Η νέα χρονιά, όπως υπολογίζουμε, θα φέρει μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ των Λούμπεν μικροαστών οδεύει με «νομοτελειακή ακρίβεια» και αναγκαιότητα προς απομείωση και εκλογική συντριβή χάνοντας ήδη το 30–35% των ποσοστών που έλαβε πριν 2,5 χρόνια, το ΚΙΝΑΛ βρίσκεται σε φάση επαναδιαμόρφωσης, σαφέστατης και εντυπωσιακής εκλογικής ανόδου, ο μεγαλοαστός «επαναστάτης του χαβιαριού» Γιάνης Βαρουφάκης πνέει τα λοίσθια, το δε κακόμοιρο και καταθλιπτικό ΚΚΕ οδεύει πάλι προς το «ακαδημαϊκό τάλιρο» δηλαδή το 5%, για να μπαίνει στη Βουλή και να εισπράττει Βουλευτικές αποζημιώσεις.
Εάν συνεχισθεί αυτή η πορεία, τάση που θεωρείται σχεδόν δεδομένη, τότε ο μεν ΣΥΡΙΖΑ και η Λούμπεν συνομοταξία που εκπροσωπεί θα τιμωρηθεί εκλογικά σε βαθμό συντριβής από την «αμείλικτη κρίση της Ιστορίας» λαμβάνοντας υπόψη όλα «τα έργα και ημέρες» της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τελειώνοντας οριστικά την πολιτικά ελεεινή και εξαχρειωμένη πορεία του. Καταρράκωσε και εξευτέλισε σε απίστευτο βαθμό κάθε έννοια «αριστερής ηθικής» και αξιοπρέπειας, ευνόησε σκανδαλωδώς την Ελίτ, τσάκισε κυριολεκτικά την μεσαία τάξη, ρήμαξε τους φτωχούς απόμαχους της ζωής (συνταξιούχους) με την κατάργηση του ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων και τον περιβόητο Νόμο Κατρούγκαλου. Συκοφάντησε με χυδαίο και ατεκμηρίωτο τρόπο πολιτικούς αντίπαλους, προπηλάκισε πολιτικούς με φασιστικούς τραμπουκισμούς, περίπτωση Παπούλια στην Θεσσαλονίκη του 2011, όταν το πρωτοπαλίκαρο του Τσίπρα, Καρανίκας, πρωτοστατούσε με Χρυσαυγίτες εναντίον του Παπούλια ακυρώνοντας (!) την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Σήμερα ο ακατανόμαστος ΣΥΡΙΖΑ χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τον θάνατο του Παπούλια! Αίσχος και ντροπή κυριολεκτικά, έστησε αβάσιμες δίκες, προσπάθησε να ελέγξει με φασιστικό τρόπο την ενημέρωση, τίναξε στον αέρα την οικονομική προοπτική και την αμυντική υποδομή της χώρας, ενισχύοντας ταυτόχρονα την διαλυτική επιρροή ασυγκράτητων μεταναστευτικών ροών. Ήταν η εποχή που –κατά την κα Τασία, υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ– οι μετανάστες «λιάζονταν» στην Πλατεία Ομονοίας!
Για το ΚΚΕ, γράφαμε ήδη από τα μέσα/τέλη του 2019 πως «Συριζοποιείται» άρδην παίζει δηλαδή στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και με όρους ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας πως όλα στη ζωή «πληρώνονται και μάλιστα με τόκο»! Λησμονεί το ΚΚΕ πως το πιθανότερο που θα συμβεί στις εκλογές είναι να «περάσει το μάθημα με 5» δηλαδή να συγκεντρώσει την πρώτη Κυριακή των εκλογών 5%, ποσοστό γύρω από το οποίο βολοδέρνει άδω και τέσσερις περίπου δεκαετίες συγκεντρώνοντας σήμερα 5,2% δηλαδή λιγότερο από τα μισά ποσοστά του 1981 όταν συγκέντρωνε 10,92%. Θα υπάρξει όμως και δεύτερη Κυριακή –το πιθανότερο και σχεδόν βέβαιο– όπου το ΚΚΕ θα χάσει ψήφους μάλλον προς τον ΣΥΡΙΖΑ, «κατεβαίνοντας» και κάτω του 5% και πλησιάζοντας το εκλογικό όριο εισόδου στη Βουλή. Άπλα, θα πληρώσει τα «επίχειρα των πράξεών του» παίζοντας μπάλα στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως προαναφέραμε.
