Αυξάνονται οι ενδείξεις ότι η ΝΔ σκοπεύει να κλιμακώσει τη στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας στην Ουκρανία.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Αυξάνονται οι ενδείξεις ότι η ΝΔ σκοπεύει να κλιμακώσει τη στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας στην Ουκρανία, εφόσον βέβαια αναδειχθεί αυτοδύναμη (ή και παντοδύναμη) από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου. Γίνεται κυρίως λόγος για πυραύλους S-300 και άρματα μάχης Leopartd-1, ενώ καλά πληροφορημένοι διπλωματικοί παρατηρητές δεν αποκλείουν ουδόλως την πιθανότητα αποστολής των αντιαεροπορικών μικρού και μεσαίου βεληνεκούς, που προστατεύουν τώρα το ανατολικό Αιγαίο, αρμάτων Leopard-2, ίσως και της παλιάς, μη εκσυγχρονισθείσας φουρνιάς των ελληνικών F-16 (ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι ανακοίνωσε ήδη ότι έχει υποσχέσεις από πολλές νατοϊκές χώρες για αποστολή F-16, στα οποία έχει ήδη αρχίσει η εκπαίδευση των Ουκρανών, αλλά δεν τις κατονόμασε, προφανώς για να μην προκαλέσει πρόωρες αντιδράσεις). Τέτοιες αποστολές όπλων, αν τελικά πραγματοποιηθούν, θα έχουν άμεσες και σοβαρές συνέπειες στην όλη άμυνα του ελληνικού χώρου, ιδίως του νησιωτικού αρχιπελάγους. Η Ελλάδα, θυμίζουμε, έχει ήδη αποστείλει (χωρίς να τα αντικαταστήσει) όπλα από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου στην Ουκρανία.
Ως κυβέρνηση άλλωστε, η ΝΔ δεν περιορίστηκε στο να καταδικάσει την ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία ή να εκφράσει την αλληλεγγύη της προς το Κίεβο, αλλά πρωταγωνίστησε στην έκδοση εμπρηστικών ανακοινώσεων ότι «είμαστε σε πόλεμο» με τη Ρωσία, τοποθετήσεων υπέρ της παραπομπής Πούτιν στο Διεθνές Δικαστήριο και άλλων, δικαιολογητικών της παρουσίας και δράσης νεοναζιστικών δυνάμεων στην Ουκρανία, όπως η πολιτοφυλακή Αζόφ, περήφανος «κληρονόμος» των Waffen-SS που ξεκλήρισαν τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Υπήρξε η μόνη δυτική κυβέρνηση, υπουργοί της οποίας υποστήριξαν με δηλώσεις τους ρητά ότι επιδίωξη του πολέμου είναι η ανατροπή καθεστώτος (regime change) στη Ρωσία! Η μόνη εξάλλου επίσκεψη του Ουκρανού υπουργού Άμυνας στο εξωτερικό ήταν στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Ο Μπακογιάννης επιβεβαιώνει τα των S-300
Δύο γνωστοί Ρώσοι κωμικοί που ειδικεύονται στις φάρσες έπεισαν προ ημερών τον δήμαρχο Αθηναίων ότι μιλάει με τον δήμαρχο Βαρσοβίας. Ο κ. Μπακογιάννης δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του για την παροχή ελληνικού εξοπλισμού στην Ουκρανία, τονίζοντας μάλιστα ότι η Ελλάδα το έπραξε αυτό παρά τους παραδοσιακούς δεσμούς της με τη Ρωσία και παρά την «κούραση» της ελληνικής κοινωνίας από την πολιτική της στο Ουκρανικό.
