Από την αρχή είχαμε επισημάνει τα ακόλουθα:
«Η Τουρκία εκτός από τα ποικίλα και οξυμένα εσωτερικά προβλήματα που έχει, αποτελεί και «πεδίο» όπου συγκρούονται και διαπλέκονται πολυεδρικοί ανταγωνισμοί, με τα συνακόλουθα πολιτικά παιχνίδια: Στο εσωτερικό του καθεστώτος και σε διεθνές επίπεδο…
Αναμφίβολα η απόπειρα του πραξικοπήματος αποτελεί το εκτρωματικό προϊόν των ποικίλων και πολυεδρικών (διεθνών και εσωτερικών) παιχνιδιών που παίζονται…
Ακόμα δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς και την περίπτωση του «στημένου» πραξικοπήματος.
Σε μια χώρα που βρίσκεται σε αδιέξοδο και μαστίζεται από πολυσύνθετους και οξύτατος ανταγωνισμούς, τα πάντα είναι πιθανά…
Σε μια χώρα που αποτελεί «προνομιούχο πεδίο» αιματηρών τρομοκρατικών προβοκατσιών (όλες οι μυστικές υπηρεσίες -πλανητικές και κρατικές- «συνωστίζονται» …πολεμικά στην Τουρκία), τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσεις…».
Σήμερα οι πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία και κυρίως οι δικτατορική μοχθηρία των διώξεων του Ερντογάν και το ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ Διαρκείας της «έκτακτης ανάγκης», μας οδηγούν, με αυστηρά κριτήρια «πολιτικής μεθοδολογία» σε τούτο το συμπέρασμα: Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου ήταν σκηνοθετημένο από τον ίδιο τον Ερντογάν.
Πιθανότατα όχι στημένο εξαρχής από το καθεστώς Ερντογάν, αλλά σκηνοθετημένο: Δηλαδή ο Ερντογάν γνώριζε τις πραξικοπηματικές κινήσεις, τις ενθάρρυνε και τις ήλεγχε και σκηνοθέτησε τη θεαματική εκδήλωσή τους και ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ τους.
Δεν είμαστε απόλυτοι σ’ αυτό το συμπέρασμα, αλλά με βάση την ιστορική εμπειρία και την πολιτική διαλεκτική (μεθοδολογικά κριτήρια) καταλήγουμε στην άποψη ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος σκηνοθετημένου για την κήρυξη ενός ΓΕΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ: Ενός αιμοσταγούς δικτατορικού καθεστώτος ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ του Σουλτάνου…
Το παρακάτω κείμενο του Καζάκη, αν και αρκετά φλύαρο, τεκμηριώνει πολιτικά, κατά την άποψή μας, τη σκηνοθεσία του αποτυχημένου στρατιωτικού πραξικοπήματος.
Βρίσκεται εδώ:
http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2016/07/blog-post_19.html
Ποιος τελικά οργάνωσε το πραξικόπημα στην Τουρκία;
Καθώς περνούν τα εικοσιτετράωρα όλο και περισσότερο ξεκαθαρίζει ότι το αληθινό πραξικόπημα δεν ήταν των ασύντακτων και ασυντόνιστων μονάδων που βγήκαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας, αλλά του ίδιου του Ερντογκάν και του βαθέως κράτους που ο ίδιος έχει συγκροτήσει τόσα χρόνια.
Άλλωστε το βαθύ κράτος στην Τουρκία ζει και βασιλεύει δεκαετίες με τη μορφή των γκρίζων λύκων και ποικίλων παραστρατιωτικών και άλλων οργανώσεων με οργανική διασύνδεση με την ΜΙΤ και γενικά τις μυστικές υπηρεσίες.
Πού είναι τα πεδία μάχης νομοταγών και πραξικοπηματιών που στοίχησαν – σύμφωνα με τις επίσημες πληροφορίες – εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες; Ούτε μία φωτογραφία δεν υπάρχει, η οποία να παρουσιάζει έστω τις ζημιές που δείχνουν την σκληρότητα των μαχών.
Που είναι τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα που υποτίθεται ότι καταρρίφθηκαν; Πουθενά.
