Σαν σήμερα πριν από 24 χρόνια πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου!
Ανεξάρτητα από την ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός, ο Α.Π. αποτελεί πολιτικό ηγέτη τεράστιου ιστορικού βεληνεκούς: «Δαιμόνιο της Ιστορίας»!
Και ήταν «δαιμόνιο της ιστορίας», διότι συνδύαζε και συνέθετε τα συναρπαστικά στοιχεία της ιστορίας. Τα στοιχεία εκείνα της ΜΗ γραμμικής προέκτασης του σήμερα, τα στοιχεία εκείνα τα οποία, κατά κανόνα και συστηματικά, αιφνιδιάζουν όλους εκείνους που πίστεψαν ότι ελέγχουν το παιχνίδι.
Το Απρόβλεπτο, το ΜΗ γραμμικό, το Αιφνιδιαστικό, το Χαρισματικό και η «σαγηνευτική» σχέση που ανέπτυσσε με τον λαό, από τα προεκλογικά μπαλκόνια, καθώς και το στοιχείο της «ρήξης» με τις ποικίλες αγκυλώσεις, συνθέτουν, όλα μαζί, το συναρπαστικό «δαιμόνιο» του Α.Π.
Η πολιτική είναι Τέχνη. Η Τέχνη, βεβαίως, για να συγκινήσει πρέπει να ΜΗΝ είναι αποκομμένη από τη γενική ψυχολογία του κοινωνικού γίγνεσθαι, πρέπει να αντανακλά τα στοιχεία της πραγματικότητας…
Η τέχνη, λοιπόν, του πολιτικού είναι να βρίσκει εκείνες τις μορφές επικοινωνίας, κάθε φορά, όπου οι Ιδέες να αγγίζουν το Συναίσθημα, να αφομοιώνονται από τη Σκέψη αμέσως και να φαίνονται πειστικές.
Ο Ανδρέας εξελίχτηκε σε χαρισματικό και «σαγηνευτικό» Ηγέτη Ιστορικού βεληνεκούς, ακριβώς διότι είχε τη μεγάλη ικανότητα να αναδεικνύει ΠΑΝΤΑ, μέσα από την ποικιλία των μορφών της πραγματικότητας, ΟΧΙ μόνο το ΟΥΣΙΩΔΕΣ, αλλά και να διαβάζει με ακρίβεια την «ψυχολογία» κάθε κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας…
Αυτές οι μεγάλες ηγετικές ικανότητες του Ανδρέα «παρεξηγήθηκαν» από πολλούς, είτε συνειδητά από αντιπολιτευτική τύφλωση, είτε από άγνοια. Χαρακτηρίστηκαν «δημαγωγία», «λαϊκισμός» κ.λπ.
Η χαρισματική ικανότητα ενός μεγάλου ηγέτη, η οποία συνίσταται στη «συναρπαστική» ΤΑΥΤΙΣΗ και ΖΥΜΩΣΗ του ηγέτη με το λαό, πάντα χαρακτηρίζεται, από τους αντιπάλους, σαν «δημαγωγία» και «λαϊκισμός».
Καμία δημαγωγία, όμως, και κανένας λαϊκισμός δεν μπορεί να φτάσει σε υψηλές «σαγηνευτικές» ΤΑΥΤΙΣΕΙΣ και ΖΥΜΩΣΕΙΣ (ηγέτη και λαού), εάν ο ηγέτης δεν εκφράζει τις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ και τις πολιτικές ΕΝΤΑΣΕΙΣ του λαού…
Για να ηλεκτρίζει ένα ηγέτης τα «πλήθη» σε τέτοιο βαθμό, όπως ο Α.Π., πρέπει ο ηγέτης και ο λαός να έχουν γίνει ΕΝΑ, να έχουν ταυτιστεί πλήρως.