Ο κ. Μπακογιάννης συνέχισε λέγοντας ότι η κυβέρνηση αναζητά τρόπους για να υπερκεράσει τα νομικά εμπόδια που υπάρχουν και να στείλει στην Ουκρανία τους αντιαεροπορικούς πυραύλους S-300 που προστατεύουν σήμερα την Κρήτη, παρά τη δήλωση του πρωθυπουργού προ των εκλογών ότι δεν προτίθεται να τους αποστείλει (η Ελλάδα έχει υπογράψει σύμβαση που της απαγορεύει την επανεξαγωγή των όπλων χωρίς την άδεια της Μόσχας). Δεν απέκλεισε μάλιστα να το πράξει στέλνοντας τα όπλα μέσω Πολωνίας (κάτι που, όπως είπε, έκανε και στο παρελθόν, κάτι που φυσικά αγνοούν οι Έλληνες πολίτες και τα κόμματα της αντιπολίτευσης). Και αφού τον βάζουν να τους πει αυτό που ήθελαν και να αποκαλύψει τις προθέσεις της Αθήνας, οι δύο κωμικοί κλείνουν την κουβέντα ζητώντας από τον δήμαρχο να τους στείλει καυσόξυλα κι αυτός υπόσχεται, κάπως έκπληκτος, να δει, με τις υπηρεσίες του Δήμου, τι μπορεί να κάνει…
Πάντως, διπλωματικές πηγές στην Αθήνα, που είναι σε θέση να γνωρίζουν, υποστηρίζουν ότι έχει ήδη ολοκληρωθεί η προετοιμασία για την αποστολή των S-300 στην Ουκρανία. Έστω και αν αυτό σημαίνει ότι η Κρήτη θα αφεθεί χωρίς αντιαεροπορική άμυνα.
Ελληνική αμυντική αυτοκτονία
Η ΝΔ εκτιμά μάλλον ότι δεν χρειάζεται αντιαεροπορική και χερσαία άμυνα στο Αιγαίο (και ίσως καλά κάνει, αφού μάλλον σκέφτεται να παραχωρήσει κυριαρχία και ασφάλεια στο ΝΑΤΟ, εξ ου και η έκφραση του κ. Μητσοτάκη για «νατοϊκά νησιά») . Μόνο έτσι εξηγείται ότι η απελθούσα κυβέρνηση έσπευσε να στείλει στην Ουκρανία σειρά κρίσιμων οπλικών συστημάτων που προστάτευαν το αρχιπέλαγος. Με ένα σμπάρο τέσσερα τρυγόνια: ικανοποίηση του ΝΑΤΟ, ικανοποίηση της Τουρκίας, που δεν θέλει όπλα στα ελληνικά νησιά, της Ουάσιγκτον που δεν θέλει ρωσικά όπλα στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και ολοκληρωτική καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων. Δεν είναι οι πρώτοι παραλογισμοί που σημειώνονται στον τομέα της αμυντικής πολιτικής: προηγήθηκε η αποστολή αντιαεροπορικών Patriot, που προστάτευαν τα πιο κρίσιμα σημεία της Ελλάδας από τουρκική επίθεση, στη Σαουδική Αραβία.
Η ίδια κυβέρνηση που τα έκανε αυτά αποφάσισε ταυτόχρονα να κάνει και ένα πολύ γενναίο δώρο στις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες παραγγέλνοντας όπλα αξίας πολλών δισ., που είναι ίσως χρήσιμα για πολέμους κατά της Ρωσίας και του Ιράν, όχι όμως για την άμυνα από τα τουρκικά drones. Μπορεί να μην πλήξουν τουρκικούς στόχους ποτέ, θα βυθίσουν όμως πιθανότατα ό,τι απομένει από την ελληνική οικονομία.
Πρέπει να ξαναγυρίσει κανείς σε αυτά που έκανε ο Γκορμπατσόφ στη Σοβιετική Ένωση για να βρει άλλο παράδειγμα κράτους που παραλογίζεται και αυτοκτονεί σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο. Και φυσικά (όπως έγινε και με την ΕΣΣΔ) η καταστροφή που θα συμβεί θα είναι ευθέως ανάλογη προς τον παραλογισμό της ασκούμενης πολιτικής. Απορεί μάλιστα κανείς και με την αποδοχή όλων αυτών των ενεργειών από τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας.
Αντιπολίτευση και κοινή γνώμη
Να σημειώσουμε πάντως ότι, προς τιμήν τους, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην του ΠΑΣΟΚ, παρά τα διάφορα «ήξεις αφίξεις» περί την ουκρανική κρίση, τάχθηκαν με σαφήνεια κατά της αποστολής ελληνικών όπλων στην Ουκρανία, ο κ. Τσίπρας μάλιστα βρήκε το μάλλον ασυνήθιστο, στις σχέσεις του με τους Αμερικανούς, θάρρος να πει στον ίδιο τον Μπλίνκεν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δώσει όπλα στην Ουκρανία και μάλιστα από τα νησιά της. Βέβαια η αντιπολίτευση φοβάται και αυτή να μην κατηγορηθεί για «φιλοπουτινισμό» (κάτι που ήδη έπραξε επανειλημμένως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με ανακοινώσεις τους κατά του ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. εδώ).
