Ανάλυση στα Γεγονότα
Η εκκένωση της Χερσώνας από τις ρωσικές δυνάμεις ήταν μια εξευτελιστική ήττα της Ρωσίας των παγκοσμιοποιητών του Πούτιν, στα χέρια της φασιστικής ουκρανικής κλίκας την οποία υποστηρίζει σύσσωμο το ΝΑΤΟ, με πρωτοπαλίκαρα, βέβαια, και τη δική μας πολιτική κλίκα (Μητσοτάκης και Σία στην κυβέρνηση, ή την αντιπολίτευση)! Και η ήττα, μεν, αυτή μπορεί να αποδειχθεί στο μέλλον μόνον προσωρινή, εάν βέβαια συνεχιστεί ο πόλεμος και η Ρωσία — με την ευκαιρία του φιάσκου που υφίσταται στην Ουκρανία και της ουσιαστικής απομόνωσης που τής επιβάλλει ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός — δημιουργήσει, με τις πελώριες παραγωγικές δυνατότητες που διαθέτει, ένα πραγματικό έθνος-κράτος και ρίξει πολύ σημαντικότερες δυνάμεις στη μάχη. Η ουσιαστική, άλλωστε, απομόνωση της Ρωσίας από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό επιβάλλει αυτή τη λύση ως τη μόνη ορθολογική. Παρόμοια εξέλιξη όμως που προϋποθέτει ριζικές αλλαγές στην ίδια τη Ρωσία δεν είναι καθόλου σίγουρη τη στιγμή αυτή. Το μέλλον επομένως είναι εντελώς ακαθόριστο.
Όπως είχα προβλέψει από τη στήλη αυτή, σήμερα συντελέστηκε ο μεγαλύτερος ίσως στρατιωτικός εξευτελισμός της Ρωσίας στην Ιστορία της, με την εκκένωση της ΜΟΝΗΣ σημαντικής ουκρανικής πόλης που είχαν καταλάβει! Οι θριαμβευτικοί αλαλαγμοί σε όλο τον δυτικό τύπο — δηλαδή τον παγκοσμιοποιημένο τύπο πια, αφού οι Αμερικανοί που ελέγχουν την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), ελέγχουν πια και τα παγκόσμια ΜΜΕ — είναι χαρακτηριστικοί.
Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί γι’ αυτό τον ρωσικό εξευτελισμό ήταν βέβαια η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία, όπως βάφτισε ο Πούτιν την ουσιαστική κήρυξη πολέμου κατά του προφανούς δυτικού προτεκτοράτου που είχε δημιουργηθεί εκεί από το 2014 και μετά. Ενός πολέμου στον οποίο, όπως είναι γνωστόν, ο Πούτιν κυριολεκτικά σύρθηκε, αφού είχε κάθε δικαίωμα να τον αρχίσει από το 2014. Τότε, δηλαδή, που ανετράπη επί της ουσίας με αμερικανικό πραξικόπημα o νόμιμα εκλεγείς πρόεδρος Γιανουκόβιτς, ο οποίος αρνήθηκε να υποκύψει στα κελεύσματα της Υπερεθνικής Ελίτ να εντάξει τη χώρα του στο «μαντρί» της ΕΕ και να γίνει και αυτός κάποιος Μητσοτάκης ή Τσίπρας κ.λπ. Έτσι, μετά το πραξικόπημα του 2014, η Υπερεθνική Ελίτ που διαχειρίζεται την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, με επικεφαλής την Αμερικανική οικονομική ελίτ, έβαλαν ανενόχλητοι στην εξουσία τα χειρότερα κατακάθια της Ουκρανίας, με αποκορύφωμα κάποιον αποτυχημένο …ηθοποιό που ήταν πρόθυμος να παίξει οποιοδήποτε ρόλο του επέβαλαν τα αφεντικά του!
Από τότε, και επί οκτώ χρόνια, η Υ/Ε οργάνωσε ένα καθαρό φασιστικό καθεστώς — με τη βοήθεια και των ιστορικών φασιστών της Ουκρανίας που ακόμη ανθούν στη χώρα αυτή — το οποίο είχε ένα και μόνο βασικό σκοπό: την δημιουργία ενός καθαρού δορυφορικού κράτους της Υ/Ε στα σύνορα με τη Ρωσία, η οποία, μετά τη δυτική αποτυχία να την εντάξουν σαν …επικουρικό μέλος της «Ομάδας των 7», ήταν ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός της Υ/Ε. Και αυτό, διότι χωρίς την αχρήστευση της Ρωσίας θα ήταν αδύνατη η επίτευξη του απώτερου στόχου της ελίτ αυτής: η εγκατάσταση της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Την αδράνεια της Ρωσικής ηγεσίας του Πούτιν να επέμβει άμεσα στο Ουκρανικό το 2014, όταν είχε κάθε δικαίωμα να αποτρέψει το δυτικό πραξικόπημα, την πληρώνουν σήμερα όχι μόνο ο Ρωσικός λαός αλλά και οι Ευρωπαϊκοί λαοί γενικότερα. Τα 8 χρόνια αδράνειας που πέρασαν από τότε έδωσαν, μια χρυσή ευκαιρία στην Υ/Ε να οπλίσει σαν αστακό την Ουκρανία που έστελνε φασιστικές ορδές και χτυπούσαν (σαν «αντάρτες») τους Ρωσόφωνους Ουκρανούς στα σύνορα με τη Ρωσία και προέβαιναν σε ανείπωτες αγριότητες στην πορεία. Πράγμα που ανάγκασε τελικά τη Ρωσία του Πούτιν να επέμβει φέτος τον Φεβρουάριο, όταν ήταν όμως ήδη πολύ αργά, όχι μόνο στρατιωτικά, όπου θα έπεφτε σε μια στημένη από χρόνια δυτική παγίδα, αλλά και πολιτικά…
Τις συνέπειες θα τις πληρώσουν πάλι βέβαια οι λαοί. Αρχικά ο Ρωσικός λαός που σηκώνει όλο το στρατιωτικό βάρος για να αποφευχθεί η κανονική πολιτικό-στρατιωτική περικύκλωση της ευρωπαϊκής Ρωσίας. Στην περικύκλωση μάλιστα αυτή τώρα μετέχουν όχι μόνο οι «συνήθεις ύποπτοι» πολιτικάντηδες σε δορυφορικές χώρες σαν την Ελλάδα, αλλά και οι δήθεν ουδέτεροι Σκανδιναβοί που έσπευσαν τώρα να ενταχθούν στη στρούγκα του ΝΑΤΟ και αυτοί!