Οι κηδείες των «μαρτύρων» σκηνοθετημένες μέχρις αηδίας. Ειδικά εκείνη όπου παρευρέθη ο ίδιος ο Ερντογκάν με κροκοδείλιο δάκρυ κορόμηλο για τον στενό του κομματικό συνεργάτη, ο οποίος υποτίθεται ότι έπεσε «υπέρ πίστεως και πατρίδος».
Την ίδια ώρα οι συλλήψεις ανέρχονται σε χιλιάδες.
Ορισμένες πληροφορίες μιλούν για δεκάδες χιλιάδες που αφορούν όχι μόνο σε στρατιωτικούς και κρατικούς αξιωματούχους, αλλά και σε συνδικαλιστές, μέλη αριστερών οργανώσεων, ακτιβιστές κάθε λογής κοκ.
Η έκταση που έχουν πάρει οι συλλήψεις, αλλά και το γεγονός ότι πολλοί από τους συλληφθέντες εξαφανίζονται χωρίς ίχνη, χωρίς να γνωρίζουν οι δικοί τους τι έχουν απογίνει, δείχνει επιχείρηση ευρύτατης εκκαθάρισης στο κράτος, τις ένοπλες δυνάμεις και την κοινωνία. Μια επιχείρηση που θα ήταν φυσιολογικό επακόλουθο ενός αληθινού πραξικοπήματος.
Από τη μεριά του ο Ερντογκάν έχει ξεσαλώσει. Η εξουσία του τείνει να γίνει απόλυτη. Δεν γνωρίζει πλέον κανένα περιορισμό από κοινοβούλιο, συνταγματική, ή έννομη τάξη οποιασδήποτε μορφής. Η Τουρκία βυθίζεται σε καθεστώς επίσημης απολυταρχίας, ή ακόμη και ανοιχτής δικτατορίας.
Από την πρώτη στιγμή είχαμε τονίσει ότι το λεγόμενο πραξικόπημα στην Τουρκία, θυμίζει στον τρόπο εκτέλεσης και εξέλιξης το ανάλογο πραξικόπημα του Αυγούστου 1991 στη Μόσχα, που έδωσε την ευκαιρία στον Γιέλτσιν να πάρει την απόλυτη εξουσία και να διαλύσει την ΕΣΣΔ.
Μετά από χρόνια μάθαμε ότι οι αρχηγοί των πραξικοπηματιών ήταν σε συνεννόηση με τον Γιέλτσιν.
Γι' αυτό και κανείς απ' αυτούς δεν καταδικάστηκε από το καθεστώς του Γιέλτσιν. Ο "λαός" που κινητοποίησε ο Γιέλτσιν ήταν ένας όχλος στρατολογημένος κυρίως από τον υπόκοσμο της Μόσχας.
Κάτι ανάλογο με το στρατό περιθωριακών και λούμπεν που είχε οργανώσει ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης και του έδωσαν την αυτοκρατορική εξουσία με εκλογές το 1852.
Ας δούμε τα πράγματα όπως είναι:
1. Το πραξικόπημα εξαρχής ήταν οπερέτα από άποψη σχεδιασμού και εκτέλεσης. Οι χουντικοί οι δικοί μας θα γελάνε μ' αυτούς που το σχεδίασαν.
Από τις πληροφορίες που μεταδίδει κυρίως ο ξένος τύπος φαίνεται ότι πρόκειται για πραξικόπημα που κινήθηκε από ανώτερους αξιωματικούς κι όχι από ανώτερα επιτελεία.
Οι στρατηγοί είτε έπαιξαν εξαρχής σε συνεννόηση με τον Ερντογκάν, είτε έπαιξαν διπλό ρόλο και στην εξέλιξη του πραξικοπήματος άλλαξαν πλευρά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Οι ΗΠΑ σίγουρα γνώριζαν, αλλά δεν φαίνεται να είχαν ενεργή ανάμιξη, καθώς ήθελαν να δουν που θα «καθίσει η μπίλια».
2. Ο Ερντογκάν ήταν έτοιμος γι' αυτό που συνέβη.
Νομίζω ότι ετοιμαζόταν εδώ και χρόνια. Ήθελε να γίνει και ίσως - αυτό θα το αποδείξει η ιστορία - να έγινε, ότι έγινε εν γνώσει του.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά ο βεβιασμένος τρόπος εξέλιξης των επιχειρήσεων από μεριάς των πραξικοπηματιών.
