Το κείμενο είναι γραμμένο τον Απρίλιο του 2001
Του Θύμιου Παπανικολάου
Μια τυπική εκδήλωση του πνευματικού ερασιτεχνισμού (και της πνευματικής δραστηριότητας των ερασιτεχνών) είναι αυτό: ότι στην πραγμάτευση ενός ζητήματος καταβάλλεται προσπάθεια να εκθέτει κανείς ο,τιδήποτε γνωρίζει και όχι μόνο αυτό που είναι αναγκαίο και σημαντικό για το θέμα. Πιάνει κάθε ευκαιρία για να κάνει επίδειξη των γυμνασμάτων του, όλων των κουρελιών και των σπάγκων του παζαριού του.
Γκράμσι
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ της πραγματικότητας καθορίζει την ταυτότητα της σκέψης και όχι το αντίστροφο. Η ταυτότητα της αγοράς κάνει και τη σκέψη αγοραία. Ο τεμαχισμός των πραγμάτων, η φανταχτερή συσκευασία τους, η μανία της διαφημιστικής τους προβολής, διασπούν και τεμαχίζουν τη σκέψη, τη “συσκευάζουν” σε καταναλωτικό είδος, την υποτάσσουν στον ίλιγγο του εμπορίου. Έναν ίλιγγο που οδηγεί τον άνθρωπο να μην σκέφτεται, αλλά να κάνει επίδειξη και διαφήμιση της πνευματικής του πραμάτειας, να πουλάει αφηνιασμένα όλα τα “κουρέλια και τους σπάγκους του παζαριού του”.
Η πιο ακραία μορφή εκφυλισμού της σκέψης είναι το τηλεοπτικό θέαμα, η “τηλεοπτική σκέψη”.
Εδώ ο “πνευματικός ερασιτεχνισμός” και η ναρκισσιστική επιδειξιμανία, αυτά τα συμπτώματα μιας ρημαγμένης, εξασθενημένης και τεμαχισμένης σκέψης, παίρνουν ολοκληρωτική μορφή.
Η “τηλεοπτική σκέψη” δεν είναι σκέψη. Είναι η ισοπέδωση και η διάλυση της σκέψης. Είναι η δολοφονία της σκέψης. Είναι η ιδεολογία της ρωγμής και της πώλησης των τεμαχίων της σκέψης. Δηλαδή η ιδεολογία της ομοιογενοποίησης και της αποσάθρωσης των διανοητικών μηχανισμών και λειτουργιών: Η ιδεολογική ταυτότητα της πλανητικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Βεβαίως, σήμερα δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι τα τηλεοπτικά κανάλια αποτελούν πηγές πολιτικών, πολιτιστικών και πνευματικών εκκριμάτων.
Δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι αποτελούν βιομηχανίες υπερπληροφορικής παραπληροφόρησης και αποκλεισμού των “ενοχλητικών” ιδεών.
Υπάρχει ωστόσο κάτι βαθύτερο από όλα αυτά: Αποτελούν και τους μηχανισμούς αποδόμησης της διανοητικής λειτουργίας, ισοπέδωσης της σκέψης.
Ο συστηματικός, ομοιόμορφος και ορμητικός βομβαρδισμός από κοινοτοπίες που τις αποκαλούν “ειδήσεις” και “απόψεις” ισοπεδώνει και την είδηση και την άποψη, κάθε μήνυμα και διαφορά. Τα κοκτέιλ απόψεων (σούπα κοινοτοπιών) οδηγούν στην ιδεολογική ομοιομορφία, το ίδιο όπως η κατάχρηση ορμητικών εικόνων καταλήγει στην απόλυτη γαλήνη.
Όταν αφαιρείς από τα πράγματα την κίνηση τα δολοφονείς. Το ίδιο δολοφονείς τη σκέψη όταν της αφαιρείς την κίνηση. Και αυτό γίνεται πολύ ορατό και στις τηλεοπτικές εκείνες συζητήσεις που ποζάρουν ως αιρετικές, ως συζητήσεις προβληματισμού και ρήξης με την τηλεοπτική ισοπέδωση. Και σε αυτές τις δήθεν συζητήσεις προβληματισμού κυριαρχεί, αλλά επικαλύπτεται με “προοδευτικά κουδουνίσματα” η “τηλεοπτική σκέψη”, δηλαδή ο καταναλωτικός ναρκισσισμός και πνευματικός ερασιτεχνισμός, η ισοπέδωση της σκέψης: η αφαίρεση της κίνησης…
Για να γίνει αντιληπτή η κίνηση φυσικά, και ακόμα περισσότερο πνευματικά, πρέπει να βρίσκεται σε αρμονία με το μηχανισμό της αντίληψής μας, με το ρυθμό των αισθημάτων μας.
