Ξανακτύπησε η Σώτη Τριανταφύλλου: Η …διατεταγμένη «συγγραφέας» που «πάλλεται» από υμνολογικό «ερωτισμό», αλλά και δουλική υστερία ΥΠΕΡ του πλανητικού φασισμού και ιδιαίτερα ΥΠΕΡ του αυτοκρατορικού των ΗΠΑ…
Αυτή, λοιπόν, η κυρία που στριφογυρίζει σαν σκουλήκι γύρω από την εξουσία των «νταβάδων» και έχει φιλήσει όλες τις κατουρημένες τους ποδιές,
αγανακτεί για τα τσάμικα που χορεύει η κυβέρνηση, για τις αβρότητές της απέναντι στους παπάδες και την … ενδοτικότητά της απέναντι στις Εθνικές παρελάσεις…
Η απάντηση του Σίμου Σταυρακίδη είναι εξαιρετική και αποστομωτική. Καθιστά περιττό το δικό μας σχολιασμό.
Διαβάστε την εδώ:
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2015/04/blog-post_710.html
Εμείς να θυμίσουμε ότι η αυθάδεια αυτής της κυρίας δεν έχει όρια και αναστολές. Παλιότερα μας παρέδιδε μαθήματα των αυτοκρατορικών «εγχειριδίων», μαθήματα εναντίον της αντιιμπεριαλιστικής μνήμης, εναντίον της αγωνιστικής μνήμης του Πολυτεχνείου, χωρίς ΑΙΔΩ και με ραγιαδισμό αφόρητο…
Διαβάστε σχετικό κείμενο, εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7433.html
Θεωρούμε, όμως, σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε και ένα παλιό μας κείμενο. Βρίσκεται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7758
Σώτη Τριανταφύλλου: Το «τεκνό» του Μάλθους
Όσο πιο μικρό είναι το μέγεθος ενός λογοτέχνη και γενικά ενός πνευματικού ανθρώπου, τόσο και περισσότερο έχει την ανάγκη να υποδυθεί το ρόλο του μορμολυκείου του καθεστώτος.
Οι ανυπόστατες και φαυλοηλίθιες «λογοτεχνικές» οντότητες, τα μικροσκοπικά αυτά μορμολύκεια, αποτελούν πάντα τα σκουλήκια της εξουσίας, τα δηλητηριώδη ζωύφιά της, τους γενίτσαρους των πιο φαιών ιδεών (σήμερα της Νέας Τάξης), αλλά και τους υστερικούς μωρούς που καυχώνται για τη γλοιώδη ιδιότητά τους: Ότι είναι σκουλήκια της εξουσίας…
Γι αυτό βλέπουμε σήμερα όλα αυτά τα μικροσκοπικά μορμολύκεια του πνεύματος και της ραχιτικής διανόησης να ασπάζονται ενθέρμως της «ιδέες» της Νέας Εποχής (τις «ιδέες» της καπιταλιστικής κτηνωδίας και βαρβαρότητας), να τις προπαγανδίζουν ασυστόλως και χωρίς αιδώ, να διαλαλούν καυχησιάρικα το σκουληκίσιο στριφογύρισμά τους γύρω από την εξουσία και το χρήμα, όπως επίσης τη μωρία τους και την αβυσσαλέα ηλιθιότητά τους…
Η μοχθηρία, η μωρία και η ηλιθιότητα της σήψης και παρακμής του καπιταλιστικού καθεστώτος βρίσκουν το πιο ταιριαστό τους αποτύπωμα στα μικροσκοπικά μορμολύκεια των «τεχνών και των γραμμάτων», στους «καλλιτέχνες» και «διανοούμενους» που σιτίζονται από το καθεστώς και τη σήψη του…
Πρόσφατα παραδείγματα: Η Διβάνη, ο Χωμενίδης, ο Τατσόπουλος και CIA…
Διαβάστε σχετικά κείμενα ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7746
Περίοπτη θέση στην εξέδρα των μικροσκοπικών μορμολυκείων κατέχει και η Σώτη Τριανταφύλλου: Η Συγγραφέας που ανήγαγε τον παρακμασμένο ατομικισμό της, το ραχιτισμό της, την ωχρή, παγερή και «ξεπλυμένη» της υπόσταση, καθώς και τη φαιά, ασυνάρτητη φαυλοηλιθιότητά της, σε «λογοτεχνία»!!!
