Του
Θύμιου Παπανικολάου
(1944 - 2020)
Το «βρώμικο 89» ήταν μια σκηνοθετημένη σκευωρία του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου εναντίον του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου.
Πολιτική εμπροσθοφυλακή: Η ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (πατήρ).
Το «τεκμήριο» και το «άλλοθι» αυτής της σκηνοθεσίας ήταν η παραδοσιακή αριστερά: ΚΚΕ-ΣΥΝ!!!
Τα πυροβόλα όπλα τα ΜΜΕ: πάντα στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής κακουργίας…
Όλες αυτές, λοιπόν, οι πολύχρωμες δυνάμεις «στήσανε» τον Ανδρέα στον τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος: Στο «Ειδικό Δικαστήριο»!
Το «Ειδικό Δικαστήριο» αποτελεί, συνεπώς, την κορύφωση του δράματος και το ανεξίτηλο αποτύπωμα του «βρώμικου 89».
Η Δίκη φιάσκο, για όσους δεν θυμούνται, άρχισε στις 16 Μαρτίου 1991. Και το μόνο που απέμεινε από αυτή τη σκευωρία ήταν η καταδίκη του Τσοβόλα για ένα αυθαίρετο κτίσμα!!!
Εκείνα τα χρόνια της αντεπαναστατικής παλίρροιας, δούλευα στην εφημερίδα «Έθνος» και είχα γράψει το κείμενο: «Η Κάθαρση» (η εφημερίδα δεν το δημοσίευσε).
Θεωρώ σκόπιμο να αναδημοσιεύσω το κείμενο:
Η κάθαρση
Η «κάθαρση» αποτέλεσε τον κυρίαρχο ρητορικό λόγο της πολιτικής μυθολογίας τα τρία τελευταία χρόνια: Πολιτικό υπνωτικό που δεν επικάλυψε απλώς τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του «σκανδάλου Κοσκωτά», αλλά έκανε και δυνατή την κυβερνητική συμμαχία της παραδοσιακής αριστεράς με τον ιδεολογικό της αντίποδα, τη Ν.Δ.
Συνακόλουθα, δια μέσου αυτής της ιστορικής έκτρωσης ήρθε στην κυβέρνηση η Ν.Δ. και αναπαλαιώθηκαν οι μύθοι του νεοφιλελευθερισμού.
Όμως μια μυθική έννοια δεν παραποιεί απλώς, αλλά αποτελεί και προϊόν παραποίησης. Η γλώσσα της αλλοίωσης, η σκανδαλολογία: Ένας άλλος μύθος. Αυτός φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό.
Έτσι οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους» και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.
Σε ιδεολογικό επίπεδο η γλώσσα της σκανδαλολογίας λειτουργεί σαν εμβόλιο: Ομολογεί τα τυχαία ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα.
Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του. Ο ιδεολογικός, συνεπώς, καθαρτήριος λόγος καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέρα από το επιφανειακά ορατό, οργανώνει έναν κόσμο χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις και ταξικές οριοθετήσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο ο καθαρτήριος λόγος χρησιμοποιήθηκε για την «απαλλαγή» από το ΠΑΣΟΚ και τη διάλυσή του.
«Κάθαρση» σημαίνει καθαρισμός, απαλλαγή από ξένη ή βλαβερή ουσία. Κάθαρση λοιπόν από τι; Ασφαλώς όχι για να απαλλαγούμε από τη βλαβερή ουσία του συστήματος, αλλά για να «καθαρίσουμε» την ελληνική κοινωνία από το ΠΑΣΟΚ.
Η μυθολογία της «κάθαρσης» σηματοδοτούσε πολιτικά: Το ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα ο αρχηγός του είναι μια ξένη και βλαβερή ουσία που πρέπει να απαλλαγούμε. Αυτό υποδηλώνει και η παραπομπή του Αντρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Μια πολιτική επιλογή που εκτός των άλλων ανάγει σε ποινικό αδίκημα κάθε άσκηση κυβερνητικής εξουσίας από μη δεξιό κόμμα.
Πίσω λοιπόν από τη ρητορική της «κάθαρσης» κρυβόταν ο ταριχευμένος λόγος της Δεξιάς. Ο λόγος αυτός μετατρέπει αδιάκοπα τα προϊόντα της Ιστορίας σε τύπους, σε σχήματα. Και όπως η σουπιά χύνει το μελάνι της για να προστατευτεί, έτσι και η Ν.Δ. έχυσε το μελάνι της «κάθαρσης» για να αποκρύψει το σκληρό ταξικό της πρόσωπο και να ξεγελάσει τους απογοητευμένους.
Η Αριστερά προσκολλημένη σε τύπους και σχήματα βούτηξε στο μελάνι και έγραψε μια ακόμα μελανί σελίδα.
Τι απόμεινε σήμερα από την «κάθαρση»; Το αυθαίρετο κτίσμα και η πολιτική τιμωρία του Τσοβόλα. Πλήρης αυτογελιοποίηση!
Η «κάθαρση» θεμελιώθηκε στο «ήθος» και στην «εντιμότητα» και κατέληξε στην καταδίκη του Τσοβόλα, που οι πάντες, φίλοι και αντίπαλοι, εγκωμίασαν το ήθος του και την εντιμότητά του.
Φαίνεται ότι το ήθος αποτελεί «ξένη» και «βλαβερή» ουσία...
Φλεβάρης 1992
Διαβάστε και εδώ:
https://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=11495
