Τα εύθραυστα «εγώ» τρέμουν να κοιτάξουν μέσα τους για να μην κατεδαφιστούν. Γι’ αυτό γίνονται εισαγγελείς των «άλλων» και ποτέ του εαυτού τους.
Η επαναστατική σκέψη και το αγωνιστικό ήθος δεν τρέμουν την αυτοκριτική, απεναντίας δεν υπάρχουν χωρίς αυτή. Βγάζουν στην επιφάνεια και τις ανομολόγητες ανθρώπινες ατέλειες: Γνωρίζουν από πού προέρχονται και συνεπώς γνωρίζουν και πώς να τις πολεμήσουν…
Διαβάστε ένα δείγμα αγωνιστικού μεγαλείου.
Λόγια του Εντουάρντο Γκαλεάνο:
«Πόσες φορές υπήρξα δικτάτορας;
Πόσες φορές ιεροεξεταστής, λογοκριτής, φύλακας;
Πόσες φορές απαγόρεψα σ’ αυτούς που αγαπούσα την ελευθερία και το δικαίωμα του λόγου;
Πόσων ανθρώπων έχω νιώσει αφέντης;
Πόσους καταδίκασα επειδή διέπραξαν το σφάλμα να μην είναι σαν και εμένα;
Δεν είναι η ατομική ιδιοκτησία των ανθρώπων χειρότερη και πιο αποκρουστική από την ατομική ιδιοκτησία των πραγμάτων;
Πόσους ανθρώπους χρησιμοποίησα εγώ, που με νόμιζαν στο περιθώριο της καταναλωτικής κοινωνίας;
Δεν έχω επιθυμήσει και γιορτάσει μυστικά την ήττα άλλων, εγώ που με δυνατή φωνή κατέκρινα την αξία του θριάμβου;
Ποιος δεν αναπαράγει μέσα του τον κόσμο που τον έχει φτιάξει;
Ποιος είναι σίγουρος πως δεν μπερδεύει τον αδελφό του μ’ έναν αντίπαλο και τη γυναίκα που αγαπάει με την ίδια του τη σκιά;»
Λίγα λόγια για τον Γκαλεάνο.
Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο γεννήθηκε το 1940 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης.
Σε ηλικία 13 ετών κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο των έντυπων μέσων ως γελοιογράφος για το περιοδικό El Sol.
Το 1961 γίνεται διευθυντής της καθημερινής εφημερίδας Epoca και αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας επιθεώρησης Marcha.
Το 1973 εξορίζεται εξαιτίας των ιδεών του και καταφεύγει στην Αργεντινή, όπου ιδρύει το λογοτεχνικό περιοδικό Crisis.
Μετά το πραξικόπημα του 1976 αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα ως ανεπιθύμητος.
Το 1985, ύστερα από την πτώση της δικτατορίας, επιστρέφει στην πατρίδα του.
Στο έργο του Γκαλεάνο συνυπάρχουν η δημοσιογραφία, το δοκίμιο και η αφηγηματική αλληγορία. Πάνω απ’ όλα όμως, ο Γκαλεάνο είναι ένας εύστοχος και θαρραλέος αγωνιστής χρονικογράφος που σκιαγραφεί με αιχμηρότητα τη σύγχρονη κοινωνία, τις πληγές, τα φαντάσματα, αλλά και τις ελπίδες της.
Ένας συγγραφέας που πιστεύει στον Άνθρωπο, στρατευμένος στο όραμα μιας κοινωνίας με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Ο ίδιος λέει: «είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στη διάσωση της απαχθείσας μνήμης όλης της Αμερικής, αλλά πάνω από όλα της Λατινικής Αμερικής, πατρίδα περιφρονημένη και αγαπητή».
Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Στην Ελλάδα, οι συντελεστές του ΡΕΣΑΛΤΟ, ανακάλυψαν και κυκλοφόρησαν το πρώτο βιβλίο του, το 1971: «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής»
Εκδόσεις ΘΕΩΡΙΑ.
Άλλα βιβλία που κυκλοφόρησαν στα ελληνικά:
· «Μνήμες φωτιάς» (1982-1986)
· «Το βιβλίο των εναγκαλισμών» (1989)
· «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» (1995)
· «Ένας κόσμος ανάποδα» (1998)
· «Καθρέφτες. Μία σχεδόν παγκόσμια ιστορία» (2008)