Δεν εξηγείται η τρομακτική έλλειψη συντονισμού και αντικειμενικού στόχου.
Δεν εξηγείται η ευκολία με την οποία ο Ερντογκάν εξέπεμπε μηνύματα, όταν υποτίθεται το πρώτο που κάνεις σ' ένα πραξικόπημα ή μια επανάσταση με στρατιωτικά μέσα είναι να ελέγξεις απόλυτα τους ενεργειακούς και τηλεπικοινωνιακούς κόμβους. Και φυσικά φροντίζεις να "αποκεφαλίσεις" τον κρατικό μηχανισμό. Πριν καταλάβεις τηλεοράσεις ή δρόμους.
Τίποτε απ' όλα αυτά δεν έγινε. Η εικόνα που έδωσαν οι πραξικοπηματίες ήταν ότι δεν είχαν ηγεσία, ούτε συντονισμό, ούτε ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν. Δεν υπήρχε σχέδιο. ‘Η αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιο: να δοθεί η εικόνα ότι κάποιοι στρατιωτικοί κάνουν πραξικόπημα, για να συγκαλυφθεί ότι το αληθινό πραξικόπημα το επιχειρεί ο ίδιος ο Ερντογκάν.
3.Ο τουρκικός λαός ήταν απών. Όπως και οι ένοπλες δυνάμεις, των οποίων ο κύριος όγκος δεν αναμείχθηκε στις εξελίξεις. Οι συγκεντρωμένοι σε διάφορα σημεία ανέρχονταν σε μερικές χιλιάδες. Όπως στην πλατεία Ταξίμ. Όποιος έχει δει ή έχει ζήσει παλλαϊκή κινητοποίηση του Τουρκικού λαού στην Ταξίμ, ξέρει πολύ καλά ότι αυτοί που συγκεντρώθηκαν δεν ήταν παρά μεγάλες παρέες.
Ο τύπος μιλά για οργανωμένους συνδέσμους οπαδών του κόμματος του Ερντογκάν. Και μην ξεχνάμε ότι αυτοί οι οργανωμένοι σύνδεσμοι έχουν στη μισθοδοσία τους δεκάδες χιλιάδες, που όποτε θέλει ο Αρχηγός κινητοποιούνται για οιονδήποτε λόγο. Στην ομιλία του Ερντογκάν μπροστά στο "λαό" του την επομένη, εύκολα κάποιος διακρίνει το σύμβολο των γκρίζων λύκων να το σχηματίζουν με τα δάκτυλά τους αρκετοί.
4. Η Τουρκία και ο τουρκικός λαός τώρα νιώθει τι σημαίνει πραξικόπημα.
Ο Ερντογκάν ουσιαστικά κατέλυσε κάθε έννοια συνταγματικής τάξης με αφορμή το πραξικόπημα. Όποια συνταγματική τάξη κι αν είχε απομείνει στην Τουρκία.
Μιλά για θανατική ποινή με αναδρομική ισχύ. Μιλά για συνταγματική αναθεώρηση ώστε να πάρει αυτός την απόλυτη εξουσία. Κατέλυσε ουσιαστικά το δικαστικό σύστημα της χώρας μέσα σε μια νύχτα παύοντας πάνω από 2.700 δικαστές. Οι συλλήψεις δίνουν και παίρνουν.
Όποιος διαφωνεί με τον Ερντογκάν χαρακτηρίζεται τρομοκράτης, πραξικοπηματίας και «εχθρός της πατρίδας». Ο όχλος που κινητοποιήθηκε απαιτεί ιδιωνυμική αντιμετώπιση κάθε διαφωνούντα.
Οι εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες από τους «πραξικοπηματίες» δεν προέρχονται από τις δήθεν σκληρές μάχες που δόθηκαν ανάμεσα σε φίλιες και εχθρικές προς τον Ερντογκάν δυνάμεις, αλλά από σφαγές τις περισσότερες φορές μέσα στα στρατόπεδα όπου εφόρμησαν οι πραιτοριανοί του καθεστώτος.
Οι μαρτυρίες που δειλά-δειλά έρχονται στην επιφάνεια μιλούν για σφαγή άνευ προηγουμένου εναντίον όποιου είχε από παλιότερα προγραφεί ως εχθρός του καθεστώτος Ερντογκάν.
