Για να λυθούν τυχόν απορίες παραθέτουμε άρθρο μας από το Ρεσάλτο τεύχος 33, Νοέμβριος 2008
Με την είσοδό του στο Κόσοβο για να φέρει την ειρήνη,
το ΝΑΤO έφερε την κόλαση
Του Σεβ. Επισκόπου
Αρτεμίου Ραντοσάβλιεβιτς
Επιμέλεια-Μετάφραση από τα γαλλικά,Reseau Voltaire:
Κλεοπάτρα Κατακάλου
Εισαγωγή του Ρεσάλτο
Με αφορμή τις πρόσφατες δημοσιεύσεις στον Τύπο σχετικά με τις τελευταίες βεβηλώσεις ορθοδόξου σερβικού Κοιμητηρίου στο νοτιοανατολικό Κόσοβο, παραθέτουμε αποσπάσματα από τη παρέμβαση του σεβασμιοτάτου Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου Ραντοσάβλιεβιτς στη Συμφερούπολη (Κριμαίας), στις 20 Σεπτεμβρίου 2007, εν όψει της ενδεχόμενης ένταξης της Oυκρανίας στο ΝΑΤO. Η εν λόγω παρέμβαση αν και παλαιά παραμένει πάντα επίκαιρη, λόγω των καθημερινών δραματικών γεγονότων που ζούμε. Και η αμερικανική στρατηγική κατασκευής προτεκτοράτων επεκτείνεται εφιαλτικά…
Πρόλογος από το Reseau Voltaire
Η κυβέρνηση των Ηνωμ. Πολιτειών, όχι μόνο πιέζει προς τη διάλυση της Σερβίας και τη δημιουργία του ανεξάρτητου Κοσόβου, αλλά κι ελπίζει ότι το Βελιγράδι θα προσχωρήσει στο ΝΑΤO, το ΝΑΤO που πριν από λίγο καιρό ακόμη εξαπέλυε εκεί τις βόμβες του. Κατά τον σεβασμιότατο Αρτέμιο Ραντοσάβλιεβιτς πρόκειται για μια νέα καταστροφή που πλανάται πάνω σ' αυτήν την ήδη τόσο δοκιμασμένη γη.
Όπως γνωρίζετε καταγόμαστε από τη Σερβία , το Κόσοβο και τα Μετόχια, αυτή τη σέρβικη Ιερουσαλήμ, το λίκνο της σέρβικης πνευματικότητας και του σέρβικου έθνους. Σ' αυτόν τον τόπο βρίσκονται οι ρίζες μας, εδώ οικοδομήθηκε η πνευματική ταυτότητα του λαού μας, εδώ κείνται πολυάριθμοι ιεροί τόποι (περί τις 1300 εκκλησίες και μοναστήρια) που ανεγέρθηκαν κατά τη διάρκεια χιλίων περίπου ετών. Σήμερα, λόγω κυρίως των στρατιωτικών επιχειρήσεων με την πρωτοβουλία του ΝΑΤO, αντιμετωπίζουμε το μέγα κίνδυνο, να εξαφανιστούν τα τελευταία ίχνη της υπάρξεώς μας.
Μα τι συνέβη; Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, στην έναρξη του 21ου αιώνα;
Και όμως ναι. Είναι δυνατόν, ακριβέστερα, «χάρις» στις επιχειρήσεις του ΝΑΤO, υπό την ηγεσία της Oυάσιγκτον και των Βρυξελλών.
Το ΝΑΤO -ο Oργανισμός της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού- αυτός ο σύνδεσμος που ενώνει την Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική, συστάθηκε το 1949 με την αποστολή να εγγυάται την ελευθερία και την ασφάλεια όλων των χωρών-μελών με μέσα πολιτικά και στρατιωτικά. Ευγενής πρόθεση, εάν επρόκειτο γι' αυτό. Άξια αποστολή, υψίστης υπόληψης.
Δυστυχώς αυτή η αποστολή εγκαταλείφθηκε και πιο συγκεκριμένα μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου του 1990 (πτώση του τείχους του Βερολίνου και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης). Έκτοτε το ΝΑΤO προκειμένου να αιτιολογεί την παρουσία του αναζήτησε νέο λόγο ύπαρξης και εφήρμοσε επιλογές μιας άλλης τάξεως.
