Πρώτος υπεύθυνος, αυτός ο ουρανοκατέβατος «δημιουργός» του αφιερώματος!!!
Μετά οι διορθωτές των κειμένων και οι αρχισυντάκτες που ελέγχουν του τίτλους.
Αν είναι δυνατόν σε κεντρικό τίτλο τα σαράντα τρία χρόνια να γίνονται τριάντα τρία χρόνια!!!
Αυτό δεν είναι απλό λαθάκι: Είναι μια τσαπατσουλιά αλαζονείας που σηματοδοτεί την βαθιά άγνοια και αδιαφορία απέναντι στην ιστορία.
Στο φετινό αφιέρωμα του Συγκροτήματος ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα της περσινής εκπομπής του Τσίμα και οι ίδιες ανακρίβειες, αλλά και οι κωμικές «αντιστάσεις» των «εκλεκτών».
Αναδημοσιεύομε, λοιπόν την περσινή κριτική.
Είναι πιο επίκαιρη και από πέρυσι…
Το αγοραίο λίπος της ιντελλιγκέντσιας της Πλατείας Κολωνακίου
Ο Στέφανος Ληναίος, με εύστοχο σκωπτικό τρόπο παρατηρεί: «Η «αντιδικτατορική» τηλεοπτική εκπομπή του κ.Τσίμα, στο ΜΕGA, στα μεσάνυχτα της Τρίτης,21.4., πρόσφερε, κατά τη γνώμη μας, μεγάλη υπηρεσία στον ιστορικό του μέλλοντος».
Θα προσθέταμε: Όχι μόνο στον ιστορικό του μέλλοντος, αλλά και στους κοινωνικούς αγωνιστές του παρόντος και του μέλλοντος.
Σπάνια συναντάς «συντεχνίες» καλλιτεχνικών κυκλωμάτων που να προβάλλουν τόσο αγοραία τη φαυλοηλιθιότητά τους και κυρίως την καλοαναθρεμμένη επιδερμίδα του ατομικισμού τους, κάτω από την οποία κατακάθεται το ξύγκι του αστικού συμφιλιωτισμού και της ραφιναρισμένης «μανίας» να τραβήξουν από την ιστορία «τσάμπα» την αφρόκρεμα της αντιδικτατορικής πάλης, στον τομέα των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Σπάνια συναντάς τόσο προκλητικούς πορτοφολάδες της ιστορίας.
Όταν η εξουσία των εξουσιών στις Τέχνες και τα Γράμματα, το Συγκρότημα Λαμπράκη, «γράφει» την αντιδικτατορική πάλη, μέσω του δημοσιογραφικού του σταρ και της ιντελλικέντσιάς του, τότε αρχίζει να μεγαλώνει η πεποίθηση ότι και η ψείρα ενός κουρελή ζητιάνου είναι πιο σημαντική, πιο αναγκαία, να το πούμε έτσι, στο μηχανισμό της ιστορίας, από όλους αυτούς τους εγωιστές, τους φροντισμένα καλλιεργημένους και ολότελα υποταγμένους στα καθεστωτικά συγκροτήματα…
Σπάνια συναντάς τέτοια σκανδαλώδη πρόκληση καλλιτεχνών οι οποίοι διακατέχονται από την υπερβολική έγνοια για τον εαυτό τους, από την ανυπόφορη νόσο της αποθέωσης των συνηθισμένων γεγονότων της διανοητικής τους ρουτίνας. Αυτά τα γεγονότα της διανοητικής τους ρουτίνας και της επαγγελματικής τους «κερδοφορίας» τα ανήγαγαν σε «Αντίσταση» κατά της χούντας!!!
Η ιστορία και η πρακτική των περισσοτέρων από αυτές τις «εκλεκτές» συντεχνίες που ο κ. Τσίμας κάλεσε είναι σημαδεμένη από τη γνωστή φιλοσοφία που έχει δηλητηριάσει το «σώμα» της επαρμένης και μικροαστικής διανόησης. Τη φιλοσοφία της προσαρμοστικότητας σε κάθε καιρό, του άνετου διαμερίσματος, τη φιλοσοφία που διδάσκει ότι το πιο σπουδαίο πράμα στη ζωή είναι το μαλακό, το ζεστό, το λιπαρό…
Με οδηγό αυτή τη φιλοσοφία κάνανε την «αντίστασή» τους στη Χούντα. Και μάλιστα όταν οι ριζοσπαστικές ζυμώσεις και κινήσεις έρεαν στο δρόμο.
Οι περισσότεροι καλεσμένοι του Τσίμα ήταν σκανδαλωδώς απόντες από τα κινήματα της εποχής και μάλιστα κάποιοι λειτουργούσαν σύμφωνα με τας «υποδείξεις».
Είναι σκάνδαλο να εμφανίζεται μια κρατική εκπομπή, «Εκείνος και Εκείνος» σαν σημαδιακή, αντιστασιακή πράξη. Όχι μόνο γιατί κάποιοι λίγοι και «εκλεκτοί» καταλάβαιναν κάποιες «εξυπναδούλες» της, αλλά γιατί, με τη «χτενισμένη» έγκριση των μηχανισμών της χουντικής προπαγάνδας, ήταν το άλλοθί της. Δεδομένου ότι τη θεωρούσαν εντελώς ακίνδυνη. Τα επικίνδυνα πρόσωπα και τα πολυσήμαντα έργα δεν τα «χτένιζαν».Τα έκοβαν για πάντα. Και τους ηθοποιούς, τους απέκλειαν από παντού.