Μια πνευματική συζήτηση, ένας πραγματικός διάλογος πρέπει να δείχνει τη βαθμιαία ανάπτυξη μιας ιδέας, μιας εικόνας, μιας ψυχικής διάθεσης, μια υπόθεσης, ως το κορύφωμά τους, και όχι να τραβολογάει τον τηλεθεατή από ορίζοντα σε ορίζοντα, ακόμα και αν το κάνει με τη βοήθεια των πιο επιδέξια υφασμένων εικόνων.
Οι τηλεοπτικές συζητήσεις και οι δήθεν δημοκρατικές ή προβληματισμού δεν έχουν κορύφωμα, δεν υπακούουν σε καμιά εσωτερική πειθαρχία. Τα μέρη αρνούνται να υπακούσουν στο όλο, καθένα τους προσπαθεί να ανεξαρτοποιηθεί, αναπτύσσοντας τη δική του δυναμική, χωρίς να κοιτάζει το σύνολο.
Να γιατί δεν υπάρχει ούτε σύνολο, ούτε δυναμισμός συνόλου, παρά μόνο μια επίδειξη “όλων των κουρελιών και των σπάγκων του παζαριού μας”.
Ο τηλεθεατής κόβεται κομμάτια και το ΟΛΟΝ του ξεφεύγει. Το μόνο που του μένει είναι το ναρκισσιστικό θέαμα του τηλεοπτικού σταρ και μια τεράστια ομοιογενή σούπα από κοινότοπες απόψεις των ομιλητών, πλήρως υποταγμένη στον καταναγκασμό της ακροαματικότητας.
Ο Θεός του τηλεοπτικού σύμπαντος είναι η ακροαματικότητα. Όσοι δεν αποτελούν το μοχλό της ακροαματικότητας αποβάλλονται από το τηλεοπτικό σύμπαν. Κάτω από αυτόν το δικτατορικό καταναγκασμό των νόμων της αγοράς δεν μπορεί να αναπτυχθεί κανένας δημιουργικός και δημοκρατικός διάλογος. Καμιά αλυσίδα ιδεών δεν μπορεί να υπάρξει.
Δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες που καταργείται η σκέψη. Γιατί σκέψη μέσα στην ταχύτητα που απαιτεί ο καταναγκασμός της ακροαματικότητας και του τηλεοπτικού χρόνου δεν μπορεί να υπάρξει.
Να γιατί οι προσκεκλημένοι όλων αυτών των τηλεοπτικών εκπομπών είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι, αυτοί που έχουν περάσει τη δοκιμασία και δείξανε αυξημένη προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις του τηλεοπτικού θεάματος. Όσοι δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της ακροαματικότητας και επιμένουν να χαλάνε τη σούπα αποκλείονται.
Η τηλεοπτική σούπα απαιτεί ομοιογένεια και “στοχαστές”, όπως λέει ο Πιέρ Μπουρντιέ, που να «κατορθώνουν να σκέφτονται κάτω από συνθήκες όπου δεν μπορεί να σκεφτείς πια”. Και όταν δεν μπορεί να σκεφτείς καταγίνεσαι με τη ρητορική των “παραδεδεγμένων ιδεών”. Με ιδέες δηλαδή που είναι αποδεκτές από όλο τον κόσμο, κοινότοπες, συμβατικές, πεζές. “Οι ‘’κοινοί τόποι’’ που παίζουν τεράστιο ρόλο στην καθημερινή συζήτηση, έχουν αυτό το προτέρημα, ότι όλος ο κόσμος μπορεί να τους αποκωδικοποιήσει και να τους αποκωδικοποιήσει στιγμιαία: λόγω της πεζότητάς τους είναι κοινό κτήμα στον πομπό και στο δέκτη. Αντίθετα, η σκέψη είναι εξ ορισμού ανατρεπτική: οφείλει αρχικά να εξαρθρώσει τις ‘’παραδεδεγμένες ιδέες’’ και κατόπιν οφείλει να τις αποδείξει. Πράγμα που απαιτεί χρόνο, αφού πρέπει να αναπτυχθεί μια σειρά προτάσεων αλυσοδεμένων με ‘’άρα’’, ‘’κατά συνέπεια’’, ‘’εντούτοις’’, ‘’εννοείται ότι’’… Αυτή όμως η ανάπτυξη της σκεπτόμενης σκέψης είναι εγγενώς συνδεδεμένη με το χρόνο»(Πιέρ Μπουρντιέ: “Για την τηλεόραση”).
