Ακόμα τούτη η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες…

Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ: Συμφωνούμε με το παρακάτω άρθρο. Μία μόνο ένσταση: Από την εποχή που ο πλανητικός ιμπεριαλισμός μετέτρεψε την Γιουγκοσλαβία σε στάχτες και καπνίζοντα ερείπια, αποκαλύφτηκε περίτρανα ο ρόλος πολλών, δήθεν «ακροαριστερών» οργανώσεων (ΔΕΑ κ.λπ): Ο ρόλος της πρακτορικής στήριξης του ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ εναντίον του «δικτάτορα» και «σφαγέα» Μιλόσεβιτς…

Έκτοτε, σε όλα τα μεγάλα διεθνή ζητήματα αυτοί οι «αριστεροί», ήταν πάντα στο πλευρό του Ιμπεριαλισμού, όπως πολύ ορθά περιγράφει το άρθρο.
Πού βρίσκεται η ένσταση; Ότι ακόμα ο συγγραφέας του άρθρου τους αντιμετωπίζει σαν αριστερούς και όχι ως συνειδητά ιδεολογικά, συχνά μισθοδοτούμενα, τσιράκια του ιμπεριαλισμού…
Θα επανέλθουμε με την αναδημοσίευση και κάποιων δικών μας κειμένων
******************************************************************

(μια απάντηση στα περί «ξανθού γένους» της Εργατικής Αριστεράς, εφημερίδας της ΔΕΑ – και όχι μόνο αυτής)

Π. Παπ. για το avantgarde

Να κατεβεί ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι, Μωριά και Ρούμελη

Με αφορμή την επίσκεψη Πούτιν στην Ελλάδα, το rproject αναδημοσίευσε ένα άρθρο από την Εργατική Αριστερά, εφημερίδα της ΔΕΑ, το οποίο προσπαθεί να απαντήσει στο επιχείρημα ότι «το ξανθό γένος είναι αντικειμενικά σύμμαχός μας«. Αντιλαμβανόμαστε ότι το κάθε άρθρο εκφράζει κατά βάση τις απόψεις του συντάκτη του (μολονότι το συγκεκριμένο είναι ανυπόγραφο), έχουμε όμως την αίσθηση ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση απηχεί τις γενικότερες απόψεις της ΔΕΑ και του rproject πάνω στο θέμα. Είναι πραγματικά απορίας άξιον σε ποιον απευθύνεται το άρθρο αυτό. Μήπως έχει ο Λαφαζάνης κόσμο που πιστεύει πως «το ξανθό γένος είναι αντικειμενικά σύμμαχός μας»; Ή μήπως νομίζουν ότι τους διαβάζουν και οι οπαδοί του λιακόπουλου και ότι θα τους πείσουν και αυτούς;

Ας είναι. Το άρθρο αυτό περιέχει τόσες χοντράδες, οι οποίες μάλιστα φαίνεται να νομιμοποιούνται στη συνείδηση του ταξικού μας στρατοπέδου όλο και περισσότερο με κάθε μέρα που περνάει, που απαιτεί μια απάντηση. Η απάντηση δεν αφορά μόνο τη ΔΕΑ. Σχεδόν στο σύνολό της η ελληνική Αριστερά δε θεώρησε σκόπιμο να καταδικάσει τις κυρώσεις που έχει επιβάλει το ιμπεριαλιστικό της μπλοκ στη Ρωσία, ούτε τη ραγδαία στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης που επιχειρεί το ΝΑΤΟ στα πλαίσια της περικύκλωσης της χώρας αυτής – απειλώντας με τις συνεχείς προκλήσεις του να προκαλέσει πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Προφανώς γιατί τα θεωρεί όλα αυτά «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις» στις οποίες το προλεταριάτο δεν πρέπει να ανακατεύεται.

