Του Γιάννη Παπαμιχαήλ, καθηγητή Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Ο Θύμιος ήταν «σύντροφος», όχι όμως μόνον με την έννοια του συναγωνιστή...
Τρίτη 15 Ιουνίου 2010
ΟΙ «καλλιεργημένες» φράσεις των ακαδημαϊκών υβριστών
«Η λογική του βιβλίου του Νταβούτογλου
έχει πολλές ομοιότητες με εκείνη
του «Ο Αγών μου» του Χιτλερ». Φίλιας
Κάποιοι ακαδημαϊκοί «θίχτηκαν» από τους σκληρούς χαρακτηρισμούς μας, προφανώς είδαν και τον εαυτό τους μέσα στις πολεμικές μας για το Γιανναρά, και κραυγάζουν «έλεος»!!! Τους αφήνουμε ήσυχους μέσα στις «φιλοσοφικές τους μύξες». Όταν αποφασίσουν να «ρισκάρουν» τον …ακαδημαϊσμό τους θα τους αντιμετωπίσουμε σοβαρά… Το περίεργο είναι ότι δεν διακρίνουν (εδώ είναι εντελώς τυφλοί) τους χαρακτηρισμούς των κειμένων του Γιανναρά ο οποίος βρίζει ασταμάτητα τον ελληνικό λαό, τους πάντες και τα πάντα, μένοντας στην απλή φωτογράφιση των πραγμάτων.
Παράδειγμα: Μαγεύεται (Γιανναράς) από το κείμενο του Νταβούτογλου, θλίβεται από την ελληνική πραγματικότητα και καταπίνει τις ιστορικές διαστροφές του κειμένου και τον οθωμανικό επεκτατισμό, καθώς και τα βαθύτερα αίτια της θλιβερής ελληνικής πραγματικότητας.
Πάνω σε αυτά, τα ουσιώδη, οι ειδωλολάτρες του Γιανναρά, δεν βγάζουν άχνα.
Για το κείμενο του Νταβούτογλου π.χ. και τους ύμνους τού ειδώλου τους καταπίνουν τη γλώσσα τους οι «γενναίοι της υποταγής»…
Ένα κείμενο που ο Φίλιας, όπως και ο Σαρρής ευθαρσώς το παρομοίασαν με τα χιτλερικά «Πιστεύω»…
Σημείωση: Ας μελετηθεί σοβαρά το κείμενο του Βασίλη Φίλια: «Α. Νταβούτογλου: «Το στρατηγικό βάθος» μιάς μεγαλοϊδεατικής παράκρουσης».
ΕΔΩ οι πολιτικοί «χαρακτηρισμοί είναι πιο σκληροί από τους δικούς μας…
ΓΙΑΤΙ δεν θίχτηκαν οι ευαίσθητοι;
Αν έχουν να πούνε κάτι επί της ουσίας των κειμένων ας το γράψουνε και να αφήσουν τις κλάψες περί «σκληρών» χαρακτηρισμών…
Οι πολεμιστές χειρίζονται το ξίφος…
Οι νωθροί έμποροι «χειρίζονται» την επιτηδευμένη υποκρισία και την ανταλλακτική τους αξία στην αγορά του καθεστώτος και των θεαμάτων…
Γι’ αυτό όχι μόνο δεν βλέπουν τον κακουργηματικό γενιτσαρισμό των χαρακτηρισμών που εκτοξεύουν τα κατεστημένα είδωλα, κατά ριπές, εναντίον των λαών, των κινημάτων, εναντίον των πάντων, αλλά και τους υμνολογούν…
Βεβαίως, αμέσως διακρίνουν και αγανακτούν όταν κάποιος χαρακτηρίσει σκληρά τα είδωλα…
Αρκετά, όμως, με αυτούς τους νοσηρά εγωπαθείς «παιδαγωγούς», τους φροντσισμένα καλλιεργημένους, αλλά ολότελα υποκριτές και στείρους…