Το ιδιαίτερο γνώρισμα αυτής της νοσηρής κυρίας είναι ότι έχει αναγάγει την πιο ακραία μορφή της καπιταλιστικής κτηνωδίας, το μαλθουσιανισμό, σε ευαγγέλιο, σε λογοτεχνική δημιουργία.
Εάν είναι ΠΟΤΕ δυνατόν να είναι Λογοτεχνία η απολογητική της κτηνωδίας, η απολογητική της θηριώδους αναπαραγωγής της σήψης και όλων των νοσημάτων της παρακμής…
Εάν είναι ΠΟΤΕ δυνατόν να είναι καλλιτεχνική δημιουργία η μαλθουσιανή φρίκη, δηλαδή ο καιάδας των «κατώτερων παιδιών του Θεού»…
Περισσότερα για τη μαλθουσιανή φρίκη διαβάστε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4386
Και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6537
Αυτήν την πιο ακραία και απάνθρωπη πτυχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας υπερασπίζεται και προπαγανδίζει, χωρίς αιδώ, αυτό το «λογοτεχνικό» βυθοκόρημα της δωσίλογης λευχαιμίας…
Διαβάστε το παρακάτω εύστοχο κείμενο.
ΠΗΓΗ:
http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.gr/
νά 'σουνα θεέ μου Σώτη, να χαθεί η ανθρωπότης
Έβλεπα χτες στο Βοξ το «Θαύμα στο Μιλάνο» του Βιτόριο ντε Σίκα, μία υπέροχη ασπρόμαυρη ταινία του ’50, που διαδραματίζεται σε μια παραγκούπολη. Η ταινία κινείται με μαγικό τρόπο ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό των εξαθλιωμένων, την ποιητική προοπτική στη ζωή και τα στοιχεία του λαϊκού παραμυθιού. Είναι ένας ύμνος στη ζωή. Όταν ένας από τους χαρακτήρες του έργου επιχειρεί να αυτοκτονήσει πέφτοντας στις ράγες του τρένου, ο κεντρικός ήρωας, ο απόλυτα καλός Τοτό, του λέει με την μελωδικότητα της ιταλικής γλώσσας «La vita e bella! Corragio!» και τον προτρέπει να τραγουδήσει μαζί του για ευθυμήσει. Του λέει πες "λαλαλαλα" κι ο άλλος το επαναλαμβάνει και κάπως έτσι φτιάχνει το κέφι του, φεύγει η μαυρίλα και σώζεται από τον ύστατο ρόλο, του αυτόχειρα.
Σκεφτόμουν πόσο στον αντίποδα της κατάφασης στη ζωή, πόσο πεισιθάνατες ήταν οι πρόσφατες φράσεις της Σώτης Τριανταφύλλου που δίκαια πυροδότησαν τόσο μαζικές αντιδράσεις.
Η Σ.Τ. πραγματοποιεί ένα ταξίδι της στη Βενεζουέλα, κι έπειτα, κατά την προσφιλή της συνήθεια, που μάλλον ξεπερνά πια τα όρια της γραφικότητας, επαναλαμβάνει το χιλιοειπωμένο της ρεφρέν, για το πόσο τριτοκοσμικοί είμαστε εδώ, για το πόσο κραυγαλέες ομοιότητες αναγνωρίζει μεταξύ της Αθήνας και της Βηρυττού (σε παλιότερο άρθρο), της Ελλάδας και της Βενεζουέλας κλπ. Υπάρχει όμως και ένα επιπλέον στοιχείο στις πρόσφατες μομφές από άμβωνος: η Βενεζουέλα του Τσάβες και η ελληνική Αριστερά είναι δυνάμεις της συντήρησης, καινοφοβικές, πασχίζουν να κρατήσουν τις δυο χώρες καθηλωμένες σε ένα υπανάπτυκτο στάτους.
