της Μαριάννας Τζιαντζή
Εντάξει, λένε πολλοί, η πρόταση των δανειστών είναι κακή. Τι θα γίνει όμως την επόμενη μέρα αν θα επικρατήσει το «Όχι»; Όλα τα συστημικά Μέσα, όλοι οι πολιτικοί του Μαύρου Μετώπου παίζουν με μανία το χαρτί -όχι της δημιουργικής, αλλά της τρομοκρατικής ασάφειας.
Συστηματικά καλλιεργείται ο φόβος για το τι μας ξημερώνει μετά την άλλη Κυριακή. Λες και ο λαός ήξερε τι του ξημέρωνε όταν ψήφιζε Γιωργάκη και ύστερα προέκυπταν Παπαδήμοι και μνημόνια. Λες και τα τελευταία πέντε χρόνια ξέραμε τι μας ξημέρωνε όταν πέφταμε να κοιμηθούμε εργαζόμενοι και ξυπνούσαμε απολυμένοι. Λες και πάμπολλες ελληνικές οικογένειες ήξεραν ότι την επόμενη μέρα τα παιδιά τους θα γίνονταν άνεργοι ή μετανάστες στο εξωτερικό.
Εδώ και χρόνια ζούμε από μέρα σε μέρα. Δεν ξέρουμε αν τον επόμενο μήνα θα έχουμε στο σπίτι ρεύμα ή πετρέλαιο για να ζεσταθούμε, αν αύριο θα έχουμε μονάδες στο κινητό μας, αν θα έχουμε να πληρώσουμε τη συμμετοχή μας στα φάρμακα του ΠΕΔΥ ή αν θα βρεθεί σε κάποιο Κοινωνικό Ιατρείο το φάρμακο που έχουμε ανάγκη.
Πλύση εγκεφάλου επιχειρούν τα συστημικά ΜΜΕ και οι πολιτικοί του ευρωμονόδρομου, ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει λόγο για την επόμενη μέρα.
Το λόγο πρέπει να τον έχουν οι αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης, οι «θεσμοί», το βαθύ επιχειρηματικό κράτος.
Η επόμενη μέρα μας δεν είναι δική μας, αλλά δική τους. Οι μνημονιακές πολιτικές μαύρισαν, ακύρωσαν την επόμενη μέρα για εκατομμύρια ανθρώπους. Για ποια επόμενη μέρα, λοιπόν, έχουν το θράσος και την υποκρισία οι δήθεν σώφρονες να μιλούν;
Στο βιβλίο Δεν υπάρχουν παιδιά εδώ (There Αre no Children Here,) που περιγράφει τη ζωή σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά του Σικάγου, ο συγγραφέας (ο Άλεξ Κόλτογουιτς) ρωτά ένα εννιάχρονο μαύρο αγοράκι τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Και η απάντηση του παιδιού είναι: «Αν μεγαλώσω, θα γίνω οδηγός σε λεωφορείο».
΄Ετσι και στην Ελλάδα. Ο νεοφιλελευθερισμός μετέτρεψε το σίγουρο «όταν» σε ένα αβέβαιο «αν».
Όμως αυτοί που πράγματι τρέμουν την επόμενη μέρα δεν είναι οι ζημιωμένοι, οι αδικημένοι του σήμερα, αλλά εκείνοι που τους λεηλατούν.
πηγή: prin.gr
Το διαβάσαμε εδώ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2015/06/blog-post_51.html
Εντάξει, λένε πολλοί, η πρόταση των δανειστών είναι κακή. Τι θα γίνει όμως την επόμενη μέρα αν θα επικρατήσει το «Όχι»; Όλα τα συστημικά Μέσα, όλοι οι πολιτικοί του Μαύρου Μετώπου παίζουν με μανία το χαρτί -όχι της δημιουργικής, αλλά της τρομοκρατικής ασάφειας.
Συστηματικά καλλιεργείται ο φόβος για το τι μας ξημερώνει μετά την άλλη Κυριακή. Λες και ο λαός ήξερε τι του ξημέρωνε όταν ψήφιζε Γιωργάκη και ύστερα προέκυπταν Παπαδήμοι και μνημόνια. Λες και τα τελευταία πέντε χρόνια ξέραμε τι μας ξημέρωνε όταν πέφταμε να κοιμηθούμε εργαζόμενοι και ξυπνούσαμε απολυμένοι. Λες και πάμπολλες ελληνικές οικογένειες ήξεραν ότι την επόμενη μέρα τα παιδιά τους θα γίνονταν άνεργοι ή μετανάστες στο εξωτερικό.
Εδώ και χρόνια ζούμε από μέρα σε μέρα. Δεν ξέρουμε αν τον επόμενο μήνα θα έχουμε στο σπίτι ρεύμα ή πετρέλαιο για να ζεσταθούμε, αν αύριο θα έχουμε μονάδες στο κινητό μας, αν θα έχουμε να πληρώσουμε τη συμμετοχή μας στα φάρμακα του ΠΕΔΥ ή αν θα βρεθεί σε κάποιο Κοινωνικό Ιατρείο το φάρμακο που έχουμε ανάγκη.
Πλύση εγκεφάλου επιχειρούν τα συστημικά ΜΜΕ και οι πολιτικοί του ευρωμονόδρομου, ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει λόγο για την επόμενη μέρα.
Το λόγο πρέπει να τον έχουν οι αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης, οι «θεσμοί», το βαθύ επιχειρηματικό κράτος.
Η επόμενη μέρα μας δεν είναι δική μας, αλλά δική τους. Οι μνημονιακές πολιτικές μαύρισαν, ακύρωσαν την επόμενη μέρα για εκατομμύρια ανθρώπους. Για ποια επόμενη μέρα, λοιπόν, έχουν το θράσος και την υποκρισία οι δήθεν σώφρονες να μιλούν;
Στο βιβλίο Δεν υπάρχουν παιδιά εδώ (There Αre no Children Here,) που περιγράφει τη ζωή σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά του Σικάγου, ο συγγραφέας (ο Άλεξ Κόλτογουιτς) ρωτά ένα εννιάχρονο μαύρο αγοράκι τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Και η απάντηση του παιδιού είναι: «Αν μεγαλώσω, θα γίνω οδηγός σε λεωφορείο».
΄Ετσι και στην Ελλάδα. Ο νεοφιλελευθερισμός μετέτρεψε το σίγουρο «όταν» σε ένα αβέβαιο «αν».
Όμως αυτοί που πράγματι τρέμουν την επόμενη μέρα δεν είναι οι ζημιωμένοι, οι αδικημένοι του σήμερα, αλλά εκείνοι που τους λεηλατούν.
πηγή: prin.gr
Το διαβάσαμε εδώ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2015/06/blog-post_51.html
