ΠΗΓΗ
Ρεσάλτο-τεύχος 5-Απρίλιος 2006
«Η ιστορία γράφεται απ΄ αυτούς που έχουν την εξουσία και το χρήμα. Ούτε οι σκλάβοι ούτε οι φτωχοί άνθρωποι έγραψαν ποτέ ιστορία. Αυτά που διαβάζουμε ως ιστορία είναι αυτά που κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να διαβάσουμε». (Σιμόν Περές)
ΣΕ ΚΑΘΕ εποχή η ιδεολογία των ισχυρών γίνεται το κλειδί για την ερμηνεία της πραγματικότητας. Σήμερα η ιδεολογία της «Νέας Τάξης» καθίσταται και για τη νικημένη «αριστερά» το κλειδί ερμηνείας της πραγματικότητας. Η ιστορία της ανθρωπότητας περνάει μέσα από τα ιδεολογικά φίλτρα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και προσαρμόζεται στην εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει η «νέα εποχή» για τον εαυτό της. Σήμερα αυτοί που έχουν την εξουσία και το χρήμα επιχειρούν να επανα- διατυπώσουν την ιστορία. Είναι αυτοί που αποφασίζουν τι «πρέπει να διαβάζουμε ως ιστορία».
Το χρήμα των πολυεθνικών και η αυτοκρατορική τους εξουσία δεν θέλουν
καμιά ταυτότητα συλλογικότητας, καμιά ταυτότητα εθνική ή θρησκευτική,
καμιά ταυτότητα ιστορικής μνήμης. Γι αυτό η Νέα Τάξη
επιχειρεί να «καταργήσει» την Ιστορία, να αποσπάσει τον άνθρωπο από την
ιστορικότητά του. Η Ιστορία είναι επικίνδυνη για την πλανητική εξουσία.
Και είναι επικίνδυνη γιατί προϋποθέτει βίωμα και πραγμάτωση της συνοχής του γίγνεσθαι:
είναι δηλαδή συλλογική διαδικασία. Αυτός που «έχει μια ιστορία» έχει
σχέση με ένα γίγνεσθαι που σημαίνει ότι είναι και ικανός να
«δημιουργήσει» ιστορία, δηλαδή να αλλάξει τον κόσμο…
Τη δυνατότητα
του ανθρώπου να γίνει ο συνειδητός παράγοντας της ιστορίας, να
συνειδητοποιεί, δηλαδή και να αλλάζει ο ίδιος τον κόσμο, επιδιώκει να
καταστρέψει η Νέα Τάξη. Τον ιστορικό μας ιστό θέλει να αποσαθρώσει και
την ιστορική μας ταυτότητα να αφανίσει.
Η οπτική του νικητή για τον 20ο αιώνα
Η
ΝΙΚΗΜΕΝΗ «αριστερά» έχει αποδεχτεί την οπτική του νικητή, δηλαδή την
εικόνα που προβάλλει ο κυρίαρχος μύθος του νεοφιλελευθερισμού για τον
εαυτό του. Έτσι έχει μετατραπεί σε σφογγοκωλάριο της Δύσης και του
αμερικανισμού. Η νικημένη «αριστερά» δεν έχει εγκαταλείψει απλώς ό,τι
το ζωντανότερο είχε η σοσιαλιστική μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την
ανελέητη απομυθοποίηση του καπιταλισμού και των νεοφιλελεύθερων
ιδεολογημάτων, αλλά έχει γίνει και η ίδια δυναμικός συντελεστής
παραγωγής και αναπαραγωγής των μύθων και ιδεολογημάτων της
καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
ΣΗΜΕΡΑ οι όψιμοι αυτοί «αριστεροί»
σφογγοκωλάριοι του πλανητικού ιμπεριαλισμού επιχειρούν να
«ξαναδιατυπώσουν» τα γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα και να τα
προσαρμόσουν στην ιδεολογική εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει η
πλανητική εξουσία για τον εαυτό της. Επιχειρούν δηλαδή να «γράψουν» την
ιστορία του 20ου αιώνα σύμφωνα με τις ιδεολογικές απαιτήσεις και
ανάγκες της καλπάζουσας νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας ομοιομορφίας και
Τάξης…
ΕΤΣΙ στην ιστορική αποτίμηση του 20ου αιώνα υποβαθμίζουν
δραματικά τη φρίκη του καπιταλιστικού κόσμου και εξίσου δραματικά
διογκώνουν τα «ελαττώματα» των επαναστάσεων κατά του κόσμου αυτού. Οι
δύο παγκόσμιες ανθρωποσφαγές και τα άπειρα εγκλήματα της καπιταλιστικής
βαρβαρότητας «ξεχνιούνται» ή περιτυλίγονται από μια γλυκερή ηθικολογία
που αποκρύπτει το βάθος και την ουσία των πραγμάτων που οδηγεί στη
γενική καταδίκη και απόρριψη του καπιταλιστικού συστήματος.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ
η ιστορική αποτίμηση του αιώνα, με την ίδια αφοριστική ηθικολογία,
κηδεύει τα επαναστατικά γεγονότα και την κοσμογονία των ανατρεπτικών
ιδεών του 20ου αιώνα με τη μέθοδο της απομόνωσης και διόγκωσης κάποιων
εξωτερικών και τυπικών «ελαττωμάτων».
Η ΡΩΣΙΚΗ Επανάσταση το 1917, η κορυφαία επαναστατική τομή του 20ου αιώνα, γίνεται «πραξικόπημα» των Μπολσεβίκων .
