Δισ. επί Δις

ΣΤΑΘΗΣ

«Μήπως το ευρώ πέθανε το Σάββατο το απόγευμα;» αναρωτιέται ο Βρετανός δημοσιογράφος Πολ Μέισον. Δεν νομίζω, όχι ακόμα, αλλά ο υπερσυντέλικος του πράγματος έχει συμβεί. Και κατά τούτο
η Ελλάδα υφίσταται (από τώρα) τα τετελεσμένα του αύριο. Για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα, 1914-2014 (συν 1), η Γερμανία πάει να θανατώσει την Ευρώπη. Αλλά σ’ αυτό θα επανέλθουμε, ας δούμε πρώτα  τα πράγματα και τα γεγονότα.

Λίγο πριν να καταρρεύσουν  (εν τέλει) οι διαπραγματεύσεις, η πλευρά των δανειστών-δυναστών θέτει υπ’ όψιν της ελληνικής πλευράς μια τελική πρόταση (τελεσιγραφική, τύπου take or leave it) ακόμα χειρότερη απ’ όσα χείριστα είχε δεχθεί ως εκείνη τη στιγμή η ελληνική πλευρά κι ακόμα χειρότερη απ’ όσα χείριστα είχε προτείνει ως εκείνη τη στιγμή η πλευρά των εταίρων.
Ηταν πλέον φανερό ότι το παιγνίδι δεν αφορούσε πια το ποσοστό 13% ή 23% για τα ξενοδοχεία, αλλά «ότι επρόκειτο για παιχνίδι κυριαρχίας».
Το the game is over είχε φορέσει πλέον το πρόσωπό του. Και μίλησε με τη φωνή του Eurogroup. Το οποίον χωρίς να έχει θεσμική αρμοδιότητα
αποφάνθηκε (μάλιστα όχι ομόφωνα, διότι ο Ελληνας υπουργός δεν παρίστατο) ότι η ΕΚΤ θα καταδίκαζε (όπως απεδείχθη) τις ελληνικές τράπεζες στο κλείσιμο. Το οποίο βεβαίως θα χρεωνόταν η ελληνική κυβέρνηση.
[Εδώ εγείρεται μέγα ερώτημα: αν έδιωξαν τον κ. Βαρουφάκη, εκείνος γιατί έφυγε; Αν το Eurogroup συνεκλήθη εκ νέου -και δεν εκλήθη- εκείνος γιατί δεν προσήλθε αυτοβούλως;] Οπως και να ’χει, το Eurogroup χωρίς να ’χει τη θεσμική αρμοδιότητα, όπως επίσης κι όχι ομόφωνα, λόγω απουσίας Βαρουφάκη, κάλεσε την ΕΚΤ να σταματήσει την αναπλήρωση των χρηματικών εκροών απ’ τις ελληνικές τράπεζες. Οπερ και εγένετο, με αποτέλεσμα τον «πανικό» μπροστά στα ΑΤΜ, μικρόν στην αρχή, αλλά με την ευγενική φροντίδα των διαπλεκόμενων ΜΜΜ, μεγάλον στη συνέχεια.
