Xenia Politi
Εκείνη
την εποχή, η πλατεία ήταν γεμάτη· τραγουδούσε τα τραγούδια του, ο
κόσμος έβγαινε, ενωνόταν, ανακάλυπτε το ψεύδος πίσω από το γυαλί,
διαβουλευόταν, έκανε τα πρώτα του βήματα το βρέφος-Πολίτης κι
ονειρευόταν, με φρεσκοκομμένο έστω μισθό και σύνταξη, την ελευθερία και
την αναζήτηση προοπτικής γι’ αυτήν και σε αυτήν τη χώρα.
Τον κόσμο που τραγουδούσε τα τραγούδια του στην πλατεία που ήτανε γεμάτη, τον είπαν Αγανακτισμένο και Μωρό, τον διέβαλλαν, ηγετίσκοι κομματιδίων και δημοσιογράφοι μεγαλοαναλυτές και καναλαρχαίοι τον κατασυκοφάντησαν, μέχρι να τον προσεταιριστούν, να φτιάξουν καινούρια μαντριά και μετά να τον διαλύσουν, με μια καταστολή κλίμακας Μάχης Πόλεως.
Ήταν τόσο το μένος και η αγριότητα των ενστόλων του Καθεστώτος προκειμένου να ψηφιστεί στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο του πρώτου Μνημονίου, που χωρίς να το ξέρεις, άοπλος, μ’ ένα μόνο χαρτομαντηλάκι στο πρόσωπο, ένιωθες ότι έκανες αντάρτικο και έγραφες Ιστορία.
Η πρωτοφανής άσκηση βίας σήμαινε μόνο ένα πράμα: ότι είδαν τον διάολο μπροστά στα μάτια τους κι έτριξαν σοβαρά, οι καρέκλες.
Την ίδια εποχή, το καλοκαίρι του ’11 λίγες μέρες πριν, εκλήθησαν και οι Πραιτωριανοί των Γραμμάτων και των Τεχνών να συνδράμουν στη Σωτηρία της Πατρίδας μέσω της πεπατημένης και να υπογράψουν, την ενθάρρυνση της τήρησης μιας προδοτικής ουσιαστικά, όσο και άκυρης μνημονιακής σύμβασης, που εξαθλιώνει τη χώρα και τους ανθρώπους της μέχρι σήμερα, η δε, Καθημερινή Αλαφούζου το διελάλησε:
http://www.kathimerini.gr/428166/article/epikairothta/ellada/tolmhste-ena-deigma-grafhs-gia-th-swthria-ths-xwras.
Ανάμεσα στους Ταγούς ήταν κι εκείνος, που ο κόσμος κάθε μέρα στην πλατεία που ήταν γεμάτη, τραγουδούσε τα τραγούδια του. Η πλατεία όμως μετά έμεινε άδεια, άρχισαν οι αποκλεισμοί, οι εγκλεισμοί, οι προληπτικές συλλήψεις, οι αυτοκτονίες.
Όλα λοιπόν μπήκαν σε τάξη για έξι χρόνια και πριν λίγες μέρες ξαναβγάζουμε τον Παλιάτσο, αυτόν τον διαβόητο Κάλπη
http://www.stontoixo.com/2017/07/blog-post_14.html
απ΄το ντουλάπι: Μεγάλης συναυλίας ηγήτωρ ετάχθη, προκειμένου να στείλουμε στους πεινασμένους, εκείνους δηλαδή που πρώτα εξαχρειώσαμε κι εξουθενώσαμε ψυχολογικά, ηθικά, υλικά και πνευματικά, ρύζι και γάλα για τα υποσιτισμένα τους παιδιά.
Όσοι έχουν δύο κουτιά, να δώσουν το ένα και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί γιατί μπορούμε, να ζήσουμε και επιβάλλεται εάν ζήσουμε, να ζήσουμε με την αγαθοεργία.
Να καλλιεργηθούμε και σε αυτό, μηνάει ο Σκάϊ Αλαφούζου: νισάφι πια η δενδροφύτευση, αλλάζουν οι καιροί και στέλνει μακαρόνια στο πόπολο ενώ παράλληλα, συνδράμει στον πνευματικό πολιτισμό όχι με σκυλάδικα αλλά με των Ελλήνων οι (τις) κοινότητες (να) φτιάχνουν άλλο γαλαξία, δηλαδή, όλες οι Κοινότητες, στον Αγύριστο να πάνε αρκεί να μη μείνουν εδώ. Κι αρκεί, αν μείνουν εδώ, να το καταβουλώσουν.