Τα στοιχεία που έχουμε μας οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το καθεστώς Ερντογκάν είτε οργάνωσε, είτε ήταν έτοιμο να αξιοποιήσει το πραξικόπημα-οπερέτα της περασμένης Παρασκευής με σκοπό να επιβάλλει τη δική του νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών.
Όπως συνέβη όταν ο Χίτλερ στις 30 Ιουνίου 1934 προχώρησε σε μαζικές εκκαθαρίσεις εναντίον της δικής του πρώτα και κύρια παραστρατιωτικής οργάνωσης SA με αρχηγό τον Ρομ. Μέσα σε τρεις ημέρες οι εκκαθαρίσεις ανέβασαν σε πάνω από 1.000 τους νεκρούς.
Ο επίσημος λόγος της σφαγής; Ο Ρομ και η οργάνωσή του προχώρησαν σε πραξικόπημα. Επίσημα οι απολογητές των ναζί αποκαλούν έως σήμερα το επεισόδιο αυτό ως Rohm-Putsch, δηλαδή πραξικόπημα του Ρομ.
Στις 5 Ιουλίου 1934 η ναζιστική εφημερίδα Volkischer Beobachter ανέφερε ότι σε συνεδρίαση της κυβέρνησης του Ράιχ πριν δύο ημέρες ο «Υπουργός Άμυνας Στρατηγός Μπλόμπεργκ ευχαρίστησε τον Φύρερ στο όνομα της κυβέρνησης και του στρατού για την αποφασιστική και θαρραλέα του δράση, με την οποία διέσωσε τον Γερμανικό λαό από τον εμφύλιο πόλεμο...» Κατόπιν αυτού η κυβέρνηση του Ράιχ επικύρωσε νόμο με μέτρα για την υπεράσπιση του κράτους, όπου διευκρινιζόταν: «Τα μέτρα που πάρθηκαν στις 30 Ιουνίου, στις 1 και 2 Ιουλίου για την καταστολή πράξεων εσχάτης προδοσίας κρίνονται νόμιμα, καθώς ήταν αναγκαία για την υπεράσπιση του κράτους.»
Η ομοιότητα με τον τρόπο που νομιμοποιεί ο Ερντογκάν τις πράξεις του σήμερα, δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Και φυσικά ο Ερντογκάν επικεφαλής ενός καθεστώτος απολυταρχίας ή δικτατορίας – με κοινοβουλευτικό ή μη μανδύα αδιάφορο - στην Τουρκία γίνεται όχι μόνο πολύ πιο επικίνδυνος για την ίδια την χώρα του και τον λαό της, αλλά και πολύ πιο απρόβλεπτος και αποσταθεροποιητικός παράγοντας για την ευρύτερη περιοχή.
Κι όποιος νομίζει ότι μπορεί να τα έχει καλά μ' ένα τέτοιο καθεστώς, παραδίδοντας π.χ. – παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου – τους στρατιωτικούς που ζήτησαν άσυλο στην Αλεξανδρούπολη επειδή κινδυνεύει η ζωή τους, τότε δεν είναι απλά γιουσουφάκι, αλλά συνένοχος στα πρωτοφανή εγκλήματα κατά του τουρκικού λαού. Κάτι βέβαια που δεν μας ξενίζει όταν πρόκειται για τους σημερινούς κυβερνώντες στην Ελλάδα, οι οποίοι έτρεξαν να ταυτιστούν με τον Ερντογκάν και να τον αναδείξουν ούτε λίγο, ούτε πολύ ως υπερασπιστή της (ανύπαρκτης) δημοκρατίας στην Τουρκία!
Βλέπετε, ο Σόρος και οι όμοιοί του έχουν επενδύσει πολλά στον Ερντογκάν εξαρχής. Πώς θα μπορούσαν οι πράκτορές του στη δεξιά και την αριστερά να του πάνε κόντρα; Να γιατί όλοι τους έχουν οργιάσει προκειμένου να παραδοθούν αυτοί που ζήτησαν πολιτικό άσυλο πίσω στον αναδυόμενο σουλτάνο. "Δώστε τους πίσω και αφήστε ελεύθερους τους δουλεμπόρους να φέρνουν περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες για να συνεχιστεί η μεγάλη μπίζνα!" Αυτό απαιτούν.
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10288
