Φαίνεται ξεκάθαρα ο ταξικός χαρακτήρας και προσανατολισμός και σίγουρα δεν είναι προς όφελος των εργαζομένων.
Ασχολούμαστε με το ευρωπαϊκό δικαστήριο και με την συγκεκριμένη απόφαση γιατί αρκετοί «αριστεροί» των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» τύπου «Αυγής» και «Εφημερίδας των συντακτών» επικαλούνται τις αποφάσεις του και τις καταδίκες της Ελλάδος λες και πρόκειται για ένα απόλυτα αντικειμενικό και δίκαιο δικαστήριο. Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση ούτε έστω κάποιος σκεπτικισμός για ένα όργανο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της αντιδραστικής ΕΕ. Αντίθετα πιέζουν και αυτοί με τη σειρά τους τις ελληνικές κυβερνήσεις να προσαρμόζονται και να υιοθετούν τις αποφάσεις του δικαστηρίου.
Εδώ υπάρχει όχι απλά μια εντελώς τυπική και αστική λογική «η δικαιοσύνη είναι τυφλή» αλλά και μια ευρωλιγούρικη και ξενόδουλη λογική ότι μόνο το ελληνικό κράτος είναι αντιδραστικό ενώ το ευρωπαϊκό δικαστήριο προοδευτικό. Δεν αντιλαμβάνονται τις πολιτικές σκοπιμότητες και στοχεύσεις πίσω από τη ρητορική και τη λογική της «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» παρότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ κάνουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους με αυτή τη σημαία.
Δεν μας προξενεί, λοιπόν, καμία εντύπωση γιατί είναι αυτοί που πίστευαν ότι θα καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τα μνημόνια μέσα στην ΕΕ και ότι είναι αριστερό κόμμα. Οι μάσκες πέφτουν σε όλα τα επίπεδα, δεν μπορεί κάποιος να αυτοαποκαλείται αριστερός και αγωνιστής και να επικαλείται τις αποφάσεις ενός δικαστηρίου που πιστεύει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν το δικαίωμα του απόρρητου της προσωπικής αλληλογραφίας.
Σημειώσεις:
1). http://www.thepressproject.gr/article/87532/To-EDAD-dikaiose-ergodoti-pou-diabase-ta-prosopika-minumata-upallilou-tou
2). http://www.avgi.gr/article/4359525/europaiko-dikastirio-53-katadikes-tis-elladas-gia-parabiasi-anthropinon-dikaiomaton
Σε μια απόφαση(1) που θα ζήλευαν και τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα το ευρωπαϊκό δικαστήριο «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» απεφάνθη ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να διαβάζει τα προσωπικά μηνύματα υπαλλήλων που στέλνονται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και μέσων κοινωνικής δικτύωσης εν ώρα εργασίας.
Ένας μηχανικός από την Ρουμανία προσέφυγε στο δικαστήριο (που να ήξερε) όταν απολύθηκε αφού ο εργοδότης του διάβασε προσωπικά μηνύματα και κατόπιν τον απέλυσε.
Ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί κατά περίπτωση να αναγνωριστούν από τα υπερεθνικά όργανα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης σε όλους: μειονότητες, ομοφυλόφιλους, μετανάστες όχι όμως στους εργαζόμενους. Αυτοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε καμιά περίπτωση.
Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου οποιοδήποτε καθεστώς να έχει νομοθετήσει ή να έχει εκδώσει επίσημες δικαστικές αποφάσεις που να αμφισβητούν το απόρρητο της προσωπικής αλληλογραφίας. Φυσικά η αλληλογραφία, ειδικά των πολιτικών κρατουμένων, παραβιαζόταν και λογοκρινόταν αλλά πάντα αυτό γινόταν «ανεπίσημα» και «παράνομα» χωρίς νομοθετική ή δικαστική νομιμοποίηση.
Το ευρωπαϊκό δικαστήριο σημειώνει ρεκόρ αντιδραστικότητας και σκοταδισμού.
Αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Πλέον είναι οι υπερεθνικοί οργανισμοί της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που βρίσκονται στην πρωτοπορία της αντίδρασης μπροστά από τις εθνικές κυβερνήσεις. Δεν ανησυχούν για εκλογές, αντιπολίτευση, κοινή γνώμη και δεν λογοδοτούν σε κοινοβούλια. Επιλέγονται απευθείας από το κεφάλαιο και δίνουν αναφορά μόνο σε αυτό ενώ πλέον έχουν περισσότερη δύναμη και εξουσία από τις περισσότερες κυβερνήσεις πόσο μάλλον από κυβερνήσεις χωρών που έχουν γίνει αποικίες χρέους όπως η Ελλάδα.