ΟΙ εκπομπές των τηλεστάρ είναι πλήρως υποταγμένες στους νόμους της αγοράς και της ακροαματικότητας.
Βασική επιδίωξη είναι το εντυπωσιακό, το θεαματικό, η δραματοποίηση των γεγονότων: Μια σκηνοθεσία, προϊόν και αποτύπωμα του αχαλίνωτου ανταγωνισμού που υπάρχει ανάμεσα στα κανάλια και στους τηλεοπτικούς σταρ για εντυπωσιασμό, υπερθέαμα και δραματοποίηση.
Η επιλογή και το μέγα και ετερόκλητο πλήθος των προσκεκλημένων είναι συστατικά στοιχεία αυτού του τελετουργικού σκηνικού. Στοιχεία που δεν υποβάλλουν μόνο καταναγκαστικούς χρονικούς περιορισμούς στους ομιλητές, αλλά τους εμφανίζουν και σαν διακοσμητικές γλάστρες της εξουσίας του τηλεπαρουσιαστή. Είναι αυτός που καθορίζει τα πάντα, επιβάλλει τα πάντα, μιλάει πάντα…
Κάτω από τέτοιες συνθήκες η πιθανότητα να ειπωθεί κάτι σημαντικό είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Κάθε “σκεπτόμενη σκέψη” λογοκρίνεται και ισοπεδώνεται βάρβαρα.
Διαβάστε επίσης το παρακάτω άρθρο δημοσιευμένο στο τεύχος 26 του ΡΕΣΑΛΤΟ, Μάρτιος 2008.
Το δημοσιογραφικό ιερατείο
Το καθεστώς των ΜΜΕ είναι μια δικτατορία της ψευτιάς και της αμάθειας: Μια συνήθεια του αίσχους. Μια «μηχανή» που σε καθιστά «κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις».
Όπως κάθε δικτατορική «μηχανή», έτσι και η «μηχανή» των ΜΜΕ, ιδιαίτερα των καναλιών, δεν είναι απλώς στείρα, αλλά μισεί θανάσιμα κάθε τι που κινείται μέσα στην κοινωνία. Είναι ικανή μόνο για «νεκροταφεία της σκέψης». Δε μπορεί να παράγει τίποτε άλλο από ρουφιάνους και μυστικές αστυνομίες της ζωής μας.
ΣΗΜΕΡΑ, βλέπουμε ότι αυτό το μακάβριο καθεστώς των ΜΜΕ ανυψώνει σε υπέρτατη αρετή, όχι μόνο το ψέμα, αλλά και το χαφιεδισμό. Είναι μακάβριο να ακούς τα νέα αδίστακτα φυντάνια αυτού του καθεστώτος να εμφανίζουν θορυβωδώς την ανηθικότητα ως «ηθική», τον χαφιεδισμό (τις παρακολουθήσεις, τις κρυφές κάμερες, τα καρφώματα και τις καταγραφές των προσωπικών συνομιλιών) ως αρετή και γενναία πράξη. Για όλα αυτά τα λαρύγγια των φασιστικών κοπράνων το μόνο «θάρρος» που δεν ατιμάζει είναι το να προωθείς και να στηρίζεις όλα τα ψέματα, τις υπερβασίες, τις ανομίες και τις βρωμιές του Κράτους, του παρακράτους και των διαπλεκόμενων μυστικών υπηρεσιών…
Ωστόσο, αυτό το μονοπώλιο του τρόμου και του βόθρου, κρύβεται πίσω από τα απορρίμματά του: Τα αποτρόπαια αποστήματά του. Χάνουμε έτσι το δάσος πίσω από το δέντρο. Μένουμε στις «αποφύσεις» (Μάκης, Θέμος κ.λπ) στους κλόουν (Καμπουράκης και άλλοι) ή σε κάτι ανεκδιήγητους νέους «αρουραίους» (Χίος κ.λπ) και χάνουμε το «έδαφος» που γεννάει και εκκολάπτει αυτά τα αποκρουστικά «σκιάχτρα». Γιατί σαν «σκιάχτρα» χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν από το δημοσιογραφικό ιερατείο, για να διασωθεί το ίδιο.