Με μια πρώτη ματιά, το άρθρο θα μπορούσε να ειδωθεί ως μια αυτοαναφορική προσπάθεια κάποιου να λύσει τις ιδεολογικές του εκκρεμότητες. Όταν έχεις στηρίξει, όπως έκανε η ΔΕΑ, το μαϊντάν και όταν στη συνέχεια έχεις αρνηθεί να υπερασπίσεις το Ντονμπάς ενάντια στα υποστηριζόμενα από το ΝΑΤΟ φασιστικά τάγματα εφόδου, είναι σίγουρο ότι τέτοιες εκκρεμότητες υπάρχουν. Το άρθρο αυτό θα έβγαζε πολύ γέλιο αν το Κίεβο δε βομβάρδιζε αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα ταξικά μας αδέρφια στο Ντονμπάς ή αν το ΝΑΤΟ δεν κλιμάκωνε την προαναφερθείσα περικύκλωση της Ρωσίας. Αλλά ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας καταγράψουμε λίγα μόνο από τα (πολλά) χάιλάιτς του.

Δικτάτορες παντού (ή γιατί η χρησιμοποίηση των εργαλείων του εχθρού βλάπτει σοβαρά το ταξικό μας στρατόπεδο)

Στη συνέχεια το άρθρο χαρακτήριζε το ρωσικό πολιτικό καθεστώς ως «μια δικτατορία». Αρκετές ώρες μετά τη δημοσίευση του άρθρου και αφού τους ζητήσαμε στα σόσιαλ μίντια να μας εξηγήσουν από πού προκύπτει αυτός ο χαρακτηρισμός, οι σύντροφοι της ΔΕΑ τροποποίησαν το δημοσιευμένο άρθρο αντικαθιστώντας τη λέξη «δικτατορία» με τη φράση «αυταρχικό καθεστώς». Ε, αφού την αντικατέστησαν θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως επρόκειτο απλώς για μια ατυχή στιγμή. Ένα αθώο λαθάκι. Κι όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η ΔΕΑ χρησιμοποιεί τον όρο «δικτατορία» και τα παράγωγά της κατά κόρον: δικτάτορας ο Καντάφι, δικτάτορας ο Άσσαντ, δικτάτορας ο Κιμ Γιονγκ Ουν, δικτάτορας και ο Πούτιν – α, όχι, εντάξει, αυτό το τελευταίο πήρανε πίσω προς το παρόν. Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ βαθιά για να διακρίνει το μοτίβο.

Αλλά, θα πει κάποιος, δεν είναι αλήθεια πως κάθε κράτος είναι μια δικτατορία; Ακόμα και τα εργατικά κράτη δικτατορίες είναι. Έχοντας στα χέρια της το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, η άρχουσα τάξη επιβάλει την εξουσία της πάνω στις άλλες. Έτσι, ένα αστικό κράτος όπως για παράδειγμα αυτό της Γαλλίας είναι μια δικτατορία της γαλλικής αστικής τάξης πάνω στο γαλλικό προλεταριάτο. Ή ένα αυριανό μεξικάνικο εργατικό κράτος θα είναι η δικτατορία της εργατικής τάξης του Μεξικό πάνω στη μεξικάνικη αστική τάξη. Αλλά η ΔΕΑ δε χρησιμοποιεί τον όρο «δικτατορία» με την έννοια αυτή. Δε χαρακτηρίζει ούτε τον Ομπάμα ούτε τον Ολλάντ δικτάτορες. Φυλάει αυτούς τούς χαρακτηρισμούς αποκλειστικά για τους εχθρούς της Αυτοκρατορίας και για τις χώρες στο στόχαστρο. Δικτάτορας μπορεί να είναι ο Άσσαντ ή ο Καντάφι ή ο Πούτιν, αλλά προσοχή – όχι ο Ολλάντ ή ο Ομπάμα. Ποτέ ο Ομπάμα! Αυτός είναι δημοκράτης. Όπως έγραφε άλλωστε παλιότερα ο Achcar σε άρθρο που αναδημοσιευόταν στο σάιτ της αδελφής οργάνωσης της ΔΕΑ στις ΗΠΑ, «οι ΗΠΑ μάλλον φαίνονται πιο προοδευτικές από τη Ρωσία».