Υπάρχει ΠΑΝΤΑ μια σχέση ηγέτη-λαού και οι «μικρές ιδέες» (όπως λέει Γκράμσι), συνακόλουθα και η τεχνητή δημαγωγία των «μικρών ιδεών» δεν μπορεί να «ηλεκτρίσουν» αυτή τη σχέση. Η σχέση αυτή αποκτάει το χαρισματικό χαρακτήρα της «σαγήνης» και της έντασης, μόνο όταν η «δημαγωγία» του Ηγέτη αποτελεί το αγωνιστικό απόσταγμα των μεγάλων Ιδεών και της «ΖΥΜΩΣΗΣ» του ηγέτη μέσα στις κοινωνικές ανάγκες του λαού.
Αυτή τη σχέση του Ανδρέα με τον ελληνικό λαό δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ΠΟΤΕ, ηθελημένα οι αντίπαλοι και από άγνοια οι «χρήσιμοι ηλίθιοι».
Και δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, το ΓΙΑΤΙ ο Ανδρέας εξελίχτηκε σε Ηγέτη χαρισματικού ιστορικού βεληνεκούς, διότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ κατάλαβαν την εκρηκτική ΔΥΝΑΜΙΚΗ της χειμαρρώδους ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ.
Και σήμερα ακόμα δεν μπορεί να αντιληφτούν ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα παραμένει παρασάγγας πιο ριζοσπαστικό, πιο σοσιαλιστικό και πιο αριστερό από όλα τα σχήματα της νεοταξικής «αριστεράς», ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιχείρησε να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό, φορώντας τις «πανοπλίες» του Ανδρέα…
Αυτό που αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ΟΛΟΙ αυτοί είναι τούτο: Ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν το προϊόν και ο πολιτικός εκφραστής ενός ΡΩΜΑΛΕΟΥ και εκρηκτικού λαϊκού κινήματος, το οποίο αναπτύχθηκε μετά την πτώση της χούντας.
Ο Ανδρέας έγινε ο κόμβος αυτού του Κινήματος. Δεν δημιούργησε ο Ανδρέας το κίνημα, αλλά το Κίνημα τον Ανδρέα.
Ο Ανδρέας ήταν η Ατομική Προσφορά σε μια παλιρροϊκή Ομαδική Ζήτηση: Για αυτό «ζυμώθηκε» και ταυτίστηκε με το λαό, δηλαδή έγινε Χαρισματικός ηγέτης…
Να, γιατί συκοφαντούν τον Ανδρέα σαν «δημαγωγό» και «λαϊκιστή». Δεν μπορούν να αντέξουν αυτή την τεράστια ηγετική ανύψωση του Ανδρέα, η οποία συνίσταται στη συναρπαστική ιστορική ΤΑΥΤΙΣΗ του ηγέτη με το λαό: Ατομική Προσφορά σε μια ομαδική Ζήτηση…
Σχηματοποιώντας: Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας εκφράζανε ταυτόχρονα: Τη ρωμαλέα και εκρηκτική άνοδο του μαζικού κινήματος, αλλά και το καθυστερημένο επίπεδο της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ αυτού του κινήματος.
Και ακριβώς, επειδή το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας, σαν Βοναπάρτης, είχαν το ΚΥΡΟΣ αυτού του ρωμαλέου ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ κατόρθωσαν, όταν ανέλαβαν την κυβερνητική διαχείριση του συστήματος (διαδικασίες ενσωμάτωσης του ΠΑΣΟΚ) να το χειραγωγήσουν.
Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, επέφερε καταλυτικές «ανατροπές» στην ελληνική κοινωνία (ακριβώς γιατί ήταν προϊόν κινήματος) και στα πρώτα χρόνια άλλαξε τους κοινωνικούς συσχετισμούς υπέρ των πληβείων…
Γι αυτό και σήμερα, μετά από 24 χρόνια, ο Ανδρέας εξακολουθεί να συγκινεί και να προκαλεί, στα λαϊκά στρώματα, αισθήματα νοσταλγίας.
Γι αυτό, μέσα στο σημερινό οδοστρωτήρα του 4ου Ράιχ και των ασύλληπτων λαϊκών ΣΥΜΦΟΡΩΝ, ο Ανδρέας …Αναζητείται!!!
