Του Δημήτρη Μπελαντή
Αν η
Αριστερά υποστηρίζει την αποδόμηση της κλασσικής παιδείας και της
Αναγέννησης καθώς και την υβριστική αποδόμηση όλων των μεγάλων
πνευματικών παραδόσεων του δυτικού πολιτισμού (ακόμη και οι θρησκείες,
όχι οι εκκλησιαστικοί θεσμοί εξουσίας, είναι μεγάλες πνευματικές
παραδόσεις της Δύσης και συλλογικοί δεσμοί), ακόμη και την αποδόμηση
του καλού γούστου και της αισθητικής, και οι συντηρητικοί τυχαίνει να τα
υπερασπίζονται, τότε, σύντροφοι, έχει γίνει ένα τεράστιο λάθος και το
φάσμα αριστερά - δεξιά έχει, όπως και στην περίοδο του κόβιντ και των
ψευτοεμβολίων, γυρίσει τούμπα.
Αν η Αριστερά
είναι μια παραλλαγή του κωλοπαιδισμού του ακραίου Κέντρου, ένας απόλυτος
σχετικισμός, τότε μπορεί άνετα να πάει στο διάβολο και κανείς δεν θα
ζημιωθεί.
Η ελευθερία της κακαίσθητης κιτς προσβλητικής
διακωμώδησης δεν θυμίζει καθόλου τον Διαφωτισμό αλλά άσχημες και
μηδενιστικές παραλλαγές του Σατυρικού του Πετρώνιου. Αν και στην
ταινία του Φελίνι πάνω στο Σατυρικόν, υπάρχει τουλάχιστον ομορφιά των
σωμάτων, σε αντίθεση με την δήθεν τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, αυτό θεωρούνταν πολύ σημαντικό. Δεν
βγάζανε την ασχήμια παγανιά.
Από την σάτιρα στην σκοπευμένη προσβολή - ένας πολιτισμός άνευ ορίων
Αντιφάσεις
μιας πολιτιστικής στάσης των κέντρων εξουσίας στην Δύση.Με αφορμή την
τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Είμαστε, θα σου πουν,μια
κοσμική κουλτούρα που προωθεί την καλλιτεχνική ελευθερία, την
σάτιρα, τον σαρκασμό κλπ Έτσι δικαιολόγησαν προ ετών και τα σκίτσα για
τον Μωάμεθ που οδήγησαν στην γνωστή εγκληματική τραγωδία με το Charlie
Hebdo.
Αυτό που συμβαίνει με τον κυρίαρχο τώρα
μεταμοντέρνο πολιτισμό στη Δύση είναι η παντελής έλλειψη ηθικών και
πνευματικών ορίων.Το όριο δεν είναι καταστολή ,είναι ο σεβασμός του
συναισθήματος του Άλλου. Συνεπώς, δεν απαγορεύεται μεν ο σαρκασμός ή η
κριτική, αλλά απέναντι σε μεγάλες θρησκευτικές και ηθικές παραδόσεις
πρέπει το υποκείμενο της σάτιρας να έχει ένα όριο, έναν αυτοπεριορισμό.
Πόσο μάλλον όταν ο σαρκασμός δεν είναι του αδύνατου προς την
εξουσία, όπως ήταν σε παλιές εποχές, αλλά των φορέων της εξουσίας
απέναντι σε κοινωνικές συλλογικές παραδόσεις που ούτε πανίσχυρες είναι
εδώ και καιρό και που προσφέρουν ένα ψυχικό καταφύγιο σε έναν κόσμο
χωρίς νόημα. Εδώ οι καλλιτέχνες της εξουσίας δεν σαρκάζουν αλλά φέρονται
ως Κωλόπαιδα που αποδομούν καταλυτικά τα πάντα για να μείνει μόνο ο
ατομικισμός. Για να είναι μόνο καταφύγιο το εμπόρευμα.
Από
την άλλη πλευρά, αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που ούτε ο χριστιανισμός
είναι τόσο ισχυρός πνευματικά ούτε σε καμία περίπτωση η γαλλική
κουλτούρα στενάζει κάτω από την θεοκρατία. Σοβαρευτείτε, η γαλλική
κουλτούρα είναι " λαϊκή" και όχι κυρίως θρησκευτική εδώ και εκατόν
είκοσι χρόνια. Γιατί τόση επίθεση απέναντι σε έναν πια πιο αδύναμο
εχθρό; κι αν έχετε κουράγιο, κάντε τα και με το Ταλμούδ ή το
Κοράνιο. Δεν θα το κάνετε και ξέρετε το γιατί.
Τέλος,
ας σκεφτούμε λίγο ότι όλοι αυτοί που κόπτονται για την ελευθερία
σαρκασμού και καλλιτεχνικής δήθεν ελευθερίας, θα ζητήσουν αυτόχρημα την
παρέμβαση του εισαγγελέα όταν :
- πει κάποιος
κάτι αρνητικό για μια γυναίκα πολιτικό ακόμη και όταν αυτό δεν έχει
καμία σχέση με το φύλο της. Βλέπε Πολάκης. Εκεί δεν υπάρχει πολιτική
κριτική παρά μόνο αυταπόδεικτο σεξιστική προσβολή.
- ασκήσει κριτική στην ΛΟΑΤ κοινότητα η στην συμπεριφορά κάποιων μελών της.Για οποιονδήποτε λόγο.
- κάνει κριτική στο Ισραήλ. Θα τον πάνε μέσα για αντισημιτισμό.
- εξυμνήσει την Χαμάς.
- κάνει μια δήλωση φιλορωσική.
- προσβάλει την επιστημονικότητα της Pfizer και των εμβολίων της. Αυτή η θρησκεία, της επιστήμης, δεν επιδέχεται σαρκασμό.
Εκεί
ξεχνάμε το παραμυθάκι καλλιτεχνική ελευθερία και πιάνουμε το παραμυθάκι
ρατσιστική ρητορική μίσους. Συνυπάρχοντα παραμυθάκια.
Κοιτάξτε παιδιά, μερικές πρακτικές και αντιφάσεις της δυτικής κουλτούρας είναι εξόφθαλμες. Μην μας δουλεύετε τόσο πολύ!!!
Μετά, αναρωτιέστε γιατί ανεβαίνει ο Τραμπ και η Λεπέν. Αν όντως αναρωτιέστε.
https://www.facebook.com/share/p/yQ7R6G8RVAZLLUxs/
Το πήραμε από:geromorias.blogspot.com
