Η παθητικότητα κάτω από τη μάσκα του εξτρεμισμού
ΟΙ ΙΔΕΕΣ χωρισμένες από τη ζωή είναι κούφιες. Αλλά και η πραγματικότητα που ζει έξω από τη θεωρία είναι ασύλληπτη.
Συχνά στην πολιτική ζωή βλέπουμε ανθρώπους να ρίχνονται στο κολύμπι χωρίς ιδεολογικές αποσκευές εγκαταλείποντας έτσι τον εαυτό τους στη διάθεση κάθε ρεύματος που συναντούν. Δεν καταλαβαίνουν πως οι αρχές για έναν πολιτικό κολυμβητή, ιδιαίτερα επαναστάτη κολυμβητή δεν είναι νεκρό φορτίο, αλλά το σωσίβιό του.
Στην πολιτική ορολογία αυτό λέγεται εμπειρισμός ή κεντρισμός.
ΣΤΟΝ αντίποδα του κεντρισμού έχουμε το σεχταρισμό: Οι ιδέες έξω από τη ζωή.
Οι σεχταριστές κατά γενικό κανόνα δεν ρίχνονται καθόλου στο κολύμπι για να μην μουσκέψουν τις αρχές τους. Μένουν στην ακροποταμιά και διδάσκουν την ηθική στο χείμαρρο της πάλης των τάξεων.
Γι’ αυτούς η ζωή της κοινωνίας είναι ένα σχολείο και αυτοί είναι οι καθηγητές. Σκέφτονται ότι ο λαός οφείλει, εγκαταλείποντας όλες τις λιγότερο σπουδαίες υποθέσεις του, να συγκεντρωθεί γύρω από την καθηγητική τους έδρα: τότε το πρόβλημα θα λυθεί.
Γι’ αυτό, αυτός ο τύπος των οργανώσεων και ατόμων ομιλεί με εντολές και τελεσίγραφα. Η σεχταριστική σκέψη δεν αντιλαμβάνεται τη διαλεκτική εσωτερική αλληλεπίδραση ανάμεσα σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και στη ζωντανή, δηλαδή την ανολοκλήρωτη και ατερμάτιστη πάλη των λαϊκών μαζών.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ του αριστερού κινήματος είναι πλούσια και στις δύο αυτές πολιτικές παραλλαγές.
Στην τάση της οπορτουνιστικής προσαρμογής στην τρεχούμενη πολιτική ζωή (τάση η οποία δεν ανέχεται σαφείς διατυπώσεις και ζητά ένα δρόμο προς την πραγματικότητα χωρίς να περάσει από τη θεωρία), και στην τάση του υπεραριστερού αφορισμού και της αφηρημένης προπαγάνδας (τάση που ζει στη σφαίρα των ολοέτοιμων κανόνων και των «καθαρών» ιδεών).
ΒΕΒΑΙΩΣ κάθε επαναστατική οργάνωση περνάει αρχικά μια περίοδο καθαρής προπαγάνδας, δηλαδή διαπαιδαγώγησης στελεχών. Η περίοδος των ιδεολογικών και πνευματικών κύκλων μπολιάζει αναπόφευκτα με τη συνήθεια της αντιμετώπισης με αφηρημένο τρόπο των προβλημάτων της κοινωνίας.
Όποιος δεν ξέρει να βγει έγκαιρα από τα πλαίσια αυτής της στενότητας καταντά συντηρητικός σεχταριστής.
Αυτός ο συντηρητικός σεχταρισμός διαπερνά σχεδόν το σύνολο των κύκλων της «Άκρας Αριστεράς». Οι ομάδες αυτές αδυνατώντας να ρίξουν γέφυρες επαφής με τις ριζοσπαστικές διεργασίες και ζυμώσεις της κοινωνίας περιχαρακώνονται στην απολυτότητα των ιδεών τους και μεταβάλλονται σε «φύλακες» της «ιδεολογικής παρθενίας».
Έτσι μετατρέπουν τις επαναστατικές ιδέες σε στερεότυπα, σε νεκρές φόρμες γιατί η ιδέα είναι επαναστατική όταν ξεκινάει από την κοινωνική εμπειρία και επιστρέφει σε αυτή: αυτός είναι ο διαλεκτικός ματεριαλισμός…
Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ συνεπώς τρέφει το σεχταρισμό και ο τελευταίος ενισχύει την απομόνωση και την περιχαράκωση.