Έλα αδερφέ μου, πνίγομαι, πιάσε ένα τραγουδάκι:
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ (Απ’ το θεατρικό έργο μου «Εφιάλτης η ελπίδα»)
Άκου, διάβασε, ένα τίποτα
Σκουπίδια γράφω ανείπωτα
Ο οίστρος μου θα στέρεψε
Κι η βόλεψή μου ήρθε
Σκουπίδια γράφω ανείπωτα
Μη! μην πετάξεις τίποτα
Γιατί όταν όλα αυτά αποσώσεις
Θ΄ αρχίσω πάλι τις δηλώσεις
Σαν Ακαδημαϊκό ψοφάλογο
ψοφάω για τον διάλογο
Στης Ακαδημίας το γνωστό το μαυσωλείο
Ευρωλάγνοι για κονδύλια πρεζόνια για βραβείο
Τη νύχτα όπως μαζεύονται η φορμόλη τους σκοτώνει
Στον πάγο ρίξτε νέο αίμα, φως να βαλαντώνει
Ορθοδοξία Κούρεμα Ακαδημία Διάνα! Refrain ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
Βρε πως τα φέρνει η ζωή για τη γριά πουτάνα
Στα νιάτα μου είχα γιαλιά με μούσι κι ήταν τρέντυ
Και η διαολεμένη μου έμπνευση μεθούσε σαν τ’ αψέντι
Μετά, αφού ξεπουλήθηκα, έγραψα και Ιστορία
Σε δίσκους, σε βιβλία, στην Έδρα, στα θρανία
Στρεβλή η σκέψη στα παιδιά για τη στρεβλή τη γλώσσα
Κι εγώ στ’ αυγά μου κάθομαι σαν την καλή την κλώσα
Μα απ’ τη χοντρή πια τη μεγάλη κοιλιά μου
Δε βλέπω που ΄ναι τα; γεννητικά όργανά μου;
Βρε συμμετέχω με χαρά όπου μου το σφυρίξουν
Με γιαλατζί αριστερούς, πασόκες μπάσες αοιδούς
Σε ποιήματα και άσματα μεγάλη συναυλία
Πάρτε εισιτήρια φθηνά μπας κι ερωτοβολήσουνε ξανά
Οι νέοι να πηδήξουν
Αυτοκτονώντας για ένα τίποτα
Και ‘γω σφυράω ανύποπτα
Ορθοδοξία Κούρεμα Ακαδημία Πλάνα Refrain ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
Βρε πως τα φέρνει η ζωή για τη γριά πουτάνα
https://xpoliti.wixsite.com/xeniapoliti/single-post/2017/07/18/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%84%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%A4%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%87%CF%84%CF%85%CF%80%CE%AC%CE%BD%E2%80%99%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%B7%CF%84%CE%B1
Εκείνη
την εποχή, η πλατεία ήταν γεμάτη· τραγουδούσε τα τραγούδια του, ο
κόσμος έβγαινε, ενωνόταν, ανακάλυπτε το ψεύδος πίσω από το γυαλί,
διαβουλευόταν, έκανε τα πρώτα του βήματα το βρέφος-Πολίτης κι
ονειρευόταν, με φρεσκοκομμένο έστω μισθό και σύνταξη, την ελευθερία και
την αναζήτηση προοπτικής γι’ αυτήν και σε αυτήν τη χώρα.Τον κόσμο που τραγουδούσε τα τραγούδια του στην πλατεία που ήτανε γεμάτη, τον είπαν Αγανακτισμένο και Μωρό, τον διέβαλλαν, ηγετίσκοι κομματιδίων και δημοσιογράφοι μεγαλοαναλυτές και καναλαρχαίοι τον κατασυκοφάντησαν, μέχρι να τον προσεταιριστούν, να φτιάξουν καινούρια μαντριά και μετά να τον διαλύσουν, με μια καταστολή κλίμακας Μάχης Πόλεως.
Ήταν τόσο το μένος και η αγριότητα των ενστόλων του Καθεστώτος προκειμένου να ψηφιστεί στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο του πρώτου Μνημονίου, που χωρίς να το ξέρεις, άοπλος, μ’ ένα μόνο χαρτομαντηλάκι στο πρόσωπο, ένιωθες ότι έκανες αντάρτικο και έγραφες Ιστορία.
Η πρωτοφανής άσκηση βίας σήμαινε μόνο ένα πράμα: ότι είδαν τον διάολο μπροστά στα μάτια τους κι έτριξαν σοβαρά, οι καρέκλες.
Την ίδια εποχή, το καλοκαίρι του ’11 λίγες μέρες πριν, εκλήθησαν και οι Πραιτωριανοί των Γραμμάτων και των Τεχνών να συνδράμουν στη Σωτηρία της Πατρίδας μέσω της πεπατημένης και να υπογράψουν, την ενθάρρυνση της τήρησης μιας προδοτικής ουσιαστικά, όσο και άκυρης μνημονιακής σύμβασης, που εξαθλιώνει τη χώρα και τους ανθρώπους της μέχρι σήμερα, η δε, Καθημερινή Αλαφούζου το διελάλησε:
http://www.kathimerini.gr/428166/article/epikairothta/ellada/tolmhste-ena-deigma-grafhs-gia-th-swthria-ths-xwras.