Αυτοί οι οργανισμοί λειτουργούν ως μοχλοί πίεσης του κεφαλαίου, ως λαγοί αντιδραστικών αλλαγών, ρίχνουν πρώτοι την «ιδέα» στο τραπέζι.
Έτσι όπως το ΔΝΤ πρότεινε εδώ και δεκαετίες όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που σήμερα εφαρμόζονται έτσι και το δικαστήριο έβγαλε μια απόφαση «σταθμό» και οδηγό η οποία και δεσμεύει όλες τις χώρες που έχουν επικυρώσει την ευρωπαϊκή σύμβαση «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Μπορεί να την επικαλεστεί ο κάθε εργοδότης σε ανάλογη περίπτωση δικαστικής διαμάχης με εργαζόμενο και τα εθνικά δικαστήρια είναι υποχρεωμένα να τον δικαιώσουν σύμφωνα με το πνεύμα της παραπάνω απόφασης.
Οι δικαιοδοσίες του δικαστηρίου δεν σταματούν εδώ. Ως γνωστόν μπορεί να εκδώσει καταδικαστικές αποφάσεις και να επιβάλλει πρόστιμα σε εθνικές κυβερνήσεις. Η Ελλάδα από το 2010 μέχρι το 2014 μετρούσε 53 καταδίκες και 1,8 εκατομμύρια ευρώ πρόστιμα (2). Δεν έχει το δικαστήριο σε όλες τις περιπτώσεις άδικο όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται λάστιχο στα μέτρα των ισχυρών. Όπου αυτοί θέλουν το δικαστήριο βλέπει παραβιάσεις σε αντίθετη περίπτωση κλείνει ερμητικά τα μάτια. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι η βασική αρχή που διέπει τις αποφάσεις του δικαστηρίου.
Εκεί όμως που το δικαστήριο ξέχασε ακόμα και τα δύο μέτρα και σταθμά είναι όταν κλήθηκε να αποφανθεί για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Σε αυτούς δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα υπό οποιαδήποτε συνθήκες ούτε τα πιο αυτονόητα. Με αυτήν την απόφαση πέφτει εντελώς και πέραν αμφιβολίας κάθε μάσκα αμεροληψίας. Φαίνεται ξεκάθαρα ο ταξικός χαρακτήρας και προσανατολισμός και σίγουρα δεν είναι προς όφελος των εργαζομένων.
Ασχολούμαστε με το ευρωπαϊκό δικαστήριο και με την συγκεκριμένη απόφαση γιατί αρκετοί «αριστεροί» των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» τύπου «Αυγής» και «Εφημερίδας των συντακτών» επικαλούνται τις αποφάσεις του και τις καταδίκες της Ελλάδος λες και πρόκειται για ένα απόλυτα αντικειμενικό και δίκαιο δικαστήριο. Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση ούτε έστω κάποιος σκεπτικισμός για ένα όργανο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της αντιδραστικής ΕΕ. Αντίθετα πιέζουν και αυτοί με τη σειρά τους τις ελληνικές κυβερνήσεις να προσαρμόζονται και να υιοθετούν τις αποφάσεις του δικαστηρίου.
Εδώ υπάρχει όχι απλά μια εντελώς τυπική και αστική λογική «η δικαιοσύνη είναι τυφλή» αλλά και μια ευρωλιγούρικη και ξενόδουλη λογική ότι μόνο το ελληνικό κράτος είναι αντιδραστικό ενώ το ευρωπαϊκό δικαστήριο προοδευτικό. Δεν αντιλαμβάνονται τις πολιτικές σκοπιμότητες και στοχεύσεις πίσω από τη ρητορική και τη λογική της «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» παρότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ κάνουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους με αυτή τη σημαία.
Δεν μας προξενεί, λοιπόν, καμία εντύπωση γιατί είναι αυτοί που πίστευαν ότι θα καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τα μνημόνια μέσα στην ΕΕ και ότι είναι αριστερό κόμμα. Οι μάσκες πέφτουν σε όλα τα επίπεδα, δεν μπορεί κάποιος να αυτοαποκαλείται αριστερός και αγωνιστής και να επικαλείται τις αποφάσεις ενός δικαστηρίου που πιστεύει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν το δικαίωμα του απόρρητου της προσωπικής αλληλογραφίας.
Σημειώσεις:
1). http://www.thepressproject.gr/article/87532/To-EDAD-dikaiose-ergodoti-pou-diabase-ta-prosopika-minumata-upallilou-tou
2). http://www.avgi.gr/article/4359525/europaiko-dikastirio-53-katadikes-tis-elladas-gia-parabiasi-anthropinon-dikaiomaton