Το μορφωτικό παράσημο
«Ο ρατσισμός της ευφυΐας», γράφει ο Πιέρ Μπουρντιέ, είναι χειρότερος από τους λοιπούς. Αυτό το μορφωτικό παράσημο της κοινωνικής διάκρισης υπερασπίζονται (και εμπορεύονται) οι διαχειριστές και μεταπράτες των ιδεών, οι κάτοχοι των μορφωτικών προνομίων. Οι διαχειριστές και μεταπράτες της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας έχουν αποκτήσει σήμερα, με την κυριαρχία της εικόνας και των ισχυρών, διαπλεκόμενων, βιομηχανικών συγκροτημάτων, ΤΕΡΑΣΤΙΑ κοινωνική σπουδαιότητα, από το γεγονός ότι κατέχουν το μονοπώλιο στα εργαλεία της παραγωγής και διάδοσης της πληροφορίας σε ευρεία κλίμακα και, δια μέσου αυτών των εργαλείων, το μονοπώλιο στην πρόσβαση των πολιτών, καθώς και των άλλων πολιτισμικών παραγωγών: επιστημόνων, καλλιτεχνών, συγγραφέων κ.λπ.
«Αν και κατέχουν, παρατηρεί ο Μπουρντιέ, μια κατώτερη, κυριαρχημένη θέση μέσα στα πεδία πολιτισμικής παραγωγής, ασκούν μια εξαιρετική μορφή κυριαρχίας: έχουν την εξουσία πάνω στα μέσα δημόσιας έκφρασης, δημόσιας ύπαρξης, δημόσιας γνωστοποίησης, πρόσβασης στη δημόσια φήμη (πράγμα που, για ορισμένους πολιτικούς και ορισμένους διανοούμενους, αποτελεί κεφαλαιώδες διακύβευμα). Γι αυτό το λόγο και περιβάλλονται (τουλάχιστον οι πιο ισχυροί) από μια ευυποληψία η οποία συνήθως είναι δυσανάλογη με τις διανοητικές τους ικανότητες…»
Όταν, συνεπώς, κατέχεις και μονοπωλείς το προνόμιο στη δημόσια θέα και στην έκφραση σε ευρεία κλίμακα, τότε δεν μπορεί παρά να παράγεις και αναπαράγεις τις ιδέες, την ηθική και την πρακτική της εξουσίας της αγοράς.
Τα κοινωνικά προνόμια του πνευματικού και δημοσιογραφικού ιερατείου κατασκευάζουν τη συντεχνιακή συνοχή και συνενοχή της εξουσίας τους. Ο λόγος αυτών των ελίτ εξουσίας δεν υπερασπίζεται μόνο την ιεραρχία των εξουσιών, αλλά επιβάλλει και τη σιωπή. Ασκεί μια βία αόρατη πολλές φορές, αλλά καταθλιπτική. Οι παρουσιαστές των τηλεοπτικών ειδήσεων, οι εμψυχωτές των συζητήσεων και οι σχολιαστές έχουν γίνει καθοδηγητές συνείδησης, αυτοαναγορεύονται κυνικά, χωρίς να χρειάζεται να πιεστούν υπερβολικά, σε φερέφωνα της οικονομικής, κοινωνικής εξουσίας και των πολιτικών υπηρετών της. Δηλαδή σε φερέφωνα της κατεστημένης ιδεολογίας και ηθικής.
Επιπλέον, αυτές οι προνομιούχες πνευματικές και δημοσιογραφικές ελίτ είναι και άμεσα (πρακτικά) υποταγμένες στην οικονομική εξουσία και τους μηχανισμούς της: Υπάλληλοι των βιομηχανικών συγκροτημάτων της ενημέρωσης. Κερδίζουν δηλαδή και κύρος και χρήματα με σκοπό να προπαγανδίζουν τις «αξίες» της αγοράς και του κέρδους, να ελέγξουν τη σκέψη και την κατήχηση των πολιτών, να εξωραΐσουν τα εγκλήματα και τη διαστροφή της εξουσίας, να στηρίξουν τα αφεντικά τους. Φυσικά να παίξουν και τα οποιαδήποτε πολιτικά παιχνίδια αυτών των αφεντικών.