Η χρήση του όρου «δικτατορία» για την περιγραφή των εχθρών της Αυτοκρατορίας αποτελεί μια συνειδητή επιλογή που έχει συγκεκριμένες ρίζες και συγκεκριμένες πολιτικές προεκτάσεις. Η διάκριση των πολιτικών καθεστώτων σε δικτατορίες και φιλελεύθερες δημοκρατίες αποτελεί καρπό τής – σφοδρά αντικομμουνιστικής – ιμπεριαλιστικής διανόησης του Ψυχρού Πολέμου. Σύμφωνα με αυτό το σχήμα, «δικτατορικά» χαρακτηρίζονταν τα πολιτικά καθεστώτα των χωρών που ήταν έξω από το μαντρί ή προσέγγιζαν την ΕΣΣΔ, ενώ ως «φιλελεύθερες δημοκρατίες» χαρακτηρίζονταν τα πολιτικά καθεστώτα που βρίσκονταν στη σφαίρα επιρροής της Αυτοκρατορίας. Η ευκολία με την οποία η ΔΕΑ (και όχι μόνο αυτή, το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο) υιοθετεί τα εργαλεία του εχθρού είναι εντυπωσιακή. Καλό είναι οι σύντροφοι που το κάνουν αυτό να προβληματιστούν, καθώς τα εργαλεία αυτά έχουν παραχθεί από μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Την υιοθετούν και αυτήν;

Η δε πολιτική προέκταση της επιλογής αυτής είναι προφανής: αν ποτέ οι ιμπεριαλιστές επιτεθούν στις «δικτατορίες» (ή αν τους επιβάλουν κυρώσεις) εμείς σφυράμε αδιάφορα. Δεν είμαστε με κανέναν. Αν κανείς υπερασπίσει τις χώρες αυτές ενάντια στον ιμπεριαλισμό τον καταγγέλλουμε ότι «στηρίζει το δικτάτορα» ή τον «νουθετούμε» συντροφικά να «μην έχει αυταπάτες» για τον προοδευτισμό του καθεστώτος. Κλείνουμε το μάτι στην αστική μας τάξη, δίνοντάς της τα σχετικά διαπιστευτήρια ότι όχι μόνο δε θα σηκώσουμε κάνα κίνημα ενάντια στην επέμβαση, αλλά δε θα αντιταχθούμε καν στην πολεμική της προπαγάνδα. Και μάλιστα όχι απλώς θα της επιτρέψουμε να δαιμονοποιεί τον εχθρό της χωρίς αντίσταση, αλλά θα συμμετέχουμε κι εμείς στην ορχήστρα κράζοντας για «δικτάτορες». Όταν η αστική μας τάξη θα βομβαρδίζει το «δικτάτορα» ή θα παρέχει όπλα στη φιλοϊμπεριαλιστική αντιπολίτευση, εμείς θα λέμε για το πόσο αυταρχικός και κακός είναι ο «δικτάτορας». Είναι πραγματικά μια πάρα πολύ βολική στάση αν είσαι αριστερός στις χώρες της Αυτοκρατορίας. Τα έχεις καλά και με την αστική σου τάξη και μπορείς να διαιωνίζεις τη μίζερη ύπαρξή σου χωρίς κίνδυνο. Παίρνεις και καμιά θεσούλα σε κάνα πανεπιστήμιο αν είσαι και διαβαστερός.

Νουθεσίες του γλυκού νερού και ταχυδακτυλουργική εξαφάνιση του παράγοντα «ιμπεριαλισμός»

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος ανοίγει μια μεγάλη παρένθεση για να μας πει για τον Ντούγκιν, τον εθνομπολσεβικισμό και το εγχώριο παππαδαριό για να καταλήξει νουθετώντας «κάποια τμήματα της Αριστεράς που ξεκινούν από αυθεντική αντιφασιστική διάθεση […] να είναι διπλά προσεκτικά όταν αναζητούν «στηρίγματα» στη Ρωσία κατά τη μάχη ενάντια στον διεθνή φασισμό (π.χ. στην Ουκρανία)», γιατί «[σ]τη Ρωσία του Πούτιν οι δυνάμεις του φασισμού είναι πλέον σε ισχυρές θέσεις». (Σας θυμόμαστε και παλιότερα που προσπαθούσατε να μας πείσετε ότι οι φασίστες είναι όλοι μαζεμένοι στις ΛΔ του Ντονμπάς και όχι στη δυτική Ουκρανία – αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε παρακάτω.) Συνεχίζει τη νουθεσία προειδοποιώντας ενάντια στις «αυταπάτες για κάποιον δήθεν ποιοτικά διαφορετικό ρόλο της σημερινής Ρωσίας από τις άλλες ιμπεριαλιστικές Μεγάλες Δυνάμεις».

