Του
Ηλία Παπαναστασίου
Νέο νομοσχέδιο εισάγει η Κυβέρνηση της Δεξιάς για να φορολογήσει τους ελεύθερους επαγγελματίες, εγκαινιάζοντας μια λασπολογικού χαρακτήρα καμπάνια εναντίον των ελεύθερων επαγγελματιών που αποτελούν στόχο ουσιαστικά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στον χώρο της παροχής υπηρεσιών. Όπως ενημερωνόμαστε για το κατάπτυστο νομοσχέδιο:
«Η φορολόγηση με βάση τεκμαρτό εισόδημα, για εισόδημα δηλαδή που δεν έχει αποκτηθεί, όχι μόνο δεν καταπολεμά τη φοροδιαφυγή, αφού προστατεύει τα υψηλά εισοδήματα που μπορούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά οδηγεί σε αφανισμό ένα μεγάλο τμήμα ενεργού οικονομικού πληθυσμού που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, τη μεσαία τάξη.
Η Κυβέρνηση δείχνει ότι αγνοεί την πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία των ελευθέρων επαγγελματιών, των επιστημόνων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μετά από τη δεκαετή μνημονιακή περίοδο, την υγειονομική κρίση λόγω της πανδημίας, την ενεργειακή κρίση και την αύξηση των τιμών και του πληθωρισμού.
Δείχνει να αγνοεί τα στοιχεία που η ίδια διαθέτει και τα οποία αποδεικνύουν ότι ένα σημαντικό τμήμα των ελευθέρων επαγγελματιών, των επιστημόνων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων αδυνατεί να ανταποκριθεί σε βασικές υποχρεώσεις και έχει σημαντικές οφειλές προς το Δημόσιο, τις Τράπεζες, τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Δείχνει να αγνοεί ότι πολλοί εξ αυτών χάνουν τις ρυθμίσεις που έχουν υπαχθεί και βρίσκονται ενώπιον καταδιωκτικών μέτρων. Και αυτούς, αντί να τους στηρίξει με κάθε πρόσφορο τρόπο, έρχεται να τους δώσει τη χαριστική βολή, προβλέποντας πλασματικά κέρδη σε κάθε χρήση και αρνούμενη να δεχθεί ότι μπορεί να υφίσταται φορολογική χρήση με ζημίες.» (Documento, 21/11/2023)
Γιατί όμως νομοθετείται τώρα αυτό το σκληρό, σκληρότατο νομοσχέδιο; Υπάρχουν έξι λόγοι:
(α) Είναι γεγονός πως η νεοελληνική κοινωνία διαθέτει έναν πολύ μεγάλο αριθμό Μικρής και Μεσαίας Επιχειρηματικότητας και τεράστιο αριθμό Ελεύθερων Επαγγελματιών. Ιστορικά, ο αριθμός ειδικότερα των δικηγόρων στην Ελλάδα είναι τεράστιος και ανάλογες διαστάσεις έχουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες σε άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες όπως γιατροί, σύμβουλοι επιχειρήσεων, ασφαλιστές, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, λογιστές/φοροτεχνικοί κλπ. Ιστορικά, οι λεγόμενοι «αυτοαπασχολούμενοι» ήταν τεράστιο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που και σήμερα ξεπερνά το 30%, ακόμη και 35-40% του Οικονομικά Ενεργού πληθυσμού. Γιατί;
(β) Η ελληνική κοινωνία δεν είχε τον τύπο καπιταλιστικοποίησης και αστικοποίησης που είχαν οι «κλασσικές» αστικές, καπιταλιστικές χώρες. Τεράστια στρώματα του εργαζόμενου πληθυσμού δεν είχαν «απαλλοτριωθεί» από κάθε περιουσιακό στοιχείο ώστε η μόνη τους διέξοδος να ήταν η απασχόληση ως μισθωτοί στον Ιδιωτικό Τομέα, να ανήκουν δηλαδή στην Μισθωτή Τάξη ή στην Εργατική Τάξη με την ευρεία έννοια. Έτσι, η «Νόθα Αστικοποίηση» (Β. Φίλιας) και η Μεταπρατικού τύπου ανάπτυξη του Ελληνικού Καπιταλισμού δεν ευνόησε την ανάπτυξη Μεγάλων Βιομηχανικών Μονάδων με συμπαγή Βιομηχανική Εργατική Τάξη δηλαδή την κλασσικού τύπου «Προλεταριοποίηση» των αγροτών και των μικροαστικών στρωμάτων.
