Από το Δημήτρη Μπελαντή
Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά και πολλά άλλα ζητήματα,
σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλά να μπορούσαμε να μην ετεροκαθοριζόμαστε
καθόλου και να έχουμε ως ριζοσπαστικός, δημοκρατικός και
αντικεφαλαιοκρατικός χώρος, αυτοτελές σχέδιο και εσωτερικό και διεθνές
και πλήρη αυτοτέλεια από όλους τους κυρίαρχους παράγοντες του διεθνούς
παιχνιδιού είτε είναι δύο είτε τρεις είτε πέντε, όπως λένε κάποιοι.
Μετά, όμως, σκέφτομαι ότι αυτό το συλλογικό «εμείς» δεν υπάρχει ακόμη
καθόλου ούτε καν ως έμβρυο και μπορεί να αργήσει πολύ να υπάρξει -αφήστε
που μπορεί αυτό να πάρει και γενιές ολόκληρες.
Ως τότε, ο ακόμη ηγετικός και ηγεμονικός πυρήνας του διεθνούς
καπιταλιστικού συστήματος, που μπορεί αύριο η μεθαύριο να είναι στο
Πεκίνο η στην δυνητική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας, αλλά σήμερα είναι
ακόμη στην Δύση, στις ΗΠΑ, τις Βρυξέλλες το Λονδίνο, το Παρίσι, το
Σίντνεϊ, την Ταϊβάν, την Οτάβα και το Βερολίνο, πρέπει να αλωνίζει
πολιτικά και στρατιωτικά χωρίς αντίσταση, να καταστρέφει τις χώρες
κοινωνικοοικονομικά (Ελλάδα των μνημονίων) ή στρατιωτικά (Γιουγκοσλαβία,
Ιράκ, εδώ και οκτώ χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη) και να κάνει ό,τι
θέλει;