Η προσπάθεια τσουβαλιάσματος είναι διπλή. Από τη μία, ο αρθρογράφος προσπαθεί άτσαλα να τσουβαλιάσει τη Ρωσία με τις ιμπεριαλιστικές χώρες επικαλούμενος τον αυταρχισμό και τις αξίες του πολιτικού της καθεστώτος – χωρίς να τολμάει να υποστηρίξει πως η χώρα αυτή είναι ιμπεριαλιστική βασισμένος σε κάποια σχετική ανάλυση. Όχι, το κριτήριό του είναι η προοδευτικότητα του πολιτικού της καθεστώτος! Απίστευτο. Μήπως σύντροφοι προτείνετε να πάψουμε να υπερασπίζουμε και την Παλαιστίνη επειδή η Χαμάς είναι ισλαμική οργάνωση; Το σιωνιστικό κράτος είναι πιο «δημοκρατικό». Κάνει και gay pride, ενώ η παλαιστινιακή κυβέρνηση δεν επιτρέπει τέτοια πράγματα. Άσε που η Χαμάς καταπιέζει και τις γυναίκες. Μήπως πρέπει τελικά βάσει των κριτηρίων σας να παρατήσουμε και την Παλαιστίνη στη μοίρα της; Ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να υποστηρίζουμε το σιωνιστικό κράτος;

Ο Τρότσκι επί του θέματος

Μιας και η ΔΕΑ αναφέρεται στον Τρότσκι και επειδή δε θεωρούμε ότι ο κόσμος της είναι παπαγαλάκι του ιμπεριαλισμού, ας θυμίσουμε στους συντρόφους πόσο ξένη ήταν για τον Τρότσκι η παραπάνω λογική. Ο Τρότσκι είχε «υποστηρίξει» κατά καιρούς πολλούς ‘δικτάτορες’ – για την ακρίβεια είχε υποστηρίξει την ήττα του ιμπεριαλισμού που επιτίθονταν στις χώρες που κυβερνούσαν οι ‘δικτάτορες’ αυτοί ως το μοναδικό δρόμο από τον οποίο περνάει η κοινωνική απελευθέρωση, τόσο στις χώρες αυτές όσο και στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Στο υποθετικό σενάριο που η «δημοκρατική» Βρετανία επιτιθόταν στη «δικτατορική» Βραζιλία του Βάργκας, ο Τρότσκι δήλωνε πως υποστηρίζει τη Βραζιλία [1]. Στη διαμάχη της ιμπεριαλιστικής Ιαπωνίας με την Κίνα του Τσιανγκ Κάι Σεκ (εκτελεστή των Κινέζων εργατών και αγροτών, σύμφωνα με τον Τρότσκι) είχε υπερασπίσει χωρίς καμία συζήτηση την Κίνα [2], και το ίδιο είχε κάνει και όταν η Ιταλία επιτίθονταν στη «δικτατορική» Αιθιοπία [3]. Τις τοποθετήσεις του αυτές τις συνόδευε με ανελέητη κοροϊδία σε αυτούς που έψαχναν να βρουν τρίτα στρατόπεδα και αντιτάσσονταν με τον ίδιο τρόπο σε όλους τούς αντιμαχόμενους. Παρακαλούμε ενημερώστε για τα παραπάνω και τα διάφορα στελέχη σας που βγαίνουν δημόσια και υποστηρίζουν πως «στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν υπάρχει δίκαιος πόλεμος που να διεξάγεται από αστική τάξη».

Ιδεολογική σκοτοδίνη και ουκρανικό

Το δεύτερο τσουβάλιασμα είναι ακόμα πιο φτηνό. Ντούγκιν, ορθόδοξο τόξο, λιακόπουλοι και Αριστερά. Όλα μαζί. Είναι ξεκάθαρο σε ποιον απευθύνεται αυτή η κουτοπόνηρη προσπάθεια τσουβαλιάσματος: στα «τμήματα της Αριστεράς που ξεκινούν από αυθεντική αντιφασιστική διάθεση» και «αναζητούν «στηρίγματα» στη Ρωσία κατά τη μάχη ενάντια στον διεθνή φασισμό (π.χ. στην Ουκρανία)», δηλαδή στην Αριστερά που υπερασπίζει το Ντονμπάς και στην Καμπάνια Αλληλεγγύης στην Αντιφασιστική Αντίσταση σε Ντονμπάς / Ουκρανία. Αφού όμως οι σύντροφοι θέλουν να πάνε την κουβέντα στο ουκρανικό, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ακολουθήσουμε.