(γ) Έτσι, η ελληνική κοινωνία διατήρησε τεράστιο αριθμό ελεύθερων επαγγελματιών και ΜικροΜεσαίων Επιχειρηματιών που δεν αφομοιώθηκαν από τις μεγάλες Καπιταλιστικές Επιχειρήσεις και Πολυεθνικές. Αυτή η οικονομική, επαγγελματική και ταξική αυτονομία έδινε σε αυτά τα στρώματα, τους περίφημους «Μικρομεσαίους» μεγάλα περιθώρια κινήσεων στην αγορά, απασχόλησης εργατικού δυναμικού και το κυριότερο, πολιτική αυτονομία. Πολύ περισσότερο ήταν ελεγχόμενη η Μισθωτή Τάξη –Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα– τις πρώτες δεκαετίες μετά τον εμφύλιο πόλεμο, ακόμη και στις μέρες μας απ’ ό,τι ήταν οι Μικρομεσαίοι. Αυτοί διατηρούσαν, έστω και επισφαλώς και εξαιρετικά δύσκολα την ανεξαρτησία τους –με «χίλια ζόρια»– όμως ήταν ανεξάρτητοι, τουλάχιστον στο μέτρο του δυνατού. Αυτή η μη-ελεγχόμενη, ελευθεριάζουσα και κάπως «αναρχίζουσα» συμπεριφορά των Μικρομεσαίων ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα των μεταπολεμικών Κυβερνήσεων. Με εξαίρεση του μαχητικότερου τμήματος της Εργατικής Τάξης που ήταν οι Οικοδόμοι στα μεταπολεμικά χρόνια της ταχυτάτης οικοδομικής ανάπτυξης, το μεγαλύτερο τμήμα της πολυπαινεμένης Εργατικής Τάξης τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν ιδιαίτερα «άτακτο» και την θέση της, κατέλαβαν πολιτικά οι Μικρομεσαίοι μάλλον παρά οι Βιομηχανικοί Εργάτες. Δεκαετίες 1970 έως 1980 αλλά και μετά την δεκαετία του 1980, οι Μικρομεσαίοι ήταν μάλλον η «πρωτοπορία της διαμαρτυρίας» με κάθε λογής κινητοποιήσεις. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών 1970 και 1980, στηριζόμενοι στο Σχήμα Μαρξιστικής Ανάλυσης του Δίπολου Μητρόπολης/Περιφέρειας συνέλαβαν –ιδιοφυώς από θεωρητική και εξαιρετικά πετυχημένα από πολιτική άποψη– τον κρισιμότατο ρόλο των Μικρομεσαίων και των Ελεύθερων Επαγγελματιών. Έτσι, αφομοιώνοντας πολιτικά τους Μικρομεσαίους, το ΠΑΣΟΚ διεκδίκησε νικηφόρα την «Πολιτική και Εκλογική Ηγεμονία» από το 1977 έως και τις εκλογές του 2009.