Αυτός όμως που θα πληρώσει το κόστος αγγίζοντας τα όρια –ή και ξεπερνώντας τα– της εκλογικής συντριβής και εξαΰλωσης, θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζοντας «ακατάσχετη αιμορραγία» προς το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη ακόμη και προς τη ΝΔ για ένα μικρότερο ποσοστό των αμφιταλαντευομένων οπαδών του.
Όλα τα παραπάνω, συντείνουν στην κεντρική μας ιδέα άδω και αρκετό διάστημα. Η παλαιά «Αριστερά» –πάντα εντός εισαγωγικών– πεθαίνει σταθερά, αργά ή γρήγορα, νομοτελειακά και αναπόφευκτα. Σβήνει, τρεμοσβήνει και εξαφανίζεται από το προσκήνιο όλο το απόθεμα μιας παρακμιακής «Αριστεράς» των τελευταίων 30 ετών, ενδυναμώνοντας ταυτόχρονα τις προοπτικές μιας νέας Αριστεράς –χωρίς εισαγωγικά– που θα είναι δημοκρατική, ανοιχτόμυαλη, πατριωτική και επιστημονικά τεκμηριωμένη. Μια Αριστερά, που θα στηρίζεται (και) σε νέα κοινωνικά στρώματα που θα υπερβαίνουν τα πλαίσια της χειρωνακτικής εργατικής τάξης και θα ενσωματώνει τα νέα στρώματα της εργαζόμενης τάξης –που είναι η διαρκώς διαμορφούμενη και διευρυνόμενη εργατική τάξη του 21ου αιώνα– που με την άριστη κατάρτιση και εξαιρετικές απαιτήσεις που έχει όσον αφορά το βιοτικό της επίπεδο, αποτελεί την κοινωνική εμπροσθοφυλακή του σημερινού αιώνα. Επανειλημμένα ρωτήσαμε. Πού κατατάσσουν οι φωστήρες της (δήθεν) Αριστεράς τα εξειδικευμένα στρώματα των νέων εργαζόμενων που δουλεύουν –τουλάχιστον 500.000 στο εξωτερικό– σε πολυεθνικές εταιρείες και επιστημονικές θέσεις αξιώσεων; Πού κατατάσσεται ο εξειδικευμένος ιατρός που εργάζεται αποκλειστικά στο ΕΣΥ ή ο εξειδικευμένος επιστήμονας της Microsoft κάποιας άλλης εταιρείας ευρωπαϊκής χώρας π.χ. επιστήμονες που δουλεύουν στο UK με 3.000 ευρώ μηνιαίως –μισθός πολύ «κανονικός» για το κόστος ζωής μεγάλων Βρετανικών πόλεων– ή ο μικροβιολόγος που εργάζεται σε Ιατρικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης με μισθό 1.200 ευρώ; Μήπως στα νέα «Μικροαστικά στρώματα» και στη «Μεσαία τάξη» όπως μας πιπιλάνε οι «αριστεροί» του προηγούμενου αιώνα που ταυτίζουν –ακόμη!– την εργατική τάξη με την «τραγιάσκα και την υψικάμινο»; Όχι, απαντάμε εμείς, ανήκουν στην νέα εργαζόμενη –εργατική– τάξη του αιώνα που διανύουμε και αντιπροσωπεύουν την εκπληκτική διεύρυνση της «ανεπτυγμένης διανοητικά εργασίας» ουσιαστικά την απίστευτη ανάπτυξη της «οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου» (Μαρξ) δηλαδή της ανεπτυγμένης εργασίας.
Αλλά και ο καπιταλισμός που «καταρρέει κάθε Παρασκευή» και ξαναζωντανεύει την Δεύτερα, αναλύθηκε όσο έπρεπε; Έδειξε απίστευτη προσαρμοστικότητα και «συμπεριληπτικότητα» –συμπεριλαμβάνει δηλαδή διαρκώς και νέα στρώματα στον οικονομικό και πολιτιστικό του κύκλο– εγκατέλειψε κλασσικές φιλελεύθερες αντιλήψεις περί «Μη επέμβασης του κράτους στην αγορά» εισάγοντας γενναία προγράμματα οικονομικής στήριξης εν καιρώ πανδημίας – μόνο στην Ελλάδα δοθήκαν 43,3 δις ευρώ για στήριξη της οικονομίας τους τελευταίους 21 μήνες και μάλιστα από μια αστική κεντροδεξιά κυβέρνηση– και καταλήγοντας σε ένα συνολικό σχέδιο αναδιοργάνωσης. Έγινε από «ταξική σκοπιμότητα» και φόβο εξέγερσης των μαζών ή από «στρατηγική βάθους» διάσωσης και αναδιοργάνωσης του καπιταλισμού; Εμείς πιστεύουμε και για τους δυο λόγους και το αποτέλεσμα μετράει και μας λέει το εξής απλό «Σε περίπτωση γενικευμένου κίνδυνου όπως η πανδημία, ο καπιταλισμός ελέγχοντας και τα παγκόσμια Μέσα Ενημέρωσης, λειτουργεί εξαιρετικά ευέλικτα και με απίστευτο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Το θέμα είναι πώς τον αντιμετωπίζεις εσύ σαν Αριστερά; Με όρους του 19ου αιώνα; Είναι σαν να αντιμετωπίζεις την Τουρκιά με νεροπίστολα ή να παίζεις με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και να παίζεις «ποδόσφαιρο της δεκαετίας του 1950»! Είναι δεδομένο πως θα σε λιανίσουν ανηλεώς αμφότεροι.