Αν μη τι άλλο, οφείλουμε κατ’ αρχάς να αναγνωρίσουμε το θάρρος τους. Γιατί πράγματι απαιτείται κάμποσο θάρρος για να βγουν και όχι μόνο να μιλήσουν για την Ουκρανία μετά τις θέσεις που είχαν πάρει και τα αποτελέσματα που αυτές έφεραν, αλλά να ασκήσουν και κουτοπόνηρη «κριτική» σε όσους πήραν καθαρή κομμουνιστική, διεθνιστική θέση. Ας θυμηθούμε τι έλεγαν τόσο η ΔΕΑ όσο και τα διεθνή της αδέλφια το 2014. Η αδελφή της οργάνωση στις ΗΠΑ:

Α) έβλεπε στο κίνημα Μαϊντάν μια γνήσια λαϊκή εξέγερση ενάντια σε ένα διεφθαρμένο ολιγάρχη, στην ανατροπή μάλιστα του οποίου είδε με νοσταλγία «σκηνές που θυμίζουν περασμένες επαναστάσεις».

Β) έβλεπε την αντικαπιταλιστική αριστερά στην Ουκρανία στο πρόσωπο του απατεώνα στην καλύτερη, πράκτορα στη χειρότερη Ζακχάρ Ποπόβιτς [4] και στην οργάνωσή του, Αριστερή Αντιπολίτευση.

Γ) Καλούσε την Αριστερά της Ουκρανίας (μερικές εκατοντάδες άτομα, σύμφωνα με δικά της γραπτά) να συμμετάσχει στο κίνημα μαϊντάν και «να οικοδομήσει έναν αριστερό πόλο στο εσωτερικό του», έναν «Αριστερό Τομέα» σύμφωνα με τα λεγόμενα τού – επίσης απατεώνα – Ίλια Μπουντράιτσκις. Καλούσε δηλαδή σε ενιαίο μέτωπο με τους ναζί ενάντια στον Γιαννουκόβιτς.

Δ) Κατήγγειλε το «ρώσικο ιμπεριαλισμό» που «άρπαξε» την Κριμαία, δηλώνοντας πως αυτή η πράξη «πρέπει να καταδικαστεί απροϋπόθετα από όλους τους επαναστάτες που λένε ότι είναι αντιιμπεριαλιστές» (αυτό μας το μετέφρασε και στα ελληνικά το rproject, μην τυχόν και χάσουμε τόση σοφία).

Αλλά ας δούμε τι έλεγε και η αδελφή οργάνωση στην Ελλάδα. Βεβαίως και αυτή είχε υποστηρίξει το μαϊντάν, είχε αρνηθεί να δει το φασιστικό πραξικόπημα και είχε νουθετήσει τα «ευρωπαϊκά κινήματα» να μην «επικεντρωθούν στα σχέδια των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων», γιατί «θα χάσουν τη συνολική εικόνα». Είχε χαρακτηρίσει ως «κύριο πρόβλημα που κατατρύχει την ελληνική Αριστερά» την «ενστικτώδη συμπάθεια προς τη ρωσική πλευρά», η οποία μάλιστα «δεν είναι απλώς καπιταλιστική αλλά ένας από τους μεγαλύτερους ιμπεριαλισμούς του πλανήτη».

Ας θυμηθούμε ένα άρθρο τους με τίτλο «παρέμβαση στη συζήτηση μεταξύ εφημερίδων της Αριστεράς», στο οποίο ο αρθρογράφος αναρωτιόταν αν ο πόλεμος που διεξάγεται στο Ντονμπάς είναι αντιφασιστικός. Το άρθρο ξεκινούσε με ιδιαίτερα ελπιδοφόρο τρόπο. «[…] δεν κρατάμε επ’ ουδενί ίσες αποστάσεις μεταξύ των αντιμαχομένων. Εκείνο που μας ενδιαφέρει –και που επιτάσσουν οι αρχές του διεθνισμού και της πρωτοκαθεδρίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης– είναι η ήττα της «δικής μας» πλευράς, του δυτικού ιμπεριαλισμού, δηλαδή της ΕΕ και των ΗΠΑ. Θέλουμε συνεπώς και την ήττα της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Κιέβου που εφαρμόζει μια ανθρωποκτόνα πολιτική λιτότητας (σε συνεργασία με το ΔΝΤ) σε βάρος του ίδιου του λαού της. Στο πλαίσιο αυτό καταγγέλλουμε και την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, τις δράσεις και τις δηλώσεις του Βενιζέλου υπέρ του Κιέβου.»