(δ) Καλό θα ήταν να δοθεί απάντηση στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ που χαρακτήριζαν, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 το ΠΑΣΟΚ ως «Μικροαστικό Κόμμα» Ή «Κίνημα Μικροαστικής διαμαρτυρίας». Όμως, λόγω της Ταξικής Σύνθεσης της Ελληνικής Κοινωνίας και την οποία προαναφέραμε, ούτε το ΕΑΜ των 1.600.000 μελών και η ΕΠΟΝ των 600.000 μελών μπορούν να χαρακτηριστούν ως αμιγώς «Προλεταριακοί Οργανισμοί και Κινήματα». Είναι γνωστό πως την Δεκαετία του 1950, 1960 και 1970 η ΕΔΑ –μετωπικό σχήμα του παράνομου ΚΚΕ– είχαν τεράστια επιρροή σε επαγγελματικά και κοινωνικά στρώματα Ελεύθερων Επαγγελματιών όπως Γιατροί, Δικηγόροι, Μηχανικοί κλπ. Αλλά και Επιχειρηματίες του Ιδιωτικού Τομέα όπως οι Εργολάβοι, στα δύσκολα, «πέτρινα» χρόνια είχαν πολλές φορές αριστερή προέλευση λόγω της μη-δυνατότητας Επαγγελματικής Εξέλιξης στον Δημόσιο Τομέα όπου απαιτείτο «Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων». Μη μπορώντας λοιπόν να εξελιχτούν στο Δημόσιο, έκαναν «σταδιοδρομία» στον Ιδιωτικό Τομέα.
(ε) Σε μεγάλο βαθμό (όχι απόλυτα), τον ρόλο της «Πρωτοπορίας» στην Μεταπολεμική Κοινωνική και Πολιτική Ιστορία της χώρας τον έπαιξε ο Μικροαστός και ο Μεσοαστός και όχι ο Προλετάριος ο οποίος άλλωστε δεν είχε προλεταριοποιηθεί πλήρως, έχοντας το «άλλο πόδι χωμένο» στο χωριό του όπου διατηρούσε μορφές μικροϊδιοκτησίας. Εργαζόμενος στον Ιδιωτικό Τομέα σε Μικρές Επιχειρήσεις ως επί το πλείστον και μάλιστα Οικογενειακού χαρακτήρα, με ανύπαρκτα Συνδικάτα που απαγορεύονταν αυστηρώς και δια ροπάλου, δεν απέκτησε «Ταξική Συνείδηση Βιομηχανικού Εργάτη» αλλά «Μικροαστική Συνείδηση ως μέλος της διευρυμένης Οικογένειας του Αφεντικού» με πιθανότητες μάλιστα να προτιμηθεί και ως γαμπρός, σε ορισμένες περιπτώσεις!
στ) Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω η Κυρίαρχη Τάξη Μεταπρατών και Κομπραδόρων «Αστών», θέλει να απαλλοτριώσει επαγγελματικά και ιδιοκτησιακά τους Ελεύθερους Επαγγελματίες και Μικρομεσαίους ώστε να είναι εύκολος στόχος Μεγάλων Εταιρειών και Πολυεθνικών με δόλωμα την Μισθωτή Απασχόληση, δηλαδή το να πάψουν να θεωρούνται Ελεύθεροι Επαγγελματίες και να ενταχθούν στην Μισθωτή Τάξη δηλαδή να ανήκουν στην διευρυμένη Εργατική Τάξη. Γιατί στην Εργατική Τάξη ανήκει ο Μισθωτός Δικηγόρος μιας Μεγάλης Δικηγορικής Εταιρείας 100-200 Μισθωτών Δικηγόρων, όπως στην Εργατική Τάξη ανήκει ο Μικροβιολόγος που δουλεύει για 900-1.000 ευρώ το μήνα σε Ιατρικό Κέντρο αλλά και ο Σύμβουλος Επιχειρήσεων που χάνει το Γραφείο του και δουλεύει σαν Μισθωτός σε Μεγάλη Γερμανική Εταιρεία Συμβούλων. Χάνοντας λοιπόν τα Ανεξάρτητα Γραφεία τους οι Ελεύθεροι Επαγγελματίες Προλεταριοποιούνται αντί να βοηθηθούν και να ανακουφιστούν από την τραγική κατάσταση που βρίσκονται. Πολλοί μάλιστα έχουν εισοδήματα χαμηλότερα του Βιομηχανικού Εργάτη, δυσκολευόμενοι να πληρώσουν το νοίκι, τις ασφαλιστικές εισφορές και όλα τα έξοδα του Γραφείου. Αντ’ αυτού, η Κυβέρνηση της Δεξιάς τους δίνει «μια ανάποδη», στέλνοντάς τους στο «βαθύ Μισθωτό Προλεταριάτο».