Ανάμεσα στους Ταγούς ήταν κι εκείνος, που ο κόσμος κάθε μέρα στην πλατεία που ήταν γεμάτη, τραγουδούσε τα τραγούδια του. Η πλατεία όμως μετά έμεινε άδεια, άρχισαν οι αποκλεισμοί, οι εγκλεισμοί, οι προληπτικές συλλήψεις, οι αυτοκτονίες.
Όλα λοιπόν μπήκαν σε τάξη για έξι χρόνια και πριν λίγες μέρες ξαναβγάζουμε τον Παλιάτσο, αυτόν τον διαβόητο Κάλπη
http://www.stontoixo.com/2017/07/blog-post_14.html
απ΄το ντουλάπι: Μεγάλης συναυλίας ηγήτωρ ετάχθη, προκειμένου να στείλουμε στους πεινασμένους, εκείνους δηλαδή που πρώτα εξαχρειώσαμε κι εξουθενώσαμε ψυχολογικά, ηθικά, υλικά και πνευματικά, ρύζι και γάλα για τα υποσιτισμένα τους παιδιά.
Όσοι έχουν δύο κουτιά, να δώσουν το ένα και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί γιατί μπορούμε, να ζήσουμε και επιβάλλεται εάν ζήσουμε, να ζήσουμε με την αγαθοεργία.
Να καλλιεργηθούμε και σε αυτό, μηνάει ο Σκάϊ Αλαφούζου: νισάφι πια η δενδροφύτευση, αλλάζουν οι καιροί και στέλνει μακαρόνια στο πόπολο ενώ παράλληλα, συνδράμει στον πνευματικό πολιτισμό όχι με σκυλάδικα αλλά με των Ελλήνων οι (τις) κοινότητες (να) φτιάχνουν άλλο γαλαξία, δηλαδή, όλες οι Κοινότητες, στον Αγύριστο να πάνε αρκεί να μη μείνουν εδώ. Κι αρκεί, αν μείνουν εδώ, να το καταβουλώσουν.
Έλα αδερφέ μου, πνίγομαι, πιάσε ένα τραγουδάκι:
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ (Απ’ το θεατρικό έργο μου «Εφιάλτης η ελπίδα»)
Άκου, διάβασε, ένα τίποτα
Σκουπίδια γράφω ανείπωτα
Ο οίστρος μου θα στέρεψε
Κι η βόλεψή μου ήρθε
Σκουπίδια γράφω ανείπωτα
Μη! μην πετάξεις τίποτα
Γιατί όταν όλα αυτά αποσώσεις
Θ΄ αρχίσω πάλι τις δηλώσεις
Σαν Ακαδημαϊκό ψοφάλογο
ψοφάω για τον διάλογο
Στης Ακαδημίας το γνωστό το μαυσωλείο
Ευρωλάγνοι για κονδύλια πρεζόνια για βραβείο
Τη νύχτα όπως μαζεύονται η φορμόλη τους σκοτώνει
Στον πάγο ρίξτε νέο αίμα, φως να βαλαντώνει
Ορθοδοξία Κούρεμα Ακαδημία Διάνα! Refrain ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
Βρε πως τα φέρνει η ζωή για τη γριά πουτάνα
Στα νιάτα μου είχα γιαλιά με μούσι κι ήταν τρέντυ
Και η διαολεμένη μου έμπνευση μεθούσε σαν τ’ αψέντι
Μετά, αφού ξεπουλήθηκα, έγραψα και Ιστορία
Σε δίσκους, σε βιβλία, στην Έδρα, στα θρανία
Στρεβλή η σκέψη στα παιδιά για τη στρεβλή τη γλώσσα
Κι εγώ στ’ αυγά μου κάθομαι σαν την καλή την κλώσα
Μα απ’ τη χοντρή πια τη μεγάλη κοιλιά μου
Δε βλέπω που ΄ναι τα; γεννητικά όργανά μου;
Βρε συμμετέχω με χαρά όπου μου το σφυρίξουν
Με γιαλατζί αριστερούς, πασόκες μπάσες αοιδούς
Σε ποιήματα και άσματα μεγάλη συναυλία
Πάρτε εισιτήρια φθηνά μπας κι ερωτοβολήσουνε ξανά
Οι νέοι να πηδήξουν
Αυτοκτονώντας για ένα τίποτα
Και ‘γω σφυράω ανύποπτα
Ορθοδοξία Κούρεμα Ακαδημία Πλάνα Refrain ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
Βρε πως τα φέρνει η ζωή για τη γριά πουτάνα
https://xpoliti.wixsite.com/xeniapoliti/single-post/2017/07/18/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%84%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%A4%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%87%CF%84%CF%85%CF%80%CE%AC%CE%BD%E2%80%99%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%B7%CF%84%CE%B1