Μακριά από του να μεριμνά για την ελευθερία και την ασφάλεια των χωρών-μελών του, το ΝΑΤO μεταβλήθηκε στον επιτιθέμενο ενάντια στην ελευθερία του πλησίον, στο βιαστή της ασφάλειας ενός λαού αδύνατου κι εντελώς ακίνδυνου. Έχετε ήδη αντιληφθεί, χωρίς αμφιβολία, ότι ομιλώ για τον πόλεμο που εξαπέλυσε εναντίον της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, (δηλ. της Σερβίας και του Μαυροβουνίου), το έτος 1999. Επρόκειτο για μια αεροπορική εκστρατεία κατά την οποία τα μέρη της διαμάχης δεν βρέθηκαν ποτέ αντιμέτωπα. Επρόκειτο για έναν ασυνήθιστο πόλεμο , τον πρώτο στο είδος του στην ιστορία των ενόπλων συρράξεων. Κατά την διάρκεια 78 ημερών, αδιάκοπα και παράνομα, το ΝΑΤO κατέστρεφε την πατρίδα μου, κατά τρόπο άδικο, βίαιο και ανελέητο, εξαπολύοντας βόμβες και πυραύλους παντός τύπου, τρέποντας σε ερείπια στόχους αστικούς περισσότερο παρά στρατιωτικούς, (νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, κατοικημένες περιοχές, ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, γέφυρες, εργοστάσια), στοχεύοντας σκόπιμα σιδηροδρόμους και λεωφορεία που ξεχείλιζαν από επιβάτες, σκοτώνοντας έτσι περισσότερο από 2.500 πολίτες.
Όλα αυτά προκαλούν φοβερό πόνο στο λαό μου. Αλλά εκείνο που τον πληγώνει ακόμη περισσότερο και κατά τρόπο ασύγκριτο είναι η κυνική εξήγηση, η αποκαλούμενη «δικαιολογία» της κτηνώδους των λύσσας, η οποία συνίσταται στη ρήση ότι όλα αυτά δεν στρέφονταν εναντίον του σερβικού λαού, αλλά εναντίον της τότε κυβέρνησης του Βελιγραδίου. Έτσι λοιπόν τα αθώα θύματα των πολιτών καταχωρήθηκαν στις δύο τερατώδεις λέξεις «παράπλευρες απώλειες», μια αποκρουστική έκφραση που ακόμη και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης διακήρυξαν ως τις «χειρότερες των λέξεων» για το 1999.
Με άκρα τέρψη οι δολοφόνοι του ΝΑΤO ανέλαβαν να σκοτεινιάσουν τον ουρανό πάνω απ' το Κόσοβο και τα Μετόχια, προσφέροντας την αεροπορική τους στήριξη στην τρομοκρατική οργάνωση γνωστή με το όνομα «Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσόβου» (UCK), ρίχνοντας στη ιερά γη του Κοσόβου και των Μετοχίων βλήματα κάθε λογής και επινόησης μεταξύ των οποίων βόμβες διασποράς (στη θεωρία απαγορευμένες) και «βελτιωμένους» πυραύλους απεμπλουτισμένου ουρανίου, των οποίων τα καταστρεπτικά αποτελέσματα είναι αισθητά ακόμη και σήμερα σ' αυτές τις δύο περιοχές, χωρίς καμμία διάκριση στην εθνικότητα. Ανάμεσά τους και μέλη του ΝΑΤO καθώς και στρατιώτες των Ειρηνευτικών Δυνάμεων Κοσσυφοπεδίου έχουν προσβληθεί από τα επακόλουθα της ακτινοβολίας.
