«Εν δε φάει και όλεσσον»
(Θανάτωσέ μας, μα στο φως!)
Όμηρος
Πως είναι να χάνεις τη μιλιά
σου
Έστω σ’ έναν θλιμμένο στίχο να
στραφείς
Το ύψος του ανθρώπου να
μετρήσεις
Το φως το χτεσινό κατάμονος να
δεις
Το φως και οι δάφνες που του
πρέπουν
Αγώνων αστραπές θαμπωτικές να
βρεις
Με κεραυνούς του λόγου να
πλουταίνεις
Για έναν βαθύγνωμο επαναστάτη
να θρηνείς
Φεύγει ο χρόνος ο τραχύς
Ακούω τα βήματά σου χάρε
Στάσου, στάσου, Ενός Λεπτού
Σιγή!
Η σα σπαθί φωνή του Θύμιου μας
Για ν’ ακουστεί και πάλε.
Επίκληση:
Πατρίδα μου, πατρίδα μου, η
χάρη των παιδιών σου
Μες τ’ αψηλά περάσματα του
λόγου που θητεύουν
Εκεί όπου ο ολύμπιος άνεμος τη
δόξα του Ομήρου φέρνει
Μορφές ηρωικές ν’ ανάφαινες
πλάι στον άντρα τούτο
Στης λευτεριάς τα νάματα και
πάλε να προστρέξουν.
Ηλίας Σιαμέλας
Υψάριον Αρκαδίας
4.1.21
