Του Γ. Σιώζου
Αναγκαστικά θα το υποστούμε και θα το αντέξουμε και φέτος.
Ένα ιστορικό γεγονός, που εδώ και πολλά χρόνια επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Φάρσα που δίνει τη δυνατότητα στις συνδικαλιστικές και κομματικές γραφειοκρατίες, να σκυλεύουν με τους αγώνες και τις θυσίες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.
Να νέμονται εξουσίες και προνόμια, ενός συστήματος που είναι πλήρως ενσωματωμένοι.
Εδώ και χρόνια έχουν αποδεχτεί την ιδιότητα του "Κοινωνικού Εταίρου" έχοντας καθοριστικό ρόλο στην "αγαστή" συνεργασία Κεφαλαίου και Εργασίας, αναδεικνυόμενη σε βασικό "Πυλώνα" της Αστικής Δημοκρατίας.
Πάλι στεντόρια θα ακουστεί το αμίμητο: "Δεν είναι Αργία, είν' Απεργία".
Ή το άκρως "Επαναστατικό" που εκφωνείται ως κολακεία και ηχεί ως ειρωνεία, "Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη".
Φυσικά, για μιά ακόμη φορά η Εργατική Τάξη και οι εργαζόμενοι, θα τονίσουν την "παρουσία" τους, με την μαζική απουσία τους.
Γεγονός που θα βάλει σε περισυλλογή - δίνοντας το έναυσμα για "βαθυστόχαστες" αναλύσεις - στα "μειοψηφικά ράκη" της "Αριστεράς" που καθ' έξη αλλά δίχως συρροή, συμμετέχουν σε τέτοιου είδους Φιέστες, να αναζητήσουν της αιτίες που τους αφήνουνε Μισούς ή ακόμη και τους αποδεκατίζουν.
Η Εργατική Τάξη, οι εργαζόμενοι, ολόκληρη η Κοινωνία παραιτημένη και παραδομένη.
Αρνείται να δώσει ακόμη και αυτές τις ελάχιστες μάχες "Οπισθοφυλακών", που έδινε μέχρι πρότινος.
Μιά Κοινωνία ιδεολογικά, πολιτισμικά και ηθικά "Λοβοτομημένη", εθισμένη στον καταναλωτισμό και στην αποδοχή αστικών προτύπων και αξιών, εναπόθεσε τις Ελπίδες της στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μαθημένη στην ανάθεση, την ατομική "περιχαράκωση", απέρριπτε και απορρίπτει τις συλλογικές προσπάθειες και δράσεις, ως αναποτελεσματικές.
Και τότε παρεμβαίνουν οι "Σωτήρες".
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης κυριαρχεί.
Μιά Κυριαρχία που επέβαλε και εξασφάλισε, η άνοδος στην Κυβέρνηση της λεγόμενης Αριστεράς, του Α. Τσίπρα.
Ως εναλλακτική πολιτική λύση απέναντι σε αυτή την Κυβέρνηση, προβάλει ο Κ. Μητσοτάκης.
Η Κοινωνία αυτομαστιγώνεται.
Παραμένει βαθιά ερωτευμένη με τους τέως Σωτήρες της και νυν Βασανιστές της, κάθε απόχρωσης.
Απορρίπτει τη λογική, "ότι όλα είναι δρόμος" υιοθετώντας τη λογική πως η ασκούμενη σημερινή και χθεσινή πολιτική είναι Μονόδρομος, εγκλωβισμένη στη Γοητεία της Σκύλας και της Χάρυβδης.
Πρωτομαγιά του 2016.
Τα κουρέλια τραγουδάνε Μόνα τους και η Κοινωνία μερακλώνεται με το χορό του Ζαλόγγου.
Αναγκαστικά θα το υποστούμε και θα το αντέξουμε και φέτος.
Ένα ιστορικό γεγονός, που εδώ και πολλά χρόνια επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Φάρσα που δίνει τη δυνατότητα στις συνδικαλιστικές και κομματικές γραφειοκρατίες, να σκυλεύουν με τους αγώνες και τις θυσίες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.
Να νέμονται εξουσίες και προνόμια, ενός συστήματος που είναι πλήρως ενσωματωμένοι.
Εδώ και χρόνια έχουν αποδεχτεί την ιδιότητα του "Κοινωνικού Εταίρου" έχοντας καθοριστικό ρόλο στην "αγαστή" συνεργασία Κεφαλαίου και Εργασίας, αναδεικνυόμενη σε βασικό "Πυλώνα" της Αστικής Δημοκρατίας.
Πάλι στεντόρια θα ακουστεί το αμίμητο: "Δεν είναι Αργία, είν' Απεργία".
Ή το άκρως "Επαναστατικό" που εκφωνείται ως κολακεία και ηχεί ως ειρωνεία, "Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη".
Φυσικά, για μιά ακόμη φορά η Εργατική Τάξη και οι εργαζόμενοι, θα τονίσουν την "παρουσία" τους, με την μαζική απουσία τους.
Γεγονός που θα βάλει σε περισυλλογή - δίνοντας το έναυσμα για "βαθυστόχαστες" αναλύσεις - στα "μειοψηφικά ράκη" της "Αριστεράς" που καθ' έξη αλλά δίχως συρροή, συμμετέχουν σε τέτοιου είδους Φιέστες, να αναζητήσουν της αιτίες που τους αφήνουνε Μισούς ή ακόμη και τους αποδεκατίζουν.
Η Εργατική Τάξη, οι εργαζόμενοι, ολόκληρη η Κοινωνία παραιτημένη και παραδομένη.
Αρνείται να δώσει ακόμη και αυτές τις ελάχιστες μάχες "Οπισθοφυλακών", που έδινε μέχρι πρότινος.
Μιά Κοινωνία ιδεολογικά, πολιτισμικά και ηθικά "Λοβοτομημένη", εθισμένη στον καταναλωτισμό και στην αποδοχή αστικών προτύπων και αξιών, εναπόθεσε τις Ελπίδες της στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μαθημένη στην ανάθεση, την ατομική "περιχαράκωση", απέρριπτε και απορρίπτει τις συλλογικές προσπάθειες και δράσεις, ως αναποτελεσματικές.
Και τότε παρεμβαίνουν οι "Σωτήρες".
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης κυριαρχεί.
Μιά Κυριαρχία που επέβαλε και εξασφάλισε, η άνοδος στην Κυβέρνηση της λεγόμενης Αριστεράς, του Α. Τσίπρα.
Ως εναλλακτική πολιτική λύση απέναντι σε αυτή την Κυβέρνηση, προβάλει ο Κ. Μητσοτάκης.
Η Κοινωνία αυτομαστιγώνεται.
Παραμένει βαθιά ερωτευμένη με τους τέως Σωτήρες της και νυν Βασανιστές της, κάθε απόχρωσης.
Απορρίπτει τη λογική, "ότι όλα είναι δρόμος" υιοθετώντας τη λογική πως η ασκούμενη σημερινή και χθεσινή πολιτική είναι Μονόδρομος, εγκλωβισμένη στη Γοητεία της Σκύλας και της Χάρυβδης.
Πρωτομαγιά του 2016.
Τα κουρέλια τραγουδάνε Μόνα τους και η Κοινωνία μερακλώνεται με το χορό του Ζαλόγγου.