Ψεύδονταν όταν διαβεβαίωναν ότι η εκστρατεία των βομβαρδισμών, η αποκαλούμενη «Άγγελος του ελέους», είχε οργανωθεί προκειμένου να προλάβει μία ανθρωπιστική καταστροφή , ανύπαρκτη την εποχή εκείνη, η οποία δημιουργήθηκε τεχνητά από την επίθεσή τους στον τόπο μας και διευθύνονταν με μαεστρία από τους αλβανούς ηγέτες του UCK (OΥΤΣΕΚΑ)
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Τα εγκλήματα που διεπράχθησαν εναντίον του λαού μας πέτυχαν την πλήρη έκφρασή τους μόλις μετά το τέλος του «πολέμου», δηλ. με την είσοδο των δυνάμεων της KFOR (Διεθνούς Ειρηνευτικής Δύναμης στο Κοσσυφοπέδιο), βάσει της αποφάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Συνθήκης του Κουμάνοβο που υπεγράφη στις 10 Ιουνίου του 1999. Η KFOR είχε την εντολή σύμφωνα μ' αυτήν την συνθήκη να αντιταχθεί στην εχθρότητα ανάμεσα στα μέτωπα, να εδραιώσει ένα περιβάλλον ασφαλείας και να αποστρατιωτικοποιήσει τον OΥΤΣΕΚΑ. Σύμφωνα με την απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας, η KFOR είχε έλθει στο Κόσοβο και στα Μετόχια προκειμένου να εδραιώσει μια ειρηνική κατάσταση και ασφαλή για όλους τους κατοίκους του Κοσόβου και να διευκολύνει την άνευ όρων και ακίνδυνη επάνοδο των προσφύγων και των εκτοπισθέντων.
Έκτοτε δεν έφεραν εις πέρας ούτε ένα από τα εξαγγελθέντα χρέη.
Ήταν αμέσως μετά την έλευση της KFOR και των πολιτικών αρχών του OΗΕ και της UNMIK (Αποστολής των Ηνωμένων Εθνών στο Κοσσυφοπέδιο), που έλαβαν χώρα οι «ανθρωπιστικές καταστροφές» με αποκορύφωμα να τελεσθεί σ' αυτή την περιοχή μία πρωτοφανής εθνική κάθαρση.
Η μοναδική στο είδος της γενοκτονία του σερβικού πληθυσμού, εν καιρώ ειρήνης, ανήκουστη στην ιστορία της ανθρωπότητας διαδραματίσθηκε υπό την αρχηγεία της ΚFOR και της UNMIK, τα μέλη των οποίων είχαν τεθεί στην υπηρεσία των αλβανών εξτρεμιστών και της οργάνωσης των OΥΤΣΕΚΑ, παρέχοντάς τους την άδεια να βασανίσουν και να εκτελέσουν τα 2/3 του σέρβικου χριστιανικού πληθυσμού (250.000 άτομα) καθώς επίσης και άλλων μη αλβανικών κοινοτήτων: Ρομά, Αθιγγάνων Ασκάλι και Γκοράντσι.
Το άρθρο ΙΙ της σύμβασης του OΗΕ σχετικά με τις γενοκτονίες προβλέπει:
«Στην παρούσα Σύμβαση ως «γενοκτονία» νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων που ενεργούνται με την πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, όπως:
α) Φόνος των μελών της ομάδας.
β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας.
γ) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες διαβιώσεως δυνάμενες να επιφέρουν την πλήρη ή την μερική σωματική καταστροφή αυτής.
δ) Μέτρα που αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους ορισμένης ομάδας.
ε) Αναγκαστική μεταφορά παίδων μιας ομάδας σε άλλη ομάδα».
Όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία που συνιστούν τον ορισμό της γενοκτονίας στη Σύμβαση του OΗΕ διαπράχθηκαν εναντίον του σερβικού λαού στο Κόσοβο και τα Μετόχια κατά τη διάρκεια των τελευταίων 8 ετών, υπό την παρουσία και την «προστασία» των στρατευμάτων του ΝΑΤO.
Η ιστορία του Κοσόβου και των Μετοχίων είναι μια ιστορία λυπητερή, αίματοβαμμένη. Όλα ξεκίνησαν το 1389 με την ιστορική μάχη του Κοσσυφοπεδίου (Kosovo Polje-Kοιλάδα των Κοτσυφιών)* και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μέσα σ' αυτήν την περίοδο υπήρξαν κάποιες μέρες ηλιόλουστες και ειρηνικές γύρω στα 20 χρόνια. O υπόλοιπος χρόνος, οι υπόλοιποι αιώνες κύλησαν στο σκοτάδι του τουρκικού ζυγού, στο σταυρό του μαρτυρίου.
