Της
Ευγενίας Σαρηγιαννίδη
Αφενός πληροφορούμαστε διαρκώς πως πλέον ελάχιστοι άνθρωποι διαβάζουν ή
μπορούν να παρακολουθήσουν συγκεντρωμένα μεγάλες σε διάρκεια δημόσιες
τοποθετήσεις πάνω σε θέματα της επικαιρότητας ή φλέγοντα επιστημονικά
ζητήματα που άπτονται της κοινωνίας. Αφετέρου, τα κείμενα που παράγονται
και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο έχουν πάρει την μορφή συλλογικής
λογοδιάρροιας. Να μην παραλείψουμε να συμπεριλάβουμε τα video, τα
podcast, τα reel και τον «αλγόριθμο που για να σε συμπαθεί» πρέπει
συνέχεια να ανανεώνεις τις αναρτήσεις σου με την συχνότητα που πηγαίνεις
στην τουαλέτα, όπως επίσης να προσθέσουμε τα κοινωνικά δίκτυα, τα
ιστολόγια, την ακατάσχετη αρθρογραφία, το ChatGPT που «σου γράφει ότι
θέλεις να πεις», την αποδελτίωση δημόσιων παρεμβάσεων που με λίγη
παράφραση και επιμέλεια γίνεται «πρωτότυπο» κείμενο ενός καλού
λογοκλόπου και τόσα άλλα ανεξάντλητα κόλπα, ανάλογα με την απεριόριστη
ευρηματικότητα των επαγγελματιών του είδους της λογοκλοπής. Διότι
σήμερα, η πλειοψηφία των κειμένων που παράγονται, αναπαράγονται,
δημοσιεύονται κλπ., μοιάζουν να προέρχονται από αποσπασματικές συρραφές
«πραγμάτων» που κάποιος κάπου άκουσε ή κάπου διάβασε, ή η «τεχνητή
νοημοσύνη» του υπέδειξε, διανθισμένες με σάλτσες που κάπου άλλου διάβασε
ή κάπου αλλού άκουσε. Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν καθίσταται
εξαιρετικά εύκολο να γίνουν όλοι οι άνθρωποι (ψευτο)διανοούμενοι, δηλαδή
μεταμοντέρνοι λογοκλόποι και αντιγραφείς.