Ανεξάρτητα από την ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός, ο Α.Π. αποτελεί πολιτικό ηγέτη τεράστιου ιστορικού βεληνεκούς: «Δαιμόνιο της Ιστορίας»!
Και ήταν «δαιμόνιο της ιστορίας», διότι συνδύαζε και συνέθετε τα συναρπαστικά στοιχεία της ιστορίας. Τα στοιχεία εκείνα της ΜΗ γραμμικής προέκτασης του σήμερα, τα στοιχεία εκείνα τα οποία, κατά κανόνα και συστηματικά, αιφνιδιάζουν όλους εκείνους που πίστεψαν ότι ελέγχουν το παιχνίδι.
Το Απρόβλεπτο, το ΜΗ γραμμικό, το Αιφνιδιαστικό, το Χαρισματικό και η «σαγηνευτική» σχέση που ανέπτυσσε με τον λαό, από τα προεκλογικά μπαλκόνια, καθώς και το στοιχείο της «ρήξης» με τις ποικίλες αγκυλώσεις, συνθέτουν, όλα μαζί, το συναρπαστικό «δαιμόνιο» του Α.Π.
Η πολιτική είναι Τέχνη. Η Τέχνη, βεβαίως, για να συγκινήσει πρέπει να ΜΗΝ είναι αποκομμένη από τη γενική ψυχολογία του κοινωνικού γίγνεσθαι, πρέπει να αντανακλά τα στοιχεία της πραγματικότητας…
Η τέχνη, λοιπόν, του πολιτικού είναι να βρίσκει εκείνες τις μορφές επικοινωνίας, κάθε φορά, όπου οι Ιδέες να αγγίζουν το Συναίσθημα, να αφομοιώνονται από τη Σκέψη αμέσως και να φαίνονται πειστικές.
Ο Ανδρέας εξελίχτηκε σε χαρισματικό και «σαγηνευτικό» Ηγέτη Ιστορικού βεληνεκούς, ακριβώς διότι είχε τη μεγάλη ικανότητα να αναδεικνύει ΠΑΝΤΑ, μέσα από την ποικιλία των μορφών της πραγματικότητας, ΟΧΙ μόνο το ΟΥΣΙΩΔΕΣ, αλλά και να διαβάζει με ακρίβεια την «ψυχολογία» κάθε κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας…
Αυτές οι μεγάλες ηγετικές ικανότητες του Ανδρέα «παρεξηγήθηκαν» από πολλούς, είτε συνειδητά από αντιπολιτευτική τύφλωση, είτε από άγνοια. Χαρακτηρίστηκαν «δημαγωγία», «λαϊκισμός» κ.λπ.
Η χαρισματική ικανότητα ενός μεγάλου ηγέτη, η οποία συνίσταται στη «συναρπαστική» ΤΑΥΤΙΣΗ και ΖΥΜΩΣΗ του ηγέτη με το λαό, πάντα χαρακτηρίζεται, από τους αντιπάλους, σαν «δημαγωγία» και «λαϊκισμός».
Καμία δημαγωγία, όμως, και κανένας λαϊκισμός δεν μπορεί να φτάσει σε υψηλές «σαγηνευτικές» ΤΑΥΤΙΣΕΙΣ και ΖΥΜΩΣΕΙΣ (ηγέτη και λαού), εάν ο ηγέτης δεν εκφράζει τις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ και τις πολιτικές ΕΝΤΑΣΕΙΣ του λαού…
Για να ηλεκτρίζει ένα ηγέτης τα «πλήθη» σε τέτοιο βαθμό, όπως ο Α.Π., πρέπει ο ηγέτης και ο λαός να έχουν γίνει ΕΝΑ, να έχουν ταυτιστεί πλήρως.