(…)Το βιβλίο «O θρήνος της παλαίμαχης Σερβίας» του Νίκολα Πόποβιτς εξιστορεί τα τελευταία εκατό χρόνια υπό τον τούρκικο ζυγό. Παρόλο που υπήρχε οθωμανική δουλεία, οι κύριοι δυνάστες των Σέρβων, του σερβικού αμάχου πληθυσμού και των ιερών τόπων μας ήταν οι Αρμπανάδες, οι εξισλαμισμένοι Σίπταρ (Αλβανοί του Κοσόβου). (...) Από τον Ιούνιο του 1999 το Κόσοβο και τα Μετόχια σταυρώθηκαν ακόμη μια φορά. Ήδη κι από πιο πριν, το έτος 1941 αυτές οι δύο περιοχές υπέφεραν τα μέγιστα. Γνώρισαν αγριότητες, λεηλασίες, φόνους, βιασμούς και απελάσεις. Τα τελευταία όμως οκτώ χρόνια, υπό την «προστασία» του ΝΑΤO και την εξουσία την UNMIK, Oι Σίπταρ έχουν ξεπεράσει με την βαναυσότητά τους οτιδήποτε έχει συμβεί και καταγραφεί στην ιστορία.
(…)Στο στόχαστρο των τρομοκρατών μπήκαν όχι μόνο οι εν ζωή Σέρβοι Χριστιανοί κι όσοι δεν ήσαν Αλβανοί αλλά κι οι περιουσίες τους: τα σπίτια και οι ιεροί τόποι καθώς και τα χριστιανικά κοιμητήρια. Πολλά σερβικά κοιμητήρια υπέστησαν βανδαλισμούς σε όλο το Κόσοβο και τα Μετόχια. Σταυροί διαμελίστηκαν, μνημεία συλητεύθηκαν, οστά ξεθάφτηκαν και σκορπίστηκαν παντού ενώ ορισμένα κοιμητήρια καταστράφηκαν ολοσχερώς. Τα μέλη του UCK εξαπέλυσαν πόλεμο όχι μόνο ενάντια στους ζωντανούς αλλά κι ενάντια στους νεκρούς υπό την «προστασία» του ΝΑΤO που έστρεψε το βλέμμα του αλλού, αφού κανείς δεν δικάστηκε για κάποιο από όλα αυτά τα εγκλήματα. Ακόμη και οι Σέρβοι νεκροί έπρεπε να αφανιστούν. Στο Κόσοβο, ούτε οι νεκροί δεν μπορούν να αναπαυθούν εν ειρήνη. Πόλεμος όμως ενάντια σε ζωντανούς είναι δυνατόν να κερδηθεί, ποτέ όμως ενάντια σε νεκρούς. Αυτοί είναι αήττητοι.
Με την έλευσή του στο Κόσοβο προκειμένου να φέρει την ειρήνη, το ΝΑΤO έφερε την κόλαση για όλους εκτός από τους Αλβανούς (Σίπταρ). Επέτυχαν τα πάντα, ενώ οι Σέρβοι και οι υπόλοιπες εθνότητες δεν κέρδισαν τίποτε άλλο, εκτός από κακουχίες, διωγμούς, καταστροφές. Περί ποιου είδους ειρήνης πρόκειται, όταν δεν μπορεί κανείς να ομιλεί τη μητρική του γλώσσα περπατώντας στο δρόμο; Όταν δεν μπορεί να ομολογεί και να ασκεί την πίστη του μιας κι ο Ναός του είναι βεβηλωμένος ή έχει γκρεμισθεί; Όταν δεν μπορεί να επιστρέψει στην πατρική του γη; Τι ελευθερία είναι αυτή, όταν εξαφανίζουν μέσα σε λίγα χρόνια τα ίχνη ενός πολιτισμού και σε κάνουν να πιστέψεις ότι στην πραγματικότητα εσύ είσαι ο ένοχος;
(…)Μα δεν τέλειωσαν εκεί. Σήμερα το ΝΑΤO (οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση) συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις του προκειμένου να επιβραβεύσει τους Αλβανούς τρομοκράτες για τα διαπραχθέντα εγκλήματά τους εναντίον των Σέρβων στο Κόσοβο και τα Μετόχια και να τους ανταμείψει, χαρίζοντάς τους ένα αυτόνομο Κόσοβο, καταστρατηγώντας όλες τις διεθνείς συμβάσεις, όλες τις αποφάσεις του OΗΕ και εν γένει όλο το ισχύον Διεθνές Δίκαιο που αναφέρεται στην εδαφική ακεραιότητα και την αυτοδιάθεση όλων των κρατών-μελών του OΗΕ, εκ των οποίων, ένα από τα πρώτα, υπήρξε η Σερβία. Μία τέτοια επιβεβλημένη λύση που σημαίνει την απόσπαση του Κοσόβου και των Μετοχίων από τη Σερβία δηλ. μία πλήρη διάσπαση ανάμεσα στο σερβικό Κράτος και το σερβικό λαό όπου κι αν ζει, δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή.