Γενικότερα βέβαια η αντιπολίτευση, σε όλες τις εκδοχές της, είναι και αυτή μισο-παράλυτη, δεν ξέρει καν πώς να κάνει αντιπολίτευση, αναρωτιέμαι καμιά φορά και αν θέλει καν να γίνει κυβέρνηση ή προτιμά τα βολικά έδρανα της αντιπολίτευσης. Είναι ακόμα ένα στοιχείο και αυτό της παρακμής, του ευρύτερου παραλογισμού και «παράλυσης» της ελληνικής κοινωνίας, τροφοδοτούμενης και από τις τεράστιες ποσότητες «ηρεμιστικών» και «παραισθησιογόνων» που διαχέει όλο το σύστημα κατευθυνόμενης «ενημέρωσης», πλήττοντας ευθέως το κεντρικό εθνικό «αφήγημα» του κράτους -έθνους και μιας κοινωνίας που προστατεύει τα μέλη της.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις που έγιναν, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών τάσσεται κατά της αποστολής όπλων στην Ουκρανία. Θα μου πείτε βέβαια, δημοκρατία έχουμε, να ρωτάμε τους πολίτες τι θέλουν, ή να το παίρνουμε υπόψη μας;
Να σημειωθεί ότι επιφυλάξεις για τη στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας εξέφρασε, έστω και σε ήπιους τόνους, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ενώ σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος από τον κ. Μητσοτάκη έχει κινηθεί ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στο Ουκρανικό, επικρίνοντας μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς, την όλη κυρίαρχη δυτική πολιτική, ζητώντας από τους Ευρωπαίους να αναλάβουν ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, αντί να ακολουθούν τυφλά την πολιτική των ΗΠΑ. (Τις τοποθετήσεις αυτές τις «έθαψαν» κανονικότατα τα «μέσα»).
Ελλάδα και Τουρκία: Σταματήστε την πορεία μας προς την καταστροφή
Οι διαφοροποιήσεις αυτές επιβεβαιώνουν την ποιοτική διαφορά της σημερινής Νέας Δημοκρατίας από το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974, τη βαθιά της μεταμόρφωση στον τρόπο που αντιμετωπίζει τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο και την ιστορία της, τους δημοκρατικούς θεσμούς και την οικονομία, τη μεταβολή της σε κατεξοχήν προνομιακό όργανο αποδόμησης του ελληνικού έθνους-κράτους και του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, στο έδαφος των μεγάλων ηττών που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός. Και είναι ασφαλώς μια πολύ λυπηρή εξέλιξη για την Ελλάδα, ανεξαρτήτως του πού τοποθετείται κανείς ιδεολογικο-πολιτικά.
Σε ό,τι αφορά πάντως τις σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα, δεν υπάρχει ιστορικά άλλη ελληνική κυβέρνηση που να άσκησε τόσο αντιρωσική πολιτική όσο η απελθούσα. Πρέπει να πάμε πίσω στις κυβερνήσεις που έστειλαν τον ελληνικό στρατό να πολεμήσει τους Μπολσεβίκους προ αιώνος, συμβάλλοντας έτσι στη Μικρασιατική Καταστροφή, για να βρούμε άλλο τέτοιο παράδειγμα. Ούτε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διανοήθηκε ποτέ να ασκήσει τέτοια πολιτική. Αντίθετα, για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Καραμανλή, τον Μακάριο και τους διαδόχους του, η ανάπτυξη στενών σχέσεων με τη Μόσχα, χωρίς να έρθουν σε μετωπική ρήξη με το ΝΑΤΟ, ήταν κεντρικό στοιχείο της αντίληψής τους για την ελληνική εθνική ασφάλεια.
Σήμερα, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει αντικαταστήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή στο ρόλο του προνομιακού δυτικού συνομιλητή και εταίρου της Μόσχας, μεταβάλλοντας τη χώρα του σε είδος «διπλωματικής υπερδύναμης» και «πολύφερνης νύφης» Ανατολής και Δύσης (με μεγάλες πιθανότητες να πληρώσουμε εμείς εν τέλει τα σπασμένα). Προφανώς μια τέτοια σπουδαία πολιτική ξεπερνά τις δυνατότητες της σημερινής «πολιτικής τάξης» της Ελλάδας. Τουλάχιστο όμως μήπως μπορεί αυτή η τάξη να κοιτάξει να αποφύγει μια καταστροφική εξωτερική και αμυντική πολιτική, προτού μας οδηγήσει σε κάποιου είδους και γεωπολιτική συντριβή;