Το ιδεολογικό φέουδο
Το ιδεολογικό αυτό ιερατείο της εξουσίας, το οποίο είναι ένα φέουδο διανοουμένων και δημοσιογράφων, είναι το πιο επικίνδυνο και υποκριτικό. Ενώ απολαμβάνουν όλοι αυτοί σκανδαλωδώς τα οικονομικά και κοινωνικά προνόμια του καθεστώτος και αποτελούν τον πνευματικό και ψυχολογικό θεματοφύλακα των ιδεών, «αξιών», και της «ηθικής» της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή της σύγχρονης εφιαλτικής βαρβαρότητας), εμφανίζονται και αυτοπροβάλλονται ως ουδέτεροι και αδέσμευτοι, ως εχθροί της εξουσίας και …δημοκρατικά ευαίσθητοι! Ο τρομοκρατικός εξουσιαστικός τους λόγος περιτυλίγεται με το τσόφλι της προοδευτικότητας και του δημοκρατισμού. Και στο όνομα της προόδου (πρόοδος γι αυτό το ιερατείο είναι οι ανάγκες και οι βουλές της πλανητικής τάξης) και της δημοκρατίας (της δημοκρατίας των δυνάμεων της εξουσίας) καρατομούν καθετί που ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτών των μονόδρομων καθεστωτικών αντιλήψεων της «προόδου» και της «δημοκρατίας».
Αυτό το ιερατείο είναι που εξωράισε όλες τις εθνικές προδοσίες και τα εγκλήματα του «εκσυγχρονιστικού» κράτους-παρακράτους. Αυτό το ιερατείο είναι που συκοφάντησε με στραταρχική αυθάδεια, αλλά και δολιότητα την εξέγερση της νεολαίας, που πρωτοστατεί στη δυσφήμιση κάθε λαϊκής κινητοποίησης, που σιωπά ιδιαιτέρως μπροστά στα φρικώδη εγκλήματα του πλανητικού ιμπεριαλισμού, στη γλοιώδη υποκρισία των Αμερικανών και Ευρωπαίων ηγετών. Αυτό το ιερατείο είναι που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σβήσει την ιστορία, τις αγωνιστικές μας παραδόσεις, να στιγματίσει τον ελληνικό λαό σαν «εθνικιστή» και «ρατσιστή», να εδραιώσει τα νέα ιμπεριαλιστικά ιδεολογήματα και να αποδομήσει και αυτούς ακόμα της μηχανισμούς της νόησης…
Όλοι λοιπόν αυτοί που κρατάνε κλειδωμένη τη «δημοκρατική ευαισθησία» τους μπροστά στα θηριώδη εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, μπροστά στις τερατωδίες, τη διαφθορά και τα σκάνδαλα των αφεντικών τους, μπροστά στην οργιώδη τηλεοπτική βία και παραπληροφόρηση (στην οποία και οι ίδιοι συμμετέχουν), την ξεκλειδώνουν όταν κάποιοι του σιναφιού τους υπερβαίνουν τα όρια, ανοίγουν ρωγμές στον οχετό της εξουσίας τους και υπονομεύουν τη συνοχή της συνενοχής τους. Τότε θυμούνται τις έννοιες της «σκανδαλοθηρίας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των «προσωπικών δεδομένων» κ.λπ…
Η «ηθική» τους!
Η ηθική όλων αυτών των υπόδουλων «στοχαστών», των διαχειριστών και μεταπρατών των ιδεών και της ψυχαγωγίας αποτελείται από συμβατικού κανόνες: Κανόνες που συγκαλύπτουν τα συμφέροντά τους, τις ορέξεις τους και τους φόβους τους. Στην πλειονότητά τους είναι έτοιμοι για κάθε προστυχιά (εγκατάλειψη πεποιθήσεων, δολιότητα, προδοσία) για χάρη της φιλοδοξίας και της απληστίας. Στην ιερή σφαίρα του ατομικού συμφέροντος ο σκοπός αγιάζει κάθε μέσο. Τότε η «δημοκρατική τους ευαισθησία» μετατρέπεται σε καταιγίδα συκοφαντιών, σε ιδεολογικό, τρομοκρατικό χέρι των «νταβατζήδων» τους και των παρακρατικών τους μηχανισμών.