Στην αντίθεσή μας ασκούν έναν προκλητικό εκβιασμό που αποσκοπεί να δεχθούμε την ανεξαρτησία του Κοσόβου (το πακέτο προτάσεων του Μάρτι Αχτισάρι) με αντάλλαγμα την άμεση ένταξή μας στο ΝΑΤO.
Η Σερβία δεν θα δεχθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Έχουμε το καθήκον να μη βγάλουμε ποτέ από τη μνήμη μας, μήτε να προδώσουμε, τα θύματα των βομβαρδισμών του ΝΑΤO, το 1999 καθώς κι αυτούς που έπεσαν από τα εγκληματικά κτυπήματα του OΥΤΣΕΚΑ υπό την «προστασία» του ΝΑΤO. Αυτά τα θύματα θα είναι στο εξής η συνείδησή μας κι έχουμε την ηθική υποχρέωση να διαφυλάξουμε την αιώνια τους γαλήνη και να επιτρέψουμε στις ψυχές τους να αναπαυθούν εν ειρήνη με το μήνυμα που οι ίδιοι κατέθεσαν μαζί με τη ζωή τους στο βωμό της Πατρίδας. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε συντροφιά με τους δολοφόνους τους. Πολλοί Σέρβοι ρωτούν δημόσια: Γιατί να σπεύσουμε στην αγκαλιά εκείνων κάτω από τα βλέμματα και υπό την αποκαλούμενη «προστασία» των οποίων δολοφονήθηκαν περί τους 2.500 σέρβοι μάρτυρες χωρίς να δικαστεί μήτε τιμωρηθεί ούτε ένας από τους δολοφόνους; Η Σερβία δεν θα δεχθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Έχουμε το καθήκον να μη βγάλουμε ποτέ από τη μνήμη μας, μήτε να προδώσουμε, τα θύματα των βομβαρδισμών του ΝΑΤO, το 1999 καθώς κι αυτούς που έπεσαν από τα εγκληματικά κτυπήματα του OΥΤΣΕΚΑ υπό την «προστασία» του ΝΑΤO. Αυτά τα θύματα θα είναι στο εξής η συνείδησή μας κι έχουμε την ηθική υποχρέωση να διαφυλάξουμε την αιώνια τους γαλήνη και να επιτρέψουμε στις ψυχές τους να αναπαυθούν εν ειρήνη με το μήνυμα που οι ίδιοι κατέθεσαν μαζί με τη ζωή τους στο βωμό της Πατρίδας. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε συντροφιά με τους δολοφόνους τους. Πολλοί Σέρβοι ρωτούν δημόσια: Γιατί να σπεύσουμε στην αγκαλιά εκείνων κάτω από τα βλέμματα και υπό την αποκαλούμενη «προστασία» των οποίων δολοφονήθηκαν περί τους 2.500 σέρβοι μάρτυρες χωρίς να δικαστεί μήτε τιμωρηθεί ούτε ένας από τους δολοφόνους;
O σερβικός λαός έχει την αίσθηση ότι είναι προτιμότερο να εξαφανιστεί από προσώπου γης παρά να δεχτεί κάτι τέτοιο. Γιατί ένας άνθρωπος κι ένα έθνος χωρίς τιμή και περηφάνεια, χωρίς εθνική αξιοπρέπεια, έχει εκμηδενιστεί και το μόνο που του αξίζει είναι να φτύσει κάποιος πάνω του.
Η ένταξη στο ΝΑΤO θ' αποτελούσε τον χειρότερο εξευτελισμό, τη χειρότερη δυστυχία και τη χειρότερη ταπείνωση για το σερβικό λαό σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Σερβία δεν θα δεχθεί ποτέ κάτι τέτοιο.
* Στη μάχη αυτή που έκρινε την τύχη των Βαλκανίων, οι Σέρβοι πολέμησαν γενναία προκειμένου να ανακόψουν την κατάκτησή τους από τους Τούρκους αλλά νικήθηκαν με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να κατακτήσουν εν συνεχεία ολόκληρη τη Βαλκανική για πολλούς αιώνες.
