Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο κείμενο, η ελληνική πολιτική σκηνή καταδυναστεύεται, επί δεκαετίες, από τις θορυβώδεις και κακόγουστες θεατρικές παραστάσεις περί «σκανδάλων», «κάθαρσης», «διαπλοκής» κ.λπ…
Σήμερα ανακυκλώνονται τα ίδια. Οι ίδιες δονκιχωτικές μάχες και άγριες κοκορομαχίες.
Το ίδιο και χειρότερο το δούλεμα…
ΟΥΔΕΙΣ αναρωτιέται το ΓΙΑΤΙ, ενώ ο «αγώνας» εναντίον των σκανδάλων και της διαπλοκής, ο αγώνας ΥΠΕΡ της «κάθαρσης», αποτελούσε το κεντρικό σύνθημα όλων των κομμάτων και μάλιστα διεξήχθη και «αιματηρά» («Ειδικά Δικαστήρια στηθήκανε), ΟΧΙ μόνο (αυτός ο αγώνας) δεν προχώρησε τα πράγματα προς τα εμπρός, αλλά αντίθετα τα φαινόμενα της σήψης και παρακμής, τα σκάνδαλα και η διαφθορά «εκτινάχτηκαν» σε διαστάσεις σχιζοφρένειας;;;
ΟΥΔΕΙΣ αναρωτιέται…
Οι μονομάχοι συνεχίζουν απτόητοι αναπαράγοντας και αναπαλαιώνοντας τη μυθολογία των «σκανδάλων», της «κάθαρσης» κ.λπ.
Συνεχίζουν να παίζουν πάνω στο ίδιο μοτίβο της ΑΠΑΤΗΣ και να μας δουλεύουν ασύστολα…
Η δε Ζωή Κωνσταντοπούλου υψώνει αυτήν την καθαρτήρια και σκανδαλολογική ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ σε ιδεολόγημα και προγραμματική βάση της πολιτικής κίνησης που συγκροτεί…
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία δεν είχε καταλάβει, ακόμα μέχρι χθες, τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που τον στήριζε μέχρι εσχάτων, ενώ δεν έχει νιώσει την παραμικρή ανάγκη μιας στοιχειώδους αυτοκριτικής, ενώ «καταπίνει» τις θέσεις της πάνω στα κορυφαία ιδεολογικά και πολιτικά προβλήματα της εποχής μας (από την ΕΕ, το ευρώ μέχρι το «προσφυγικό», τα «εθνικά» και πολλά άλλα), «στήνει» μια νέα πολιτική κίνηση πάνω στη μυθολογία των «σκανδάλων», της «Διαπλοκής» κ.λπ…
Αλλά για τη νέα αυτή πολιτική ΑΠΑΤΗ, που θεμελιώνεται πάνω στους μύθους που κυριαρχούν από τη μεταπολίτευση και μετά, θα μιλήσουμε όταν αυτή εμφανίσει το προγραμματικό της πρόσωπο…
Τώρα θα αναδημοσιεύσουμε δύο πολύ παλιά μας κείμενα για να δείξουμε ότι ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει αλλάξει, αντίθετα τα πράγματα έχουνε χειροτερεύσει κατά πολύ, παρά το γεγονός ότι ΠΑΝΤΑ στο στόχαστρο ήταν τα σκάνδαλα από ΟΛΟΥΣ…
Το πρώτο κείμενο γράφτηκε το Φεβρουάριο του 1992.
Το δεύτερο τον Οκτώβριο του 1999.