Σε αντίθεση με αυτούς που έπαιζαν στον ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ του Φώσκολου και στο ΤΑNGO του Κούρκουλου που χειροκροτούσε ο Παπαδόπουλος και τους έκανε και το τραπέζι σπίτι του…
Ο κ. Αρζόγλου από την άλλη δεν μπόρεσε να «ανακαλύψει» κάποια σοβαρή αντικαθεστωτική του πράξη, εκτός από την καταστροφή… των επίπλων του Εθνικού Θεάτρου από «απελπισία» και «μανία» εναντίον όχι του Παπαδόπουλου, αλλά των «μικροαστών», όπως δήλωσε ο ίδιος...
Η δική του μικροαστική απελπισία υψώνεται σε πράξη «αντίστασης» κατά των μικροαστών. Καραμπινάτη αναδρομική ηλιθιότητα… Την οποία συνεχίζει τώρα, σε όλα τα ανόητα σήριαλ.
Ο Καζάκος παραμιλάει για το «Μεγάλο Τσίρκο». Ναι, ήταν ένα έργο με πολλές παραβολές και έναν εκπληκτικό Ξυλούρη, περισσότερο όμως λαϊκίστικο και κερδοφόρο. Το οποίο η χούντα δεν το φοβήθηκε. Είναι γνωστές οι καθημερινές συναλλαγές Καζάκου και λογοκριτών για να αφαιρεθούν κάποιες «ενοχλητικές» ατάκες και όχι όπως το εμφάνισαν, σαν επικίνδυνο έργο κατά της χούντας. Τα έργα που ήσαν επικίνδυνα ( και είναι πολλά και πολύ γνωστά ποια..)τα έκοβαν ολόκληρα και για πάντα.
Βεβαίως οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου δεν τρώγανε κουτόχορτο. Θα θυμάται ασφαλώς ο κ. Καζάκος το πώς τον μεταχειρίστηκαν οι εξεγερμένοι όταν την πρώτη ημέρα της κατάληψης, αργά τα μεσάνυχτα, ήρθε να «χαιρετίσει» τους εξεγερμένους…
Γιατί, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, ο κ.Καζάκος δεν ενοχλήθηκε ποτέ. Έπαιζε άνετα στην κρατική τηλεόραση και γύρισε και επιχορηγημένο, κινηματογραφικό έργο, τη «Λυσιστράτη», με σκηνοθέτη το Γιώργο Ζερβουλάκο, τον μάρτυρα υπεράσπισης της χούντας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Το στιγμιαίο πέρασμά του, μαζί με τη Τζένη και την Υψηλάντη, από την αυλή του Πολυτεχνείου, βέβαια, τους στοίχισε 5 μέρες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ… Μάλλον για να τους τιμωρήσουν για αγνωμοσύνη παρά για… «αντίσταση»... Δεδομένου ότι από το 1967 μέχρι και το 1973 ήταν όλοι τους πολύ καλά και φρόνιμα παιδιά…
Δεν θα καταπιαστούμε με τους άλλους της «παρέας». Και δεν θα καταλάβουμε τη συμμετοχή Μαστοράκη. Μερικοί άλλοι όμως, που εκτιμούμε ιδιαίτερα, πώς δέχτηκαν να συνυπάρξουν μαζί του; Λόγω ελευθερίας λόγου ή τους το έκρυψε ο κ.Τσίμας;
Θα πρέπει να θυμίσουμε όμως τις αμέτρητες χορηγίες του αμερικάνικου ιδρύματος FORD (με εισηγητές την κ. Μυριβήλη και τον πάλαι ποτέ «σκληρό» κριτικό κ. Θεόδωρο Κρητικό..) που γέμιζε τις τσέπες πολλών εκλεκτών, φίλων του συγκροτήματος με αντάλλαγμα τη σιωπή τους. Από το Θέατρο Τέχνης μέχρι το Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Θα μπορούσαν να πουν πολλά, η Άννα Συνοδινού, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Γιώργος Μιχαηλίδης, η Λιλή Ζωγράφου και η Ροζίτα Σώκου, που αρνήθηκαν, το γνωστό πρακτορείο της C.I.A…
Όποιος ενδιαφέρεται και για άλλες συνταρακτικές λεπτομέρειες, με ονόματα και γεγονότα, ας ανατρέξει στο περιοδικό ΑΡΔΗΝ του Νοέμβρη 2005.
Μόνο δύο λόγια για το Σαββόπουλο. Η μόνη του αντίσταση ήταν λίγες μέρες κράτησης στα κελιά της Μπουμπουλίνας, αρχές Σεπτέμβρη 1967,επειδή βρέθηκε, κατά λάθος, στη λίστα αυτών που κρύβανε το Μίκη (αν θυμάμαι καλά). Εκεί εμπνεύστηκε από μία απαστράπτουσα προσωπικότητα, την κομουνίστρια κ. Μάρω και το αντίστοιχο τραγούδι. Έκτοτε πηγαινοερχότανε στην Ιταλία χωρίς καμιά δυσκολία και χωρίς καμιά άλλη δραστηριότητα, ως μη επικίνδυνος για τη χούντα. Όταν άλλοι δεν τολμούσαν να σκεφτούν ένα ταξίδι…
Αυτής της ποιότητας και της ιστορικής εγκυρότητας ήταν η εκπομπή του Τσίμα.
Διαβάστε και άλλα κείμενα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4404