Όμως η κρίση η οποία από ό,τι φαίνεται ήταν προσχεδιασμένη εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, δεν είχε μόνο πολιτικο-στρατιωτικούς στόχους, δηλαδή την πλήρη υποταγή της Ρωσίας στην Υπερεθνική Ελίτ. Ακόμη σημαντικότεροι είναι οι οικονομικοί στόχοι που αποκαλύφθηκαν στην πορεία. Οι οικονομικοί αυτοί στόχοι έχουν σκοπό να επιβάλλουν την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία της Υπερεθνικής Ελίτ που, σήμερα, είναι βασικά Αμερικανοκρατούμενη. Θα μπορούσαμε παραστατικά να εκφράσουμε το φαινόμενο αυτό με τη φράση «οι Αμερικανοί ξανάρχονται!».
Έτσι το οικονομικό «βάρος» στην Υ/Ε, το οποίο ανήκε βασικά στο αμερικανικό κεφάλαιο αλλά μοιραζόταν σε ένα βαθμό και με το δυτικό-ευρωπαϊκό (Γερμανό-Γαλλικός άξονας και σε ένα βαθμό και η Ιταλία), σήμερα μετατοπίζεται στο αμερικανικό τμήμα της Υ/Ε. Πράγμα που σημαίνει ότι η οποιαδήποτε ευρωπαϊκή εξάρτηση από ρωσικές πηγές ενέργειας κ.λπ. θα έπρεπε να κοπεί και ν’ αντικατασταθεί από αμερικανικές. Αυτό σημαίνει για τους Ευρωπαϊκούς λαούς πολύ ακριβότερες πηγές ενέργειας, που τις αγοράζουν μάλιστα ακόμη ακριβότερα χάρη στην εξασθένιση του Ευρώ στις αγορές και την αντίστοιχη ισχυροποίηση του Αμερικανικού δολαρίου. Αλλαγές, που δεν ήταν βέβαια… θεόπεμπτες!
Ήδη ακόμη και η άλλοτε κραταιά οικονομικά Γερμανία παρουσιάζει σημάδια οικονομικής εξασθένησης, πέρα βέβαια από τη Γαλλία και την Ιταλία. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι στην τέως κραταιά Ευρώπη άρχισε μια σημαντική άνοδος εθνοκεντρικών κόμματων (Ιταλία, Γαλλία) η οποία συνοδεύει την επικράτηση από χρόνια παρόμοιων κομμάτων σε χώρες σαν την Ουγγαρία. Τα κόμματα αυτά κάθε άλλο παρά φασιστικά είναι, όπως τα παρουσιάζει η προπαγάνδα της Υπερεθνικής ελίτ, σε συγχορδία με την εξοφλημένη πια «Αριστερά». Απλά είναι κόμματα που εκφράζουν την αγωνία των Ευρωπαϊκών λαών για τη συνεχή υποβάθμιση των ευρωπαϊκών εισοδημάτων που συνεπάγονται οι παραπάνω δομικές αλλαγές. Διότι προφανώς, μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να παίρνει μέτρα ενάντια σε αυτούς που ελέγχουν την αγορά αυτή, εάν δεν είναι εθνοκεντρική.
Συμπερασματικά, εάν στο παρελθόν ο φασισμός θεμελιωνόταν στο καπιταλιστικό έθνος-κράτος, στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, ο φασισμός μπορεί να θεμελιώνεται μόνο στη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική αγορά, την οποία επιβάλλουν βασικά οι αμερικανικές Πολυεθνικές που ουσιαστικά ελέγχουν την παγκόσμια αγορά. Κανένας επομένως λαός δεν θα μπορέσει στις συνθήκες αυτές, να σηκώσει πια κεφάλι, εάν δεν αποκοπεί από την αγορά αυτή και δεν αγωνιστεί, βασικά με τις δικές του παραγωγικές πηγές, να καλύψει τις ανάγκες του, σε συνεργασία φυσικά και με άλλους λαούς που ακολουθούν την ίδια πορεία.
ΠΗΓΗ