Από τη στιγμή εκείνη και μετά το θέμα έλαβε παγκόσμια διάσταση. Που αποτυπώθηκε στις αγορές από την πρώτη στιγμή (αναμένεται η συνέχεια), αλλά και στον παγκόσμιο Τύπο. Η συνισταμένη των αντιδράσεων θα μπορούσε να συνοψισθεί στην (προγενέστερη αυτών των εξελίξεων) δήλωση του Αυστριακού Καγκελάριου Βέρνερ Φάιμαν ότι «η έξοδος είναι καταστροφή για τους Ελληνες που δεν φταίνε σε τίποτα», με την Telegraph να προσθέτει ότι «η ταπείνωση
της Ελλάδας πρέπει να μας ανησυχεί όλους. Η δημοκρατία δεν ισχύει πλέον όταν ο έλεγχος του νομίσματος και της οικονομικής πολιτικής παραδίδεται σε υπερεθνικό σώμα». Ταυτοχρόνως ο κ. Κρούγκμαν μιλά για «τερατώδη αφροσύνη των πιστωτών», ενώ ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί ότι «οι παγκόσμιες αγορές δεν είναι έτοιμες για Grexit». Οι εξελίξεις θα είναι πυκνές και σύνθετες και οι παρ’ ημίν έμποροι του φόβου θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ξαναγίνει στην Ελλάδα κυβέρνηση Μέρκελ με υπουργό τον κ. Σαμαρά ή τον κ. Σ. Θεοδωράκη. Ή με άλλο πρόσωπο εθνικής αποδοχής (στο Βερολίνο)! Τα τεχνάσματα, σαν την πρόταση-μη πρόταση Γιούνκερ (τον ξεσκέπασε ο Πίτερ Σπίγκελ των Financial Times), η κακοπιστία και τα συναφή είναι τα λιανοντούφεκα αυτής της «Εταιρείας Εκτέλεσης Συμβολαίων Θανάτου». Το βαρύ πυροβολικό τους είναι η ίδια η πολιτική τους. Η πολιτική της Γερμανίας,
η οποία μπορεί (ηλιθιωδώς) να εξουθενώσει την Ελλάδα, αλλά θα βάλει σε κίνδυνο άλλες χώρες, όπως η Ιταλία (καθώς οι αγορές δείχνουν έτοιμες να την κατασπαράξουν κι αυτήν). Η Γερμανία φέρεται με την ίδια απληστία (αυτή είναι η φύση του καπιταλισμού) αλλά και την ίδια βλακεία (αυτή είναι το «στίγμα του Κάιν» στην ιστορία της): να θέλει τα πάντα, όταν τα έχει εξασφαλίσει σχεδόν όλα.
Το 1914, όταν πυροβολήθηκε ο Αρχιδούκας της Αυστρίας στο Σεράγεβο, ουδείς πίστευε ότι σε οχτώ βδομάδες ο κόσμος θα έμπαινε στο σφαγείο. Βδομάδα με τη βδομάδα οι διπλωματικές προσπάθειες και οι διαπραγματεύσεις δεν έδειχναν (επειδή δεν το αντιλαμβάνονταν) ότι πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους.
Ακόμα κι αν η «υπόθεση της Ελλάδας» δεν λειτουργήσει καταλυτικά για ένα γενικότερο (επικίνδυνο) ξεχαρβάλωμα, θα λειτουργήσει μια επόμενη «υπόθεση». Συνεπώς εγείρεται το ερώτημα: αν η Γερμανία είναι τυφλή, οι σύμμαχοί της, ή οι υποταγμένοι σε συμμαχία, εταίροι της, δεν βλέπουν τον κίνδυνο;
Δεν βλέπουν ότι πάνω στο ελληνικό επίδικο παίζεται και το δικό τους τομάρι; Πάλι τα ίδια; πάλι «άσε το σπίτι του γείτονα να καεί, δεν είναι το δικό μου»; Τώρα
αρπάζουν τους Ελληνες, χωρίς να βρίσκεται κανείς να τους υπερασπισθεί. Αύριο τους Ισπανούς, ή τους Ιταλούς (τους Πορτογάλους κλάψ’ τους), ή οποιονδήποτε άλλον χωρίς ουδείς άλλος να τον υπερασπίζεται. Ωραία! Ο τελευταίος ας κλείσει την πόρτα του φούρνου.
Ακούγεται αλλά δεν πολυγράφεται ότι οι Γερμανοί βιομήχανοι διαμαρτύρονται στη Μέρκελ (ότι το παρακάνει και θα τους τινάξει στον αέρα την ευρωζώνη). Ο Guardian σημειώνει δηλητηριωδώς ότι «ο Τσίπρας δεν έκανε την κωλοτούμπα που ανέμενε το Βερολίνο». Ναι, αλλά έτσι οι βδομάδες απ’ τον πυροβολισμό στο Σεράγεβο τρέχουν προς τις ομοβροντίες στο μέτωπο.
