Η ανάγκη για μια οργανωτική αναβάθμιση.
Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο στην πολιτική από το να παραμένεις στάσιμος, επαναπαυμένος στις …δάφνες σου. Μια τέτοια «αντίληψη» σε οδηγεί σε μια συντηρητική, σεχταριστική περιχαράκωση: Σε δρόμους καταστροφικούς για τη σκέψη και τη δράση, συνακόλουθα σε δρόμους απώλειας οποιωνδήποτε θεωρητικών και πολιτικών κατακτήσεων.
Άφθονα είναι τα ιστορικά παραδείγματα που δείχνουν ότι η στασιμότητα και ο σεχταρισμός οδηγούν στη νέκρωση της σκέψης, στη ρουτίνα και στην ακραία κατάπτωση: Στο επαρμένο αναμάσημα συνθημάτων και γενικών πολιτικών προσταγών (τύπων) άδειων από κάθε περιεχόμενο. Αυτό το καθεστώς που υπάρχει στις σημερινές σέχτες σε όλο το πολιτικό φάσμα: Από «αριστερίστικες», «ακροδεξιές», «θρησκευτικές» κ.λπ.
Περιττό να τονίσουμε ότι οι σέχτες είναι πολύ ευάλωτες στους ποικίλους μηχανισμούς του συστήματος και πολύ εύκολα (έμμισθα ή ασυνείδητα) γίνονται γρανάζια του καθεστώτος.
Μια «εστία», ένας «όμιλος» προβληματισμού και παραγωγής σκέψης για να μην νεκρωθεί πρέπει πάντα να αναζητάει τα νήματα σύνδεσης με τις κοινωνικές διεργασίες και τα ρυάκια των προβληματισμών που τρέχουν στο σύνολο της κοινωνίας.
Αυτό γίνεται ιδιαίτερα επιτακτικό και καθοριστικό σήμερα που όλα τα πολιτικά ερείσματα έχουν κατεδαφιστεί και ακόμα δεν έχουν εκδηλωθεί ρωμαλέα αυθόρμητα κοινωνικά κινήματα.
Αυτές οι εποχές είναι από τις πιο σκληρές και «σκοτεινές» της ιστορίας. Τα «έμβρυα» της σκέψης είναι αναγκασμένα να υπάρξουν και να στεριώσουν έξω από το αμόνι της μαζικής δράσης. Αυτό εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους σεχταροποίησης και ακαδημαϊκής έπαρσης ή τυφλού εμπειρισμού.
Πρέπει, συνεπώς, κάθε τέτοια «εστία» παραγωγής ιδεών (όμιλος επεξεργασίας και προπαγάνδας ιδεών) να διαγνώσει έγκαιρα το σημείο στροφής στη δουλειά του: Την «τομή» εκείνη κατά την οποία οι «ποσοτικές συσσωρεύσεις» της εργασίας του θα πρέπει να μετουσιωθούν σε μια νέα «ποιότητα» (ποιοτικό άλμα).
Το περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ δεν ήταν πολιτική οργάνωση με την επιστημονική έννοια του όρου, ούτε θα μπορούσε να είναι. Ήταν ένας «όμιλος» επεξεργασίας των σύγχρονων προβλημάτων και «πολιτικής παρέμβασης» σε επίπεδο ιδεών και όχι πρακτικής δράσης. Μόνο μια πολιτική οργάνωση (δηλαδή με ρίζες μέσα στην κοινωνία) μπορεί να δράσει πρακτικά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης…
Οι συντελεστές του περιοδικού, μετά από πολλή σκέψη κατέληξαν ότι ο πρώτος κύκλος του εντύπου έκλεισε. Η συνέχιση του περιοδικού με τον ίδιο χαρακτήρα, γίνεται μια δουλειά ακαδημαϊκής ρουτίνας, συντήρησης και σεχταριστικής περιχαράκωσης, με καμία ικανότητα «πολιτικής κεφαλαιοποίησης» των «προζυμιών» που έχει δημιουργήσει. Ταυτόχρονα αγρίως εξοντωτική οικονομικά και ψυχικά και άμεσα εξαρτώμενη από τα πρακτορεία των εφημερίδων.
Η συνέχιση του περιοδικού με αυτό το χαρακτήρα οδηγεί σε ένα έντυπο αστικού τύπου, χωρίς θεμέλια, στη γραφειοκρατικοποίση και στον ηγεμονικό παραγοντισμό των «συντελεστών» του ΡΕΣΑΛΤΟ.
Το πρωταρχικό στάδιο της «συσσώρευσης ιδεών» έχει τελειώσει. Τώρα πρέπει να αρχίσει ένα νέο στάδιο: Της σύνθεσης και της οργάνωσης των ιδεών («προζυμιών») για μια άλλη συνέχεια του εντύπου και με άλλο χαρακτήρα.
Το περιοδικό έχει κάνει μια μεγάλη παρέμβαση στην ελληνική κοινωνία, έχει δημιουργήσει πολλά «φύτρα» σε όλη την Ελλάδα. Αυτά τα «φύτρα» πρέπει να συνεχίσουν το περιοδικό.
Οι συνθήκες σήμερα σπάνε κόκαλα. Το κυριότερο, οι άνθρωποι αρχίζουν να απελπίζονται γιατί δεν βλέπουν ΠΟΥΘΕΝΑ μια αχτίδα ελπίδας.
Πρέπει να δουλέψουμε σε βάθος και με προοπτικές μακροπρόθεσμες. Δεν μπορούμε ΑΜΕΣΑ να επέμβουμε σε ΤΙΠΟΤΑ.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ η δημιουργία ενός σκελετού οργανωμένων «ομίλων» (Κρυφά Σχολειά τα ονομάζουμε) και η συγκρότηση ενός πανελλαδικού συντονιστικού κέντρου (νέα Φιλική Εταιρεία το λέμε).