Και αυτός ο φαύλος κύκλος οδηγεί στην αδιαλλαξία, στον εξτρεμισμό και την αφοριστική απόρριψη των «άλλων». Ο εξτρεμισμός, όμως, τα τελεσίγραφα και η αφοριστική απόρριψη δεν ανοίγουν κανένα δρόμο στη δράση, αντίθετα καθιερώνουν την παθητικότητα.
ΕΙΝΑΙ εξτρεμισμός, δηλαδή σεχταρισμός να πετάμε έξω από τη σκάφη μαζί με τις σαπουνάδες και το παιδί: τον αγωνιστικό ριζοσπαστισμό που συντελείται στη βάση της κοινωνίας και σε πολιτικούς χώρους έξω από εμάς.
ΤΟ ΝΑ είμαστε ιδεολογικά και πολιτικά ασυμβίβαστοι, σκληροί και ανελέητοι στο νεοφιλελευθερισμό, στην παγκοσμιοποίηση, στην καθεστωτική μοχθηρία και τα «αριστερά» ψευδώνυμά της δε σημαίνει ότι γυρίζομε την πλάτη και αφορίζουμε τις ριζοσπαστικές κοινωνικές ζυμώσεις και διεργασίες που συντελούνται αντικειμενικά στη βάση της κοινωνίας και που μπλοκάρονται και διαιρούνται από τα πολιτικά υποκείμενα.
ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ισοδύναμο του σεχταρισμού είναι ο παρακμασμένος ατομικισμός, δηλαδή ο νοσηρός ναρκισσισμός.
Για το νάρκισσο η μόνη πραγματικότητα είναι το «εγώ» του.
Το φαινόμενο ανθεί στους κύκλους των διανοουμένων και των δημοσιογράφων.
Όλοι, λοιπόν, αυτοί που αποθεώνουν τον εαυτό τους και τις «απόψεις» τους είναι τόσο αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και τα κοινωνικά κινήματα που δεν αντιλαμβάνονται τον «άλλο», αλλά ούτε διακρίνουν τις ζωντανές διεργασίες της ζωής.
Μεθυσμένοι από την «καθαρότητα» των ιδεών τους δεν τολμούν καμιά πρακτική συμμετοχή σε τίποτα, καμιά δοκιμασία, κανένα ρίσκο.
Κατακεραυνώνουν, ωστόσο, από τη «γυάλα» τους κάθε τι που ξεφεύγει από τα δικά τους άκαμπτα, ναρκισσιστικά σχήματα.
Η ζωή, φυσικά, περνάει δίπλα τους χωρίς να τους λάβει, κατά κανόνα, υπόψη τους, καμιά φορά, όμως, τους δίνει τέτοια κατραπακιά που τους κάνει να γυρίζουν 180 μοίρες γύρω από τον άξονά τους, και δεν είναι σπάνιο να εξακολουθούν να βαδίζουν σε ευθεία γραμμή, μόνο που αυτό γίνεται…σε αντίθετη κατεύθυνση.
Έτσι βλέπουμε πολλούς τέτοιους τύπους να έχουν βρεθεί από την Αριστερά στην αγκαλιά του «εκσυγχρονισμού» και να έχουν γίνει σήμερα προπαγανδιστές της παγκοσμιοποίησης και του αυτοκρατορικού λόγου…
ΕΙΝΑΙ πασίγνωστο ότι όσο πιο μακριά βρίσκεσαι από τα γεγονότα τόσο πιο πολύ ριζοσπάστης στη φράση γίνεσαι.
Όταν αναπαύεσαι στη βολή σου και στο εκλεκτό σου «εγώ» είναι πολύ πιο εύκολο να επιδεικνύεσαι «ασυμφιλίωτος» και επαναστάτης της φράσης.
Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί φοβούνται μήπως βρεθούν ανάμεσα σε πραγματικά πυρά. Γι’ αυτό μεθούνε με τα άσφαιρα φραστικά πυρά και όχι με τα πραγματικά πυρά της δράσης που μπορούν να τους …εκθέσουν και τραυματίσουν θανάσιμα.
Τα κύρια χαρακτηριστικά όλών αυτών των προφητών της ναρκισσιστικής ακαμψίας είναι η αποξένωσή τους από τα μεγάλα ιστορικά κινήματα, μια αρτηριοσκληρωτική συντηρητική νοοτροπία, μια αυτάρεσκη στενοκεφαλιά και μια πρωτόγονη πολιτική ανανδρία.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ όλων αυτών των αδιάλλακτων τύπων, ο φραστικός, ναρκισσιστικός ριζοσπαστισμός τους δεν ανοίγει κανένα δρόμο στη δράση. Είναι η σκουριά του ατομικισμού, ο εξτρεμισμός της παθητικότητας.