Και τα δύο περιέχονται στη συλλογή κειμένων: «Μυθολογίες και Μεταλλάξεις»
Η «κάθαρση» του ’89 που
Οδήγησε στο σκάνδαλο της
συγκυβέρνησης Τζαννετάκη…
Η κάθαρση
Η «κάθαρση» αποτέλεσε τον κυρίαρχο ρητορικό λόγο της πολιτικής μυθολογίας τα τρία τελευταία χρόνια: Πολιτικό υπνωτικό που δεν επικάλυψε απλώς τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του «σκανδάλου Κοσκωτά», αλλά έκανε και δυνατή την κυβερνητική συμμαχία της παραδοσιακής αριστεράς με τον ιδεολογικό της αντίποδα, τη Ν.Δ. Συνακόλουθα, δια μέσου αυτής της ιστορικής έκτρωσης ήρθε στην κυβέρνηση η Ν.Δ. και αναπαλαιώθηκαν οι μύθοι του νεοφιλελευθερισμού.
Όμως μια μυθική έννοια δεν παραποιεί απλώς, αλλά αποτελεί και προϊόν παραποίησης. Η γλώσσα της αλλοίωσης, η σκανδαλολογία: Ένας άλλος μύθος. Αυτός φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό. Έτσι οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους» και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.
Σε ιδεολογικό επίπεδο η γλώσσα της σκανδαλολογίας λειτουργεί σαν εμβόλιο: Ομολογεί τα τυχαία ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα. Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του.
Ο ιδεολογικός, συνεπώς, καθαρτήριος λόγος καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέρα από το επιφανειακά ορατό, οργανώνει έναν κόσμο χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις και ταξικές οριοθετήσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο ο καθαρτήριος λόγος χρησιμοποιήθηκε για την «απαλλαγή» από το ΠΑΣΟΚ και τη διάλυσή του. «Κάθαρση» σημαίνει καθαρισμός, απαλλαγή από ξένη ή βλαβερή ουσία. Κάθαρση λοιπόν από τι; Ασφαλώς όχι για να απαλλαγούμε από τη βλαβερή ουσία του συστήματος, αλλά για «καθαρίσουμε» την ελληνική κοινωνία από το ΠΑΣΟΚ.
Η μυθολογία της «κάθαρσης» σηματοδοτούσε πολιτικά: Το ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα ο αρχηγός του είναι μια ξένη και βλαβερή ουσία που πρέπει να απαλλαγούμε. Αυτό υποδηλώνει και η παραπομπή του Αντρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Μια πολιτική επιλογή που εκτός των άλλων ανάγει σε ποινικό αδίκημα κάθε άσκηση κυβερνητικής εξουσίας από μη δεξιό κόμμα.
Πίσω λοιπόν από τη ρητορική της «κάθαρσης» κρυβόταν ο ταριχευμένος λόγος της Δεξιάς. Ο λόγος αυτός μετατρέπει αδιάκοπα τα προϊόντα της Ιστορίας σε τύπους, σε σχήματα. Και όπως η σουπιά χύνει το μελάνι της για να προστατευτεί, έτσι και η Ν.Δ. έχυσε το μελάνι της «κάθαρσης» για να αποκρύψει το σκληρό ταξικό της πρόσωπο και να ξεγελάσει τους απογοητευμένους.
Η Αριστερά προσκολλημένη σε τύπους και σχήματα βούτηξε στο μελάνι και έγραψε μια ακόμα μελανί σελίδα.
Τι απόμεινε σήμερα από την «κάθαρση»; Το αυθαίρετο κτίσμα και η πολιτική τιμωρία του Τσοβόλα. Πλήρης αυτογελιοποίηση! Η «κάθαρση» θεμελιώθηκε στο «ήθος» και στην «εντιμότητα» και κατέληξε στην καταδίκη του Τσοβόλα, που οι πάντες, φίλοι και αντίπαλοι, εγκωμίασαν το ήθος του και την εντιμότητά του. Φαίνεται ότι το ήθος αποτελεί «ξένη» και «βλαβερή» ουσία...
