Θέλουν να εμπορευτούν και να βγάλουν κέρδη και από το θάνατό μας…
Αλλά για ποια χρεοκοπία μιλούν όταν τα πάντα ήδη έχουν χρεοκοπήσει, όταν βιώνουμε τη μεγαλύτερη κόλαση της ιστορίας;
Οι λαοί πλέον δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους.
Διαβάστε από τον «Τρελογιάννη»:
http://trelogiannis.blogspot.com/2010/06/blog-post_940.html
Οικονομική χρεοκοπία; Και λοιπόν;
Μια νέα απειλή πλανάται στον ορίζοντα την οποία με τέχνη οι πολιτικοί μας την καλλιεργούν για να τη… συνηθίσουμε.
Το όνομα αυτής; Χρεοκοπία!
Αυτή τους και μόνο η τακτική, δείχνει πως συνεχίζουν να είναι απλοί θεατές σε ένα θέατρο του παραλόγου, αποστασιοποιημένοι και κλεισμένοι μέσα σε «γυάλινους πύργους», στρουθοκαμηλίζοντας και περιμένοντας-σαν τους Γαλάτες-να ανησυχήσουν όταν «πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους»…
Κι όμως, η χρεοκοπία έχει χτυπήσει την πόρτα μας εδώ και μερικά χρόνια, αν όχι εδώ και μια δεκαετία.
Χρεοκοπία στα όνειρα. Χρεοκοπία στο μέλλον μας. Χρεοκοπία στα ήθη μας. Χρεοκοπία απέναντι στην πατρίδα μας. Χρεοκοπία απέναντι στο περιβάλλον. Χρεοκοπία απέναντι στον ανθρωπισμό και το φιλότιμό μας. Χρεοκοπία στις ψυχές και το μυαλό μας.
Τώρα έρχεται και η τελευταία φάση, χρεοκοπία στις........
τσέπες μας. Όμως αλήθεια, αν γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω θα δούμε πως ήμασταν φτωχότεροι αλλά πλουσιότεροι σε αισθήματα και ανθρωπιά.
Οι σχέσεις μας ήταν περισσότερο τίμιες, οι άνθρωποι έδιναν χώρο στο συνάνθρωπο, οι σύντροφοι ήταν πιο «δεμένοι» και οι οικογένειες πιο ανθρώπινες, οι γονείς ήταν κοντά στα παιδιά και τα παιδιά πιο ευτυχισμένα και οι καπνοί από τις αυτοσχέδιες ψησταριές με το ρεφενέ των γειτόνων μαζί με το κρασί από το «καρβουνιάρικο», έδεναν μαζί με τη χαρά, τον πόνο αλλά και την αγάπη.
Τώρα λοιπόν έχουμε τα πάντα αλλά δεν έχουμε τίποτα.
Ακριβά αυτοκίνητα, «δανεικά» πολυτελή σπίτια, διασκέδαση, κινητά με «τατς σκρέεν», πιστωτικές κάρτες και τους παχύτερους ανθρώπους στην Ευρώπη.
Και ενδόμυχα όλους μα τρομάζει αυτή η απανθρωπιά και αυτός ο ανελέητος άτυπος εμφύλιος που έχει ξεσπάσει ανάμεσά μας.
Βλέπω καθημερινά την κατάθλιψη στα πρόσωπα των συνανθρώπων μου. Είτε είναι λευκοί, μαύροι ή κίτρινοι.
Βλέπω την τυφλή γιαγιά που πια δεν την περνάει κανένας από τα φανάρια και οι οδηγοί τη βρίζουν γιατί «τολμά» να περάσει από την «πίστα αγώνων».
Βλέπω τα βουνά από σκουπίδια και τα αδέσποτα να ψάχνουν μέσα από αυτά.
Βλέπω ζώα νεκρά στους δρόμους και αναρωτιέμαι που είναι ο Ελληνας που ήξερα.
Βλέπω τον εργαζόμενο που τρέμοντας μη χάσει τη δουλειά του να σκύβει στα πόδια του «αφέντη-εργοδότη» και να δέχεται τα πάντα αμίλητος.
Βλέπω οικογένειες και συντροφικές σχέσεις να διαλύονται γιατί πια δεν υπάρχει υπομονή και κουράγιο να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα.
Βλέπω τα παιδιά να ρωτούν τους γονείς τους τι είναι «αγάπη» και οι γονείς να τρέμουν να απαντήσουν γιατί το έχουν και οι ίδιοι ξεχάσει.
Βλέπω νέα παιδιά να σκέφτονται το μέλλον τους, ψάχνοντας διεξόδους μέσα στο αδιέξοδο.
Βλέπω τους πολιτικούς, πλουσιότερους από τους πιο πλούσιους, ασκώντας το ευγενές επάγγελμα της «κοροϊδίας».
Βλέπω να διαλύουν τη χώρα μου…
Κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας…