Δεν γνωρίζω τι αποτέλεσμα θα έχει το δημοψήφισμα (αν δεν ανακρούσει πρύμναν η Ενωση και φθάσουμε σε αυτό), όμως
είτε γίνει, είτε δεν γίνει,
είτε πρυτανεύσει το «ναι», είτε πρυτανεύσει το «όχι», η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι (ήδη) πλέον η ίδια. Το αυτονόητο της ευρωζώνης έχει κλονισθεί, η Ενωση έχει τρωθεί. Στα μάτια όλων. Οχι μόνον των αριστερών και των άλλων «συνήθων υπόπτων», αλλά και στα μάτια των δεξιών. Ποιος σοβαρός άνθρωπος είδε την ΕΚΤ να μας κόβει τη χρηματοδότηση, τον κ. Γιούνκερ να μας εξαπατά, την κυρία Μέρκελ να μας υπαγορεύει τι να ψηφίσουμε και δεν ένιωσε θυμό;
Θα μου πείτε ότι υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν τα ατμ και όχι την ΕΚΤ, που βλέπουν με τα μάτια των ΜΜΕ κι όχι με τα δικά τους - ε, και; πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν και δεν γίνεται αλλιώς. Εμείς τι κάνουμε; δεξιοί και αριστεροί; Για τα παιδάκια που λιμοκτονούν, φέρ’ ειπείν, στην Πάτρα (ή στη διπλανή πόρτα) θα εξακολουθήσουμε να λέμε (για να δικαιολογήσουμε τις επιλογές ή τους φόβους μας) ότι για την πείνα τους φταίει η μάνα τους και ο πατέρας τους; κι όχι οι δικοί μας διεφθαρμενοδιαπλεκόμενοι αρχιραγιάδες μαζί με τους επικυριάρχους τους;
Αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, Σαμαροβενιζελοποταμίσιοι, έχουν σηκώσει κεφάλι και κρώζουν πάλι τα ίδια, θέλουν να μας ξανασώσουν
απ’ τη διαφθορά μας, την τεμπελιά μας και τον λαϊκισμό μας. Βαράνε τις κατσαρόλες έξω απ’ τα ΑΤΜ. Εχουμε περάσει και δυσκολότερα κι αν είναι για καλό θα περάσουμε ακόμα πιο δύσκολα - αλλά άκρη θα βρούμε. Γερμανοραγιάδες τέλος...
ΥΓ.: Στην ευφυή τακτική του άκυρου (που ακυρώνει μάλλον το ίδιο) καταφεύγοντας το ΚΚΕ, δικαιολογεί τη στάση του με μιαν ατάκα που θα τη ζήλευε γελοιογράφος: «Τι λαιμητόμος, τι καρμανιόλα;». Υπάρχει και μια τρίτη λύση, σύντροφοι: η γκιλοτίνα.
ΥΓ.2: Παραλειπόμενο απ’ την τελευταία συνεδρίαση της Βουλής (όπου ο κ. Σ. Θεοδωράκης απέδειξε ότι πάει για παραλειπόμενο και ο ίδιος). Κατηγόρησε με χρυσαυγίτικο και γκεσταπίτικο ήθος βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έχουν δουλέψει ποτέ και ζουν από κομματικούς μισθούς. Μάλιστα, μέσα στον πάταγο που προκάλεσε, άναβε και κόρωνε μιλώντας με στρίγγλες και κοκοράκια - πλην όμως κότα, «παρέλειψε» να εκφωνήσει αυτό που στη (διανεμημένη) γραπτή ομιλία του έλεγε και για τον κ. Τσίπρα: ούτε ένα ένσημο κι αυτός!
Δεν θα τον αφήσει η μικρότητά του να μακροημερεύσει τον κ. Θεοδωράκη. Εχω δουλέψει με κομματικό μισθό κι ήταν τιμή μου, χιλιάδες σύντροφοι έχουν κάνει «κόκκινα μεροκάματα» για χιλιάδες άλλους συνανθρώπους μας και είναι υπερήφανοι για αυτό. Χιλιάδες σύντροφοι παράτησαν δουλειές και καριέρες για να συνεισφέρουν στον αγώνα - δεν λέω για εκείνους που έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για τα ιδανικά τους. Αλλά απ’ όλα αυτά κι άλλα πολύ περισσότερα τι να καταλάβουν οι γκεσταπίτες;

 ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/stathis/326454,Dis-epi-Dis.html