Δε σταματάει όμως εδώ. Υπερθεματίζει ως αυτόκλητος επόπτης δημόσιας υγείας και μαζί νομοθέτης –γιατί φυσικά δεν υπάρχει καμία τέτοια απαγόρευση, είναι δικής της επινόησης- γράφοντας "είδα μια τσιγγάνα που θήλαζε το μωρό της καταμεσής στο πεζοδρόμιο: ο θηλασμός στο πεζοδρόμιο απαγορεύεται". Η αμέσως επόμενη φράση δε, "τα παιδιά έχουν ανάγκη από στέγη κι όποιος δεν έχει στέγη πρέπει πρώτα να βρει κι ύστερα να γίνει γονιός" θυμίζει το Πρόγραμμα Ευθανασίας Τ-4 της ναζιστικής Γερμανίας, κατά το οποίο εκτελούνταν μαζικές στειρώσεις και ευθανασία σε "ανεπιθύμητα" στοιχεία του πληθυσμού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Σ.Τ. καταφέρεται εναντίον της τεκνοποιίας. Σε μια συνέντευξή της στο LiFO γύρω στο 2007, αν θυμάμαι καλά, είχε εκστομίσει το ανεκδιήγητο «σταματήσετε να γεννοβολάτε, το μαμ δεν φτάνει για όλους» που ήταν βέβαια το πρόσταγμα για την αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού του πλανήτη, ειπωμένο με τρόπο εύληπτο από τον λαουτζίκο.
Κατά διαστήματα εκτοξεύει τέτοιες βόμβες στην προσπάθειά της να μας μεταπείσει από το να γεννήσουμε παιδιά. Σε ένα επόμενο άρθρο υποθέτω πως η Σ.Τ. θα προσπαθήσει να μας πείσει ότι αν δεν έχουμε τα χρήματα να αγοράζουμε τεχνητά γάλατα για τα νεογέννητα, εάν επιδιδόμαστε στην τριτοκοσμική συνήθεια του μητρικού θηλασμού, δε θα πρέπει να είμαστε σε θέσει να φέρουμε παιδιά στον κόσμο...
Στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Ο χρόνος πάλι» επαίρεται δε για τον διψήφιο αριθμό εκτρώσεων που έχει πραγματοποιήσει, κάνοντας βέβαια τον αναγνώστη να αναρωτιέται αν έχει υπόψη τις μεθόδους αντισύλληψης η πολυταξιδεμένη συγγραφέας, μεταφράστρια, αρθρογράφος και κάτοχος διδακτορικού διπλώματος. Γιατί αν δεν τις έχει η συγκεκριμένη, τότε πώς ακριβώς δικαιούται να ομιλεί για τη ρομά γυναίκα που ασφαλώς δεν έχει ούτε τα φράγκα, ούτε την ασφάλιση να κάνει εκτρώσεις από χόμπυ;
Καθώς έβλεπα το «Θαύμα στο Μιλάνο», μου έρχονταν στο μυαλό ταινίες με ανάλογη θεματολογία, που συνοψίζεται στο «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» που έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης και τραγουδούσε ο Σερ Μπιθί -γιατί χρίζει κι η πλέμπα, Sir, τους δικούς της σημαντικούς ανθρώπους, και να μας συγχωράει η ελίτ και γι' αυτό το ατόπημα. Θυμήθηκα, ας πούμε, τον Μπίλι Έλλιοτ, το παιδί θαύμα που παρά την ταξική του προέλευση από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα καταφέρνει να αναδειχτεί σε σπουδαίο χορευτή.
Θυμήθηκα τον Τσάρλι Τσάπλιν και την Εντίθ Πιάφ, που γεννήθηκαν μέσα σε άθλιες συνθήκες και τελικά έγιναν αυτοί που έγιναν. Σε σχέση με την πίστη στη ζωή, παρά τις αντίξοες συνθήκες, μου ήρθαν τυχαία στο νου από το προφανές "Η ζωή είναι ωραία" του Μπενίνι, μέχρι το «Μια υπέροχη ζωή» του Φράνκ Κάπρα και «Ο καιρός των τσιγγάνων» του Κουστουρίτσα και η πηγαία χαρά του πληθυσμού που κάνει τη Σώτη να φρίττει.
Σε συνθήκες ανόδου του φασισμού στη χώρα, η Σ.Τ. προκρίνει ως λύση τις μεθόδους της χιτλερικής ευγονικής για να αντιμετωπίσουμε τη φτώχεια, τη φτώχεια που κατά την κρίση της δεν προκαλεί το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο, η άνιση κατονομή του πλούτου και η κοινωνική αδικία, αλλά ο υπερπληθυσμός.
Δεν είναι το πρόβλημα ότι καρπώνονται «το μαμ» -για να χρησιμοποιήσω τη χυδαία έκφρασή της- οι λίγοι αλλά ότι γεννάνε οι πολλοί. Ο ναζισμός και ό,τι ρητά ή υπόρρητα συνδέεται μαζί του ζέχνει θάνατο.