Φεβρουάριος 1992
Η σκανδαλολογία
Η ΑΣΤΙΚΗ ιδεολογία προσπαθεί αδιάκοπα και με κάθε τρόπο να ναρκώσει την κοινωνία με ανοσοποιητικές ουσίες. Η σκανδαλολογία είναι ένα τέτοιο ανοσοποιητικό θεραπευτικό μέσο. Λειτουργεί σαν εμβόλιο. Ομολογεί κάποια σκάνδαλα για να συγκαλύψει την πραγματικότητα των σκανδάλων και να εγχύσει στην πραγματικότητα εξαγνιστικές και καθαρτήριες ουσίες.
Η σκανδαλολογία προστατεύει τη μήτρα των σκανδάλων και συγκαλύπτει τα σκάνδαλα: Φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει τη σήψη και τη διαφθορά ως έργο ατομικό.
Ταυτόχρονα παράγει παραπλανητικούς μύθους: Της «εξυγίανσης», της «κάθαρσης», των «εντίμων και ανέντιμων» κλπ.
Έτσι η σκανδαλολογία ταριχεύει την καπιταλιστική σήψη και αναπαλαιώνει τα υλικά της. Καταγράφει και καταγγέλλει εξωτερικά συμπτώματα της σήψης για να αποκρύψει την ολική σήψη της καπιταλιστικής κοινωνίας.
ΒΕΒΑΙΩΣ η σκανδαλολογία δεν είναι η αποκάλυψη των σκανδάλων και της διαφθοράς, αλλά η φιλολογία περί σκανδάλων και διαφθοράς. Μια φιλολογία που μιλάει για σκάνδαλα και διαφθορά, αλλά δέχεται ως πάγια και ακίνητη Φύση την ιεραρχία της αγοράς, του κέρδους και των ιδιοκτησιών.
Μια φιλολογία ύπουλη και άκαμπτη που επιτρέπει στον άνθρωπο να αηδιάζει πολιτικές και πρόσωπα, αλλά δεν του επιτρέπει να κινεί τον κόσμο. Μια φιλολογία που απαγορεύει στον άνθρωπο τη μεταμόρφωση του κόσμου και εγκλωβίζει τη λαϊκή ενέργεια σε μια άλλη χρήση ή διαχείριση της ιεραρχίας της αγοράς και του χρήματος.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ και η Ν.Δ. σκανδαλολογούν ασυστόλως. Επιδίδονται σε μια στείρα και κινδυνολόγα πολιτική αντιπαράθεση πάνω στα σκάνδαλα. Μια αντιπαράθεση που μένει στην επιφάνεια, στο επίπεδο της καταναλωτικής καταγγελίας και της εκλογικής δημαγωγίας, που αποκόβει τα σκάνδαλα και τη διαφθορά από τον οργανισμό που τα γεννάει και τα θρέφει, από την πολιτική τους φιλοσοφία που τα εκφράζει και τα αποτυπώνει.
ΤΑ ΔΥΟ αυτά κόμματα σκανδαλολογούν γιατί είναι και τα δύο χρήστες και διαχειριστές του καθεστώτος των σκανδάλων. Οι θορυβώδεις αναθεματισμοί κατά των σκανδάλων και οι οξύτατες εκατέρωθεν καταγγελίες δεν αγγίζουν τον κόσμο της διαφθοράς και των σκανδάλων. Περιστρέφονται γύρω από τη χρήση και διαχείριση αυτού του κόσμου. Χρήση κάνουν και τις σκανδαλολογίας.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ χρησιμοποιεί τη σκανδαλολογία για να αποτρέψει την αποκάλυψη σκανδάλων και να συγκαλύψει τη δική της διαπλοκή στα σκάνδαλα.
Η ΝΔ χρησιμοποιεί τη σκανδαλολογία για να κερδοσκοπήσει εκλογικά, να βγει από τα αδιέξοδά της και να απαιτήσει και δική της συμμετοχή στη διαχείριση της «οικονομίας» των σκανδάλων.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαλώνουν για τη χρήση του καθεστώτος των σκανδάλων και όχι για την αποκάλυψη της σήψης και της διαφθοράς του κόσμου που υπηρετούν.
Οκτώβριος 1999
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10197
