Παλαιές αγωνιστικές ευχές του Θύμιου Παπανικολάου που έφυγε σαν σήμερα το 2020.
Ζούμε μια φρίκη δίχως τέλος…
Τα ανδρείκελα των τοκογλύφων και της νεοταξικής ευρω-χούντας ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ
τη ληξιαρχική πράξη της ολοκληρωτικής μας χρεοκοπίας και του θανάτου μας…
ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ να μετατρέψουν την
Ελλάδα σε χωματερή ανθρώπινων σκουπιδιών και λειψάνων…
Δεν μπορεί να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σ’ αυτόν τον
εφιάλτη, ούτε να ξεφεύγουμε από τις αγωνιστικές δυσκολίες και απαιτήσεις,
με λεκτικές υπεκφυγές και ευτελείς μικροπονηριές που μας ποτίζουν με το
ζαχαρωμένο δηλητήριο των ψεύτικων ελπίδων, αυτών της εκλογικής ειρηνοφιλίας και
των «αριστερών» πανηγυριών και παρελάσεων: Όλα αυτά γιγαντώνουν τη δικτατορική
θρασύτητα των «νταβάδων» και των ανδρεικέλων τους…
Μία και μοναδική διέξοδος μας απομένει: Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ...
Καλή Αγωνιστική Χρονιά!
«Μες στον άδοξο δρόμο, που μια τύχη με σέρνει,/ με φυλή που σηκώνει της σκλαβιάς αλυσίδα,/ κάποιο βάλσαμο κούφιο στο τραγούδι μου φέρνει/ η ντροπή που με πιάνει για μια τέτοια πατρίδα!/ Και τι νάχει εδώ άλλο ποιητής παρά μόνο/ για τους Ελληνες πίκρα, για τη χώρα τους πόνο!».