Πρέπει, σε αυτή τη φάση να συγκροτηθούν οι πανελλαδικές δυνάμεις του περιοδικού και αυτές οι ΔΥΝΑΜΕΙΣ να επανεκδώσουν το έντυπο, έτσι που να αποτελεί, όχι απλώς μια παρέμβαση ιδεών, αλλά και δικτύωσης, δηλαδή συσπείρωσης και οργάνωσης σε «ομίλους», «Κρυφά Σχολειά»…
Έτσι το έντυπο θα αποκτήσει θεμέλια και θα εξασφαλίσει τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Δεν μπορεί ένα αγωνιστικό έντυπο να στηρίζεται σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων και να καθορίζεται η τύχη του από ένα ή μερικά άτομα…
Πρέπει, αμέσως μετά την ΑΝΑΣΤΟΛΗ (αναστολή θα είναι και όχι κλείσιμο του ΡΕΣΑΛΤΟ) να αρχίσουν οι επαφές για την συγκρότηση, ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ, των δυνάμεων, της ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ (υπάρχουν πολλές).
ΜΕΤΑ, αυτές οι δυνάμεις να χαράξουν τις βάσεις του ΡΕΣΑΛΤΟ και να οργανώσουν την επανέκδοσή του.
Με αυτή τη διαδικασία, αν ξεκινήσει άμεσα, είναι δυνατόν το περιοδικό να επανακυκλοφορήσει το Νοέμβριο ή αρχές του νέου έτους.
Ο άξονας
Οπωσδήποτε πρέπει να υπάρξει ένα «μανιφέστο» με άξονα τα κομβικά εθνικά μέτωπα πολέμου, γιατί περί πολέμου πρόκειται. Στα άλλα ζητήματα μπορεί να εκφράζονται διάφορες απόψεις…
Τα κομβικά αυτά σημεία που θα συμφωνηθούν μπορεί να είναι:
1). Η αλλοδαπή εισβολή, κατοχή και ο εποικισμός της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ισλαμοποίηση, ιδιαίτερα της Ελλάδας, αποτελεί τη «νέα κατοχή» και τον πιο άγριο και εφιαλτικό πόλεμο.
2). Η επίθεση εναντίον της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας: δεύτερο κεντρικό μέτωπο του πολέμου.
Ο Ορθόδοξος ιστός αποτελεί για την Ελλάδα, ιδιαίτερα σήμερα, το θεμέλιο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, το συνεκτικό ιστό αποτροπής της ολοκληρωτικής άλωσής μας…
3). Η σαφής τοποθέτηση και στάση πλάι στους δίκαιους αγώνες των λαϊκών στρωμάτων.
4) Η εναντίωση τόσο στη διάλυση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων πολύχρονων σκληρών λαϊκών αγώνων, όσο και στη εθνοδιάλυση, την δήθεν «πολυπολιτισμική» πολυδιάσπαση των συνεκτικών του Λαού μας καταβολών, δεσμών και αντιστάσεων.
5). Το ιδεολογικό μέτωπο του πολέμου: Η επίθεση εναντίον της ιστορικής και εθνικής μας συνείδησης, καθώς και τα νέα ιδεολογήματα της νέας τάξης σε όλες τις ποικιλίες τους
6). Ο τεμαχισμός της Ελλάδας…
7). Το «όπλο» της τρομοκρατικής χειραγώγησης…
. Συγκρότηση «πυρήνων», δηλαδή λαϊκών δικτύων. Αυτά τα οργανωτικά έμβρυα θα αναπτύξουν δραστηριότητες ενημέρωσης, ζύμωσης, σύνδεσης και επέκτασης στους χώρους και τις περιοχές τους… Το έντυπο θα πρέπει να είναι ο «μοχλός» σύνδεσης και ο «συλλογικός οργανωτής»…
Η κοινωνική προοπτική μπαίνει από τις παραπάνω θέσεις και από τη φιλοσοφία της αυτό-οργάνωσης. Είναι η φιλοσοφία που ανταποκρίνεται σε ΚΙΝΗΜΑ και οδηγεί σε κοινωνικές, εναλλακτικές αναζητήσεις και ΟΧΙ εκλογικίστικες.
Μια τέτοια ΓΕΝΙΚΗ συμφωνία πάνω σε κεντρικούς άξονες δεν θα απαγορεύει την ανάπτυξη των απόψεων σε οποιοδήποτε άλλο θέμα. Αντίθετα θα αποτελέσει στέρεα βάση ζωντανού διαλόγου.
Η πατριδοκαπηλία, ο αριβισμός και ο παραγοντισμός με ένα τέτοιο «σκελετό» κτυπιέται από την αρχή…
Στη αρχή θα ξεκινήσουμε αυτοί που συμφωνούμε στις κεντρικές κατευθύνσεις. Και είναι πολλοί.
Και βεβαίως τα ιστολόγια θα παραμείνουν και θα ενισχυθούν. Είναι σημαντικά, αρκεί να υπάρξει ο στόχος, η στρατηγική και το «συλλογικό όργανο».
Θα κυκλοφορήσουν ακόμα δύο τεύχη: Την επόμενη εβδομάδα του Φεβρουαρίου και τον επόμενο μήνα του Μαρτίου.
Πιστεύουμε ότι οι φίλοι του ΡΕΣΑΛΤΟ θα κατανοήσουν αυτή την αναγκαιότητα της νέας δουλειάς και θα συμμετέχουν ενεργά σε αυτή…