Επρόκειτο για κούφια λόγια, τα οποία η συνέχεια του άρθρου ερχόταν να αναιρέσει πλήρως. Το άρθρο υποτιμούσε την εθνική καταπίεση που υφίστατο ο λαός του Ντονμπάς γράφοντας τα παρακάτω:

«Οι οπαδοί της θεωρίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πρέπει να φέρουν στοιχεία για την καταπίεση των ρωσόφωνων και όχι βέβαια τις απειλές του Κιέβου για μελλοντική καταπίεσή τους. Αν υπήρχε τέτοια καταπίεση, όπως και σε όλες τις άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, θα είχε από καιρό αναπτυχθεί ένα εθνικό κίνημα με οργανώσεις, τάσεις κ.λπ.»

Μόνο κλαυσίγελο μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι ο ίδιος αρθρογράφος έξι μήνες πριν είχε αναγνωρίσει ότι ο ρωσικός πληθυσμός δεχόταν καταπίεση: «Όμως, υπάρχει και μια άλλη σημαντική διαφορά με την περίπτωση της Κριμαίας. Τότε, η καταπίεση του ρωσικού πληθυσμού ήταν μόνον σε επίπεδο εξαγγελιών από το Κίεβο. Τώρα, στην περίπτωση των Ντονέτσκ-Λουγκάνσκ, έχουν προηγηθεί δύο περιπτώσεις μαζικής δολοφονίας μελών της ρωσικής μειονότητας: Η πρώτη στην Οδησσό με πάνω από 42 νεκρούς και πολλούς αγνοούμενους και η δεύτερη στη Μαριούπολη επίσης με δεκάδες νεκρούς. Αυτά τα δύο γεγονότα ήταν καθοριστικά στο να αλλάξουν οι διαθέσεις των ανθρώπων.«

Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος μας περιγελούσε το φασιστικό κίνδυνο στην Ουκρανία υποστηρίζοντας πως αυτός μετριέται με τα εκλογικά ποσοστά: «Πρόκειται για πολιτική γραμμή, η οποία προκειμένου να επιβεβαιωθεί βλέπει «θρίαμβο» των φασιστικών δυνάμεων στις πρόσφατες ουκρανικές εκλογές, τη στιγμή που στην πραγματικότητα τα δύο φασιστικά κόμματα, το Σβόμποντα και ο Δεξιός Τομέας, δεν μπήκαν καν στη Βουλή.»

Το ότι η ΔΕΑ και η αδελφή της οργάνωση επέλεγαν να μη βλέπουν τους φασίστες δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Το έκαναν κατά κόρον όταν χειροκροτούσαν το μαϊντάν και καλούσαν τους αριστερούς της Ουκρανίας να πάνε να συμμετέχουν σε αυτό. Συνέχιζαν να εθελοτυφλούν για την ολοένα και μεγαλύτερη διείσδυση φασιστών στον κρατικό μηχανισμό και στην ουκρανική βουλή, την οποία η Καμπάνια είχε καταγράψει αναλυτικά σε σειρά άρθρων [5, 6]. Τι να πει κανείς. Φαίνεται πως όλοι αυτοί οι φασίστες θα συμπεριλαμβάνονταν στις «φιλειρηνικές δυνάμεις», αφού όπως μας πληροφορούσε το rproject «οι φιλοπόλεμες δυνάμεις υπέστησαν βαριά ήττα» – την ίδια στιγμή που προσπαθούσε να μας πείσει ότι οι φασίστες είναι μαζεμένοι στις Λαϊκές Δημοκρατίες.