Αλλά και η πολυπαινεμένη εργατική τάξη δεν μας έδωσε παραδείγματα διαρκείας όσον αφορά την «εργατική εξουσία». Η Παρισινή Κομμούνα –περιορισμένη μόνο στην Πρωτεύουσα– κράτησε μόνο 2,5 μήνες, η Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία 3 μήνες και τα περίφημα «Εργατικά Συμβούλια του Τορίνο» μερικούς μήνες. Πουθενά τον τελευταίο αιώνα δεν είδαμε την εργατική τάξη να λειτουργεί αυτόνομα «για τον εαυτό της» (Für sich) αλλά αντίθετα λειτουργούσε «μέσω αντιπροσώπων» δηλαδή μέσω του κόμματος που μιλούσε στο όνομά της. Δεν είχαμε εργατική εξουσία ή «δικτατορία του προλεταριάτου» αλλά «Κομματική εξουσία και κομματικό σοσιαλισμό» και «Δικτατορία επί του προλεταριάτου» δηλαδή δικτατορία της Κεντρικής Επιτροπής και στο τέλος δικτατορία του Γενικού Γραμματέα (Τρότσκι). Μόλις πέθαινε ο ηγέτης και η ηγεσία «κατέρρεαν τα πάντα». Η μόνη χώρα που «ξέφυγε» ήταν και είναι η Κίνα που έκανε έναν εκπληκτικό συνδυασμό υπερανεπτυγμένου τεχνολογικά και εξαγωγικού στο χαρακτήρα καπιταλισμού, κρατικών τομέων της οικονομίας και μορφών συνεταιρισμού στην αγροτική οικονομία. Γιατί όμως «ξέφυγε» η Κίνα; Γιατί απλούστατα είχε ένα τεράστιο «πολιτιστικό απόθεμα» και έναν εκπληκτικό πολιτισμό 5.000 ετών. Άδω αποδείχτηκε πόσο τεράστιο ρόλο παίζει η πολιτιστική κληρονομιά στην πορεία ενός λαού. Φάνηκε με τους Κινέζους, φάνηκε και με τους «απερίγραπτα ηλίθιους» Αμερικανούς που είναι «Η μοναδική χώρα της ανθρωπότητας –Aμερική– που πέρασε κατευθείαν στην Παρακμή από την Βαρβαρότητα χωρίς να παράξει ποτέ πολιτισμό» (Όσκαρ Ουάιλντ).
Αλλά και η «ανθρώπινη φύση» είναι μόνο συγκυριακή ή είναι και διαχρονική; Η «Κοινωνική συνείδηση σαν αντανάκλαση του κοινωνικού είναι» (Κ. Μαρξ, εισαγωγή στην «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» 1859) δεν «κουβαλά» μέσα της και την διαχρονικότητα της ανθρωπινής φύσης; Τότε γιατί συγκινούμαστε αφάνταστα με τον Σοφοκλή και τον Αισχύλο των 2.500 χρονών πριν την εποχή μας συγγραφέων ή με τον Σαίξπηρ των 500 προ της εποχής μας ετών; Γιατί ανθεί ο μυστικισμός και οι θρησκείες σε τόσο μεγάλο βαθμό, μήπως στο «συλλογικό ασυνείδητο» (Καρλ Γιούγκ) κυκλοφορεί ακόμη η προϊστορική, αρχαία και μεσαιωνική ψυχή σαν «ψυχολογική κληρονομιά»; Να μην θυμηθούμε και τα λόγια του παρεξηγημένου Λυσένκο πως τα «επίκτητα πολιτιστικά χαρακτηριστικά κληρονομούνται»; Και γιατί ιστορικοί λαοί όπως οι Έλληνες και οι Κινέζοι, παρουσιάζουν τόσες «ιδιομορφίες», πολιτιστικές και ψυχολογικές, από τον βάρβαρο Δυτικό που μέχρι πριν 800 χρόνια έκανε ανθρωποθυσίες παγανιστών στον Θορ (Σκανδιναβοί); Αλλά και ο Μαρξ, 25 ετών το 1843, στην «Κριτική της Χεγκελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου» ή το 1844, στα «Οικονομικά χειρόγραφα του Παρισιού», γράφει επί λέξει πως «Στόχος μας είναι να ξαναβρεί το Είδος την Ύπαρξη». Σαν να παραδέχεσαι Κάρολε πως η ανθρώπινη φύση δηλαδή το Είδος είναι αλλοτριωμένη και καταπιεσμένη από την Ύπαρξη. Θα υποστηρίζαμε πως η Ύπαρξη είναι η «Συγκυριακή Φύση» και το Είδος η «Διαχρονική Φύση του ανθρώπου». Αν μελετήσαμε καλά τον Μεγάλο Γερμανό, νομίζουμε πως «κάτι» παρόμοιο είχε στο μυαλό του.