ΒΛΕΠΟΥΜΕ,
λοιπόν, σήμερα τις γραφίδες της νικημένης «αριστεράς» να δολοφονούν την
ιστορία του 20ού αιώνα. Να αφαιρούν από τα πράγματα, τα γεγονότα και
τις ιστορικές κινήσεις του 20ου αιώνα, τα κοινωνικά χαρακτηριστικά και
ταξικά τους διακριτικά. Να σχηματοποιούν τον 20ο αιώνα σε υπεριστορικές
αφαιρέσεις και να τα ταριχεύουν.
Ωστόσο το τραγικό μεγαλείο του 20ού αιώνα δεν μπορούν να το αφανίσουν. Ακριβώς γιατί αυτό βρίσκεται στην αντίσταση απέναντι στον καπιταλιστικό εφιάλτη. Αυτή η αντίσταση έγραψε τις πιο ωραίες σελίδες αυτού του αιώνα και έδωσε τα μεγάλα δημιουργήματα του πνεύματος. Αυτή η αντίσταση πυροδότησε το συναίσθημα, τις επιστήμες και τις τέχνες. Σε αυτή την επαναστατική αντίσταση καταγράφεται η ποίηση του 20ου αιώνα και η ελπίδα της ανθρωπότητας…
Το 1821
Έχει ειπωθεί ότι «το σπουδαιότερο γεγονός στην Ιστορία της Γαλλίας
ήταν η άλωση της Βαστίλλης». Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε ότι η
Γαλλική Επανάσταση ήταν ιστορική τομή. Ωστόσο το πιο
συγκλονιστικό γεγονός στην Ιστορία του ανθρώπου είναι το ΄21! « Ποτέ
τόσο πολύ λίγοι δεν κάμανε για τόσο πολλούς τόσα πολλά όσα οι Έλληνες».
Βεβαίως
το ΄21 το διδαχτήκαμε σύμφωνα με τις αφηγήσεις των νικητών, της
εξουσίας και του χρήματος. Μας εδόθη το ανεστραμμένο είδωλό του. Για να
γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης,
«πρέπει να σκύψει πάνω σε άλλα κείμενα, σ΄ εκείνα που προετοίμασαν το
σηκωμό, σ΄ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι΄ άστραφτε το
γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του
Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού,
του Σπηλιάδη και άλλων. Δύο ήταν τα Εικοσιένα : Το ένα του λαού
και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των
κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…».
Ωστόσο η «ουσία» και η «ψυχή» του ’21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας
όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική
λαϊκή συνείδηση. Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις
καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού.
Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη
του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη
του και τη ζωή του.
Αυτές τις φλογερές μνήμες τρέμουν σήμερα αυτοί
που θέλουν τους λαούς ναρκωμένους και υπόδουλους. Γι αυτό θέλουν να
αποδομήσουν το «θρύλο» και τα σύμβολα της Επανάστασης του ΄21.
Εξατμίζουν τους χυμούς της, εξανεμίζουν το «πάθος και το λογικό» της,
αδειάζουν το περιεχόμενό της, καταλύουν την ιστορική «ψυχή»της:
καταλύουν κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή βάθους πέρα από τη «γεωγραφία
του χρόνου». Τη μετατρέπουν σε ένα ξενέρωτο παραμύθι θεμελιωμένο πάνω
στα άκαμπτα και ακίνητα ιδεολογήματα της «Νέας Εποχής». Κάποιοι «νέοι
ιστορικοί» δεν αρκούνται μόνο στην «απομυθοποίησή» της αλλά προχωρούν
ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες και τρομοκράτες.
Χρησιμοποιούν δηλαδή το πλαίσιο των «κριτηρίων» του αυτοκρατορικού
λόγου…
Οι ραγιάδες της Νέας Τάξης προπαγανδίζουν το ραγιαδισμό.
Γιατί είναι ραγιαδισμός όταν όχι μόνο επικαλύπτεις, αλλά επιχειρείς και
να διαγράψεις από τη λαϊκή συνείδηση αυτό που χάραξε η επανάσταση του ΄21: Ότι η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά κατακτάται με αγώνες και αίμα.
 |
| Emile de Lansac (1828) |
«Ελευθερία
ή θάνατος». Αυτό είναι το μήνυμα του ΄21, που βελονιάζει και πυροδοτεί
και σήμερα τη λαϊκή «ψυχή». Μήνυμα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε και
αποτυπωμένο βαθιά στη συνείδηση του Έλληνα. Τη λευτεριά τους οι
αγωνιστές του ΄21 έπρεπε μονάχοι τους να την κερδίσουν. Και την
κέρδισαν. Έχυσαν ποτάμια αίμα. Γυμνοί, πεινασμένοι, προδομένοι τόσες
φορές από τους κοτζαμπάσηδες και τους πολιτικάντηδες, υπέμειναν τα
πάντα, έχοντας πάρει την υπέρτατη απόφαση: λευτεριά ή θάνατος. Και αυτή η
απόφαση πουθενά αλλού δεν βρήκε τόσο υψηλή και ηρωική έκφραση, όσο στην
έξοδο του Μεσολογγίου και στο χορό του Ζαλόγγου.
Η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει τέτοια έπη από τη λαϊκή συνείδηση.
Εμείς λέμε: Εμπρός για Νέα Μεσολόγγια!
Εικαστικά:
Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου, 1826, Eugène Delacroix
Επεισόδιο από την έξοδο του Μεσολογγίου, 1828, Francois-Έmile de Lansac