Θορυβούν π.χ. για το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής μόνο τότε που θίγονται τα ιερά και τα όσια του «ιδιωτικού συμφέροντος», δηλαδή μόνο όταν γίνονται δημόσια θέα τα εγκλήματα των «νταβατζήδων» ή οι λαμογιές του σιναφιού τους.
Όταν όμως οι «νονοί» του κεφαλαίου προγράψουν κάποιον και διατάξουν την πολιτική εκκαθάριση προσώπων, τότε σαν ύαινες ρίχνονται να κατασπαράξουν τα θύματα του πολιτικού παιχνιδιού, να λασπώσουν την ιδιωτική τους ζωή και να βγάλουν στη δημόσια θέα όλων των ειδών τα προσωπικά…
Και φυσικά, όταν διασύρονται οι άνθρωποι χωρίς εξουσία, οι απλοί πολίτες ή οι αντίπαλοι του καθεστώτος, τότε καταπίνουν τη γλώσσα τους ή συμμετέχουν και οι ίδιοι…
Αυτοί, λοιπόν, οι αδίστακτοι και εγωπαθείς ηθικολόγοι Φιλισταίοι, που διψούν μέχρι τρέλας για δύναμη και εξουσία και υπερασπίζονται με «δημοκρατική», δραματική αφέλεια τους οικονομικούς και παρακρατικούς «νονούς», κραυγάζουν κατά κάποιων ακραίων κρουσμάτων δημοσιογραφικής παραβατικότητας και αλητείας. Ηθικολογούν ασυστόλως για τα υποπροϊόντα του δικού τους καθεστώτος, για τα δικά τους «τέκνα» της δικής τους διεφθαρμένης αδηφαγίας και απληστίας…
Οι «κραυγές» θα είχαν κάποια βάση, εάν γινόντουσαν από μια θέση ανατρεπτική, δηλαδή εάν απεκάλυπταν όλη την παθολογία του συστήματος και των ΜΜΕ και αμφισβητούσαν ΡΙΖΙΚΑ και τους εαυτούς τους που αποτελούν τα βασικά ιδεολογικά και πολιτικά γρανάζια αυτού του συστήματος της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Οι «κραυγές», όμως όλων αυτών των ελίτ της εξουσίας είναι δόλιες και υποκριτικές: Μια βροντώδη υποκρισία!
Επιχειρούν να διασώσουν το καθεστώς που εξυπηρετούν και να κρυφτούν και οι ίδιοι πίσω από τους ακραίους «γενίτσαρους» και τους κλόουν του φυράματός τους…
Αυτό που ενοχλεί είναι ότι αυτοί οι «ακραίοι» και οι κλόουν χαλάνε την ομελέτα, υπονομεύουν τον συνεκτικό ιστό της εξουσίας τους.
Δεν ενοχλεί η «αισθητική» της σκανδαλοθηρίας και του πορνογραφικού θεάματος. Αυτή είναι η «αισθητική» της εμπορευματικής παθολογίας και της ιδεολογίας των ΜΜΕ. Αυτή την ιδεολογία των επιδειξιμανών και οφθαλμοπορνικών καθηλώσεων θεμελιώνουν και αναπαράγουν καθημερινά τα τηλεοπτικά κανάλια.
Ούτε ακόμα ενοχλεί ο χαφιεδισμός, οι κρυφές κάμερες, οι παρακολουθήσεις και οι βιντεοσκοπήσεις. Αυτά αποτελούν τα συστατικά στοιχεία του εξουσιαστικού ολοκληρωτισμού, της φαιάς δικτατορίας των ΜΜΕ.
Αυτό που ενοχλεί, είναι ο υπερβάλλον ζήλος κάποιων, που μέσα στην τρέλα της αναρρίχησης και τη μέθη της εξουσίας, ξεπερνούν κάποια όρια και έτσι βάζουν σε κίνδυνο τη συνοχή της συνενοχής και υπονομεύουν το «κύρος» του δημοσιογραφικού και πνευματικού ιερατείου…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5045