Έτσι, η Δεξιά πετυχαίνει (1) και τον Ελληνικό Καπιταλισμό να «εκσυγχρονίσει» προμηθεύοντας Μισθωτούς χαμηλών ή μέτριων αμοιβών – πλέον– πρώην Ελεύθερους Επαγγελματίες στις Μεγάλες Εταιρείες του Τομέα Παροχής Υπηρεσιών, (2) και το πελατολόγιο των πρώην-Ελεύθερων Επαγγελματιών να το στείλει στις Μεγάλες Εταιρείες που προαναφέραμε, (3) πολιτικά να προφυλάξει το Σύστημα από ανεξέλεγκτα «Κινήματα Γραβάτας», επικίνδυνα στις δυνατότητες διεύρυνσής τους και ανεξέλεγκτα στις πολιτικές και εκλογικές τους επιπτώσεις. (4) Ταυτόχρονα, η Κυρίαρχη Τάξη αντί «να πατάξει την φοροδιαφυγή του εαυτού της» –πράγμα αδύνατο– πυροδοτεί όλη την κοινωνική μνησικακία και εμπάθεια της άθλιας Μικροαστικής Μάζας που «κομπορρημονεί» υποστηρίζοντας τον Μητσοτάκη στον (υποτιθέμενο) «Αγώνα του κατά της Φοροδιαφυγής». Εννοείται, σύμφωνα με το Μητσοτάκειο Σχέδιο, η Ελίτ «στρίβει δια του Αρραβώνος» και φοροδιαφεύγει ασύστολα. Όλα τα ένστικτα κατά των Δικηγόρων, Μηχανικών, Συμβούλων, Γιατρών κλπ. «βγαίνουν σεργιάνι» στην δυσώδη, δυσφορική και ανεξέλεγκτα βορβορώδη Ελληνική Τηλεόραση, αφήνοντας στο απυρόβλητο την απίστευτη Φοροδιαφυγή της Ελίτ –Βιομηχάνων, Εφοπλιστών, Τραπεζών– και πονηρά στοχοπροσηλώνοντας το βλέμμα στους βδελυρούς Ελεύθερους Επαγγελματίες που «φοροδιαφεύγουν» στην χώρα της «Φαιδράς Πορτοκαλέας», δηλαδή στην Μπανανία που λέγεται Ελλάδα. Έτσι, ο Μητσοτάκης –γνωρίζοντας άριστα με πόσο ηλίθιους Ρωμιούς έχει να κάνει...– και στο πόπολο αυτοπροβάλλεται ως «Καθαρτήριος Πρωθυπουργός» που πολεμά την Φοροδιαφυγή και Φοροαποφυγή αλλά και ως «Ηγεμών Καθαρτηρίου» που προετοιμάζει τις «Ψυχές για τον Παράδεισο» συντελώντας στην «Αποκάθαρσή» τους. Βεβαία, «Παράδεισος» στην γλώσσα του «Προτεστάντη» Αγγλοσάξονα με ελληνικό διαβατήριο που είναι ο Μητσοτάκης, σημαίνει «Κοινωνία Αποκαθαρμένη από Φοροδιαφυγή» δηλαδή «Κοινωνία Προτεσταντικού Καπιταλισμού χωρίς Μικρομεσαίους και Ελεύθερους Επαγγελματίες» ή αλλιώς, «Κοινωνία Καθαρού Καπιταλισμού με Εταιρείες-Γίγαντες και Μισθωτούς της Άμεσης Απόλυσης».
Καλώς ήρθατε λοιπόν στο Νέο, Θαυμαστό Κόσμο (New brave World) των Δύο Τάξεων, «Των Γιγάντων που κερδοφορούν και των Μισθωτών που συνωστίζονται».