Υπάρχει ΠΑΝΤΑ μια σχέση ηγέτη-λαού και οι «μικρές ιδέες» (όπως λέει Γκράμσι), συνακόλουθα και η τεχνητή δημαγωγία των «μικρών ιδεών» δεν μπορεί να «ηλεκτρίσουν» αυτή τη σχέση. Η σχέση αυτή αποκτάει το χαρισματικό χαρακτήρα της «σαγήνης» και της έντασης, μόνο όταν η «δημαγωγία» του Ηγέτη αποτελεί το αγωνιστικό απόσταγμα των μεγάλων Ιδεών και της «ΖΥΜΩΣΗΣ» του ηγέτη μέσα στις κοινωνικές ανάγκες του λαού.
Αυτή τη σχέση του Ανδρέα με τον ελληνικό λαό δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ΠΟΤΕ, ηθελημένα οι αντίπαλοι και από άγνοια οι «χρήσιμοι ηλίθιοι».
Και δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, το ΓΙΑΤΙ ο Ανδρέας εξελίχτηκε σε Ηγέτη χαρισματικού ιστορικού βεληνεκούς, διότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ κατάλαβαν την εκρηκτική ΔΥΝΑΜΙΚΗ της χειμαρρώδους ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ.
Και σήμερα ακόμα δεν μπορεί να αντιληφτούν ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα παραμένει παρασάγγας πιο ριζοσπαστικό, πιο σοσιαλιστικό και πιο αριστερό από όλα τα σχήματα της νεοταξικής «αριστεράς», ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιχείρησε να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό, φορώντας τις «πανοπλίες» του Ανδρέα…
Αυτό που αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ΟΛΟΙ αυτοί είναι τούτο: Ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν το προϊόν και ο πολιτικός εκφραστής ενός ΡΩΜΑΛΕΟΥ και εκρηκτικού λαϊκού κινήματος, το οποίο αναπτύχθηκε μετά την πτώση της χούντας.
Ο Ανδρέας έγινε ο κόμβος αυτού του Κινήματος. Δεν δημιούργησε ο Ανδρέας το κίνημα, αλλά το Κίνημα τον Ανδρέα.
Ο Ανδρέας ήταν η Ατομική Προσφορά σε μια παλιρροϊκή Ομαδική Ζήτηση: Για αυτό «ζυμώθηκε» και ταυτίστηκε με το λαό, δηλαδή έγινε Χαρισματικός ηγέτης…
Να, γιατί συκοφαντούν τον Ανδρέα σαν «δημαγωγό» και «λαϊκιστή». Δεν μπορούν να αντέξουν αυτή την τεράστια ηγετική ανύψωση του Ανδρέα, η οποία συνίσταται στη συναρπαστική ιστορική ΤΑΥΤΙΣΗ του ηγέτη με το λαό: Ατομική Προσφορά σε μια ομαδική Ζήτηση…
Σχηματοποιώντας: Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας εκφράζανε ταυτόχρονα: Τη ρωμαλέα και εκρηκτική άνοδο του μαζικού κινήματος, αλλά και το καθυστερημένο επίπεδο της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ αυτού του κινήματος.
Και ακριβώς, επειδή το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας, σαν Βοναπάρτης, είχαν το ΚΥΡΟΣ αυτού του ρωμαλέου ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ κατόρθωσαν, όταν ανέλαβαν την κυβερνητική διαχείριση του συστήματος (διαδικασίες ενσωμάτωσης του ΠΑΣΟΚ) να το χειραγωγήσουν.
Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, επέφερε καταλυτικές «ανατροπές» στην ελληνική κοινωνία (ακριβώς γιατί ήταν προϊόν κινήματος) και στα πρώτα χρόνια άλλαξε τους κοινωνικούς συσχετισμούς υπέρ των πληβείων…
Γι αυτό και σήμερα, μετά από 24 χρόνια, ο Ανδρέας εξακολουθεί να συγκινεί και να προκαλεί, στα λαϊκά στρώματα, αισθήματα νοσταλγίας.
Γι αυτό, μέσα στο σημερινό οδοστρωτήρα του 4ου Ράιχ και των ασύλληπτων λαϊκών ΣΥΜΦΟΡΩΝ, ο Ανδρέας …Αναζητείται!!!