Τα ίδια και στη Λιβύη [7]

«Ναι στην επανάσταση, όχι στην επέμβαση». Αυτό ήταν το σλόγκαν της ISO, που στήριζε τους Λίβυους αντικαθεστωτικούς «επαναστάτες» – που απαιτούσαν από το ΝΑΤΟ να επέμβει υπέρ τους και εναντίον της λιβυκής κυβέρνησης. Στις ΗΠΑ διαδήλωνε με το κομμάτι της λιβυκής κοινότητας που στήριζε τη νατοϊκή επέμβαση και οργάνωσε μάλιστα αντισυγκεντρώσεις σε διαδηλώσεις που αντιτίθονταν σε αυτήν.

Η ISO είδε κι εκεί μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση. Οι «αντάρτες», μας έλεγε, ήταν και αντιιμπεριαλιστές, αφού ο δυτικός ιμπεριαλισμός «ήθελε τον Καντάφι στην εξουσία». Το γεγονός ότι οι «αντάρτες» ζητούσαν τη νατοϊκή επέμβαση δε σήμαινε και πολλά για τους αριστερούς μας. Σε άρθρο τους με τίτλο «Ο φόβος της Δύσης για την πτώση του Καντάφι» έγραφαν πως οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου «δε θέλουν καθόλου μα καθόλου να πέσει ο Καντάφι». Τις επόμενες μέρες, οι κυβερνήσεις αυτές έκαναν καθαρές πράξεις πολέμου ενάντια στη Λιβύη, παρατάσσοντας πολεμικά πλοία στις ακτές της και συζητώντας για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Η ISO συνέχισε να κατευθύνει τα βέλη της όχι προς τον ιμπεριαλισμό της χώρας της που ετοιμαζόταν να επιτεθεί στρατιωτικά, αλλά προς τις αριστερές δυνάμεις στις ΗΠΑ που αντιτίθονταν στην επέμβαση, γιατί «δεν καταδίκαζαν τη βάρβαρη επίθεση που έκανε η λιβυκή κυβέρνηση στο λαό που απαιτούσε δημοκρατία». Παρόμοια στάση τήρησε και η ΔΕΑ.

Μερικές βδομάδες αργότερα, στις 19 Μάρτη, ξεκινάει η εκστρατεία του ΝΑΤΟ. Το μπαράζ φονικών βομβαρδισμών σώζει τους αντικαθεστωτικούς από βέβαιη ήττα. Η ISO δε δίνει σημασία στις λιβυκές μάζες που αντιτάσσονται στην ιμπεριαλιστική εισβολή – της χαλάνε το βολικό παραμυθάκι για το λαό που επαναστατεί ενάντια στον κακό δικτάτορα. Έξι μήνες αργότερα το καθεστώς του Καντάφι ανατρέπεται και η Λιβύη βυθίζεται στο χάος. 900 άνθρωποι πνίγηκαν αυτή τη βδομάδα στη Μεσόγειο προσπαθώντας να ξεφύγουν από την κατάσταση αυτοί, ενώ οι ιμπεριαλιστές επικαλούνται το χάος αυτό για να προετοιμάσουν νέα επέμβαση μεγάλης κλίμακας στη Λιβύη, με ειδικές δυνάμεις από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία να βρίσκονται ήδη στο έδαφός της.

Η στάση της ΔΕΑ και των διεθνών της επαφών είναι αν μη τι άλλο συνεπής: πάντα καταφέρνει να βρει τη θέση της στο πλευρό του ιμπεριαλιστικού της μπλοκ. Βάφει με αριστερό και επαναστατικό λούστρο τις έμμεσες επεμβάσεις του, αλλά αντιτάσσεται συνήθως σε διακηρυκτικό επίπεδο στις άμεσες – κάπως πρέπει να τηρηθούν και τα προσχήματα. Βεβαίως μπορεί να μην υποστηρίζει την άμεση ιμπεριαλιστική επέμβαση, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να υποστηρίξει τους διάφορους αντικαθεστωτικούς που τη ζητούν. Τέλος, επιτίθεται ή «νουθετεί» όσους αντιτίθενται στη δράση του ιμπεριαλιστικού τους μπλοκ, προσπαθώντας να τους αδρανοποιήσει. Από το 1914 και μετά, η σύμπλευση με την αστική τάξη – που φαίνεται με τον πιο κρυστάλλινο τρόπο στην εξωτερική πολιτική – είναι το βασικό χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Όσοι ενδιαφέρονται για την επανάσταση καλά θα κάνουν να το αντιληφθούν αυτό.