Και τέλος, οι πολυπαινεμένοι και πολυβραβευμένοι προλετάριοι της Δύσης, είχαν σαν στόχο, από την ώρα που ξυπνούσαν, άδω και 100–150 χρόνια την αταξική κοινωνία «των ελεύθερων παραγωγών» και την κατανομή «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» ; Εμείς τουλάχιστον, στους Gastarbeiter δηλαδή τους Βιομηχανικούς εργάτες της Γερμανίας και Σουηδίας που γνωρίσαμε, δεν αντιληφθήκαμε κάτι παρόμοιο, λυπούμαστε. Όλοι μα όλοι ήθελαν να αλλάξουν κοινωνική τάξη, τα παιδιά τους να παύουν να είναι εργάτες και να μορφωθούν ανεβαίνοντας κοινωνικά. Οι ίδιοι επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ήθελαν καινούργιο σπίτι στο χωριό, καινούργια οικονομική/κοινωνική θέση για τα παιδιά τους, δηλαδή κυρίως να μορφωθούν για να ανέβουν κοινωνικά. Οι ίδιοι επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ήθελαν καινούργιο σπίτι όχι μόνο στο χωριό αλλά και στην πόλη, καινούργια Mercedes ή Volvo ή να κάνουν δική τους επιχείρηση, μερικοί μάλιστα με όχι και τόσο θεμιτό τρόπο. Ακόμη και τα κομματικά μέλη του ΚΚΕ δεν εξαιρούνταν. Απλά, ήθελαν να ανέβουν οικονομικά και κοινωνικά, ουσιαστικά να πάψουν να είναι εργάτες αυτοί και κυρίως τα παιδιά τους. Απλά, ήθελαν να ζήσουν καλύτερα οι άνθρωποι. Αλλά και κατά την διάρκεια του ευημερούντος Καπιταλισμού της περιόδου 1945–1980 δεν παρατηρήσαμε «προλεταριακές εξεγέρσεις» παρά μόνο απεργίες για βελτίωση στα όρια του συστήματος. Οι μόνοι που «επαναστατούσαν» ήταν οι χορτασμένοι φοιτητές μεσοαστικής καταγωγής που έκαναν «επανάσταση με τα λεφτά του μπαμπά» (Γαλλικός Μάης, Αμερικανικά Πανεπιστήμια 1970). Μάλιστα στις διαδηλώσεις των Αμερικανικών Πανεπιστημίων, οι χορτάτοι φοιτητές που διαμαρτύρονταν για το Βιετνάμ, «έτρωγαν» κυριολεκτικά ξύλο από του εργάτες της Πολεμικής Βιομηχανίας που φοβόντουσαν πως θα κλείσουν τα εργοστάσια πολεμικού υλικού λογά των φοιτητικών διαμαρτυριών! (Το έγραψε πρώτος, αν θυμόμαστε καλά, ο Ζακ Αρνό στο «Είναι οι Αμερικανοί Εργάτες Συντηρητικοί;» αλλά και ο πολύς Μαρκούζε, «πρήζοντάς» μας για τον δήθεν «πρωτοποριακό ρόλο» των φοιτητών.)
Ας σκεφτεί πέντε λεπτά η λεγόμενη «αριστερή» διανόηση για όλα τα παραπάνω, ας βγάλει τα μυωπικά της γυαλιά και ας ακούσει τον σοφό και πολύ έξυπνο μαρξιστή –κατά Ερνέστ Μαντέλ– Καρλ Κάουτσκι που έγραφε «Αφότου ο Σοσιαλισμός έγινε επιστημονικός απαιτεί να τον μεταχειριζόμαστε σαν Επιστήμη, δηλαδή να τον μελετάμε».
